Na śmierć rewolucjonisty.pdf

Na śmierć rewolucjonisty

A z tej celi pustej i chłodnej

trzeba będzie niedługo odejść,

jeszcze spojrzeć w niebo pogodne,

jeszcze spojrzeć za siebie-w młodość.

Już za chwilę przyjdą żandarmi,

wyprowadzą bez słowa z celi...

Trzeba umieć, jak żołnierz armii,

iść spokojnie pod mur cytadeli.

Ach, umierać nie będzie ciężko,

chociaż serce ma lat dwadzieścia-

nie złamane codzienną klęską,

dziesięć klęsk, dziesięć kul pomieści!

Bo jest życie piękniejsze, nowe,

i żyć warto, i umrzeć warto!

Trzeba nieść, jak chorągiew, głowę,

świecić piersią kulami rozdartą,

trzeba umieć umierać pięknie,

patrzeć w lufy wzniesione śmiało!

Aż się podłe zadziwi i zlęknie,

aż umilknie łoskot wystrzałów!