24 - Clive Cussler - Odyseja trojańska.pdf - Clive Cussler(1) - panzer1981

Clive Cussler

ODYSEJA TROJA Ń SKA

NOC HA Ń BY

TARAN KTÓRY STAŁ SI Ę KONIEM

OKOŁO ROKU 1190 P.N.E. TWIERDZA NA WZGÓRZU W POBLI ś U MORZA

Konstrukcja była prosta i zmy ś lna, miała wzbudzi ć ciekawo ść i spełniła swe zadanie. Brzydkie monstrum wysokie na sze ść metrów stało na

czterech mocnych, drewnianych nogach wspartych na płaskiej platformie. Trójk ą tna obudowa była otwarta na ko ń cach. Z przodu, na jej ostrym

szczycie, wznosił si ę zaokr ą glony garb z dwiema szczelinami na oczy. Boki pokrywały wołowe skóry. Platforma mocuj ą ca nogi le Ŝ ała płasko na

ziemi. Ludzie z twierdzy Ilium jeszcze nigdy dot ą d nie widzieli czego ś takiego.

Tym, którzy mieli troch ę wyobra ź ni, konstrukcja przypominała konia.

Dardanowie, obudziwszy si ę rankiem, s ą dzili, Ŝ e znowu ujrz ą Achajów otaczaj ą cych ich ufortyfikowany gród, i szykowali si ę do walki jak

codziennie przez ostatnie lata. Lecz równina w dole była pusta. Zobaczyli tylko g ę sty dym unosz ą cy si ę nad miejscem, gdzie jeszcze wczoraj

znajdował si ę obóz wroga. Achajowie i ich flota znikn ę li. W nocy załadowali na okr ę ty zapasy, konie, bro ń i rydwany, i odpłyn ę li,

pozostawiaj ą c tylko tajemniczego drewnianego potwora. Darda ń scy zwiadowcy wrócili i oznajmili, Ŝ e Achajowie opu ś cili swój obóz.

Ludzie, uradowani, Ŝ e obl ęŜ enie si ę sko ń czyło, otworzyli główne wrota twierdzy i wylegli tłumnie na równin ę , gdzie dwie armie ś cierały si ę

i przelewały krew w stu bitwach. Zrazu byli nieufni. Niektórzy, podejrzewaj ą c podst ę p, nawoływali, by spali ć konstrukcj ę , wkrótce jednak

przekonali si ę , Ŝ e to po prostu prymitywne, drewniane pomieszczenie na czterech nogach, niemog ą ce niczemu zagrozi ć . Jaki ś m ęŜ czyzna

wdrapał si ę na gór ę i stwierdził, Ŝ e jest puste w ś rodku.

- Je ś li tylko takiego konia potrafi ą zbudowa ć Achajowie - zawołał - to nic dziwnego, Ŝ e zwyci ęŜ yli ś my.

Tłum wybuchn ą ł ś miechem i zacz ą ł rado ś nie ś piewa ć , gdy nadjechał król Priam. Król zszedł z rydwanu i podzi ę kował za wiwaty, a potem

okr ąŜ ył dziwn ą budowl ę , usiłuj ą c odgadn ąć jej przeznaczenie.

Przekonawszy si ę z zadowoleniem, Ŝ e konstrukcja nie stwarza Ŝ adnego zagro Ŝ enia, uznał j ą za łup wojenny i kazał przetoczy ć do wrót

miasta, gdzie miała stan ąć jako pomnik upami ę tniaj ą cy wspaniałe zwyci ę stwo nad achajskimi naje ź d ź cami.

Rado ść zakłócili dwaj Ŝ ołnierze, którzy przyprowadzili achajskiego je ń ca porzuconego przez towarzyszy. Nazywał si ę Sinon i był kuzynem

pot ęŜ nego Odyseusza, króla Itaki i jednego z wodzów wielkiej armii oblegaj ą cej Ilium. Znalazłszy si ę przed Priamem, Sinon padł do stóp

staremu królowi i zacz ą ł błaga ć o Ŝ ycie.

- Dlaczego ci ę porzucono? - zapytał Priam.

- Mój kuzyn posłuchał tych, którzy byli moimi wrogami, i wyp ę dził mnie z obozu. Gdybym nie uciekł mi ę dzy drzewa, gdy spuszczali okr ę ty

na wod ę , z pewno ś ci ą powleczono by mnie na linie przez morze i albo bym uton ą ł, albo po Ŝ arłyby mnie ryby.

Król przyjrzał si ę uwa Ŝ nie Sinonowi.

- Jak ą tajemnic ę kryje w sobie budowla? Czemu słu Ŝ y?

- Jako Ŝ e nie mogli zdoby ć waszej twierdzy, a nasz wielki bohater Achilles poległ w bitwie, uznali, Ŝ e bogowie przestali im sprzyja ć .

Wznie ś li t ę budowl ę w ofierze, w nadziei, Ŝ e bogowie pozwol ą im przynajmniej szcz ęś liwie powróci ć przez morza do domu.

- Czemu jest tak du Ŝ a?

- By ś cie nie mogli zabra ć jej jako łupu do miasta, gdzie upami ę tniałaby najwi ę ksz ą kl ę sk ę , poniesion ą przez Achajów w naszych czasach.

- Rozumiem ich. - Stary, m ą dry Priam u ś miechn ą ł si ę . - Nie pomy ś leli jednak, Ŝ e temu samemu celowi mo Ŝ e równie Ŝ słu Ŝ y ć , stoj ą c poza

murami miasta.

Setka m ęŜ czyzn poci ę ła i ociosała kłody na rolki. Druga setka zebrała sznury, powi ą zała je w dwie liny i poci ą gn ę li łup przez równin ę le Ŝą c ą

pomi ę dzy miastem a morzem. Trudzili si ę , ociekaj ą c potem, niemal przez cały dzie ń . Kiedy zacz ę li wci ą ga ć zwaliste monstrum po stoku

wzgórza, na którym stała twierdza, pospieszyli im z pomoc ą inni m ęŜ czy ź ni. Pó ź nym popołudniem ten znój dobiegł ko ń ca i wielka konstrukcja

stan ę ła przed głównymi wrotami miasta. Ludzi wci ąŜ przybywało, po raz pierwszy od ponad dwóch miesi ę cy wychodzili swobodnie na

zewn ą trz, bez l ę ku przed wrogiem. Tłum stał i patrzył na monstrum nazywane teraz koniem darda ń skim.

Kobiety i dziewcz ę ta podniecone i uradowane, Ŝ e wreszcie ustały walki, wyszły za mury miasta i zrywały kwiaty, by ozdobi ć girlandami

groteskowego drewnianego stwora.

- Pokój! Zwyci ę stwo! - krzyczały rado ś nie.

- Nie pojmujecie? To podst ę p! - zawołała Kasandra, córka Priama, uwa Ŝ ana za niespełna rozumu, bo wie ś ciła straszne proroctwa i

przepowiednie:

- Za ś lepia was uniesienie. Jeste ś cie głupcami, skoro ufacie darom ofiarnym Achajów - zawtórował jej brodaty kapłan, Laokoon.

Wzi ą ł pot ęŜ ny zamach i cisn ą ł włóczni ę w brzuch konia. Wbiła si ę w drewno a Ŝ po koniec grota i dr Ŝ ała przez chwil ę . Tłum skwitował

ś miechem ten gest zrodzony z l ę ku.

- Kasandra i Laokoon postradali zmysły! Ten potwór jest nieszkodliwy. To tylko deski i kłody powi ą zane razem - wołano.

- Głupcy! - krzykn ę ła Kasandra. - Tylko dure ń mógłby uwierzy ć Achajowi Sinonowi.

- On mówi, Ŝ e teraz, kiedy to nale Ŝ y do Ilium, nasze miasto nigdy nie padnie - powiedział jaki ś wojownik.

- Ł Ŝ e! - wybuchn ę ła Kasandra.

- Czy mo Ŝ na nie przyj ąć błogosławie ń stwa bogów?

- Nie wtedy, gdy pochodzi od Achajów. - Laokoon przepchn ą ł si ę przez tłum i pełen gniewu ruszył w stron ę miasta.

Nic nie przemawiało do uszcz ęś liwionych ludzi. Wróg odszedł. Dla nich wojna si ę sko ń czyła. Nadszedł czas ś wi ę towania.

Upojony rado ś ci ą tłum nie dbał o obawy i ostrze Ŝ enia Kasandry i Laokoona. Nim min ę ła godzina, zainteresowanie koniem opadło i

rozpocz ę ła si ę wielka zabawa - ś wi ę towano hucznie triumf nad achajskim nieprzyjacielem. Za murami twierdzy rozbrzmiewała muzyka fletów i

piszczałek, na ka Ŝ dej ulicy ś piewano i ta ń czono, w ka Ŝ dym domu wino lało si ę strumieniami, a za ka Ŝ dym razem, kiedy wznoszono i opró Ŝ niano

puchary, wybuchał gromki, radosny ś miech.

W ś wi ą tyniach kapłani i kapłanki palili kadzidło, ś piewali pie ś ni i dzi ę kowali bogom i boginiom za zako ń czenie straszliwej wojny, która tylu

wojowników przeniosła do podziemnego ś wiata.

Rozradowani ludzie wznosili toasty za swego króla, bohaterów tej wojny, rannych i tych, którzy polegli, walcz ą c m ęŜ nie z wrogiem.

- Hektorze, o Hektorze, nasz wielki wodzu. Gdyby ś tylko do Ŝ ył tego dnia i mógł cieszy ć si ę nasz ą chwał ą ... - wołano.

- Daremnie ci głupcy Achajowie szturmowali nasz wspaniały gród - krzyczała jaka ś kobieta, wiruj ą c w szalonym ta ń cu.

- Uciekli jak przera Ŝ one dzieci - wrzeszczała inna.

I tak paplali, kiedy wino kr ąŜ yło im we krwi - rodzina królewska w pałacu, bogacze w swych wielkich domach wzniesionych na tarasach,

biedacy w ruderach stłoczonych pod murami wewn ą trz miasta dla ochrony przed wiatrem i deszczem. Ucztowało całe Ilium. Wszyscy pili,

zjadali resztki cennych zapasów zgromadzonych podczas obl ęŜ enia i ś wi ę towali, jakby czas si ę zatrzymał. Po północy pijackie orgie ustały i

poddani starego króla Priama zapadli w gł ę boki sen, a ich za ć mione winem umysły odpr ęŜ yły si ę i zaznały spokoju po raz pierwszy od czasu,

kiedy znienawidzeni Achajowie obiegli gród.

Wielu chciało pozostawi ć wielkie wrota otwarte jako symbol zwyci ę stwa, ale przewa Ŝ yło zdanie bardziej rozs ą dnych - bram ę zamkni ę to i

zaryglowano.

Pojawili si ę nagle, przybyli z północy i ze wschodu. Przepłyn ę li zielone morze w setkach okr ę tów i wyl ą dowali w zatoce otoczonej wielk ą

równin ą Ilium. Ujrzawszy, Ŝ e nizina pokryta była w znacznej cz ęś ci bagnami, Achajowie rozbili obóz na przyl ą dku i rozładowali okr ę ty swojej

floty.

Ich czarne kadłuby wysmołowane poni Ŝ ej linii wody, ponad ni ą miały mnóstwo rozmaitych barw, takich, jakie lubili najbardziej ró Ŝ ni

królowie. Okr ę ty nap ę dzały długie wiosła; jedno du Ŝ e na rufie słu Ŝ yło za ster. Maj ą c identyczne dzioby i rufy, mogły płyn ąć w obu kierunkach.

Du Ŝ y, czworok ą tny Ŝ agiel nie nadawał si ę do rejsu pod wiatr i stawiano go tylko wówczas, gdy bryza wiała od rufy. Na dziobie i rufie wznosiły

si ę pokłady, wyrze Ŝ bione ptaki, najcz ęś ciej jastrz ę bie i sokoły zdobiły stewy dziobowe. Liczebno ść załóg była ró Ŝ na, od stu dwudziestu ludzi na

okr ę tach bojowych do dwudziestu na transportowych, przewa Ŝ nie składały si ę one z pi ęć dziesi ę ciu dwóch ludzi, ł ą cznie z dowódc ą i pilotem.

Władcy małych królestw utworzyli lu ź ny sojusz, by naje Ŝ d Ŝ a ć i rabowa ć miasta poło Ŝ one wzdłu Ŝ wybrze Ŝ a morskiego, podobnie jak to

czynili wikingowie dwa tysi ą ce lat pó ź niej. Wojownicy pochodzili z Argos, Pylos, Arkadii, Itaki i wielu innych regionów. Cho ć w tamtych

czasach uwa Ŝ ano ich za rosłych m ęŜ czyzn, tylko niewielu miało powy Ŝ ej metra sze ść dziesi ę ciu wzrostu. Walczyli zaciekle, chronieni

pancerzami z br ą zu, okrywaj ą cymi przód ciała i przypi ę tymi skórzanymi rzemieniami. Na głowach nosili hełmy z br ą zu, z rogami lub z czubami.

Dolne cz ęś ci ich ramion i nóg osłaniały fragmenty zbroi zwane nagolennicami.

Byli mistrzami włóczni, ich ulubionej broni. Tylko wówczas, gdy je strzaskali albo stracili, u Ŝ ywali krótkich mieczy. Wojownicy z epoki

br ą zu rzadko posługiwali si ę łukami i strzałami; uwa Ŝ ali je za bro ń tchórzów. Walczyli zza wielkich tarcz sporz ą dzonych z sze ś ciu do o ś miu

warstw skóry wołowej i przymocowanych rzemieniami do wiklinowej ramy o zewn ę trznych kraw ę dziach z br ą zu. Owe tarcze były najcz ęś ciej

okr ą głe, ale wiele przypominało kształtem cyfr ę osiem.

Rzecz dziwna, w odró Ŝ nieniu od wojowników innych królestw czy kultur, Achajowie nie mieli kawalerii. Nie atakowali te Ŝ przeciwników na

rydwanach, te u Ŝ ywali głównie do transportu ludzi i zapasów na pole bitwy. Woleli walczy ć pieszo, jak Dardanowie z Ilium. Ale ich celem nie

było po prostu podbicie i zagarni ę cie jakiego ś terytorium, nie chodziło im te Ŝ o zwykł ą grabie Ŝ . Naje ź d ź cy chcieli zdoby ć metal niemal tak

cenny jak złoto.

Zanim Achajowie przypłyn ę li na swych okr ę tach pod Ilium, złupili kilkana ś cie miast poło Ŝ onych wzdłu Ŝ wybrze Ŝ a, zabrali mnóstwo

skarbów i wzi ę li wielu niewolników, głównie kobiety i dzieci. Ale mogli sobie tylko wyobra Ŝ a ć ogromne bogactwa strze Ŝ one przez pot ęŜ ne

mury Ilium i zdeterminowanych obro ń ców.

W sercach achajskich wojowników zacz ą ł wzbiera ć l ę k, gdy patrzyli na miasto le Ŝą ce na kra ń cu skalistego cypla i przygl ą dali si ę masywnym

kamiennym murom, mocnym wie Ŝ om i pałacowi królewskiemu wznosz ą cemu si ę wysoko nad grodem. Teraz, gdy cel znalazł si ę w zasi ę gu ich

wzroku, stało si ę dla nich jasne, Ŝ e to miasto nie b ę dzie łatwym łupem, jak te, które zdobyli dotychczas, i Ŝ e czeka ich długa i ci ęŜ ka walka.

Obawy Achajów potwierdziły si ę bardzo szybko. Kiedy wyszli na l ą d, Dardanowie dokonali wypadu z fortecy i niemal rozgromili

awangard ę armii naje ź d ź ców, zanim przybyła reszta okr ę tów z głównymi siłami. Jednak Achajowie wkrótce uzyskali przewag ę liczebn ą i

Dardanowie wycofali si ę po krwawej potyczce w bezpieczne miejsce za główne wrota miasta.

Przez całe lata na równinie wci ąŜ toczyły si ę bitwy. Dardanowie walczyli nieust ę pliwie. Stosy ciał pokrywały ziemi ę le Ŝą c ą pomi ę dzy

obozem Achajów i murami Ilium, gin ę li najwspanialsi wojownicy i bohaterowie obu armii. Pod koniec ka Ŝ dego dnia obie strony paliły swoich

poległych na wielkich stosach pogrzebowych. Potem na owych stosach ju Ŝ dogasaj ą cych usypywano kopce, tworz ą c w ten sposób pomniki

poległych. Gin ę ły tysi ą ce ludzi, wojna zdawała si ę nie mie ć ko ń ca, zmagania nie ustawały.

Zgin ą ł dzielny Hektor, syn króla Priama i najwi ę kszy wojownik Ilium, padł równie Ŝ jego brat Parys. Achajowie ponie ś li tak Ŝ e ogromne

straty, w ś ród ich poległych wojowników znale ź li si ę pot ęŜ ny Achilles i jego przyjaciel Patrokles. Po ś mierci najwi ę kszego herosa Achajów ich

wodzowie, królowie Agamemnon i Menelaos, zacz ę li si ę zastanawia ć , czy nie nale Ŝ ałoby zrezygnowa ć z dalszego obl ęŜ enia i po Ŝ eglowa ć do

domu. Mury twierdzy okazały si ę nie do zdobycia. Ko ń czyły si ę zapasy, naje ź d ź cy musieli pl ą drowa ć kraj w poszukiwaniu Ŝ ywno ś ci i wkrótce

ogołocili go zupełnie z płodów rolnych. Tymczasem Dardanowie byli zaopatrywani przez swoich sojuszników spoza królestwa, którzy

przyst ą pili do wojny po ich stronie.

Achajowie, przygn ę bieni coraz pewniejsz ą kl ę sk ą szykowali si ę do zwini ę cia obozu i odwrotu, gdy przebiegły Odyseusz, król Itaki,

wymy ś lił sprytny sposób na pokonanie wroga.

Kiedy Ilium ś wi ę towało zwyci ę stwo, flota achajska powróciła pod osłon ą ciemno ś ci. Achajowie szybko przypłyn ę li z pobliskiej wyspy

Tenedos, gdzie ukrywali si ę w ci ą gu dnia. Kierunek wskazywało im ognisko rozpalone przez oszusta Sinona, znów przybili do brzegu,

przywdziali zbroje i ruszyli cicho przez równin ę . W p ę tlach splecionej liny nie ś li ogromn ą kłod ę .

Sprzyjała im ciemna bezksi ęŜ ycowa noc. Dotarli niezauwa Ŝ eni przez nikogo pod same miasto i zatrzymali si ę w odległo ś ci stu metrów od

jego murów. Zwiadowcy pod wodz ą Odyseusza podkradli si ę obok wielkiego, drewnianego konia do głównych wrót.

Sinon zabił dwóch wartowników drzemi ą cych na wie Ŝ y stra Ŝ niczej. Nie zamierzał sam otwiera ć bramy wysokiej na dziesi ęć metrów - by

unie ść rygluj ą c ą j ą wielk ą belk ę , potrzeba było o ś miu silnych m ęŜ czyzn.

- Wartownicy nie Ŝ yj ą - zawołał cicho z góry do Odyseusza. - Wszyscy w mie ś cie s ą pijani albo ś pi ą . To najlepszy moment na wyłamanie

wrót, Odyseusz rozkazał natychmiast swoim ludziom trzymaj ą cym ogromn ą kłod ę , Ŝ eby unie ś li jej przedni koniec i umie ś cili j ą na małej

pochylni prowadz ą cej do wn ę trza konia. Kiedy jedna grupa pchała z dołu, druga wspi ę ła si ę na gór ę i podci ą gn ę ła kłod ę pod spiczasty dach. Gdy

kłoda znalazła si ę w ś rodku, uniesiono j ą na p ę tlach i zawisła w powietrzu. Dardanowie nie domy ś lili si ę , Ŝ e ko ń zbudowany za rad ą Odyseusza

był taranem.

M ęŜ czy ź ni, którzy znale ź li si ę wewn ą trz konia, odci ą gn ę li kłod ę w tył, potem pchn ę li j ą mocno w przód.

Ostry grot z br ą zu umocowany na jej ko ń cu uderzył z głuchym łomotem w drewniane wrota. Zadr Ŝ ały na zawiasach, ale nie ust ą piły. Taran

raz za razem walił w belki o grubo ś ci trzydziestu centymetrów. Ka Ŝ de uderzenie odłupywało drzazgi, ale wrota nie puszczały. Achajowie

obawiali si ę , Ŝ e Dardanowie mog ą usłysze ć te odgłosy, wyjrze ć za mur, zobaczy ć nieprzyjacielsk ą armi ę w dole i zaalarmowa ć pogr ąŜ onych we

ś nie wojowników. Stoj ą cy wysoko na murze Sinon czuwał, by który ś z mieszka ń ców Ilium, usłyszawszy hałas, nie udaremnił planu Odyseusza.

Ale ci, którzy jeszcze nie spali, my ś leli, Ŝ e to d ź wi ę ki dalekiego grzmotu.

Wygl ą dało ju Ŝ na to, Ŝ e trud Achajów oka Ŝ e si ę daremny, gdy nagle wrota wypadły z jednego zawiasu. Odyseusz nakłonił swoich ludzi do

jeszcze jednego wysiłku, sam otoczył kłod ę ramionami, napi ą ł mi ęś nie i pchn ą ł. Wojownicy z całej siły wbili grot tarana w oporne wrota.

W pierwszej chwili wydawało si ę , Ŝ e nie zdołaj ą ich sforsowa ć , lecz po chwili wstrzymali oddech - wrota wisiały jeszcze przez jaki ś czas na

drugim zawiasie, po czym zaskrzypiały przera ź liwie i run ę ły z hukiem na kamienny chodnik wewn ą trz twierdzy.

Achajowie wpadli do Ilium niczym wygłodniałe wilki, wyj ą c jak szale ń cy. Przetaczali si ę przez ulice jak niepowstrzymana fala przypływu.

Napi ę cie i w ś ciekło ść narastaj ą ce w nich przez dziesi ęć tygodni nieko ń cz ą cych si ę walk, w których zgin ę ło tylu ich rodaków i towarzyszy, a

które nie przyniosły im dot ą d Ŝ adnych łupów ani korzy ś ci, znalazły teraz uj ś cie w Ŝą dzy krwawej zemsty. Nie oszcz ę dzali nikogo. Wdzierali si ę

do domów, zabijali mieczami i włóczniami m ęŜ czyzn, rabowali kosztowno ś ci, porywali kobiety i dzieci, a potem podpalali wszystko, co było w

zasi ę gu ich wzroku.

Pi ę kna Kasandra uciekła do ś wi ą tyni, s ą dz ą c, Ŝ e b ę dzie bezpieczna pod ochron ą stra Ŝ y. Ale wojownik Ajaks nie znał uczucia l ę ku. Dopadł j ą

pod pos ą giem bogini.

Wojownicy Ilium nie byli godnymi przeciwnikami dla m ś ciwych wrogów. Gramolili si ę chwiejnie z łó Ŝ ek, oszołomieni i zamroczeni winem,

bronili si ę nieporadnie i gin ę li na miejscu. Nikt nie mógł powstrzyma ć rzezi. Nic nie było w stanie powstrzyma ć fali zniszczenia. Ulicami

płyn ę ły potoki krwi. Otoczeni Dardanowie walczyli i padali, gin ę li straszn ą ś mierci ą . Tylko niewielu los pozwolił umrze ć , zanim zobaczyli

swoje domy w płomieniach, rodziny uprowadzane przez naje ź d ź ców, nim usłyszeli krzyki swych kobiet, płacz swoich dzieci i wycie tysi ę cy

miejskich psów.

Króla Priama, jego ś wit ę i stra Ŝ e zamordowano bezlito ś nie. Jego Ŝ ona, Hekuba, stała si ę niewolnic ą . Pałac ograbiono ze skarbów. Zdarto

złoto z kolumn i sufitów, zabrano pi ę kne tkaniny ś cienne i drogie meble, potem podpalono wspaniałe wn ę trza.

Włócznie i miecze wszystkich Ach ą jów splamiły si ę krwi ą . To, co si ę stało, przypominało atak rozjuszonych, głodnych wilków na stado

owiec w zagrodzie. Starzy ludzie tak Ŝ e nie unikn ę li rzezi. Zar Ŝ ni ę to ich jak króliki, byli zbyt przera Ŝ eni, by si ę ruszy ć , lub za słabi, by ucieka ć .

Najdzielniejsi wojownicy darda ń scy padali jeden po drugim i w ko ń cu nie został nikt, kto mógłby stawia ć opór Ŝą dnym krwi Achajom. W

płon ą cych domach le Ŝ ały ciała tych, którzy polegli w obronie swoich bliskich i dobytku.

Sojusznicy Dardanów - Trakowie, Licjanie i Frygijczycy - walczyli dzielnie, ale szybko zostali pokonani. Dumne wojowniczki, Amazonki,

wspieraj ą ce armi ę Ilium, broniły si ę równie m ęŜ nie, ale i one musiały ulec przewa Ŝ aj ą cym liczebnie wrogom. Zanim zgin ę ły, zabiły wielu

znienawidzonych naje ź d ź ców.

Wszystkie domy w mie ś cie stały teraz w płomieniach, łuna po Ŝ arów o ś wietlała niebo, a Achajowie rabowali i mordowali. Przera Ŝ aj ą cy

spektakl wydawał si ę nie mie ć ko ń ca.

Wreszcie jednak krwawa nocna orgia zm ę czyła naje ź d ź ców. Opuszczali płon ą ce miasto, zabierali łupy i p ę dzili je ń ców w kierunku swoich

okr ę tów. Pojmane kobiety, zrozpaczone po stracie m ęŜ ów, płakały Ŝ ało ś nie i tuliły wystraszone dzieci. Wiedziały, Ŝ e czeka je straszny los

niewolnic w obcych krajach achajskich, ale to była zwykła kolej rzeczy w owych czasach i musiały si ę z tym pogodzi ć . Niektóre zostały pó ź niej

Ŝ onami swoich zdobywców, urodziły im dzieci i wiodły długie Ŝ ycie. Inne, dr ę czone i maltretowane, pomarły wcze ś nie. Nie wiadomo, co stało

si ę z ich dzie ć mi.

Wycofanie si ę wrogiej armii nie oznaczało ko ń ca nieszcz ęść i cierpie ń , jakich doznali mieszka ń cy Ilium. Nie wszyscy w mie ś cie zgin ę li od

miecza, wielu spo ś ród tych, którym udało si ę unikn ąć rzezi, spłon ę ło w swoich domach. Zostali tam uwi ę zieni, gdy spadły na nich płon ą ce belki

stropowe. W czerwonopomara ń czowym o ś lepiaj ą cym blasku, pod chmurami napływaj ą cymi od morza, wirowały iskry i popioły. Takie

okropno ś ci wojny powtarzały si ę jeszcze wiele razy w ci ą gu stuleci.

Setki ludzi szcz ęś liwie unikn ę ło ś mierci, uciekłszy z miasta w gł ą b l ą du do pobliskich lasów. Zbiegowie ukrywali si ę tam, dopóki flota

achajska nie znikn ę ła za horyzontem na północnym wschodzie, sk ą d przypłyn ę ła, potem zacz ę li powoli wraca ć do swojego - niegdy ś

wspaniałego - warownego miasta Ilium, Wewn ą trz masywnych murów obronnych zastali tylko tl ą ce si ę ruiny i niezno ś ny odór spalonych ciał.

Nie potrafili si ę zmusi ć do odbudowy swoich domów, przenie ś li si ę do innego kraju i wznie ś li nowe miasto. Min ę ły lata i morska bryza

rozwiała po równinie popioły spalonego grodu. Kamienne mury i ulice powoli pokrył pył.

Z czasem miasto si ę odrodziło, ale ju Ŝ nigdy nie odzyskało dawnej ś wietno ś ci. Trz ę sienia ziemi, susze i zarazy spowodowały w ko ń cu jego

ostateczny upadek, rozpadło si ę w gruzy i przez nast ę pne dwa tysi ą ce lat pozostało wyludnione. Ale jego sława rozbłysła raz jeszcze, gdy

siedemset lat pó ź niej poeta, znany jako Homer, barwnie opisał wydarzenia nazwane wojn ą troja ń sk ą i podró Ŝ greckiego herosa, Odyseusza.

Sprytny i przebiegły Odyseusz bez skrupułów zabijał i okaleczał wrogów, ale, w odró Ŝ nieniu do swoich towarzyszy broni, nie traktował

pojmanych kobiet jak barbarzy ń ca. Cho ć pozwalał swoim ludziom popełnia ć czyny niegodziwe, zabrał ze zniszczonego miasta tylko bogactwa

zdobyte na znienawidzonych wrogach, którzy pozbawili Ŝ ycia tylu jego wojowników. On jeden spo ś ród Achajów nie uprowadził Ŝ adnej kobiety,

by uczyni ć j ą swoj ą kochank ą . T ę sknił za Ŝ on ą Penelop ą i synem. Nie widział ich ju Ŝ od dawna i pragn ą ł powróci ć do swojego królestwa na

wyspie Itaka tak szybko, jak go mogły tam zanie ść lotne wiatry.

Opu ś ciwszy spalone miasto, zło Ŝ ył ofiary bogom i po Ŝ eglował przez zielone morze. Pomy ś lne wiatry niosły jego mał ą flot ę na południowy

zachód ku domowi.

Wiele dni pó ź niej, po straszliwym sztormie, na wpół Ŝ ywy Odyseusz pokonał z trudem załamuj ą ce si ę fale przyboju i wydostał si ę na brzeg

na wyspie Korkyra. Wyczerpany zasn ą ł w stercie li ś ci w pobli Ŝ u pla Ŝ y i tu znalazła go pó ź niej ksi ęŜ niczka Nauzykaa, córka króla Feaków,

Alkinoosa. Zaciekawiona potrz ą sn ę ła nim, chc ą c sprawdzi ć , czy jeszcze Ŝ yje.

Ockn ą ł si ę i zapatrzył w ni ą , ol ś niony jej urod ą .

- Widziałem kiedy ś na Delos istot ę tak cudown ą jak ty - powiedział.

Zauroczona Nauzykaa zaprowadziła rozbitka do pałacu ojca, gdzie Odyseusz przedstawił si ę jako król Itaki i został przyj ę ty po królewsku z

wielkim szacunkiem. Król Alkinoos i jego Ŝ ona, królowa Arete, łaskawie ofiarowali mu okr ę t, by mógł wróci ć do domu, ale dopiero wtedy, gdy

obiecał, Ŝ e uraczy króla i cały dwór opowie ś ci ą o wielkiej wojnie i przygodach, jakich on sam doznał po opuszczeniu Ilium. Wydano na jego

cze ść wspaniałe przyj ę cie, a on ch ę tnie zgodził si ę opowiedzie ć o swoich bohaterskich czynach i tragicznych przej ś ciach.

- Wkrótce po tym, jak opu ś cili ś my Ilium - zacz ą ł - wiatr zmienił kierurtek na przeciwny i zepchn ą ł moj ą flot ę daleko na otwarte morze. Po

wielu dniach Ŝ eglugi po wzburzonych wodach przybili ś my w ko ń cu do brzegu w dziwnym kraju. Moich ludzi i mnie przyj ę to tam bardzo

przyja ź nie i serdecznie. Nazwali ś my tubylców Lotosojadami, gdy Ŝ Ŝ ywili si ę owocami nieznanego drzewa, które utrzymywały ich w stanie

ci ą głej euforii. Niektórzy z moich ludzi zacz ę li tak Ŝ e je ść owoce lotosu i wkrótce stali si ę gnu ś ni, apatyczni, przestali odczuwa ć ch ęć powrotu do

domu. Widz ą c, Ŝ e grozi nam, i Ŝ podró Ŝ do ojczyzny zako ń czy si ę w tej krainie, kazałem zawlec ich z powrotem na okr ę ty. Natychmiast

podnie ś li ś my Ŝ agle i powiosłowali ś my szybko na morze.

S ą dziłem - i myliłem si ę - Ŝ e dotarłem daleko na wschód, i po Ŝ eglowałem na zachód. Noc ą drog ę wskazywały mi gwiazdy, za dnia

wschodz ą ce i zachodz ą ce sło ń ce. Dotarli ś my do grupy g ę sto zalesionych wysp, na których niemal nieustannie padał deszcz. Mieszkała tam rasa

ludzi nazywaj ą cych siebie Cyklopami. Ci leniwi prostacy hodowali wielkie stada kóz i owiec.

Wyruszyłem z kilkoma moimi lud ź mi na poszukiwanie Ŝ ywno ś ci. Na zboczu góry natrafili ś my na jak ąś grot ę ; miała zagrodzone wej ś cie i

trzymano tam zwierz ę ta. Uznawszy to za dar bogów, zacz ę li ś my wi ą za ć kozy i owce, by zabra ć je na okr ę ty. Nagle usłyszeli ś my odgłos ci ęŜ kich

kroków i po chwili wej ś cie przesłonił olbrzymi m ęŜ czyzna. Wszedł do ś rodka groty i zablokował wej ś cie, wtoczywszy do otworu wielki głaz, po

czym zaj ą ł si ę swoj ą trzod ą . Skryli ś my si ę w mroku, boj ą c si ę wr ę cz oddycha ć .

Olbrzym rozdmuchał tl ą ce si ę palenisko. Kiedy buchn ą ł płomie ń , dostrzegł nas skulonych w gł ę bi groty. Nigdy nie widziałem brzydszej

twarzy. Cyklop miał tylko jedno oko, czarne jak noc. “Kim jeste ś cie? - zapytał ostrym tonem. - Czemu wtargn ę li ś cie do mojego domu?”

“Nie jeste ś my naje ź d ź cami - odrzekłem. - Przypłyn ę li ś my tu na naszych okr ę tach, by napełni ć beczki wod ą ”.

“Przyszli ś cie ukra ść mi owce! - zagrzmiał olbrzym. - Zawołam moich przyjaciół i s ą siadów. Wkrótce przyb ę d ą ich setki, ugotujemy was i

zjemy”.

Byli ś my achajskimi wojownikami, maj ą cymi za sob ą dług ą i trudn ą wojn ę , umieli ś my walczy ć , wiedzieli ś my jednak, Ŝ e wkrótce stracimy

przewag ę liczebn ą . Znalazłem dług ą , cienk ą Ŝ erd ź zagradzaj ą c ą drog ę owcom i zaostrzyłem mieczem jej koniec. Potem uniosłem bukłak pełen

wina i powiedziałem:

“Spójrz, Cyklopie. Ofiarowuj ę ci wino, by ś darował nam Ŝ ycie”.

24 - Clive Cussler - Odyseja trojańska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: