Clive Cussler - Złoto Inków (1994) Inca Gold.pdf - Clive Cussler - sashakiev500

CLIVE CUSSLER

ZŁOTO INKÓW

(Przełożył: Ziemowit Andrzejewski)

AMBER 1999

Pełnomorski statek Inków A.D. 1533 Zapomniane morze

Nadciągnęli z południa wraz z porannym słońcem, a kiedy sunęli po roziskrzonej wodzie, sprawiali

wrażenie migotliwych zjaw w pustynnym mirażu. Kwadratowe bawełniane żagle flotylli tratew

zwisały bezwładnie pod łagodnym lazurem nieba, wiosła rytmicznie pogrążały się w wodzie,

chociaż ani jeden okrzyk komendy nie zburzył niesamowitej ciszy. Wysoko w górze sokół to

wznosił się, to opadał, jak gdyby wiodąc sterników ku jałowej wysepce, sterczącej w samym

środku śródlądowego morza. Tratwy były skonstruowane z powiązanych i podgiętych na obu

końcach wiązek sitowia; sześć takich wiązek składało się na jeden kadłub, wzmocniony więźbą i

kilem z bambusa. Wygięte dzioby i rufy miały kształt węży o psich pyskach, które szczerzyły kły

ku niebu, przez co mogło się zdawać, że wyją do księżyca. Na zaostrzonym dziobie tratwy

płynącej przodem, w fotelu przypominającym tron siedział dostojnik dowodzący flotyllą. Nosił

bawełnianą tunikę, zdobną turkusowymi cekinami, i wełniany płaszcz, haftowany w wielobarwny

wzór. Głowę okrywał mu pióropusz, twarz zaś - złota maska; żółtawo migotały w słońcu także

jego kolczyki, masywny naszyjnik i naramienne bransolety, ba, nawet trzewiki wielmoży

wykonano ze złota. Członkowie załogi, i to czyniło widok jeszcze bardziej zdumiewającym, byli

wystrojeni z nie mniejszym przepychem. Z trwogą i podziwem przyglądali się tubylcy intruzom,

którzy wtargnęli na ich wody. Nie podejmowali prób obrony swych terytoriów, byli bowiem

prostymi myśliwymi i zbieraczami, którzy chwytali w paści króliki, łowili ryby i wypełniali kosze

zerwanymi lub wygrzebanymi z ziemi darami natury. Prymitywni, w zastanawiającym kontraście

do tworzących rozległe imperia sąsiadów z południa i wschodu, żyli i umierali ani myśląc o

wznoszeniu olbrzymich świątyń. Teraz jak zahipnotyzowani przyglądali się sunącemu po wodzie

niewiarygodnemu bóstwu, jednomyślnie postrzegając wydarzenie jako cudowne przybycie z

zaświatów wojowniczych bogów. Zagadkowi przybysze, całkowicie ignorując lud okupujący

brzegi, nieznużenie wiosłowali ku celowi swej podróży; spełniali uświęconą misję, nie zwracali

zatem uwagi na sprawy mało istotne - w stronę tubylców nie padło ani jedno spojrzenie. Zmierzali

wprost ku stromym skalistym zboczom góry, której szczyt, wznoszący się na dwieście metrów

ponad powierzchnię morza, tworzył nie zamieszkaną i prawie pozbawioną roślinności wysepkę,

zwaną przez tuziemców Martwą Olbrzymką, długi bowiem i niski grzbiet wzniesienia

przypominał ciało kobiety pogrążonej w kamiennym śnie.

Złudzenie to zwiększała jeszcze nieziemska aureola, skrzesana ze skał przez słoneczne promienie.

Wnet świetliście wystrojeni żeglarze osadzili tratwy na usianej kamykami niewielkiej plaży,

przechodzącej w wąski kanion; spuścili z masztów bawełniane płachty, zdobne - co skutecznie

potęgowało lęk i szacunek tubylczych gapiów - wielkimi haftami wyobrażającymi fantastyczne

zwierzęta, i przystąpili do wyładunku ogromnych trzcinowych koszy oraz ceramicznych dzbanów.

Przez cały dzień układali ładunek w stos potężny wprawdzie, lecz uładzony, wieczorem natomiast,

kiedy słońce skrywało się za zachodnim horyzontem, utonęli w mroku, przewiercanym tylko

migotliwymi płomykami. Gdy zaczął wstawać nowy dzień, okazało się, że tratwy wciąż

spoczywają na brzegu jak martwe ryby, ładunek zaś leży na poprzednim miejscu. Tymczasem

kamieniarze, nie szczędząc potu, z pasją zaatakowali skalisty szczyt góry mosiężnymi dłutami i

łomami, i przez sześć najbliższych dni tak uporczywie kuli i obłupywali kamień, że przybrał

wreszcie przeraźliwą postać skrzydlatego jaguara o wężowym łbie. Kiedy dobiegły końca ostatnie

prace rzeźbiarskie i polerownicze, odnosiło się wrażenie, iż groteskowa bestia gotuje się, by dać

susa ze skały, w której ją wykuto. Przez cały ten czas kosze i dzbany stopniowo znikały z plaży, aż

wreszcie ani jeden nie pozostał.

Potem, gdy pewnego ranka starym już zwyczajem miejscowi ponad wodą sięgnęli wzrokiem ku

wyspie, znaleźli ją pustą. Tajemniczy lud, przybyły tu z południa na tratwach, rozwiał się jak sen,

a o tym, że nie był ułudą, zaświadczał potężny jaguar z wężowym łbem, który obnażał kły i

szczelinami oczu omiatał wzgórza, ciągnące się aż po horyzont na brzegu śródlądowego morza.

Ciekawość rychło przemogła strach i już nazajutrz po południu czterech śmiałków z największej

wsi, dodawszy sobie odwagi krzepkim miejscowym piwem, zepchnęło na wodę czółno wydłubane

z jednego pnia drzewa i machając wiosłami popłynęło na wyspę. Widziano z lądu, jak dobijają do

brzegu i znikają w wąskim kanionie prowadzącym w głąb góry. Do późnej nocy i przez cały

następny dzień krewni i sąsiedzi oczekiwali ich powrotu - daremnie. Zaginął po nich wszelki ślad i

zniknęła nawet dłubanka. Pierwotny lęk tubylców zwielokrotnił się jeszcze, kiedy nagle na małe

morze spadł straszliwy sztorm, zmieniając je we wrzący kocioł. Słońce raptownie zgasło, niebo

okryło się czernią, jakiej nie pamiętali najstarsi ludzie; owym przejmującym zgrozą ciemnościom

towarzyszył świszczący wiatr, co spienił fale i dokonał spustoszeń w nabrzeżnych wioskach.

Mogło się zdawać, iż żywioły toczą ze sobą wojnę, smagając przy okazji ląd, bądź też - i w tej

kwestii mieszkańcy tamtejszych okolic żywili zupełną pewność - że wiedzeni przez jaguara o

wężowym łbie bogowie nieba i ciemności wywierają zemstę na pobratymcach zuchwalców, którzy

poważyli się wtargnąć w ich domenę. Poszeptywano o klątwie rzuconej na intruzów.

A potem sztorm zniknął za horyzontem równie nagle, jak zza niego napłynął, wiatr zamarł

zupełnie, pogrążając świat w ciszy, która wydawała się aż nienaturalna, słońce roziskrzyło

powierzchnię morza równie spokojnego jak dawniej. Nadleciały mewy i jęły zataczać kręgi nad

czymś, co podczas burzy fale cisnęły na wschodni brzeg. Zaciekawieni ludzie ostrożnie ruszyli w

tę stronę, przystanęli niepewnie, podeszli bliżej - i wtedy zbiorowe sapnięcie wyrwało się z ich ust,

pojęli bowiem, że na piasku plaży spoczywają zwłoki jednego z cudzoziemców przybyłych z

południa. Miał na sobie tylko ozdobną, haftowaną tunikę; po złotej masce, pióropuszu i

bransoletach nie było śladu. W przeciwieństwie do ciemnoskórych i kruczowłosych tuziemców,

topielec miał jasne włosy i białą skórę, jego niewidzące oczy były błękitne. Stojąc, byłby o dobre

pół głowy wyższy od najroślejszego z ludzi, którzy przyglądali mu się teraz w bezbrzeżnym

zdumieniu. Dygocąc ze strachu, ostrożnie zanieśli go i złożyli do czółna, wytypowali ze swego

grona dwóch najśmielszych, ci zaś dowieźli zwłoki na wyspę, spiesznie położyli je na plaży i

wściekle machając wiosłami, wrócili na ląd. Długo jeszcze po śmierci najstarszych świadków

niezwykłego zdarzenia grzęznący w piasku szkielet słał swe złowróżbne ostrzeżenie, by trzymać

się od wyspy z daleka...

Krążyły słuchy, że skrzydlaty strażnik złotych wojowników, jaguar z wężowym łbem, pożarł

wścibskich intruzów; nikt zatem nigdy nie podjął ryzyka, by stawiając nogę na wyspie narazić się

na jego gniew. Wyspa zresztą roztaczała aurę tak niesamowitą, a nawet upiorną, że stała się

niebawem miejscem świętym, o którym zwyczajowo mówiło się przyciszonym głosem. Kim byli

odziani w złoto wojownicy i skąd przypłynęli? Dlaczego skierowali swe tratwy w głąb

śródlądowego morza i co tu robili? Świadkowie pogodzili się z faktem, że nie znajdą żadnego

wyjaśnienia dla tego, co ujrzeli; z niewiedzy rodzą się mity - urodziły się zatem, a nawet zdążyły

okrzepnąć, zanim okolicę nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, obracając w perzynę wszystkie

pobliskie wioski. Kiedy po pięciu dniach wstrząsy wreszcie ustały, śródlądowe morze zniknęło, a

jedynym po nim śladem był szeroki pas muszel wzdłuż dawnej linii brzegowej. Z legend wnet

przeniknęli tajemniczy intruzi do wierzeń religijnych, zyskując status bogów. Zrazu gadki o ich

cudownym objawieniu i zniknięciu krążyły szeroko, potem, coraz uboższe w fakty, wracały

rzadziej, aż wreszcie stały się przekazywaną z pokolenia na pokolenie cząstką folkloru ludu

zamieszkującego prześladowaną przez duchy krainę, nad którą niepojęte rozumem fenomeny

wiszą jak dym nad obozowym ogniskiem.

KATAKLIZM

l marca 1578

U zachodnich wybrzeży Peru

Kapitan Juan de Anton, posępny Kastylijczyk o starannie przystrzyżonej czarnej brodzie i

zielonych oczach, raz jeszcze spojrzał na podążający za nim zagadkowy statek i w zadumie

zmarszczył czoło. "Przypadek - zapytał sam siebie - czy też zaplanowane przechwycenie?".

Na ostatnim odcinku trasy z Callao de Lima nie spodziewał się spotkań z innymi galeonami

zdążającymi w stronę Panamy, gdzie ich ładunek - przeznaczone dla króla skarby - miał trafić na

grzbiety mułów, które przeniosą go przez międzymorze do atlantyckich portów, skąd na pokładach

innych statków wyruszy w swą docelową podróż ku składom i kufrom Sewilli.

De Anton miał wrażenie, iż w takielunku i kształcie kadłuba statku odległego jeszcze o półtorej

mili dostrzega cechy właściwe jednostkom floty francuskiej... Żeglując po Morzu Karaibskim,

byłby się zapewne wystrzegał podobnych spotkań, tu jednak czuł się zdecydowanie pewniej; jego

podejrzliwość zmalała jeszcze bardziej, gdy dostrzegł ogromną flagę, powiewającą na rufie

tamtego galeonu, dokładnie taką samą jak jego własna bandera - z czerwonym krzyżem na białym

tle. Wciąż jednak odrobinę zbity z pantałyku zapytał swego zastępcę i pierwszego nawigatora,

Luisa Torresa:

- No i co o nim sądzisz, Luis?

Torres, gładko wygolony Galicyjczyk, wzruszył ramionami.

- Za mały jak na galeon ze złotem. Handlarz winem, na moje oko, co z Valparaiso płynie, jak i my,

ku Panamie.

- Tedy nie sądzisz, że jakimś cudem jest wrogiej bandery?

- Rzecz wykluczona. Żaden nieprzyjacielski okręt nie odważył się dotąd opłynąć Ameryki

Południowej zdradzieckim labiryntem Cieśniny Magellana.

Uspokojony de Anton skinął głową.

- Skoro zatem nie obawiamy się, iż to Anglicy albo Francuzi, zróbmy zwrot i przekażmy im

pozdrowienia. Torres wydał rozkaz sternikowi, który z pokładu skrzyniowego, spoglądając nad

działowym, pilnował kursu i korygował go ruchami pionowego drążka połączonego długim

trzonem z piórem steru. "Nuestra Seńora de la Concepción", największy i najpyszniejszy z

galeonów tworzących pacyficzną armadę, przechylił się na bakburtę, a kiedy zatoczywszy krąg

wszedł na przeciwny do tymczasowego kurs południowo-wschodni, rześka bryza od brzegu

wypełniła jego dziewięć żagli i pchnęła pięćsetsiedemdziesięciotonową masę z przyzwoitą

prędkością pięciu węzłów.

Mimo majestatycznej sylwetki i delikatnej snycerki oraz kunsztownej polichromii, zdobiącej

wysoki kasztel i dziobówkę, stanowił twardy orzech do zgryzienia. Niezwykle solidnie

skonstruowany i łatwy w nawigacji, był pośród jednostek oceanicznych owych czasów

prawdziwym koniem pociągowym, a w razie potrzeby potrafił obnażyć zęby, aby przed

najwaleczniejszymi nawet korsarzami, jakimi mogłoby go poszczuć łupieżcze państwo morskie,

obronić skarby w swojej ładowni.

Na pierwszy rzut oka "Concepción" sprawiała wrażenie uzbrojonego po zęby okrętu wojennego,

bliższy jednak ogląd zdradzał jej naturę statku handlowego. Wprawdzie na pokładach działowych

było niemal pięćdziesiąt furt dla czterofuntowych armatek, skoro jednak Hiszpanie żywili wiarę, iż

Morza Południowe są czymś w rodzaju ich prywatnej ogrodowej sadzawki, a ponadto nie zdarzyło

się dotychczas, by któraś z ich jednostek została napadnięta i zdobyta przez wraży okręt,

uzbrojenie galeonu "Nuestra Seńora de la Concepción" sprowadzało się do dwóch zaledwie dział,

co ograniczyło tonaż i pozwoliło przewozić cięższe ładunki. Kapitan de Anton zatem, przekonany,

że jego statkowi nie grozi niebezpieczeństwo, przysiadł na niewielkim taborecie, obserwując przez

lunetę gwałtownie przybliżającą się jednostkę. Nawet przez myśl mu nie przeszło, aby - chociaż ot

tak, na wszelki wypadek - postawić załogę w stan gotowości.

Skąd mógł wiedzieć, skąd mógł mieć choćby niejasne przeczucie, że wykonał zwrot tylko po to,

aby ruszyć na spotkanie "Złotej Łani", dowodzonej przez niestrudzonego "psa morskiego" Anglii,

kapitana Francisa Drake'a, który teraz, stojąc na pokładzie rufowym, również przyglądał się przez

lunetę de Antonowi zimnym wzrokiem rekina zdążającego śladem świeżej krwi.

- Diablo to uprzejmie z jego strony, że nam wyszedł na spotkanie - mruknął Drake.

Był kędzierzawym rudzielcem o posturze kogucika bojowego, miał maleńkie oczka i ostrą brodę

poniżej płowego wąsika.

- A miał jakieś inne wyjście, skorośmy od dwóch tygodni deptali mu po piętach? - zapytał

retorycznie Thomas Cuttill, nawigator "Złotej Łani".

- Tak jest, pryz wszelako wart tego, żeby się za nim pouganiać - odparł Drake.

"Złota Łania", wyładowana po burty sztabami srebra, kosztownymi płótnami i jedwabiami, a nadto

szkatułą pełną kamieni szlachetnych - łupem zdobytym, odkąd jako pierwszy angielski statek

wpłynęła na Ocean Spokojny, na co najmniej tuzinie hiszpańskich galeonów - cięła fale z

nieustępliwością ogara, który ściga lisa. Zwana uprzednio "Pelikanem", była dzielnym i krzepkim

okręcikiem, długim na trzydzieści jeden metrów i liczącym sto czterdzieści ton wyporności.

Dobrze ciągnęła z wiatrem i znakomicie reagowała na ster, a chociaż jej kadłub i maszty miały już

swoje lata, długotrwały remont w Plymouth uczynił ją zdolną sprostać rejsowi, który - jak się w

końcu okazało - potrwał trzydzieści pięć miesięcy i po przebyciu pięćdziesięciu tysięcy

kilometrów doprowadził do opłynięcia kuli ziemskiej.

- Mamy przeciąć jej kurs i przy okazji przetrzepać trochę te hiszpańskie hieny? - zapytał Cuttill.

Drakę opuścił drugą lunetę, pokręcił głową i uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Zachowamy się bardziej szarmancko, jeśli strymujemy żagle i pozdrowimy ich, jak na

prawdziwych dżentelmenów przystało.

Stropiony Cuttill wlepił wzrok w zuchwałego dowódcę.

- A jeśli pierwsi otworzą ogień?

- Do czarta, mało to prawdopodobne, żeby jej kapitan odgadł, kim jesteśmy.

- Ale statek ze dwa razy większy niż nasz - zauważył Cuttill.

- Aliści, wedle tego, co nam rzekli marynarze pochwyceni opodal Callao de Lima, ma na

pokładzie ledwie dwa działa. Cóż to jest wobec osiemnastu armatek "Łani"?

- Ci Hiszpanie! - prychnął Cuttill. - Jeszcze gorsi z nich łgarze niż z Irlandczyków.

- Milsza hiszpańskim kapitanom ucieczka aniżeli walka - przypomniał Drakę swojemu

zapalczywemu zastępcy.

- Czemu więc nie przygrzać im z dział i zmusić do kapitulacji?

- A po cóż ryzykować, że przy okazji pójdą na dno z całym ładunkiem? Jeśli powiedzie się mój

plan, przyoszczędzimy prochu, oddając wszystko w ręce naszych krzepkich chłopców, którzy aż

rwą się do walki.

Cuttill ze zrozumieniem pokiwał głową.

- Myślisz brać galeon abordażem?

Drake przytaknął.

- Wedrzemy się na pokład, zanim chociaż jeden zdoła wymierzyć do nas z muszkietu. Jeszcze tego

nie wiedzą, ale żeglują w pułapkę, co ją sami na siebie zastawili. Ledwie minęła trzecia po

południu, gdy "Nuestra Seńora de la Concepción" ponownie wykonała zwrot i po wejściu na

dawniejszy kurs północno-zachodni zrównała się ze "Złotą Łanią", mając ją po prawej burcie.

Torres wdrapał się po drabince na kasztel dziobowy i wrzasnął ponad wodą:

- Co to za statek?!!

Numa de Silva, portugalski pilot, którego Drake przeciągnął na swoją stronę po zdobyciu u

wybrzeży Brazylii jego statku, odkrzyknął po hiszpańsku:

- "San Pedro De Paula" w drodze z Valparaiso!

Niewielki galeon o tej nazwie Drake zdobył mniej więcej trzy tygodnie temu. Z wyjątkiem kilku

ludzi ubranych na modłę hiszpańską, cała załoga Drake'a - opancerzona, uzbrojona w piki,

Clive Cussler - Złoto Inków (1994) Inca Gold.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: