Elizabeth Lowell - Donovanowie 4 - Rubinowe bagna.pdf - Donovanowie - gingerjb

Elizabeth Lowell Rubinowe bagna

Lowell Elizabeth

RUBINOWE BAGNA

Prolog

St. Petersburg

Nad złodziejami znajdowały się pawilony wystawowe: dwui

trzypiętrowe budynki chroniące kilkusetletnie dzieła sztuki

i przedmioty uŜytkowe zgromadzone przez władców, których

kaprys stanowił sens Ŝycia ich poddanych. W licznych

pomieszczeniach prezentowano tysiące wspaniałych rzeźb,

starych ikon, gigantycznych gobelinów i obrazów, których

widok skłoniłby anioły do płaczu, a świętych do zazdrości.

Nie brakowało teŜ niewyobraŜalnych dla normalnego człowieka

ilości złota, srebra i kamieni szlachetnych.

Na początku stycznia, podczas najciemniejszych godzin

nocnych, upływ czasu odmierzał odgłos zdartych butów

straŜników stąpających po marmurach, które kiedyś stykały

się jedynie z pełną wytworności arogancją członków rodziny

cara. Najcichsze dźwięki odbijały się echem po długich, okazałych

korytarzach, ozdobionych pozłacanymi łukowymi

sklepieniami, wspartymi na kolumnach tak wysokich jak staroŜytni

bogowie.

ChociaŜ zwiedzającym udostępniano setki sal, wciąŜ brakowało

miejsca na zaprezentowanie trzech milionów dzieł

zgromadzonych w skarbcu. Przedmioty o mniejszej wartości

albo drobiazgi, które z czasem wyszły z mody, przechowywano

w podziemnych labiryntach, gdzie błyszczące marmu

ry zastępował kruszący się gips i pogryzione przez szczury

drewno. Na kaŜdej powierzchni leŜała gruba warstwa kurzu,

przywodząca na myśl brudny śnieg. Urzędnicy, którzy swego

czasu spisywali i katalogowali carskie zbiory, dawno temu

zostali zwolnieni przez rząd, mający powaŜne problemy

z zaopatrzeniem Ŝołnierzy w kule.

Grupka składająca się z trzech kobiet i dwóch męŜczyzn

energicznym krokiem pokonała wąski podziemny korytarz.

W świetle latarek ich oddechy przypominały białe obłoczki.

Płynąca przed muzeum Newa zamarzła. Tak samo jak

wszystko inne, co w St. Petersburgu nie mogło sobie pozwolić

na elektryczność albo jej kradzieŜ. Oprócz pawilonów

wystawowych, w których zagraniczni dyplomaci, dygnitarze

i turyści oglądali królewskie skarby, pozostałe budynki popadały

w ruinę. Prawdziwe arcydzieła sztuki obrazy Rubensa,

Leonarda da Vinci i Rembrandta utrzymywano w dobrym

stanie. Reszta carskich skarbów musiała być tak twarda

jak pragnący przetrwać Rosjanie. „

Jeden ze złodziei otworzył ogromne pomieszczenie i nacisnął

przycisk światła przy drzwiach. śadnej reakcji. Ktoś

zaklął, chociaŜ nikt nie był zaskoczony. Wiedzieli, Ŝe kaŜdy

mieszkaniec tego miasta kradł Ŝarówki na własny uŜytek.

Korzystając ze światła latarki partnera, ciemnowłosa kobieta

zajęła się ogromnym, mającym dziesiątki lat sejfem.

Bębny stawiały opór. Otwierane drzwi pisnęły jak zarzynana

świnia.

Kobieta nie przejmowała się głośnym protestem metalu.

Nawet gdyby ten dźwięk usłyszeli znajdujący się powyŜej

straŜnicy, nie przerwaliby swojej wędrówki po ciepłych, pustych

korytarzach i carskich komnatach. Ludzie ci dostawali

zbyt marne pieniądze, by przejmować się dziwnymi dźwiękami.

śaden rozsądny mieszkaniec St. Petersburga nie myszkował

w ciemnościach, gdyŜ to mogło oznaczać tylko dodat

kowe kłopoty. Wystarczająco duŜo było ich w codziennym

Ŝyciu.

Porozumiewając się szeptem, złodzieje zaczęli otwierać

schowki i szufladki. Od czasu do czasu ktoś coś bąknął lub

gwałtownie wciągnął powietrze w płuca na widok wyjątkowo

pięknego klejnotu. Jeśli czyjeś ręce zawisły nad czymś

nieco dłuŜej, ciemnowłosa kobieta natychmiast rzucała kilka

Strona 1

Elizabeth Lowell Rubinowe bagna

ostrych słów. Otrzymała wyraźne rozkazy: brać tylko skromne,

zapomniane klejnoty, bezimienne świecidełka, pozbawione

znaczenia prezenty od arystokratów, kupców i zagranicznych

urzędników zabiegających o względy carów. Drobiazgi

owe wymieniane były w królewskich księgach inwentarzowych

jako: „perłowa broszka z czerwonym kamieniem

w środku" albo „ozdoba stanika z błękitnych kamieni osadzonych

w brylantach". śadnego z tych klejnotów nie ceniono

na tyle, by uwiecznić go na którymś z carskich portretów

wiszących na wyŜszych piętrach. Nie utrwalono ich równieŜ

na zdjęciach ukazujących carskie klejnoty. Dzięki temu były

cudownie anonimowe.

Och, tylko ta pokusa, by sięgnąć po któryś z bardziej okazałych

i niebezpiecznych klejnotów! Chęć zatrzymania szmaragdu

wielkości kurzego jaja, poczucia w dłoni dwustukaratowego

szafiru osadzonego w średniowiecznej sprzączce, wsunięcia

do kieszeni garści brylantowych bransoletek, ukrycia

za paskiem dwudziestokaratowego rubinowego pierścionka...

Coś takiego wielokrotnie zdarzało się w przeszłości. Błyskawiczny

ruch ręki w miejscu, gdzie nie dociera światło latarki,

nagły słodki cięŜar przesuwający się po udzie lub brzuchu...

Czy przy tylu kilogramach świecidełek ktoś moŜe zauwaŜyć

brak trzydziestu albo sześćdziesięciu gramów?

To samo zdarzyło się i tej nocy.

Jeden z męŜczyzn metodycznie kradł co piąty z poplątanych

klejnotów, znajdujących się w długiej szufladzie. Po

wykonaniu tego zamysłu otworzył następną. Panował w niej

większy porządek kaŜdy klejnot miał numerek, etykietkę

i leŜał w oddzielnej przegródce.

Zostaw to, bałwanie! syknęła kobieta. Nie widzisz,

Ŝe te rzeczy są zbyt cenne?

Widział. Dlatego zaparło mu dech w piersiach.

Mimo słabego oświetlenia część szuflady stanęła w płomieniach.

W przegródce znajdował się rubin przypominający

oko boŜka. Stanowił część naszyjnika składającego się z innych,

równie wspaniałych rubinów, które jednak bledły w zestawieniu

z największym kamieniem. Otoczony perłami,

przywodzący na myśl ogień na śniegu, ogromny lśniący rubinowy

wisiorek urzekał dawnym przepychem i przypominał

o związanym z nim niebezpieczeństwie.

MęŜczyzna mruknął i zaczął zamykać szufladę. Zacięła

się lub tak to przynajmniej wyglądało. Złodziej wsunął latarkę

pod pachę, kierując strumień światła w inną stronę. Potem

dopóty mocował się z szufladą, dopóki się nie zamknęła,

a rubinowy naszyjnik nie znalazł się w ukrytej kieszeni jego

spodni.

Powoli zaczęła się przewracać pierwsza kostka w długim

śmiertelnie niebezpiecznym rządku domina.

Seattle

luty

Owen Walker zajmował niewielką pustą kawalerkę, której

okna wychodziły na Pioneer Square jedną z rzadziej

uczęszczanych atrakcji turystycznych Seattle. Drzwi wejściowe

nie wyróŜniały się niczym szczególnym, a zbliŜającego

się Walkera nie witało radosne szczekanie ani niecierpliwe

miauczenie. Organizmem najbliŜszym zwierzęciu domowemu

była pleśń, która zadomowiła się w lodówce, gdy właściciel

mieszkania przebywał za granicą, wykonując zadanie

dla Donovan International. Ostatnio robił to przez większość

czasu.

Po wprowadzeniu się do kawalerki Walker zainstalował

jedynie nowy, bardziej wytrzymały zamek, poza tym nie dołoŜył

właściwie Ŝadnych starań, by zamienić to miejsce

w przytulne gniazdko. ŁóŜko było na tyle duŜe, Ŝe bez trudu

się w nim mieścił, chociaŜ miał ponad metr osiemdziesiąt

wzrostu. SłuŜyło równieŜ jako kanapa, na której Walker się

wyciągał, oglądając telewizję, jeśli był w domu dość długo,

by dać się wciągnąć w tarapaty zespołów Seahawks, Mariners

Strona 2

albo Sonics.

Ostatnio wystarczało mu czasu jedynie na to, by zajmować

się własnymi sprawami, gorzej było natomiast z kłopotami

zespołów, w których zawodnicy zmieniali się szybciej

niŜ najświeŜsze plotki. Ten dzień nie róŜnił się od innych.

Jedne problemy pociągały za sobą drugie. Ostatnim z nich

było zlecenie, które tego popołudnia Walker otrzymał od Archera

Donovana.

Sprawdź, czy rubiny, które Davis Montegeau przysłał

Faith, nie są poszukiwane w jakimś zakątku świata. Moja siostra

jest dobrą projektantką. Nie chcę, by reputacja Faith

ucierpiała, a tak by się stało, gdyby zaczęto kojarzyć jej nazwisko

z kradzionymi kamieniami. Faith powiedziała, Ŝe

otrzymała od Montegeau czternaście rubinów najwyŜszej

klasy. WaŜą od jednego do czterech karatów. Są to luźne kamienie,

niemniej w przeszłości mogły wchodzić w skład jednego

klejnotu.

Archerowi zaleŜało na tym, by jego młodsza siostra nie

wiedziała, iŜ brat wtyka nos w jej sprawy, chociaŜ go o to nie

prosiła. W związku z tym Walker nie dostał do ręki owych

rubinów, by móc nad nimi popracować. Dysponował jedynie

słownym opisem.

Ostatnie cztery godziny Walker spędził przy telefonach

naleŜących do Donovan International, rozmawiając z gliniarzami

z całego świata. Niczego nie osiągnął, jedynie jeszcze

bardziej zesztywniała mu chora noga. Na razie wszystko

wskazywało na to, Ŝe rubiny pochodzą z legalnego źródła.

Dowodem mogły być odciski na uchu Walkera. Tego wieczoru

miał zamiar poszukać jeszcze pewnych rzeczy w Internecie.

Wcześniej jednak musiał coś zjeść.

Automatycznie przekręcił wszystkie zamki w drzwiach,

powiesił laskę na klamce i dokuśtykał do lodówki, chcąc

sprawdzić, czy znajduje się w niej coś, co nadawałoby się na

późny lunch albo wczesną kolację. Cokolwiek.

Walker wciąŜ nie był pewien, na jakim kontynencie się

znajduje. Co prawda, miał na sobie czyste czarne spodnie

i wyprasowaną ciemnoniebieską koszulę, idealnie pasującą

kolorystycznie do jego oczu. ZdąŜył nawet starannie przyciąć

czarną brodę, mimo to czuł się jak wywleczony przez

kota śmieć, którego nie chciał tknąć nawet szczur. Z powodu

zmęczenia spowodowanego róŜnicą czasu albo cięgów,

które w zeszłym tygodniu dostał od skorych do bójki afgańskich

bandytów wyraźnie czuł brzemię swych trzydziestu

paru lat.

Myśli o zakończonej niemal całkowitą klęską wyprawie

do Afganistanu ulotniły się, gdy poczuł zapach włoskiej kiełbasy,

którą poprzedniego wieczoru kupił w barze szybkiej

obsługi. Gdy ponownie nabrał powietrza w płuca, doszedł do

wniosku, Ŝe kiełbaska wcale nie pochodzi z poprzedniego

wieczoru. Raczej sprzed trzech dni. Albo czterech. MoŜe nawet

pięciu. Po powrocie z Afganistanu Walker miał ogromną

ochotę na coś włoskiego, ale nie chciało mu się przedzierać

przez Pikę Place Market w poszukiwaniu świeŜych składników.

Poprzestawał więc na daniach na wynos, a przynajmniej

w taki sposób postępował od momentu, kiedy z trudem

wysiadł z naleŜącego do firmy samolotu i zdał sobie sprawę,

Ŝe w Seattle jest właśnie luty najbardziej ponury miesiąc

w rejonie północnozachodniego Pacyfiku.

Walker ostroŜnie otworzył najbliŜsze pudełko z resztkami.

Nic nie zdąŜyło zzielenieć, zresztą i tak było tego za mało, by

mógł się otruć. W myślach wzruszył ramionami, po czym

włoŜył zapadnięte opakowanie do kuchenki mikrofalowej, by

podgrzać jego zawartość. W czasie kiedy niewidzialna energia

próbowała tchnąć nowe Ŝycie w stare danie, Walker postanowił

uznać ten posiłek za wczesną kolację. Dzięki temu

mógł otworzyć jedną z czekających od dłuŜszego czasu długoszyich

butelek z piwem.

Nim mikrofalówka zdąŜyła zapiszczeć, Walker usiadł do

Strona 3

Elizabeth Lowell Rubinowe bagna

komputera, wszedł do Internetu i zajął się poszukiwaniem

skradzionych rubinów o wadze przekraczającej jeden karat

oraz gotowego klejnotu, składającego się z czternastu takich

właśnie kamieni. Czekając, aŜ komputer wykona polecenie,

Walker wrócił do swojej maleńkiej kuchni, otworzył mikrofalówkę

i z pobliskiej szuflady wyjął widelec.

Pierwszy kęs niezbyt ciepłej kolacji wziął do ust juŜ

w drodze do komputera. Makaron miał smak i wygląd gumy,

ale kiełbaska wciąŜ była tak pikantna, Ŝe paliła w ustach.

Walker jadał w Ŝyciu duŜo gorsze potrawy i był zadowolony,

Ŝe w ogóle ma co połoŜyć na talerzu. Coś takiego zdarzało

mu się nie tylko w dzieciństwie, ale i ostatnio, kiedy wraz

z afgańskimi górnikami zasiadał przy ognisku do wspólnej

kolacji.

Między jednym a drugim kęsem przejrzał listę skradzionych

rubinów, zgłoszonych przez wszystkich, od starych panien

poczynając, a na Interpolu kończąc. Niektórzy właściciele

proponowali nagrody i obiecywali, Ŝe nie będą zadawać

Ŝadnych pytań. Inni oferowali znaleźne i równieŜ o niczym

nie chcieli wiedzieć. RóŜnego rodzaju organizacje, zajmujące

się egzekwowaniem prawa, zamieszczały numery telefonów,

umoŜliwiając dowiedzenie, Ŝe jest się prawym obywatelem.

Szukano wielu małych rubinów, ale według opisów większość

z nich miała współczesny szlif. Niektóre stanowiły podobno

pamiątki rodowe. Walker wiedział jednak z własnego

doświadczenia, Ŝe w taki sposób określa się klejnoty, które

powstały między rokiem tysiąc pięćset pięćdziesiątym a tysiąc

dziewięćset pięćdziesiątym. Oczywiście, przysłane

przez Davisa Montegeau rubiny, z których Faith Donovan

miała wykonać naszyjnik, mogły pochodzić z jakiejś skradzionej

pamiątki rodowej, znajdującej się na internetowej liście,

jednak Walker szczerze w to wątpił. Zgłoszenia o zaginięciu

pochodziły z dwudziestu trzech krajów. Część ich zamieszczono

w ubiegłym tygodniu, ale były i takie, które po

raz pierwszy opublikowano trzydzieści lat temu. W Ŝadnym

z nich nie wspomniano o czternastu najwyŜszej klasy rubinach

luźnych lub oprawionych mających od jednego karata

wzwyŜ.

To by było na tyle, jeśli chodzi o pracę. Pora na przyjemności.

Walker zeskrobał z kartonu resztkę cierpkiego sosu, wypił

łyk piwa i przeniósł się na inną, często odwiedzaną przez siebie

stronę internetową. MoŜna na niej było znaleźć informacje

na temat sprzedaŜy wszelkiego rodzaju biŜuterii i drogich

kamieni. Jak kaŜdego wieczoru, kiedy znajdował się w pobliŜu

jakiegoś komputera, tak samo i tego dnia Walker kazał

komputerowi poszukać rubinów z grawerunkiem lub inskrypcją.

Znalazł czterdzieści dwa pliki. Szybko je przejrzał. Większość

proponowanych kamieni tylko w nieznacznym stopniu

róŜniła się od tego, co kaŜdy turysta mógł znaleźć na plugawej

tajlandzkiej ulicy. Grawerunki były kiepskie, a same kamienie

wątpliwej jakości. Walker zatrzymał się przy wysokiej

klasy rubinie, na którego wydłuŜonej płaskiej powierzchni

widniał wyryty śmiejący się Budda. Po chwili

Walker do niego wrócił. Miał w swojej kolekcji podobny, ale

lepszy kamień.

Ciekawszy okazał się przepiękny czterokaratowy rubin,

na którym z jednej strony wygrawerowano serce, a z drugiej

krzyŜ. Przypuszczalnie niegdyś klejnot ten naleŜał do jednego

z krzyŜowców. Walker z prawdziwym Ŝalem spoglądał na

kamień. Gdyby pod mikroskopem wyglądał w połowie tak

dobrze jak na ekranie, stanowiłby wspaniały dodatek do jego

kolekcji. Walker zgłosiłby chęć kupna, gdyby kamień tak duŜo

nie kosztował.

Niestety, jego cena miała o jedno zero za duŜo. Prawdę

mówiąc, o dwa,

x?łW

Niech to diabli. MoŜe innym razem wymamrotał.

Trzy miesiące w Afganistanie właściwie niczego nie zmieniły,

Strona 4

Elizabeth Lowell Rubinowe bagna

no, moŜe miały niewielki wpływ na sposób chodzenia

Walkera, ale to była przejściowa niedogodność. Wrócił więc

do szukania tańszych rubinów. Nic go nie zainteresowało.

Walker skrzywił się, wyłączył komputer i rozejrzał się

wokół siebie w poszukiwaniu zajęcia na kilka najbliŜszych

godzin. Potem pójdzie do łóŜka i dołoŜy wszelkich starań, by

nie śnić o walących go po głowie kolbach karabinów. Nęciło

go kilka ksiąŜek, ale nie zdąŜył jeszcze przestawić się na czas

obowiązujący w Seattle i był zbyt otumaniony, by zabrać się

do tego, czym się ostatnio zajmował to znaczy do samotnego

przedzierania się przez arkana języka niemieckiego. Do

tego kroku skłoniła go wspaniała niemiecka ksiąŜka na temat

rzadkich kamieni szlachetnych i ich grawerowania.

Zastanawiał się, czy nie zeskanować tejŜe ksiąŜki do swojego

komputera, potem przepuścić ją przez dziewięć programów

do tłumaczenia i porównać rezultaty. Ta myśl wywołała

na jego ustach uśmiech. Kiedy ostatnim razem zrobił coś

takiego z artykułem na temat najbardziej znanych tajlandzkich

handlarzy kamieniami szlachetnymi, razem z Archerem

i Kyle'em pękali ze śmiechu, widząc wyniki.

Po tej przygodzie Walker podjął samodzielną naukę niemieckiego,

pragnąc dodać ten język do znanego juŜ zachodnioteksaskiego

slangu i opanowanego w młodości przeciągłego

sposobu mówienia, tak charakterystycznego dla Karoliny

Południowej. Właśnie zaczął robić prawdziwe postępy

w czytaniu niemieckiego tekstu, kiedy firma Donovan International

wysłała go do Afganistanu. Miał ocenić moŜliwości

zakupu wydobywanych tam rubinów. Walker mówił po

afgańsku, ale nie potrafił czytać w tym języku.

Prawie w ogóle nie zwrócił uwagi na dochodzący zza

okna krzyk. Nic mu nie groziło ze strony pijaka przeklinają

cego gołębie za to, w czym są najlepsze za zanieczyszczanie

swoimi odchodami wszystkich ławek dookoła.

Walker zerknął na nadgarstek, na sponiewierany zegarek

z nierdzewnej stali. Nie było jeszcze piątej. Archer wciąŜ siedział

w swoim biurze w Donovan International. Walker wypił

ostatni łyk piwa i wybrał prywatny numer najstarszego

z braci Donovanów.

Taak zabrzmiała natychmiastowa odpowiedź.

A więc to prawda, Ŝe zgadzasz się na podwojenie moich

zarobków. Nie mogłem uwierzyć, kiedy...

Przestań pieprzyć, Walker powiedział Archer, ale

w jego słowach nie było złości. Co znalazłeś?

Powiedz swojemu bratu, Ŝe przeczucia go zawiodły.

Przeczucia Kyle'a cieszyły się wśród Donovanów sporą

sławą, nawet jeśli nie zawsze była ona najlepsza. Nie dało się

traktować ich jako systemu wczesnego ostrzegania, gdyŜ brakowało

im precyzji, zbyt często się jednak sprawdzały, by

całkowicie je lekcewaŜyć.

Nawet jeśli ktoś szuka rubinów, z których na zlecenie

Davisa Montegeau Faith ma wykonać naszyjnik, to nie zamieścił

ogłoszeń w Ŝadnym z powszechnie dostępnych

miejsc. Niczego na ten temat nie ma równieŜ w miejscach

bardziej niezwykłych.

Archer odsunął się od biurka i bezwiednie rozprostował

kości.

W porządku. Dzięki. Sprawdzenie tego było najłatwiejszą

rzeczą pod słońcem.

MoŜe dla ciebie rzeczywiście byłoby to łatwe. Mnie

wciąŜ swędzi ucho od tych wszystkich międzynarodowych

rozmów.

Archer parsknął śmiechem.

Jakoś ci to wynagrodzę.

Dostanę podwyŜkę?

Chyba śnisz zripostował beztrosko Archer. Zapraszam

cię dziś wieczorem do nas na kolację. Mam dla ciebie następną

robotę. Tym razem będziesz mógł przysłuŜyć się ojczyźnie.

Mój organizm jeszcze nie zdąŜył się przestawić na obowiązujący

Strona 5

Elizabeth Lowell - Donovanowie 4 - Rubinowe bagna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: