Emma Goldrick - Podwójne szczęście.pdf - Emma Goldrick - gingerjb

Emma Goldrick

Podwójne szczęście

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pani Daugherty była jedną z tych kobiet, które zapadają na

zdrowiu zaraz na drugi dzień po śmierci męża. Została wdową

mając czterdzieści lat, a potem chorowała drugie tyle. Przez cały

ten czas opisywała wszystkim szczegółowo swoje bóle, swoje

cierpienia. Doszło wreszcie do tego, że nie było ani jednej

sąsiadki, która chciałaby wysłuchiwać tych narzekań, ani

jednego przyjaciela, który chciałby ją odwiedzić. Żyła więc

samotnie, z emerytury po mężu. Wydzwaniała całymi dniami do

radia, do redakcji, prowadzących audycje z udziałem słuchaczy.

Natomiast nocami pisywała złośliwe listy do gazet.

A potem nagle, niespodziewanie umarła.

Plotkarze w Dartmouth mówili, że nikt nie mógł być tym

bardziej zaskoczony niż sama pani Daugherty. Maggi Brennan

poszła oczywiście na jej pogrzeb. Była jedyną, bliską zmarłej,

sąsiadką, uznała więc to za swoją powinność.

Wiele osób przyszło na pogrzeb. Bardziej z ciekawości niż z

szacunku dla zmarłej, pomyślała Maggi. Gdy pastor skończył

swą przemowę, usłyszała, jak ktoś powiedział cicho: ,,Powinni

wypisać na jej grobie: «Przecież mówiłam, że źle się czuję»".

Wszystko to nieco wytrąciło Maggi z równowagi. Nie czekała

więc dłużej, wsiadła do sfatygowanego jeepa i pojechała w górę

Allen Street. Pod światłami skrzyżowania, przy Slocum Road,

wytworzył się korek. W okolicy były bowiem dwie szkoły

średnie, w których teraz właśnie skończyły się lekcje. Maggi,

stojąc w korku, nie traciła jednak cierpliwości. Z wyjątkiem

kochanej, starej ciotki

Eduardy, w domu nie było nikogo, do kogo należałoby się

spieszyć. Od trzech tygodni nie pojawił się ani jeden klient na

nocleg ze śniadaniem, a wiosenne ulewy zmyły ze stoku

wzgórza całe zasiane tam ziarno. Farma mogła więc także

poczekać.

Na skrzyżowaniu rozluźniło się wreszcie. Maggi radośnie

uśmiechnęła się do grupki uczniów, także czekających w swych

kopcących gruchotach na zielone światło. Gdyby nie łaska

boska i dwanaście minionych lat, Meggi Brennan sama byłaby

teraz wśród tych studenciaków. A ściślej mówiąc nie Brennan,

lecz Maggi Paiva, bo tak się w tamtych czasach nazywała.

Nadal uśmiechając się, dojechała szybko do poprzecznej ulicy i

skręciła na południe.

Gospodarstwo Paiva było nieco oddalone od drogi, a

wskazywała na nie tylko samotna reklama: ,,Noclegi ze

śniadaniem u Brennanów". Ogłoszenie wymalowane było

ręcznie, z wyraźnym brakiem talentu. Zawiesiła je przy drodze,

razem z Robertem, pięć lat temu. I serdecznie się wtedy śmiali.

Przez cały miesiąc, a było to w lipcu, mieli nadzieję, że nikt się

nie pojawi i nie zakłóci im cudownych dni. I tak się stało. A

potem Robert wypłynął w morze, jako członek załogi trawlera

,,Katherine Mary".

I nigdy nie wrócił.

Jego nazwisko wypisane zostało w domu modlitwy, na

pamiątkowej tablicy ku czci zaginionych marynarzy. Było w

tym coś rozpaczliwie smutnego. Robert nie miał swego miejsca

na żadnym cmentarzu, gdzie Maggi mogłaby zapłakać. Po

prostu zaginął na morzu pięć lat temu.

Było to jedno ze wspomnień, które łzami napełniały oczy

Maggi. Podobnie jak pogrzeb pani Daugherty, jak opadająca,

nieprzenikniona mgła, jak też fakt, że jej rodzice mieszkali na

dalekiej Florydzie, a dwaj bracia pracowali w równie dalekim

Chicago. Maggi na chwilę zgasiła silnik samochodu, żeby

rozczulić się nad sobą. Ale szybko jej praktyczny umysł wziął

górę nad smutkiem. Wytarła oczy, ruszyła wąską polną drogą i

niebawem zatrzymała się przy starym, wiejskim domu. Przed

nią był kolejny dzień, jeden z nie kończącego się szeregu dni,

który chciała spędzić najlepiej, jak mogła.

Wysiadła z jeepa, odgarnęła z twarzy połyskliwe,

kasztanowate, skręcone w loki włosy, opadające jej uparcie na

błyszczące zielone oczy. Ruszyła ku domowi. W parę chwil

potem pojawił się, jakby jadąc jej śladem, jakiś stary samochód

typu campobus - mieszkalny domek na kółkach. Zatrzymał się

przy jej wozie. Wysiadł z niego wysoki, rudy mężczyzna i

podszedł do Maggi, która stała na tylnej werandzie.

- Czy mówię z panną Brennan? - zapytał. - Maggi Brennan?

Maggi po raz pierwszy w tym dniu uśmiechnęła się

serdecznie. Mężczyzna mówił ze wspaniałym irlandzkim

akcentem. Skrywanym, a jednak nadal dostrzegalnym. Jej

Robert był Amerykaninem trzeciej generacji, także irlandzkiego

pochodzenia. Ale popisywał się swym akcentem tylko wtedy,

gdy chciał rozbawić towarzystwo. Natomiast u tego człowieka

akcent brzmiał tak naturalnie, tak przyjemnie.

- Jestem panią Brennan - odparła. - Mar gar et to właśnie ja.

- Niechaj niebiosom będą dzięki - powiedział mężczyzna. -

Pastor wskazał mi panią w czasie pogrzebu, ale nie byłem

pewien. Bogu też dziękować, że pani i tutejsi ludzie jesteście ze

starego kraju.

- Starego kraju?

- Z Irlandii oczywiście.

- Myli się pan - powiedziała Maggi. - Ja jestem Brennan po

mężu. Przed ślubem nazywałam się Paiva. Moja rodzina

pochodzi z Portugalii.

- Ach tak - bąknął bez entuzjazmu, jakby w jego pojęciu

Portugalia leżała na końcu świata. - Nic na to oczywiście nie

można poradzić. Mimo to przyniosę je tutaj.

- Chciałabym jednak wiedzieć, u licha, o co chodzi?

Maggi była zmęczona. W pierwszej chwili ten irlandzki

akcent zaintrygował ją, ale teraz niespodziewanego gościa miała

już dosyć. Chyba, i to byłoby wspaniałe, że szukał on noclegu

ze śniadaniem. Zapytała więc, jakby mimochodem:

- Czy może potrzebuje pan pokoju na noc?

- Ja, tutaj? - Nie patrząc na nią, rzucił pogardliwe spojrzenie

na dom. Zbudowany został w 1786 roku. Robił wrażenie

wyraźnie strudzonego upływem czasu. Spłukane deszczem

zewnętrzne ściany były jednolicie szare. Miał kilkanaście pokoi,

ale tylko jedną łazienkę. Na dodatek dach przeciekał.

Gospodarstwo rolne już od dawna nie przynosiło zysku.

Zagubieni wędrowcy, którzy szukali schronienia na noc, trafiali

się rzadko. A byli przecież dla Maggi nieodzowni. Sposób, w

jaki przybysz patrzył na jej dom, sprawiał, że chciała go kopnąć

w kostkę. Nigdy przedtem nie spotkała kogoś ze spojrzeniem

tak pełnym oczywistego niesmaku.

- Mamy bieżącą wodę - powiedziała Maggi sztywno. - Duke

Patterson zatrzymał się u nas kiedyś.

- Irlandzki diuk, to znaczy książę? - Twarz mężczyzny

rozjaśniła się.

- Nie. Ten bokser wagi ciężkiej - warknęła. - Dlaczego, u

licha... - Chciała już powiedzieć dosadnie, co jej zdaniem

nieznajomy powinien zrobić, gdy nagle kolejny samochód

wjechał na podwórze. - Inwazji szarańczy - wymamrotała

Maggi.

- Pani Brennan! Wreszcie zastaję panią w domu! - powiedział

nowy przybysz.

Maggi z trudem nadała swej twarzy obojętny wyraz. Jej matka

zawsze podkreślała, że człowiek powinien być uprzejmy, nawet

wobec ludzi, których nie sposób polubić. Mężczyzna miał około

stu sześćdziesięciu centymetrów wzrostu. Był pulchny,

elegancko ubrany. Znała go zbyt dobrze, żeby cieszyć się ze

spotkania. Byli tego samego wzrostu, ale jej obcasy sprawiały,

że mogła patrzeć na niego z góry.

- To znowu pan, panie Swanson? - Właściwie powinna

wykręcić się na pięcie i odejść, ale było już za późno.

- Zjawia się pan tutaj po raz trzeci w ciągu dwóch tygodni.

Niech pan wreszcie zrozumie, jaka jest moja decyzja.

Emma Goldrick - Podwójne szczęście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: