4. Cussler Clive - Podwodny zabójca.pdf - Z archiwów NUMA - Arekszefunio

Clive Cussler & Paul Kemprecos

Podwodny zabójca

Serpent

Przełożył: Maciej Pintara

Wydanie oryginalne: 1999

Wydanie polskie: 2003

Prolog I

Na zachód od Wysp Brytyjskich, rok 1515

Diego Aguirrez obudził się z niespokojnego snu z wrażeniem, że po twarzy przebiegł mu

szczur. Wysokie czoło miał mokre od zimnego potu, serce mu waliło. Wsłuchiwał się w

chrapanie swojej śpiącej załogi i plusk małych fal, uderzających o drewniany kadłub.

Wszystko było w porządku. A mimo to nie mógł się pozbyć niepokoju i uczucia, że w mroku

czai się niebezpieczeństwo.

Wygramolił się z hamaka, zarzucił na opalone ramiona gruby wełniany koc i wspiął się

na zasnuty mgłą pokład. W przyćmionym blasku księżyca solidnie zbudowana karawela

lśniła, jakby utkano ją z pajęczej nici. Aguirrez podszedł do skulonej postaci obok żółtej

plamy światła lampy oliwnej.

- Dobry wieczór, kapitanie - odezwał się marynarz trzymający wachtę.

- Dobry wieczór - odrzekł Aguirrez. - Wszystko w porządku?

- Tak jest. Ale wciąż nie ma wiatru.

Aguirrez zerknął w górę na widmowe maszty i żagle.

- Nadejdzie. Czuję to.

- Tak jest - odparł marynarz i ziewnął mimo woli.

- Zejdź na dół i prześpij się trochę. Zastąpię cię.

- Moja wachta skończy się dopiero z następnym odwróceniem klepsydry.

Kapitan przestawił klepsydrę, stojącą obok lampy.

- Już się skończyła.

Marynarz podziękował i powlókł się do kwater załogi. Kapitan zajął jego miejsce na

wysokiej prostokątnej rufie. Spojrzał na południe i wpatrzył się w gęstą mgłę. Unosiła się nad

wodą niczym para, morze było gładkie jak lustro. Aguirrez nadal tkwił na posterunku, gdy

wzeszło słońce. Oliwkowoczarne oczy bolały go ze zmęczenia i były zaczerwienione, koc

przesiąkł wilgocią. Z właściwym sobie uporem nie zwracał na to uwagi i spacerował tam i z

powrotem po mostku jak tygrys w klatce.

Był Baskiem, mieszkańcem skalistych gór między Hiszpanią i Francją. Lata na morzu

wyostrzyły mu instynkt i nie lekceważył go. Baskowie byli najlepszymi żeglarzami na

świecie. Ludzie tacy jak Aguirrez regularnie zapuszczali się na wody, które bardziej bojaźliwi

marynarze omijali w obawie przed wężami morskimi i wielkimi wirami. Miał krzaczaste

brwi, duże odstające uszy, długi prosty nos i podbródek niczym półka skalna. Wiele lat

później naukowcy zasugerują, że grube rysy twarzy Basków mogą świadczyć o ich

pochodzeniu w linii prostej od człowieka z Cro-Magnon.

W szarym świetle przedświtu pojawiła się załoga. Marynarze ziewali, przeciągali się i

zabierali powoli do pracy. Kapitan ciągle jeszcze nie chciał zejść z mostka. I okazało się, że

miał rację. W pewnym momencie przekrwionymi oczami dostrzegł jakiś błysk za grubą

zasłoną mgły. Trwało to tylko moment, ale Aguirrez poczuł dziwną mieszaninę ulgi i strachu.

Serce zabiło mu szybciej. Uniósł mosiężną lunetę, zawieszoną na szyi. Rozciągnął ją na

całą długość, zmrużył jedno oko, a drugie przyłożył do okularu. Najpierw widział w

powiększeniu tylko szary wał mgły, skłębionej na styku z morzem. Przetarł oczy rękawem,

zamrugał powiekami i ponownie uniósł lunetę. Znów nic nie zobaczył. Pomyślał, że była to

tylko gra światła.

Nagle dostrzegł jakiś ruch. Z mgły wyłonił się ostry kształt. Przypominał dziób

drapieżnego ptaka, badającego otoczenie. Potem ukazał się cały statek. Czarny smukły kadłub

wystrzelił naprzód, sunął wolno przez kilka sekund, potem znów przyspieszył. Pojawiły się

dwa następne statki. Ślizgały się po gładkiej powierzchni morza jak gigantyczne owady

wodne. Aguirrez zaklął cicho.

Galery wojenne.

Słońce odbijało się w mokrych wiosłach, które rytmicznie zanurzały się w wodzie. Każdy

ich ruch szybko przybliżał smukłe okręty bojowe do żaglowca.

Aguirrez przyglądał się im okiem doświadczonego budowniczego statków. Prawdziwe

charty morskie, zdolne rozwijać dużą szybkość na krótkich odcinkach. Bojowe okręty,

skonstruowane przez Wenecjan i używane przez wiele krajów europejskich.

Każdą galerę napędzało sto pięćdziesiąt wioseł, w trzech rzędach po dwadzieścia pięć z

każdej burty. Niski, płaski kadłub miał niespotykany dotąd opływowy kształt. Z tyłu wyginał

się wdzięcznie do góry ku nadbudówce mostka kapitańskiego. Wydłużony dziób nie służył

już za taran, jak w dawnych czasach. Teraz umieszczone były na nim działa.

Z pojedynczego masztu blisko rufy zwisał mały trójkątny żagiel łaciński, ale szybkość i

manewrowość zapewniały galerze ludzkie mięśnie. Hiszpańskie sądy zapewniały stały

dopływ galerników, skazanych na śmierć przy ciężkich, dziesięciometrowych wiosłach. Po

corsii , wąskim pomoście między dziobem i rufą, chodzili nadzorcy i popędzali wioślarzy

groźbami i uderzeniami biczów.

Aguirrez wiedział, jak wielką ma przeciwko sobie siłę ognia. Galery były niemal

dwukrotnie dłuższe od jego pękatej, dwudziestoczterometrowej karaweli. Zwykle miały na

pokładzie pięćdziesiąt jednostrzałowych, gładkolufowych arkebuzów, ładowanych od przodu.

Na ich dziobowych platformach artyleryjskich montowano moździerze nazywane

bombardami. Umieszczano je z prawej strony, co pozostało z czasów, kiedy strategia walki

morskiej polegała głównie na taranowaniu przeciwnika.

Galera przypominała mocny okręt grecki, jakim Odyseusz przepłynął z wyspy

czarodziejki Kirke do kraju cyklopów, karawela natomiast była statkiem przyszłości. Szybka i

zwrotna mogła żeglować po wodach całego świata. Łączyła południowy takielunek z

wytrzymałym północnym kadłubem o gładkim poszyciu i sterze na zawiasach. Łatwe w

obsłudze ożaglowanie łacińskie, pochodzące od arabskich dhow , dawało jej przewagę

manewrową nad każdym ówczesnym żaglowcem.

Na nieszczęście dla Aguirreza te wspaniałe żagle zwisały teraz bezwładnie z dwóch

masztów. Przy bezwietrznej pogodzie były bezużytecznymi kawałkami tkaniny. Karawela

tkwiła nieruchomo na powierzchni morza niczym statek w butelce.

Aguirrez zerknął na martwe żagle, przeklinając żywioły, które sprzysięgły się przeciwko

niemu. Był wściekły na siebie za karygodną krótkowzroczność. Należało od razu wypłynąć

na pełne morze. Galery, ze względu na niskie burty, nie mogłyby go ścigać daleko od

wybrzeża. Nie spodziewał się jednak martwej ciszy na morzu. Ani tego, że galery tak łatwo

go znajdą.

Nie czas jednak na obwinianie się za popełnione błędy. Odrzucił koc na bok niczym

matador pelerynę i ruszył wzdłuż statku, wykrzykując rozkazy. Marynarze ożywili się na

dźwięk donośnego głosu kapitana, rozbrzmiewającego od rufy do dziobu. Po kilku sekundach

pokład przypominał ruchliwe mrowisko.

Aguirrez wskazał zbliżające się okręty wojenne.

- Spuścić łodzie! - zawołał. - Uwijajcie się, chłopcy, bo inaczej damy katom zajęcie na

cały dzień i noc.

Załoga rzuciła się do pracy. Wszyscy na pokładzie żaglowca wiedzieli, że czekają ich

tortury i śmierć na stosie, jeśli wpadną w ręce ludzi na galerach. W ciągu kilku minut

wszystkie trzy szalupy karaweli znalazły się na wodzie. Zajęli w nich miejsca najsilniejsi

wioślarze. Liny przymocowane do statku napięły się jak cięciwy łuków, ale uparta karawela

ani drgnęła. Aguirrez krzyknął do marynarzy, żeby wiosłowali mocniej. Apelował do ich

baskijskiej męskości i miotał najgorsze przekleństwa, jakie tylko przyszły mu do głowy.

- Ciągnijcie razem! Wiosłujecie jak banda hiszpańskich dziwek!

Wiosła spieniły spokojną wodę. Statek zadrżał, zaskrzypiał i w końcu ruszył. Aguirrez

krzyknął jeszcze słowa zachęty i pobiegł z powrotem na rufę. Oparł się o reling i przyłożył

lunetę do oka. Zobaczył wysokiego, szczupłego mężczyznę, który patrzył na niego przez

lunetę z platformy dziobowej galery na czele pościgu.

- El Brasero - szepnął Aguirrez z nieukrywaną pogardą.

Ignatius Martinez zobaczył, że Aguirrez patrzy na niego i wykrzywił grube, lubieżne

wargi w triumfalnym uśmiechu. Z jego bezlitosnych, głęboko osadzonych żółtych oczu

wyzierał fanatyzm. Długi, arystokratyczny nos był zmarszczony, jakby poczuł smród padliny.

- Kapitanie Blackthorne - mruknął do rudobrodego mężczyzny - niech pan obieca

wioślarzom, że odzyskają wolność, jeśli dopadniemy naszą zdobycz.

Kapitan wzruszył ramionami i wykonał rozkaz. Wiedział, że to okrutne oszustwo i

Martinez nie zamierza dotrzymać obietnicy.

El Brasero znaczyło po hiszpańsku „kotlarz”. Martinez zawdzięczał to przezwisko

gorliwości w paleniu heretyków na stosie podczas autodafe, jak nazywano publiczne

spektakle wymierzania kary. Był znaną postacią na quemerdo - placu kaźni. Używał

wszystkich środków, łącznie z przekupstwem, by zapewnić sobie zaszczyt podpalenia stosu.

Choć oficjalnie nosił tytuł oskarżyciela publicznego i doradcy inkwizycji, przekonał swych

zwierzchników, by powierzyli mu rolę głównego inkwizytora i oskarżyciela Basków. Ich

ściganie było wyjątkowo opłacalne. Inkwizycja natychmiast konfiskowała majątek

oskarżonego. Zagarnięte bogactwa ofiar finansowały więzienia inkwizycji, jej tajną policję,

armię, izby tortur i urzędników oraz szły do kieszeni inkwizytorów.

Baskowie opanowali do perfekcji sztukę nawigacji i budowy statków. Aguirrez wiele razy

wypływał na sekretne łowiska na Morzu Zachodnim. Polował na wieloryby i łowił dorsze.

Baskowie byli urodzonymi ludźmi interesu. Wielu - jak Aguirrez - wzbogaciło się na

rybołówstwie. Jego stocznia na rzece Nervion budowała statki wszystkich typów i rozmiarów.

Aguirrez wiedział o okrucieństwach inkwizycji, ale był zbyt zajęty prowadzeniem różnych

interesów, swoją piękną żoną i dwojgiem dzieci, by zwracać na to większą uwagę. Kiedyś po

powrocie z rejsu przekonał się, że Martinez i inkwizycja to wrogie siły, których nie wolno

lekceważyć.

Gdy statki pełne ryb zawinęły do portu, by wyładować połów, przywitał je wzburzony

tłum. Ludzie błagali Aguirreza o pomoc. Inkwizytorzy aresztowali grupę miejscowych kobiet

i oskarżyli o uprawianie czarów. Wśród uwięzionych była żona Aguirreza. Rzekome

czarownice postawiono przed sądem i uznano za winne.

Aguirrez uspokoił tłum i pojechał prosto do stolicy prowincji. Choć był wpływowym

człowiekiem, nie chciano słuchać jego próśb o uwolnienie kobiet. Urzędnicy odpowiadali, że

nie mogą nic zrobić; to sprawa Kościoła, nie władz cywilnych. Niektórzy szeptali, że w

obawie o własne życie i mienie wolą się nie narażać Świętemu Oficjum. El Brasero nie zna

litości.

Aguirrez wziął sprawy w swoje ręce i zebrał setkę wiernych mu ludzi. Zaatakowali

konwój wiozący rzekome czarownice na miejsce straceń i uwolnili je bez jednego strzału.

Żona Aguirreza powiedziała mu, że El Brasero aresztował ją, by zagarnąć ich majątek.

Jednak Aguirrez podejrzewał, że inkwizycja zwróciła na niego uwagę z dużo

ważniejszego powodu. Rok wcześniej rada starszych powierzyła mu opiekę nad

najświętszymi relikwiami Kraju Basków. W przyszłości miały połączyć wszystkich Basków

w walce o niepodległość przeciwko Hiszpanii. Na razie spoczywały w kufrze ukrytym w

4. Cussler Clive - Podwodny zabójca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: