Alice Sharpe - Tylko powiedz życzenie.pdf - Alice Sharpe - gingerjb

Alice Sharpe

Tylko powiedz

życzenie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

NAGRODA!!! za zwrot mosiężnej lampy (jak z baśni o

Aladynie) przez pomyłkę sprzedanej na domowej wyprzedaży

15 sierpnia, Hazelnut Way 482. Pamiątka rodzinna. Tel 555 -

10 - 00.

Gina Cox złożyła gazetę, przypomniawszy sobie, jak dwa

tygodnie temu odwiedziła wyprzedaż na Hazelnut Way wraz z

Howardem Raskellerem, mężczyzną, który, jak była już wtedy

pewna, nie był tym jedynym... Spojrzała na pudła stojące pod

ścianą jej nowego gabinetu. W jednym z nich musiała leżeć

lampa, którą wtedy kupiła. Miała ją wykorzystać do wystroju

restauracji, nad którym właśnie pracowała, ale chyba będzie

zmuszona ją zwrócić...

Westchnęła, przygładzając dłonią kasztanowe loki. Miała

jeszcze dwie godziny do spotkania z trudnym klientem.

Przeszukiwanie pudełek pozwoli jej zapomnieć o stresie.

Nawet nie przyszło jej do głowy, że mogłaby po prostu

zignorować ogłoszenie - przecież lampa należała teraz do niej.

W końcu to czyjaś rodzinna pamiątka.

Znalazła ją wreszcie w przedostatnim pudle. Rozwinęła

papier i kolejny raz zachwycił ją kształt lampy, podstawa

przypominająca kwiat lotosu, pokrywająca lampę patyna.

Przypomniała sobie, jak jej serce zabiło na widok ceny - pięć

dolarów! Zapłaciłaby za nią dziesięć razy tyle.

Dziwna pamiątka. Gina starała się wyobrazić sobie jej

historię. Może ten starszy pan, który ją sprzedał, kupił ją

kiedyś, by upamiętnić romans na Bliskim Wschodzie? A może

należała do jego ojca, który kupił ją gdzieś na bazarze podczas

wojny i przywiózł ze sobą wraz z opowieściami o

bohaterskich czynach? A może jakaś ciotka wyszła niegdyś za

arabskiego szejka i przy tej lampie czytała listy z domu?

Jakakolwiek by była historia lampy, pewnej rodzinie

bardzo zależało na tym, by ją odzyskać.

Gina traktowała takie rzeczy poważnie. Jej nastoletnia

matka porzuciła ja zaraz po urodzeniu. Wychowali ją

dziadkowie. Dziadek nie chciał nawet wymawiać imienia

córki - Babcia była bardziej uczuciowa, ale także nie chciała

wspominać przeszłości. Gina posiadała tylko jedną pamiątkę -

srebrny medalion, który jej matka nosiła, zanim odeszła.

Chociaż nie miał żadnej materialnej wartości, dla Giny był

bezcenny.

Naturalnie właściciel restauracji, którą urządzała, nie

będzie zadowolony, że oddała lampę. Ale tym zajmie się

później.

Wykręcając numer telefonu z ogłoszenia, spojrzała na

zegarek. Dlaczego czas płynie tak szybko? Odłożyła

słuchawkę i złapała torebkę, w ostatniej chwili wpychając do

niej lampę. Może uda jej się zwrócić ją osobiście, jeżeli

spotkanie z Julią Ann Dunsberry zbytnio się nie przedłuży.

Trzy godziny później, zmęczona, ale zadowolona, że

następne spotkanie z rodziną Dunsberrych czeka ją dopiero za

tydzień, podjechała na Hazelnut Way 482. Był to piętrowy

dom z zielonymi drzwiami. W rogu ogródka rósł klon, a z jego

dolnej gałęzi zwisała drewniana huśtawka. Choć dom był

skromny, sprawiał wrażenie przytulnego.

Gina weszła na ganek, starając się przypomnieć sobie

mieszkańców. Pamiętała starszego pana, który sprzedał jej

lampę. Na pewno ma miłą, gospodarną żonę. Meble pewnie

będą równie stare, jak ich małżeństwo, może dębowe. Pewnie

mają mnóstwo kwiatów w doniczkach i plecione chodniki.

Zapukała do drzwi, które okazały się otwarte. Usłyszała

czyjś głos.

Zarzuciła torbę na ramię i zamknęła za sobą drzwi.

Salonik wyglądał mniej więcej tak, jak sobie wyobrażała, z

wyjątkiem sportowego roweru pod ścianą oraz stosu książek i

czasopism na stoliku.

Powietrze wypełnione było zapachem świeżego ciasta. -

Jestem w kuchni - usłyszała. - Miałaś wrócić później. Do

licha!

Coś tu było nie tak. Nagle usłyszała hałas, który

poprowadził ją do kuchni.

Na środku, przed otwartymi drzwiczkami piekarnika,

klęczał mężczyzna w jaskrawoczerwonym fartuchu z napisem

„Całus dla kucharza". Przed nim leżała blaszka do pieczenia i

resztki pokruszonych ciasteczek. Na odgłos kroków odwrócił

się i spojrzał na nią brązowymi oczami, w których czaiły się

psotne iskierki.

Gina ledwie zauważyła jego wysokie kości policzkowe,

czarne włosy i muskularne ciało. Miał na sobie wytarte dżinsy

i wysokie buty. Ale te oczy...

Nie spuszczając z niej wzroku, zamknął piekarnik nogą i

wrzucił blachę do zlewu.

- Powiedz, że nie jesteś Naomi Roberts i nie przyszłaś po

ciastka.

Intensywność jego wzroku zbiła ją z tropu.

- Nie jestem Naomi Roberts.

- To dobrze. Jak widzisz, mam pewne problemy z

pieczeniem. Poza tym słyszałem, że Naomi ma piątkę dzieci i

nie jest najszczuplejsza.

- Nie mam piątki dzieci.

- Wcale tak nie myślałem. I, owszem, jesteś szczupła. -

Dokładnie przyjrzał się jej figurze w dopasowanym

ciemnopopielatym kostiumie.

Ubrała się tego dnia bardzo skromnie, licząc, że to

pomoże jej utrzymać w ryzach kaprysy Julii Ann. Ale

dlaczego nagle zapragnęła mieć na sobie coś bardziej

frywolnego?

- Nie mów mi, kim jesteś.

- Dlaczego?

- Bo już wiem.

Spojrzała na swoją torbę. Pewnie wystaje z niej lampa.

Nie, torba była dokładnie zamknięta.

- Dobrze, zabawmy się. Kim jestem?

- Musisz być z ciasteczkowej policji - powiedział z

uśmiechem.

Gina roześmiała się.

- Właściwie...

- Zaczekaj. Zanim mnie aresztujesz, powinnaś poznać

okoliczności łagodzące.

Był czarujący. Tyle że ona niedawno miała do czynienia z

innym czarusiem i w rezultacie musiała zmienić miejsce pracy

i zająć się leczeniem ciężko zranionej dumy i nieco lżej

zranionego serca. Z drugiej strony, ten mężczyzna nie był jej

znajomym. Nie mogła mierzyć wszystkich miarą Howarda

Raskellera, bo znienawidzi cały męski rodzaj.

- Więc jakie to okoliczności? - zapytała z uśmiechem.

Zdjął z dłoni pikowaną rękawicę i podniósł ją na

wysokość oczu. Zobaczyła, jak błyszczą.

- Oparzyłem się, wyjmując blachę z piekarnika.

- Przykro mi, ale wadliwy sprzęt nie zwalnia cię od

odpowiedzialności za przestępstwo. Dowody mówią same za

siebie - dodała, wskazując na podłogę.

- Ale jesteś twarda.

- Twarda? A ten fartuszek? Całus dla kucharza?

- Może to tylko pobożne życzenie - rzucił, patrząc jej

prosto w oczy.

Tak jak myślała. Kolejny czaruś!

- Zaczekaj - wyjął zza lodówki miotłę i szufelkę i zaczął

szybko zamiatać, rzucając jej przy tym przelotny uśmiech.

- Muszę cię ostrzec, że niszczenie dowodów...

Alice Sharpe - Tylko powiedz życzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: