abstrakcja jako metoda dochodzenia do pojęcia bytu: ideą regulatywną jest zawsze ujęcie bytu jako bytu. Twórcą drogi abstrakcji jest Arystoteles. Abstrakcja polega na sukcesywnym rozdzielaniu cech istotnych dla badanego przedmiotu od mniej istotnych (lub wręcz nieistotnych) i sukcesywnym pomijaniu tych ostatnich w toku dalszego badania. Arysto. odróżnia abstrakcje treściową i zakresową. Treściowa polega na trzystopniowym wznoszeniu się od naocznych ujęć indywidulanych konkretów do pojęć o coraz większej ogólności. Abstrakcja pierwszego stopnia zwana również fizyczną, pomija to co jednostkowe i precyzuje treśc pojęcia jako powszechnika, obejmującego gatunek do którego należą przedmioty będące punktem wyjścia abstrakcji. I tak od indywidualnego przedmiotu który możemy jeszcze wskazać lub nazwac imieniem własnym np. „reksio” przechodzimy do pojęcia „psa”. Abstrakcja drugiego stopnia, zwana matematyczną, zwraca uwage wyłącznie na ilościową strone badanych przedmiotów i prowadzi do wyodrębnienia aspektu ilości umożliwiającego liczbowe, a w konsekwencji matematyczne ujęcie świata. Abstrakcja trzeciego stopnia matematyczna nie jest w niej istota, ani jednostkowość (pominięta już w fizycznej) ani ilościowy aspekt rzeczy lecz coś pozostającego od początku w każdym przedmiocie poddanym abstrakcji jako coś istotnego dla niego w aspekcie jego przedmiotowości czy wręcz bytowości więc tego co najbardziej w nim i dla niego ważne. W tym procesie dotyczącym wszyskich stopni podajemy je kolejnym etapom abstrahowania. A kiedy abst jest już wyostrzony, pozbawiony wszystkich właściwości ilościowych pozostaje wtedy samo pojęcie czegoś, rzeczy, bytu i wszystkiego tego co od pojęcia bytu jest nieodłączne i tu dopiero na poziomie najwyżsyzm abstrakcji dochodzimy do owego czystego pojecia bytu.
wlochaty6666