Jeffery Deaver_Łzy diabła.pdf

JEFFERY

DEAVER

ŁZY DIABŁA

Przekład: KONRAD KRAJEWSKI

C&T

TORUŃ

Tytuł oryginału:

THE DEVIL'S TEARDROP

Opracowanie graficzne: MAŁGORZATA WOJNOWSKA

Redaktor wydania: PAWEŁ MARSZAŁEK

Korekta:

MAGDALENA MARSZAŁEK

Skład i łamanie:

KUP „BORGIS", TORUŃ, tel. (56) 654-82-04

ISBN 83-89064-05-7

Wydawnictwo „C&T" ul. Św. Józefa 79, 87-100 Toruń, tel./fax (56) 652-90-17

Toruń 2002. Wydanie I. Ark. wyd. 17; ark. druk. 18. Druk i oprawa: Zakłady Graficzne

im. KEN SA, Bydgoszcz, ul. Jagiellońska l

Powieść tę dedykuję Madelyn

II Ostatni dzień roku

Wnikliwa analiza anonimowego listu może w znacznym stopniu zredukować liczbę

potencjalnych autorów—pozwala wykluczyć wielu z nich. Sposób stosowania średnika

i przecinka jest bardzo pomocny przy eliminowaniu całych grup piszących.

ANALIZA WĄTPLIWYCH DOKUMENTÓW OSBORN & OSBORN

Digger w mieście.

Digger wygląda tak jak ty, Digger wygląda tak jak ja. Idzie ulicami. Otacza go chłodne,

grudniowe powietrze. Digger kuli się w sobie.

Nie jest niski, ale i nie wysoki, nie jest gruby, ale i nie chudy. Na rękach ma

rękawiczki. Być może jego palce są krótkie. Jego stopy wyglądają na duże, ale może to

tylko kwestia rozmiaru butów. Gdyby spojrzało się w jego oczy, nie udałoby się

określić ich kształtu i koloru, zauważyłoby się tylko w nich coś nieludzkiego. Gdyby

wtedy Digger spojrzał na ciebie, jego oczy byłyby prawdopodobnie ostatnią rzeczą w

życiu, którą widziałeś.

Ubrany jest w długi, czarny, może granatowy płaszcz. Ulice Waszyngtonu, ze względu

na poranny szczyt, pełne są ludzi. Nikt nie zwraca na niego uwagi.

Digger w mieście, ostatnim dniu roku.

Z torbą na zakupy, Digger mija całe rodziny i samotnych przechodniów. Idzie dalej.

Miał tu być dokładnie o godzinie dziewiątej i będzie. Digger nigdy się nie spóźnia.

Torba w jego, być może, krótkich rękach jest ciężka. Waży pięć kilogramów, ale gdy

Digger wróci do hotelu, będzie znacznie lżejsza. Jakiś mężczyzna potrąca go i z

uśmiechem mówi: „Przepraszam". Digger nie patrzy na niego. Nigdy na nikogo nie

patrzy i nie życzy sobie, aby ktokolwiek mu się przyglądał.

„Nie pozwól nikomu... klik ...nikomu zobaczyć swojej twarzy. Patrz w przestrzeń.

Zapamiętałeś?"

Zapamiętałem.

Klik.

„Patrz na światła, patrz na... klik ...sylwestrowe dekoracje". Tłuste bobasy na

plakatach. Odchodzi Stary Rok.

Zabawne dekoracje. Zabawne światła. Zabawne, że to takie sympatyczne.

To jest plac Duponta: skupisko pieniędzy, sztuki, młodości i elegancji. Mężczyzna,

który mówi mu o wszystkim, powiedział o tym. Dotarł do wylotu tunelu metra. Miasto

tonie w półmroku kończącego się ponurego poranka.

W takie dni Digger wraca myślami do swej żony. Pamela nie lubi ciemności i chłodu,

więc ona... klik ...ona... Co ona robi? No tak, przesadza czerwone i żółte kwiaty.

Digger patrzy na stację metra i przypomina sobie obraz, który kiedyś widział. Byli z

Pamelą w muzeum i natknęli się na starą rycinę.

Pamela powiedziała: — To straszne, chodźmy.

Rycina przedstawiała wejście do piekła.

Tunel metra znika dwadzieścia metrów pod ziemią.

Pasażerowie wchodzą i wychodzą. Diggerowi przypomina to tamten obraz.

Bramy piekieł.

Widać tu młode kobiety z krótko obciętymi włosami, każda z torebką w ręku. Są też

mężczyźni z telefonami komórkowymi i sportowymi torbami.

Między nim Digger ze swoją torbą na zakupy.

Może jest on gruby, a może szczupły. Wygląda tak jak ty, wygląda tak jak ja. Nikt nie

zwraca na niego uwagi i to jest jeden z powodów, dla których jest dobry w tym, co

robi.

— Jesteś najlepszy — powiedział w ubiegłym roku mężczyzna, który mówi mu o

wszystkim. Jesteś naj... klik, klik ...najlepszy.

O 8.59 Digger podchodzi do wylotu ruchomych schodów, pełnych ludzi znikających w

czeluściach.

Wkłada rękę do torby i zaciska palce na przyjemnej w dotyku rękojeści pistoletu

maszynowego. Może to jest Uzi albo Mac-10, albo Intertech. W każ-

dym razie waży równo pięć kilogramów i jest wyposażony w pojemny magazynek z

nabojami do długiej broni o kalibrze 22.

Digger zjadłby teraz zupę, ale na razie musi zapomnieć o głodzie.

Ponieważ on jest naj... klik ...najlepszy.

Patrzy przed siebie, ale nie patrzy na ludzi. Czeka, żeby wejść na ruchome schody,

które zabiorą go do piekła. Nie patrzy na pary, ludzi samotnych, mężczyzn z

telefonami, kobiety z włosami „zrobionymi" w tym samym zakładzie, z którego

korzystała Pamela. Nie patrzy na rodziny. Torbę przyciska do piersi, jakby była pełna

świątecznych podarków. Jedną rękę trzyma na rękojeści pistoletu, w drugiej — poza

torbą — trzyma coś, co mogłoby być bochenkiem chleba z Fresh Fields, który

najbardziej smakuje do zupy. Jest to jednak tłumik z bawełnianymi i kauczukowymi

przegrodami.

Słyszy pisk zegarka.

Dziewiąta.

Digger naciska spust.

Słychać świst kul torujących sobie drogę w dół. Wrzaski ludzi zagłuszają odgłos

wystrzałów.

— O Boże! Uważaj! Jezus Maria! Co się dzieje?! Jestem ranny! I temu podobne

krzyki.

Szat, szat, szat.

Niecelne pociski uderzając w metal lub beton, wydają głośny, przerażający dźwięk.

Uderzenia w ciała są znacznie cichsze.

Wszyscy się rozglądają. Nikt nie wie, co się dzieje.

Digger też się rozgląda. Wszyscy są przerażeni. On też.

Ludzie nie zdają sobie sprawy, że są ostrzeliwani. Sądzą, że ktoś upadł na dole i

wywołał reakcję łańcuchową. Słychać brzęki i trzaski telefonów, damskich torebek i

sportowych toreb, które wypadają z rąk ofiar.

W ciągu kilku sekund zostało wystrzelonych sto pocisków.

Nikt nie zwraca uwagi na Diggera, który rozgląda się jak wszyscy.

Przerażenie.

— Wezwijcie pogotowie! Policja, policja! Mój Boże! Ta dziewczyna potrzebuje

pomocy! On nie żyje! Jezu! Jej noga, spójrz —jej noga! Moje dziecko, moje dziecko!

Digger opuszcza torbę, która ma tylko jedną małą dziurkę zrobioną przez pociski. Jest

pełna mosiężnych łusek.

— Wyłączyć to! Wyłączyć schody! Jezu! Zatrzymać to! Zatrzymać schody! Oni zostaną

zmiażdżeni!

I temu podobne krzyki.

Digger patrzy, ponieważ wszyscy patrzą.

Trudno jest wejrzeć w piekło. Na dole kłębi się rosnący stos ciał... Niektórzy są żywi,

inni martwi. Parę osób usiłuje wydostać się z tego przerażającego kłębowiska.

Digger niepostrzeżenie wtapia się w tłum uliczny i odchodzi.

W znikaniu jest też doskonały.

— Kiedy odchodzisz, musisz zachowywać się jak kameleon — powiedział mężczyzna,

który mówi mu o wszystkim.

— Czy wiesz, co to jest?

— Jaszczurka.

— Zgadza się.

— Potrafi zmieniać barwę. Widziałem w telewizji.

Digger idzie zatłoczonym chodnikiem. Ludzie chodzą tam i z powrotem. Zabawne.

Zabawne...

Nikt nie zauważa Diggera.

Nie widzi się kogoś', kto wygląda tak jak ty i ja, albo jak pajac wystrugany z drewna.

Kogoś z twarzą bladą jak poranne niebo lub ponurą jak wejście do piekła.

Po drodze — powoli, powoli, nigdy się nie spiesz — myśli o hotelu. Tam załaduje broń,

wymieni szczeciniastą bawełnę w tłumiku i usiądzie na wygodnym krześle. Przed nim,

na stole, stać będzie butelka wody i talerz zupy. Będzie odpoczywał do popołudnia i

jeżeli nie dostanie informacji od mężczyzny, który mówi mu o wszystkim, ubierze

czarny, może granatowy płaszcz i wyjdzie.

Zrobi to ponownie.

Jest koniec roku. I Digger w mieście.

Podczas gdy karetki pogotowia pędziły na plac Duponta i służby ratownicze usiłowały

poradzić sobie z okropną stertą ciał na stacji metra, trzy kilometry dalej Gilbert Havel

zmierzał w stronę ratusza.

Na skrzyżowaniu ulicy D z Czwartą Havel zatrzymał się pod przysycha-jącym klonem.

Zawahał się i otworzył kopertę, którą miał przy sobie. Po raz ostatni przeczytał list.

Burmistrz Kennedy:

Koniec jest nocą. Digger został wypuszczony i nie ma sposobu, aby go zatrzymać.

Będzie zabijał: o czwartej, ósmej i o Północy.

Żądam $20 milionów dolarów w gotówce, którą włożycie ją do wokra i zostawicie trzy

kilometry na południe od RT66 po Zachodniej Stronie Beltway,

------ 10 ------

dna środku Pola. Zapłaćcie do mnie pieniądze do 12.00. Tylko ja jestem wiedzący jak

zatrzymać Diggera. Jeżeli mnie aresztujecie, on będzie zabijał dalej. Abyście mi

uwierzyli, pomalowałem niektóre naboje Diggera na czarno. Jedynie ja wiem o tym.

Pomysł, na który wpadł, był doskonały. Miesiące planowania. Przewidział każdy ruch

policji i FBI. Partia szachów.

Pokrzepiony tymi myślami, Havel włożył z powrotem list do koperty, zamknął ją, ale

nie zakleił. Ruszył dalej.

Szedł długimi krokami, zgarbiony, z oczami spuszczonymi w dół, jakby chciał zmaleć.

Wymagało to od niego pewnego wysiłku — wolał patrzeć na ludzi z góry.

Ochrona ratusza była śmiechu warta. Bez problemu minął wejście i skierował się w

stronę nieokreślonego budynku w Zaułku Prawników. Zatrzymał się przy automacie z

gazetami. Wsunął pod niego kopertę i odwróciwszy się, powoli poszedł w stronę ulicy

Ciepło jak na Sylwester — pomyślał. Zapach butwiejących i wilgotnych liści kojarzył

mu się z jesienią. Poczuł nieokreślony niepokój. Zatrzymał się na rogu, przy telefonie,

wrzucił kilka monet i wystukał numer.

Usłyszał głos: — Ratusz. Ochrona.

Havel przystawił magnetofon do słuchawki i włączył go. Wydobył się głos generowany

przez komputer:

— Koperta z listem znajduje się przed budynkiem, pod automatem z „The Washington

Post". Proszę go natychmiast przeczytać. Dotyczy strzelaniny na stacji metra.

Odwiesił słuchawkę i przeszedł na drugą stronę ulicy. Włożył magnetofon do

papierowej torby i wrzucił ją do kosza na śmieci.

Następnie Havel wszedł do kawiarni i usiadł przy oknie, skąd mógł obserwować

automat z gazetami i boczne wejście do ratusza. Chciał się upewnić, czy zabiorą

stamtąd kopertę. I stało się to, zanim zdążył zdjąć płaszcz. Chciał się też dowiedzieć:

kto powiadomi burmistrza i czy pojawią się reporterzy.

Do stolika podszedł kelner. Mimo że była dopiero pora śniadania, Havel zamówił

kawę i kanapki z befsztykiem — najdroższe danie w karcie. Dlaczego nie? Niedługo

będzie bardzo bogatym człowiekiem.

Tatusiu, opowiedz mi o Boatmanie.

1 f) f) Parker Kincaid odstawił metalowy rondel, który mył. Postanowił zrobić

przerwę.

Nauczył się nie irytować prośbami i pytaniami dzieci. W każdym razie nie okazywał

tego. Wytarł ręce papierowym ręcznikiem.

— O Boatmanie? — spytał swojego dziewięcioletniego syna. — Dobrze. A co chciałbyś

wiedzieć?

W kuchni domu Parkera w Fairfax, w Wirginii, unosił się zapach świątecznych

potraw. Czuć było cebulą, szałwią, rozmarynem. Chłopiec w milczeniu wyglądał przez

okno.

— Co chciałbyś wiedzieć? — zachęcał go Parker.

Robby był blondynkiem z niebieskimi oczami, jak jego matka. Miał na sobie

purpurową koszulę od Izoda i brązowe spodnie ściągnięte paskiem od Ralpha

Laurena. Tego ranka miękkie włosy sterczały mu w prawo.

— Myślę — zaczął chłopiec. — Ja wiem, że on nie żyje i w ogóle...

— To prawda — potwierdził Parker. Nie powiedział nic więcej („Zawsze odpowiadaj

na pytania i nic więcej". Była to jedna z zasad z „Poradnika dla rodziców samotnie

wychowujących dzieci" — książki istniejącej wyłącznie w głowie Parkera, do której

codziennie się odwoływał.).

— To na zewnątrz czasami wygląda jak on... wyglądam przez okno i wydaje mi się, że

go widzę.

— Co wtedy robisz?

— Wkładam hełm, biorę tarczę i, jeżeli jest ciemno, włączam światło.

Parker stał wyprostowany. Zwykle, gdy miał poważną rozmowę z dziećmi, wolał

patrzeć im prosto w oczy. Ale gdy pojawił się problem z Boatma-nem, terapeuta

zalecił Parkerowi, aby się nie pochylał, gdy rozmawia z synem. Dziecko powinno czuć

obecność silnego, opiekuńczego rodzica. Parker Kincaid musi dawać poczucie

bezpieczeństwa. Był wysokim, czterdziestoletnim mężczyzną, mierzącym około 184

cm wzrostu. Wyglądał niemal tak samo jak w okresie studiów. Dobrą kondycję i niezłą

sylwetkę zawdzięczał nie aerobikowi czy pobytom w siłowni, ale dzieciom. Grał z nimi

w piłkę nożną, bejsbol, ringo. A w niedzielę rano urządzali wspólne przejażdżki

(„wyścig Parkera" — można było słyszeć, gdy jeździli rowerami po parku).

— Gdzie go widziałeś? Pokaż mi, dobrze? —- Dobrze.

— Gdzie masz hełm i tarczę?

— Tutaj. — Chłopiec udając rycerza, włożył hełm i podniósł lewą rękę z tarczą.

— Doskonale. Ja tak samo — rzekł Parker, naśladując ruchy chłopca. Poszli na

werandę znajdującą się z tyłu domu.

— Spójrz na te krzaki — powiedział Robby.

Parker spojrzał na swoją półakrową posiadłość znajdującą się 30 kilometrów na

zachód od Waszyngtonu. Przed oczami rozpościerał się kobierzec kwiatów i trawy. Na

skraju znajdował się gąszcz nie przycinanych od roku forsycji i bluszczu. Przy dużej

wyobraźni można było tam dostrzec ludzkie kształty.

— Rzeczywiście, wyglądają jak duchy — przyznał Parker — na pewno. Ale Boatman

żył dawno temu. — Nie miał zamiaru pomniejszać lęków chłopca, mówiąc, że został

wystraszony przez splątane krzaki. Chciał, żeby chłopiec sam nabrał do tego dystansu.

— Wiem, ale...

— Jak długo go nie ma?

— Cztery lata — odpowiedział Robby.

— Czy to długo?

— Sądzę, że dość długo.

— Pokaż mi — rozłożył ręce — tak długo?

— Być może.

— Myślę, że dłużej. — Parker bardziej wyciągnął ręce. — Tak długo, jak długa była

ryba, którą złowiliśmy w jeziorze Braddock.

— Tak długo — powiedział chłopiec, uśmiechając się i wyciągając swoje ręce.

— Nie, to było tak długo. — Parker przybrał srogą minę.

— Nie, nie, to tak długo — chłopiec tańczył z wyciągniętymi do góry rękami,

przeskakując z nogi na nogę.

— Dłużej — żartował Parker — dłużej.

Robby przebiegł kuchnię, podnosząc jedną rękę. Następnie wrócił, podnosząc drugą.

— Tak długo!

— Tak długo, jak długi jest rekin — krzyknął Parker. — Nie, jak wieloryb, jak

olbrzymia kałamarnica. Nie, już wiem, jak „Tufted Mazurka" — Stwór z książki

doktora Seussa. Dzieci lubiły jego książki, bardziej nawet niż „Kubusia Puchatka".

Parker nazywał dzieci Ktosiami — były to istoty z książek doktora Seussa.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: