Iluzja - Putman Eileen.pdf - Ksiazki nieuporzadkowane - sashakiev500

ElLEEN PUTMAN

Prolog

Londyn,

1801

Lufa pistoletu była wycelowana w serce Justina. Broń

była naładowana i chłopak o tym wiedział. Widział, jak ojciec

ją przygotowywał, wcześniej wyjąwszy z błyszczącej maho

niowej skrzyneczki naboje i inne potrzebne przyrządy oraz

buteleczkę z prochem.

Dłonie ojca drżały, jak zawsze, od nadmiernej ilości al

koholu. Spojrzał znad rękojeści na Justina.

- Śmierć to stan, którego nie da się odwrócić chłopcze -

wycedził wściekle, a zmarszczki na twarzy przeszły w głębokie

bruzdy. - Jesteś pewien, że nie chcesz cofnąć swoich słów?

Justin milcząco wpatrywał się w człowieka, który dal mu

życie, człowieka, w którego nabrzmiałej i przekrwionej twarzy

nie rozpoznawał już twarzy ojca. To on podarował mu pierw

szego kucyka, on nauczył pływać i strzelać, nim jeszcze był

zdolny dobrze utrzymać w dłoniach broń.

Ten człowiek już nie istniał. Stał przed nim ktoś obcy,

z groźnym uśmiechem na ustach, z pistoletem w drżących

dłoniach, wycelowanym w jego serce.

Krew dudniła w żyłach Justina. Nie potrafił wydobyć z siebie

nawet jęknięcia w odpowiedzi na pytanie ojca. Jednak jeszcze

przed chwilą słowa same płynęły mu z ust, wypychane oskar-

ElLEEN PUTMAN

ILUZJA

życielskim gniewem, pobudzonym widokiem pokiereszowanej

twarzy matki. Chciał zmusić ojca, żeby zrozumiał, jakie zło

wyrządził, chciał przekonać go do zmiany postępowania. Ale

posunął się za daleko, powiedział za dużo i niczego nie

osiągnął. Był jedynie młodym chłopcem, bez siły i zręczności

dojrzałego mężczyzny, nawet takiego jak jego ojciec.

Słowa to jedyna broń, którą dysponował. I zawiodły, ponie

waż to tylko słowa.

- Szkoda. Zabrakło ci języka w gębie. - Ojciec ziewnął,

ale nie opuścił pistoletu. - Zresztą to dobrze. Nie mam ochoty

słuchać czczej gadaniny. - Przyjrzał się synowi uważnie. -

Pomyśl, zanim mnie osądzisz, chłopcze. Może się okazać, że

nie znasz wszystkich faktów.

- Nie chciałem... - Głos Justina załamał się. Chłopak prze

rwał i widać było, że cierpi.

Ojciec wybuchnął pogardliwym śmiechem.

- Jesteś jak niemowlę, nie masz prawa krytykować doros

łych. Najwyraźniej tej pomywaczce, którą ci podesłałem, nie

udało się uczynić z ciebie mężczyzny.

Justin oblał się rumieńcem na wspomnienie dziwacznego

przeżycia, jakiego doświadczył za sprawą głupiej służącej. Aż

trudno mu było uwierzyć, że rodzice robili te odrażające

rzeczy, ale wiedział, iż to prawda, inaczej matka nie byłaby

w piątym miesiącu ciąży. Pomyślał o kochankach ojca, których

istnienia wcale nie starał się ukrywać. Czy one to lubiły?

Matka z pewnością nie. Słyszał nocami jej krzyki, krzyki

strachu i bólu.

Ogarnęła go furia, dorosła furia w ciele chłopca. Szare oczy

przysłoniła czarna pręga wściekłości, a nagły przypływ odwagi

pchnął go do postawienia kroku w przód.

- Żądam satysfakcji - odezwał się głosem, który trudno

było nazwać opanowanym. - W imię matki.

Czerwone białka ojca błysnęły. Okrutny śmiech niedowie

rzania rozbrzmiał echem po pokoju.

- Ty! - Ojciec szeroko otworzył oczy. - Ty wyzywasz

mnie na pojedynek! Ile masz lat, synu?

- Prawie trzynaście, sir.

- Trzynaście! To dużo! - Pistolet dziko wirował w powie

trzu, podczas gdy mężczyzna go dzierżący niemal piał z radości.

- Potrafię strzelać, sir - odparł Justin, zbierając całą godność,

jaka mu jeszcze pozostała. - Jestem przygotowany na śmierć.

Pięść opadła na blat biurka, od czego serce chłopca pod

skoczyło do samego gardła.

- Najpierw porównujesz mnie do diabła - ryknął ojciec -

potem postanawiasz osobiście mnie do niego wysłać! Być

może twoja matka jednak nie urodziła synusia niedorajdy,

tylko idiotę. - Ruszył z nagła w stronę syna; niemal się przy

tym nie przewrócił. - Wspaniale, chłopcze - rzucił z dzikim

błyskiem w oku. - Przyjmę twe wyzwanie. Oczywiście, to ja

wybiorę rodzaj broni.

Na biurku niespodziewanie pojawiła się talia kart. Uśmiech,

tyleż sprytny, co groteskowy, wykrzywił twarz mężczyzny.

Justin czekał.

- Niskie karty przegrywają - słodko wycedził ojciec.

Chłopiec oderwał od niego wzrok i spojrzał na talię.

- Nie wiem jaka jest stawka.

- To prosty pojedynek. Ten, który wyciągnie wyższą kartę.

wygrywa. Ten, któremu się trafi niższa, może się uważać za

nieboszczyka. - Ojciec machnął ręką. - Tak na niby, natural

nie, inaczej psy piekielne nigdy nie dadzą mi spokoju. Ale ty

i ja będziemy znali prawdę. - Złośliwy uśmiech ojca sprawił,

ze Justin poczuł na krzyżu nieprzyjemny dreszcz. Teraz zro

zumiał. To miała być gra, ale nie do końca. Powoli pokiwał

głową, posępnie przystając na warunki.

ElLEEN PUTMAN

ILUZJA

- Proszę, byś dokładnie przetasował karty, sir.

Ojciec zmrużył oczy.

- Być może wcale nie wychowałem skończonego idioty. -

Odłożył pistolet, żeby podnieść karty.

Justin odetchnął z ulgą, choć zdawał sobie sprawę, że

niebezpieczeństwo jeszcze nie minęło. Uważnie przyglądał

się, jak ojciec niezręcznie przerzuca karty. Prawdopodobnie są

znakowane, choć nie zauważył żadnych wyraźnych śladów.

- No, chłopcze - mężczyzna stuknął w talię - wybieraj.

Justin ostrożnie wyjął kartę ze środka. Położył ją na stole

i przykrył dłonią, żeby ojciec nie mógł widzieć oznaczeń, jeśli

jakieś były. Kiedy podniósł wzrok, w oczach przeciwnika

wyczytał gniew. Ojciec bez słowa sięgnął po kartę z góry talii.

Odwrócił ją. Król pik. Uśmiechnął się.

- Twoja kolej, synu. - Pewność wygranej sprawiła, że głos

mu ochrypł.

Justin odjął dłoń. Wzrok ojca powędrował do karty. Justin

wahał się, jednak po chwili wolno sięgnął do stołu.

As pik.

Ojciec i syn wpatrywali się w siebie.

- Na Boga, jestem martwy. - Usta mężczyzny wygięły się

żałośnie. - Nie pozostaje mi nic innego, jak znaleźć sobie

wygodny grób. Do końca waszego marnego żywota będę was

z niego obserwował. Koniec z moimi kłopotami. Twoje dopiero

się zaczęły.

- Sir? - Justin zmusił się, żeby jego głos zabrzmiał łagodnie.

Ojciec obojętnie przesunął palcem po rękojeści pistoletu.

- Sądziłeś, że ujdzie ci to na sucho, chłopcze? - zapytał

miękko. - Nie takie są zasady.

Na jad tych słów krew w żyłach Justina zamarzła.

- Nie rozumiem.

- Sam wiesz, że syn musi pomścić śmierć ojca? - W oczach

mówiącego pojawił się dziwny, obcy blask. - Umarłem. Z two

jej ręki, w pojedynku. Obawiam się, iż to oznacza, że teraz ty

musisz umrzeć. Wiesz, oko za oko.

Chłopak z przerażeniem patrzył, jak ojciec wyrzuca dłoń

z pistoletem w jego stronę.

- Weź - rozkazał, wkładając synowi broń w rękę i zaginając

mu palec wokół cyngla. Pełne usta wykrzywił kpiący uśmiech,

gdy kierował dłoń z pistoletem do skroni Justina. - No, synu

- zachęcił jedwabistym syknięciem. - Dopilnuj, żeby sprawied

liwości stało się zadość. - Jego głos przeszedł w charczący

szept. - To twój obowiązek.

Iluzja - Putman Eileen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: