!James White - Szpital Kosmiczny.pdf - James White - Szpital Kosmiczny - zck68

www.bookswarez.prv.pl

Autor - James White

Tytuł - Szpital kosmiczny

Tłumaczenie - Wiktor Bukato

Opracowanie - Mariusz Szydlik

1... Lekarz

Stworzenie zajmujące przedział sypialny O'Mary ważyło około pół tony, miało

szeć krótkich, grubych wyrostków służących mu zarówno za ręce jak i za

nogi, pokryte za było skórą tak twardą jak elastyczna pancerna płyta.

Pochodziło z planety Hudlar, której ciążenie czterokrotnie, a cinienie

atmosferyczne siedmiokrotnie wyższe w porównaniu z ziemskim pozwalały

spodziewać się tak mocnej budowy ciała. O'Mara wiedział jednak, że mimo

swej olbrzymiej siły istota ta była całkowicie bezradna; miała bowiem zaledwie

pół roku, a już stała się wiadkiem tragicznej mierci rodziców, jej mózg za

rozwinięty był na tyle, że ów wypadek miertelnie ją przeraził.

- P-p-przywiozłem tu tego malca - powiedział Waring, jeden z operatorów

sekcyjnych pola przyciągającego. Nie cierpiał O'Mary, nie bez powodu, ale

usiłował to ukryć.

- C-C-Caxton mnie tu przysłał. Powiedział, że z tą nogą i tak nie może pan

normalnie pracować, a więc zajmie się pan maluchem, dopóki kto nie przyleci

z jego planety. Zresztą ten k-k-kto już leci...

Waring odszedł na bok. Zaczął szybko sprawdzać hermetycznoć skafandra,

by wyjć, zanim O'Mara zdąży co powiedzieć o wypadku.

- Przyniosłem trochę tego, co on je - zakończył szybko. - Zostawiłem w luzie.

O'Mara skinął głową w milczeniu. Był to człowiek napiętnowany budową

fizyczną zapewniającą mu zwycięstwo w każdej bójce, które ostatnio często

mu się zdarzały; twarz miał grubą i kanciastą, za sylwetkę przesadnie

umięnioną. Wiedział, że jeli pozwoli sobie na okazanie, jak bardzo wstrząsnął

nim ten wypadek, Waring pomyli, że po prostu udaje. O'Mara dawno już

odkrył, że po ludziach o jego budowie nikt nigdy nie oczekuje żadnych

cieplejszych uczuć.

Natychmiast po odejciu Waringa poszedł do luzy po ów sławetny rozpylacz,

którym Hudlarianie odżywiają się poza macierzystą planetą. Kiedy sprawdzał

to urządzenie i zapasowe pojemniki z żywnocią, przebiegał w mylach to, co

będzie musiał powiedzieć kierownikowi sekcji, Caxtonowi, gdy ten się pojawi.

Spoglądając markotnie przez iluminator luzy na elementy gigantycznej

układanki rozrzuconej na dwustu kilometrach szeciennych przestrzeni

kosmicznej, spróbował się zastanowić. Jednak myli ciągle uciekały od

wypadku w uogólnienia i fakty dotyczące raczej dalekiej przyszłoci lub

przeszłoci.

Owa potężna konstrukcja, która powoli przybierała swój ostateczny kształt w

Dwunastym Sektorze Galaktycznym, w połowie drogi między skrajem

galaktyki macierzystej oraz gęsto zamieszkałymi układami Wielkiego Obłoku

Magellana, miała stać się szpitalem, który zaćmi wszystkie inne. W którym

wiernie odtworzone zostaną warunki panujące na setkach różnych planet,

uwzględniające najróżniejsze wymagania co do temperatury, cinienia, siły

ciążenia, promieniowania i składu atmosfery wedle potrzeb pacjentów i

opiekującego się nimi personelu. Budowa takiej olbrzymiej i skomplikowanej

konstrukcji przekraczała możliwoci nawet najbogatszego wiata, toteż

poszczególne fragmenty szpitala wykonały setki planet i potem

przetransportowały je na miejsce montażu.

Ale układanie tej łamigłówki nie było łatwym zajęciem.

Każda z zainteresowanych planet miała kopię planów konstrukcyjnych. A

jednak mimo to zdarzały się pomyłki, prawdopodobnie dlatego, że opisy

planów należało przekładać na różne języki i systemy miar. Segmenty, które

powinny do siebie pasować, często trzeba było modyfikować, co powodowało

koniecznoć manewrowania nimi za pomocą skupionych pól przyciągających i

odpychających. Była to bardzo trudna praca dla manewrowych, bo o ile ciężar

tych segmentów w Kosmosie równał się zeru, o tyle ich masa i bezwładnoć

pozostawały w dalszym ciągu ogromne.

A każdy, kto był na tyle pechowy, żeby znaleźć się między dwiema

schodzącymi się płaszczyznami montowanych segmentów, stawał się,

niezależnie od tego, z jak wytrzymałej rasy pochodził, prawie doskonałym

wyobrażeniem istoty dwuwymiarowej.

Istoty, które poniosły mierć w wypadku, należały do rasy wytrzymałej na

czynniki zewnętrzne, a dokładniej, reprezentowały klasę FROB w

fizjologicznej klasyfikacji ras zamieszkujących Kosmos. Doroli Hudlarianie

ważyli około dwóch ton, pokryci byli twardą, lecz elastyczną powłoką, która

wyjąwszy, że chroniła ich przed działaniem cinienia atmosferycznego na

własnej planecie, pozwalała także bez kłopotu żyć i pracować w każdej

atmosferze o niższym cinieniu łącznie z próżnią w przestrzeni kosmicznej.

Poza tym istoty te odznaczały się najwyższym sporód wszystkich ras

Kosmosu stopniem tolerancji promieniowania radioaktywnego, co czyniło je

szczególnie pożytecznymi pracownikami przy montażu siłowni jądrowej.

Sama utrata dwojga takich pracowników w jego sekcji doprowadziłaby

Caxtona do wciekłoci, poza innymi względami. O'Mara westchnął ciężko,

następnie uznał, że stan jego nerwów potrzebuje silniejszego wyładowania, i

zaklął. Potem zabrał karmidło i wrócił do sypialni.

W normalnych warunkach Hudlarianie wchłaniają pożywienie bezporednio

przez skórę z gęstej jak zupa atmosfery ich rodzinnej planety; jednak na

każdej innej planecie lub w otwartym Kosmosie ich absorpcyjną skórę trzeba

co pewien czas spryskiwać stężoną substancją odżywczą. Na skórze tego

małego Hudlarianina pojawiły się odkryte połacie, w innych miejscach za

odżywcza powłoka była bardzo cienka. Bez wątpienia, pomylał O'Mara, już

najwyższy czas na następne karmienie malca. Zbliżył się doń na tyle, na ile,

jego zdaniem, było to bezpieczne, i zaczął ostrożnie go opryskiwać.

Wydawało się, że proces pokrywania odżywczym lakierem sprawia

przyjemnoć małemu FROB-owi. Przestał kulić się w kącie ze strachu i zaczął

z ożywieniem myszkować po maleńkiej sypialni. Zadaniem O'Mary było teraz

natrafić na szybko poruszający się obiekt, samemu jednoczenie ćwicząc

szybkie uniki, co spowodowało, że ból w zranionej nodze jeszcze się nasilił.

Umeblowanie sypialni również ucierpiało.

Kiedy praktycznie cała powłoka młodego Hudlarianina, a także wnętrze

przedziału sypialnego zostały już pokryte lepką substancją odżywczą o

ostrym zapachu, w drzwiach pojawił się Caxton.

- Co się tu dzieje? - zapytał kierownik sekcji.

Budowniczowie stacji kosmicznych to ludzie o osobowoci nieskomplikowanej;

ich reakcje zawsze łatwo przewidzieć. Caxton był typem człowieka, który

zawsze pyta, co się dzieje, nawet kiedy dobrze wie, tak jak w tym wypadku, a

także w szczególnoci wtedy, gdy takie niepotrzebne pytania mają po prostu

komu dopiec. O'Mara pomylał, że w innych okolicznociach kierownik sekcji

był zapewne całkiem znonym osobnikiem, ale jak dotychczas dla nich obu

owe "inne okolicznoci" nie zaistniały.

Odpowiedział na pytanie nie okazując złoci, którą kipiał.

- Po tym wszystkim - dodał na zakończenie - chyba będę trzymał tego malca

na zewnątrz i tam go będę karmił.

- Nie ma mowy! - rzucił Caxton. - On ma tu być przez cały czas. Ale o tym

później. Teraz chciałbym się czego dowiedzieć o wypadku, to znaczy poznać

pańską wersję.

Jego wzrok mówił, że gotów jest wysłuchać O'Mary, ale już z góry wątpi w

każde jego słowo.

- Zanim będzie pan mówił dalej - przerwał Caxton, gdy O'Mara zdołał

wypowiedzieć dwa zdania - chciałbym przypomnieć, że ta budowa podlega

jurysdykcji Korpusu Kontroli. Zazwyczaj kontrolerzy pozwalają nam

samodzielnie załatwiać wszystkie sprawy, ale tym razem wchodzą w grę

przedstawiciele innej rasy i Korpus musi się włączyć. Będzie ledztwo. -

Postukał palcem w małe płaskie pudełko, które miał na piersi. - Muszę pana

ostrzec, że nagrywam każde słowo tej rozmowy.

O'Mara skinął głową i monotonnym, cichym głosem zaczął opisywać przebieg

wydarzeń. Wiedział, że jego wyjanienia oparte są na kruchych podstawach, a

przedstawienie jakiegokolwiek zdarzenia w taki sposób, aby mogły

przemawiać na jego korzyć, uczyniłoby te wyjanienia jeszcze bardziej

nienaturalnymi. Kilka razy Caxton otwierał usta, jakby chciał co powiedzieć,

ale za każdym razem rezygnował. W końcu jednak odezwał się.

- Ale czy kto w i d z i a ł, że pan to zrobił? Albo choćby widział, że tych dwoje

Hudlarian porusza się w strefie zagrożenia, przy zapalonych wiatłach

ostrzegawczych? Ułożył pan sobie składną historyjkę, która wyjania powód

ich bezsensownego zachowania - a przy okazji wychodzi pan na

niezgorszego bohatera - ale może jednak włączył pan te wiatła dopiero p o

wypadku i włanie pańskie zaniedbanie go spowodowało, a ta cała gadanina o

malcu, który się zaplątał tam, gdzie nie powinno go być, to stek kłamstw,

które mają pana oczycić z bardzo poważnego zarzutu...

- Waring mnie widział - przerwał O'Mara.

Caxton wbił w niego wzrok, a na jego twarzy wyraz hamowanego gniewu

ustąpił niesmakowi i pogardzie. O'Mara poczuł, że mimo woli się rumieni.

- Waring, co? - powiedział kierownik sekcji beznamiętnym tonem. - Bardzo

sprytnie. Pan wie i wszyscy wiedzą, że stale się pan z niego natrząsał kpiąc i

przedrzeźniając do tego stopnia, że musi pana nienawidzić gorzej niż diabła.

Nawet jeli widział pana, sąd będzie się spodziewał, że i tak nic nie powie. A

jeli pana nie widział, sąd pomyli, że faktycznie widział, ale nie chce

powiedzieć. O'Mara, pan mnie przyprawia o mdłoci.

Caxton obrócił się i ruszył w stronę luzy. Przekroczywszy próg obrócił się

ponownie.

- Potrafi pan tylko rozrabiać, O'Mara - rzekł gniewnie. - Jest pan tylko

chamskim, kłótliwym kłębkiem mięni i koci, który ma jednak tyle kwalifikacji,

że nie opłaci się pana wyrzucić. Może zdaje się panu, że to dzięki pańskim

zdolnociom dostał pan ten przedział na własnoć. Wcale tak nie było; jest pan

dobry; ale nie do tego stopnia. Prawda jest taka, że nikt inny z mojej sekcji nie

chciał z panem mieszkać...

Ręka Caxtona spoczęła na wyłączniku urządzenia nagrywającego. Ostatnie

słowa wypowiedział spokojnym tonem, w którym czaiła się miertelna groźba.

- ... A gdyby temu małemu stała się jaka krzywda, O'Mara, gdyby w ogóle co

mu się stało, Korpus Kontrolerów nie będzie miał kogo sądzić...

Znaczenie tych ostatnich słów jest jasne, pomylał O'Mara, gdy kierownik

sektora opucił jego przedział; został skazany na przebywanie z tym

półtonowym żywym czołgiem przez okres, który, choćby najkrótszy, i tak

zdawał się wiecznocią. Każdy wiedział, że wystawienie Hudlarianina na

działanie przestrzeni kosmicznej to tyle co pozostawienie psa poza domem

na noc; oba wypadki nie powodują żadnych szkodliwych następstw. Ale to, co

ludzie wiedzą, i to, co czują, to dwie zupełnie różne rzeczy, a O'Mara miał do

czynienia z prostym, nieskomplikowanym, przesadnie uczciwym i mocno

rozgniewanym budowniczym stacji kosmicznych.

Szeć miesięcy temu, kiedy O'Mara dostał etat na budowie Szpitala

Kosmicznego, stwierdził, że ponownie jest skazany na wykonywanie pracy,

która, choć sama w sobie ważna, nie przynosi mu zadowolenia, a także leży

grubo poniżej jego możliwoci. Takie frustrujące sytuacje powtarzały się

niezmiennie od momentu, kiedy skończył szkołę; kadrowcy nie mogli

uwierzyć, że młody człowiek o takich kwadratowych, brzydkich rysach i tak

potężnych barach, przy których głowa wydawała się nienaturalnie mała,

mógłby się interesować takimi subtelnociami, jak elektronika czy psychologia.

Wyruszył w Kosmos z nadzieją, że tam będzie inaczej, ale zawiódł się. Mimo

ciągłych wysiłków podejmowanych w czasie wstępnych rozmów, aby olnić

personalnych ogromną wiedzą, ci niezmiennie znajdowali się pod wrażeniem

jego atletycznej budowy i ledwie słuchali tego, co mówił: Potem za

niezmiennie opatrywali jego podania o pracę adnotacją: "Nadaje się do

ciężkiej, długotrwałej pracy fizycznej".

Przystąpiwszy do pracy przy budowie Szpitala postanowił użyć sobie, ile

można na tym kolejnym nudnym i frustrującym etapie; postanowił stać się

powszechnym uprzykrzeniem. W rezultacie nie nudził się wcale. Teraz jednak

żałował, że aż tak udało mu się zrazić wszystkich do siebie.

Teraz bardzo potrzebował przyjaciół, a nie miał ani jednego.

Od ponurej przeszłoci do jeszcze mniej przyjemnej teraźniejszoci przywrócił

go ostry, przenikliwy zapach substancji odżywczej Hudlarian. Trzeba było co

z tym zrobić i to szybko. Popiesznie włożył skafander i wyszedł przez luzę.

Jego przedział mieszkalny znajdował się w niewielkim podzespole, z którego

kiedy miał powstać blok operacyjny oraz przyległe do niego magazyny

sektora niskograwitacyjnego klasy MSVK. Dla O'Mary zahermetyzowano i

wyposażono w sztuczną grawitację dwa niewielkie pomieszczenia wraz z

łączącym je korytarzem, podczas gdy w innych częciach konstrukcji panowała

zupełna próżnia jak i nieważkoć. O'Mara płynął krótkimi, nie ukończonymi

korytarzami, które otwierały się w przestrzeń kosmiczną; zaglądał do pustych

jeszcze sal, które mijał. Pełno w nich było ciągnących się wszędzie

przewodów i niekompletnych urządzeń, których przeznaczenia nie sposób

było odgadnąć bez szkoleniowej hipnotamy MSVK. Jednak wszystkie

pomieszczenia, które obejrzał, były albo zbyt małe, by pomiecić Hudlarianina,

albo też otwierały się w przestrzeń kosmiczną. O'Mara zaklął doć niewinnie,

ale za to z uczuciem; odepchnął się w stronę poszarpanej krawędzi jego

maleńkiego terytorium i potoczył wokół wciekłym spojrzeniem.

Ponad nim, w dole i wokół niego, w promieniu dziesięciu mil wisiały w

przestrzeni elementy Szpitala, niewidoczne poza kręgiem rozstawionych na

ich powierzchni jasnych niebieskich latarni, które miały służyć jako wiatła

ostrzegawcze dla statków przelatujących w tej okolicy. O'Mara pomylał, że

wygląda to trochę tak, jakby znajdował się w sercu kulistego, ciasnego

skupiska gwiazd, całkiem nie-brzydkiego, jeli ma się odpowiedni nastrój, żeby

je podziwiać. On go nie miał, ponieważ na większoci z tych zawieszonych w

Kosmosie segmentów znajdowali się manewrowi pól siłowych pilnujący tych

częci, które groziły zderzeniem. Ci ludzie na pewno doniosą Caxtonowi, że

O'Mara zabiera malca w przestrzeń kosmiczną, choćby tylko na karmienie.

Wyglądało na to, że jedynym rozwiązaniem problemu nieprzyjemnego

zapachu, pomylał z niesmakiem wracając do swego przedziału, będą koreczki

do nosa.

Gdy przestąpił próg luzy, powitał go ryk o sile syreny okrętowej. Wybuchał

długimi dysonansami, przerywanymi na tak krótką chwilę, że mógł tylko

wzdrygnąć się przed następnym. Oględziny wykazały, że ostatnia warstwa

pożywienia gdzieniegdzie się już przetarła, więc zapewne jego słodkie

maleństwo jest znowu głodne. O'Mara chwycił za rozpylacz.

Kiedy zdołał już pokryć około trzech metrów kwadratowych, dalsze karmienie

przerwało mu wejcie doktora Pellinga. Zakładowy lekarz ekipy montującej

Szpital zdjął tylko hełm i rękawice i przez chwilę rozprostowywał zdrętwiałe

palce.

- Zdaje się, że zranił się pan w nogę - mruknął. Spójrzmy na to.

Badał nogę O'Mary z największą delikatnocią, ale widać było, że robi to tylko

z obowiązku, a nie z sympatii do pacjenta.

- To tylko silne stłuczenie i kilka nadwerężonych cięgien - powiedział

powciągliwie. - Miał pan szczęcie. Trzeba teraz odpoczywać. Dam panu co do

smarowania. Malował pan pokój?

- Co... - zaczął O'Mara, ale po chwili dostrzegł, w którą stronę patrzy lekarz. -

A nie, to substancja odżywcza. Ten mały łobuz przez cały czas się wiercił,

kiedy go opryskiwałem. Ale mówiąc o nim, czy może mi pan powiedzieć...

- Nie, nie mogę - odrzekł Pelling. - I tak mam przeładowaną głowę chorobami

i lekarstwami dla własnego gatunku; miałbym jeszcze dopychać sobie

hipnotamy o fizjologii klasy FROB? A poza tym one są wytrzymałe, im się nic

nie może przydarzyć! - Głono pociągnął nosem i skrzywił się. - Dlaczego pan

nie wystawi go na zewnątrz?

- Niektórzy ludzie mają zbyt miękkie serce - powiedział O'Mara z goryczą. -

Przeraża ich na przykład, takie oczywiste okrucieństwo, jak podnoszenie kota

za kark...

- Hmmm - chrząknął lekarz, prawie ze współczuciem. - No, ale to pański

problem, nie mój. Do zobaczenia za parę tygodni.

- Chwileczkę! - zawołał O'Mara pospiesznie, kutykając za lekarzem i ciągnąc

za sobą chwilowo pustą nogawkę. - A jeli co się zdarzy? I w ogóle powinny

gdzie być jakie przepisy dotyczące opieki nad tymi stworami, jakie

najprostsze zasady. Nie może mnie pan tak zostawić, żebym...

- Rozumiem - rzekł Pelling. Zastanawiał się przez chwilę. - Gdzie w moim

przedziale plącze się pewna książka, co jakby poradnik pierwszej pomocy

Hudlarianom. Ale on jest w języku uniwersalnym...

- Znam uniwersalny - powiedział O'Mara. Pelling wyglądał na zdumionego. -

Sprytny z pana chłopak. No dobrze, podelę panu tę książkę. - Skinął mu

przelotnie głową i wyszedł.

O'Mara zamknął drzwi od sypialni mając nadzieję, że choć trochę zmniejszy

to natężenie zapachu pokarmu malca, a następnie ostrożnie położył się na

kanapie w drugim pokoju ciesząc się na myl o dobrze zasłużonym

odpoczynku. Ułożył nogę tak, że ból był prawie znony i zaczął wmawiać w

siebie koniecznoć zaakceptowania istniejącej sytuacji. W końcu udało mu się

osiągnąć jedynie stoicki spokój.

Był jednak tak znużony, że nawet uczucie gniewu go męczyło. Powieki

zaczęły mu opadać, a od dłoni i stóp rozchodziło się powoli ciepłe

odrętwienie. O'Mara westchnął, poprawił się na kanapie i zaczął powoli

zasypiać...

Ryk, który poderwał go z kanapy, odznaczał się najbardziej wrzaskliwą i

autorytatywną natarczywocią ze wszystkich syren alarmowych, jakie w życiu

słyszał, za jego natężenie groziło wyrwaniem z prowadnic drzwi od sypialni.

O'Mara instynktownie chwycił za skafander, a kiedy opamiętał się, cisnął go z

przekleństwem na ustach. Następnie ruszył po rozpylacz.

Mały był znowu głodny!

Podczas następnych osiemnastu godzin O'Mara coraz lepiej przekonywał się,

jak mało wie o młodych Hudlarianach. Z jego rodzicami wiele razy rozmawiał

przez autotranslator, o małym często była mowa, ale jako nigdy się nie

zgadało o istotnych sprawach. Na przykład na temat snu.

Sądząc po ostatnich obserwacjach i dowiadczeniach młode osobniki tej rasy

nie spały w ogóle. W zbyt krótkich przerwach między karmieniem zajmowały

się głównie pętaniem po sypialni i rozbijaniem wszystkich mebli, które nie były

wykonane z metalu i przytwierdzone do podłogi; te za, które były, ulegały

pogięciu przestając być rozpoznawalne i zdatne do użytku. Kiedy indziej

młody FROB siadał skulony w kącie rozplątując i ponownie zaplątując macki.

Być może widok ten, który odpowiadał obrazowi ludzkiego dziecka bawiącego

się paluszkami, wywoływał okrzyk zachwytu u dorosłych Hudlarian, O'Marę

jednak przyprawiał o mdłoci i oczopląs.

A co dwie godziny, może kilka minut wczeniej lub później; musiał karmić tego

potworka. Jeli miał szczęcie, malec leżał spokojnie, jednak najczęciej trzeba

było gonić za nim z rozpylaczem. Zwykle osobniki klasy FROB są w takim

wieku zbyt słabe, aby się samodzielnie poruszać, ale ma to miejsce w

warunkach wysokiej grawitacji i potężnego cinienia atmosferycznego na

planecie Hudlar. Tutaj, przy sile ciążenia nieco mniejszej niż jedna czwarta

ziemskiego, mały Hudlarianin mógł się poruszać. I bawił się wietnie.

O'Mara za wcale; czuł się tak, jakby jego ciało było grubą, ciężką gąbką

nasączoną zmęczeniem. Po każdym karmieniu walił się na kanapę, i pozwalał

miertelnie zmęczonemu ciału pogrążać się w niewiadomoci. Był tak

kompletnie, tak całkowicie wyczerpany, że, jak wmawiał sobie po każdym

opryskiwaniu, w żaden sposób nie usłyszy kolejnej skargi potworka, bo

będzie zbyt nieprzytomny. Ale zawsze owa rycząca dysonansem syrena

!James White - Szpital Kosmiczny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: