Edigey_Jerzy_-_Jedna_noc_w_Carltonie.pdf

Edigey Jerzy - Jedna noc w „Carltonie”

„KB”

Rozdział I

Słońce już zachodziło. Ostatnie jego blaski oświetlały Giewont. Położone niżej

Zakopane zalegał cień. Ulicą Ku Skoczni szło w stronę miasta towarzystwo składające się z

trzech pań i czterech panów. Widocznie wracali z wycieczki w góry, gdyż wszyscy ubrani

byli po sportowemu, a jedna z niewiast miała na sobie szorty. Jak na październik i późną porę

poobiednią, był to, nawet na Zakopane, które już niejedno widziało, niecodzienny strój. Nic

więc dziwnego, że wszyscy przechodnie przyglądali się z zaciekawieniem turystycznej

grupce.

- Patrzą na mnie jak na wariatkę!

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że nie jest pani zimno.

- Ależ zapewniam panią profesor, że czuję się świetnie. Gdybym marzła, nie

nosiłabym takiego stroju.

- Chodźcie szybciej, bo będzie bura przy obiedzie.:- Wątpię, czy w ogóle dadzą nam

obiad. Jest bardzo późno.

- Przecież uprzedzaliśmy, że się spóźnimy.

- Ale zapowiedzieliśmy nasz powrót na trzecią, a teraz dochodzi piąta.

Tak rozmawiając, wycieczkowicze doszli do białej willi, cofniętej nieco w głąb ulicy i

ogrodzonej siatką na kamiennych słupkach. Czarna, marmurowa tablica umieszczona przy

furtce zawierała tylko jedno słowo:

C a r l t o n

Ktoś, zapewne jeden z gości pensjonatu, dopisał kredą: „Dom gnuśnego odpoczynku”.

Napis ten widocznie wszystkim się spodobał, gdyż nikt go od dawna nie ścierał.

Kiedy panie wchodziły przez furtkę na posesję „Carltonu”, w drzwiach oszklonego

ganku stanęła pokojówka w białym fartuszku.

- Dzisiaj nie będzie obiadu. Jak się przychodzi o piątej, to się nie je.

- Nie będzie tak źle, pani Róziu!

- A właśnie, że będzie. Kucharz zły jak chrzan. Czekał i czekał, aż poszedł do domu.

- Ale deseru nikt nam nie zjadł?

- Co ja z państwem mam! Wszystko zimne, a kotlety wyschły na wióry.

- To jednak dostaniemy coś?

- Niech państwo od razu idą do jadalni. Zaraz podam.

Ganek dzieliło od trotuaru pięć niewielkich stopni. Wchodząc na pierwszy z nich,

jedna z pań potknęła się i byłaby upadła, gdyby nie podtrzymał jej znajdujący się obok

towarzysz.

- Też porządki - oburzył się jeden z mężczyzn - ciekaw jestem, kto zostawił ten

młotek na schodach.

Mówiąc to, podniósł leżący na schodach duży, ciężki młotek, przyczynę karambolu.

- To pewnie dzieciaki kierownika - usprawiedliwiała się pokojówka - zawsze

wszystko wyciągną z domu, tylko przynieść z powrotem nie ma komu.

- Niech mi pani da ten młot! - Prośbę tę wypowiedziała młoda kobieta, ubrana w

jaskrawopomarańczową wiatrówkę. Nosiła do niej trawiastozielone spodnie, zaś na nogach

długie, niebieskiego koloru boty, jakich rybacy używają do połowu pstrągów. Na głowie tej

dość przystojnej blondynki znajdował się śmieszny kapelusik. Na patyku przewieszonym

przez ramię trzymała dziwnego kształtu koszyk. Na pierwszy rzut oka widać było, że młoda

osoba za wszelką cenę pragnie zwrócić na siebie uwagę. Nawet za cenę ośmieszenia się.

- Służę, pani Zosieńko - mężczyzna z przesadnie eleganckim ukłonem podał młotek

ekscentrycznie ubranej kobiecie - ale do czego to śmiercionośne narzędzie? Czyżby na

Andrzeja?

- Jeżeli będzie mnie zdradzał, to mu głowę rozwalę. - Pani Zosia ujęła młotek i

wojowniczo nim się zamachnęła. - Ależ jaki on ciężki!

- Akurat dobry do porachunków małżeńskich jako ostateczny argument.

- Co pan, jako kawaler, inżynierze, może o tym wiedzieć - roześmiała się jedna z pań.

- Wystarczy posłuchać tego, co pani Zosia mówi o swoich flirtach i o ukochanym

małżonku, aby ocenić w pełni szczęście, że na drodze mojego życia nie spotkałem ideału płci

odmiennej.

- Nie minie to pana. Każdy z was gada, zarzeka się, a później ciągnie przemocą do

ołtarza i unieszczęśliwia kobietę.

9- Moje wy nieszczęśliwe!

- Pani Rózia nawet sobie nie wyobraża, jaką piękną zrobiliśmy wycieczkę. Poszliśmy

do Kondratów ej, stamtąd na Suchy Kondracki i przez Kopę Kondracką na Giewont.

Wróciliśmy przez Grzybowiec do Doliny Strążyskiej - entuzjazmowała się pani w szortach.

- Ale pani Basia to musiała porządnie zmarznąć

- zauważyła pokojówka.

- Wcale nie - oburzyła się zagadnięta - przeciwnie, było mi bardzo gorąco. Aż się

zgrzałam.

- Tylko zęby dzwoniły, jak gdyby kierdel owiec schodził z góry.

- Czuję, że schudłam przynajmniej o dwa kilogramy - stwierdziła najbardziej

korpulentna dama z całego towarzystwa.

- A ja sprzedałem dwa pierścionki na Giewoncie

- pochwalił się szpakowaty, przysadzisty pan w okularach.

- Wiadomo - roześmiał się wysoki, młody człowiek

- jubiler wszędzie zrobi interes. Nie to, co my, ślusarze.

- Niechże państwo idą wreszcie do jadalni, bo naprawdę nie podam obiadu -

pokojówka Rózia poganiała gości.

- Tylko umyjemy ręce - powiedział wysoki mężczyzna o czarnych, miejscami

przysrebrzonych włosach.

- Odkąd to redaktor zrobił się taki czysty? - złośliwie zauważył ostatni z mężczyzn

tego wycieczkowego towarzystwa, szczupły, suchy, z lekka łysawy blondyn.

- Wiadomo, malarze rąk nie myją - odciął się dziennikarz - oszczędzają farby.

- Za to prasa ma zawsze czyste ręce.

- Proszę państwa na obiad! Naprawdę wszystko będzie zupełnie zimne - denerwowała

się pokojówka.

I mimo protestów dziennikarza pani Rózia grzecznie, lecz stanowczo zapędziła

towarzystwo do jadalni, gdzie, ciągle jeszcze pod wrażeniem udanej wycieczki, przystąpiono

wreszcie do obiadu.

- Pani profesor może i schudła te dwa kilogramy, ale po tej zupce przybędzie co

najmniej drugie tyle - dogadywał malarz swojej sąsiadce.

- Ładnie to dokuczać bezbronnej kobiecie? A kto mi tyle nalał na talerz?

- Trzeba było powiedzieć, kiedy dosyć. Nalewam do wrębu, a pani profesor ani

słówka, tylko patrzy, wielce z tego zadowolona.

- Państwo dopiero teraz z wycieczki? - do jadalni wszedł jeden z mieszkańców

pensjonatu. - Czekaliśmy z obiadem prawie godzinę i w końcu sami zjedliśmy.

- Niech pan sobie wyobrazi - skarżyła się pani Zosia - że inżynier i pani Basia pognali

nas przez góry i wertepy aż pod sam krzyż na Giewoncie. Żeby Jędruś wiedział, że poszłam

na tak forsowną wycieczkę, bardzo by się gniewał. Dotąd czuję serce w gardle.

- Lepiej dla Andrzeja, że jego żona w taki sposób forsuje serce, niż...

- Redaktor zaraz jakieś dwuznaczniki.

- Sprzedałem na Giewoncie dwa pierścionki - ponownie pochwalił się jubiler.

- W jaki sposób? - zainteresował się nowo przybyły.

11- Zwyczajnie! Piłem śmietanę, trzymając szklankę w lewej ręce, tej, na której mam

ten pierścień - tu jubiler podniósł rękę, ukazując na serdecznym palcu pięknie kuty z

ciemnego srebra pierścień z oryginalnie oprawionym koralem. - Stojąca obok niewiasta

zapytała mnie, skąd mam taki pierścień. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że sam zrobiłem.

Wtedy roześmiała się i powiedziała, że nie wierzy. Więc na potwierdzenie moich słów

wyjąłem z kieszeni dwa pierścionki, które wczoraj skończyłem. Wtedy padło pytanie, po ile

je sprzedaję? Wyjaśniłem, że Cepelia płaci mi po dwieście złotych. Wówczas wyjęła z torebki

dwie setki i poprosiła, aby jej jeden sprzedać. Jej sąsiadce widocznie pierścionek także

przypadł do gustu, bo wzięła drugi. Co miałem robić? Zainkasowałem w sumie cztery setki i

schowałem do kieszeni.

- Nareszcie wiemy, kto dzisiaj prosi do „Jędrusia”.

- Dzisiaj nie - bronił się jubiler - po tym łażeniu po górach nóg nie czuję. Może jutro?

- Przecież jutro pan wyjeżdża - zauważyła pani profesor.

- Niech pan jeszcze zostanie, panie Mieczysławie

- prosiła pani Zosia - pójdziemy do „Jędrusia”. Obiecywał pan, że zatańczymy twista.

- Nie radzę! Andrzej pana zabije! Wszystko, co Zosia wyprawiała w Zakopanem,

pójdzie potem na pańskie konto.

- Uprzedzam, redaktorze, że mamy ze sobą na pieńku. Żebym tylko ja nie

zawiadomiła w Warszawie, kogo potrzeba, o zachowaniu się pewnych panów z „Carltonu”!

Albo... żebym nie zrobiła użytku z tego młotka!

- A gdzie pani ma ten młotek? - zainteresowała się pani Basia. - W moich

szpileczkach jest jakiś gwoździk, który bardzo uwiera. Może dałoby się go przybić?

- Położyłam go na kanapie w hallu.

- To za duży młotek - zauważył inżynier - do szpileczek przydałoby się raczej dłutko.

Może będę mógł coś poradzić?

- Świetnie. Zaraz po obiedzie przyniosę panu pantofle.

- Patrzcie, państwo - powiedziała Zosia - nic nas się nie krępują i w naszej obecności

umawiają się na odwiedziny w pokojach. Ładne rzeczy!

- A pani tak się tym zgorszyła! Sama taka święta.

- Redaktorze! Ostatni raz ostrzegam, niech pan ze mną nie wojuje.

- Więc jutro pan wyjeżdża, panie Mieczysławie? Przecież taka piękna pogoda -

martwiła się pani profesor - tak nas malutko w „Carltonie”, a znowu kogoś ubywa.

- Niestety, muszę. Przyjechałem tu zresztą bardziej dla pracy, niż dla wypoczynku.

Przygotowywałem parę ciekawych rzeczy na wystawę sztuki złotniczej we Florencji.

Skończyłem dopiero wczoraj i dlatego mogłem dzisiaj wybrać się z państwem na wycieczkę.

Pojutrze muszę jednak oddać eksponaty w Centrali Jubilerskiej, która organizuje we Florencji

własne stoisko. Potem kilka dni zajmie jeszcze uzgadnianie szczegółów ekspozycji i

ewentualne poprawki. A to przecież połowa października. Nie warto już wracać.

- Jedzie pan do Florencji? - zapytała pani Zosia.

- Boże, jak ja uwielbiam Italię! Cudowne niebo, wspaniali mężczyźni!

- Pani zna Włochy? - zdziwił się malarz. - Nigdy pani o tym nie wspominała.

- Byłam jedynie w Albanii, ale to prawie to samo. Naprzeciwko, tylko przez Adriatyk.

Ale znam Włochy z opowiadań i Jędruś obiecał, że w przyszłym roku pojedziemy tam na

pewno.

- Niestety, nie ja jadę do Florencji - westchnął jubiler - lecz moje prace.

- I jak zwykle kilku ustosunkowanych bubków z odpowiedniej centrali handlowej -

dorzucił malarz

- to samo było z Biennale w Neapolu. Tam też pojechały nasze obrazy w towarzystwie

urzędników z ministerstwa.

- Tyle słyszałam o pańskich pracach - dorzuciła pani profesor - a nigdy ich nie

widziałam. Co pan przygotował na florencką wystawę?

- Międzynarodowa wystawa florencka ma zgromadzić najciekawsze eksponaty sztuki

złotniczej całego chyba świata. Dlatego również my chcemy pokazać, że polskie złotnictwo

zawsze stało bardzo wysoko. Ekspozycja polska ma ukazać w dużym przekroju rozwój sztuki

złotniczej naszego kraju, poczynając od Jagiellonów, aż po dzień dzisiejszy. Obok oryginałów

z dawnych epok, pokażemy także wyroby wzorowane na sztuce Odrodzenia, Baroku i

Empiru, a niezależnie od tego przedstawimy kolekcję sztuki na wskroś nowoczesnej. Ja

przygotowałem parę starych pierścieni i ciekawą, nowoczesną kolię.

- Kto teraz nosi coś takiego?

- A jednak noszą. Nasze centrale przywiązują duże znaczenie eksportowe do wystawy

we Florencji. Dlatego występujemy z tak obszerną ekspozycją.

- Co to za interes? Przecież nie mamy ani własnego złota, ani szlachetnych kamieni.

- Pani profesor się myli. W wyrobie złotniczym praca ludzka jest więcej warta, niż

sam surowiec. Szlachetny kamień jest po oszlifowaniu go sześciokrotnie droższy. To samo

dotyczy złota. Elegancka oprawa czy szlachetna rzeźba w wyrobie podnoszą cenę kruszcu co

najmniej w dwójnasób. A więc kalkuluje się wydać pewną ilość dewiz na zakup złota i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: