Cathie Linz - Niebezpieczne flirty.pdf - Cathie Linz - gingerjb

Cathie Linz

Niebezpieczne flirty

Rozdział 1

Nicole Larson nie miała zwyczaju poddawać się bez walki. Toteż kiedy owego

słonecznego poranka w pośpiechu wpadła w drzwi ratusza w Oak Heights, była w

bojowym nastroju. Od miesięcy walczyła z władzami miasta o nowy etat w

bibliotece publicznej. Wyniki ostatnich rozmów zdawały się być obiecujące.

– O, jesteś, Nicole – powitał ją w holu komendant policji Straud. – Czekałem na

ciebie. – Obdarzyła go uśmiechem zarezerwowanym dla starych znajomych.

– Miło mi cię widzieć, ale nie mam w tej chwili czasu na pogawędkę. Spieszę

się na spotkanie z burmistrzem i...

– Przeciwnie, to właśnie ze mną masz się spotkać – przerwał jej Straud.

– A od kiedy zaangażowałeś się w batalię o finansowanie etatów? – zdumiała

się Nicole, po czym dodała cierpko: – Nie bój się, nie będę stawiać spraw na ostrzu

noża. I nie sądzę, by burmistrzowi, a tym bardziej mnie, potrzebna była ochrona

policji.

Straud uśmiechnął się krzywo.

– Ładnie, już się widzę w roli anioła stróża, broniącego naszego drogiego

burmistrza przed rozszalałą kierowniczką biblioteki miejskiej. Ale mówiąc

poważnie, nie chodzi o problemy budżetowe.

– Czy coś się stało? – zapytała z lękiem.

– Spokojnie, chciałbym tylko przedyskutować z tobą pewien projekt. Chodźmy

do mojego biura.

Choć oddzielny gmach dla policji byłby zbytkiem w mieście tak niewielkim jak

Oak Heights, mimo to komenda, gnieżdżąca się kątem w ciasnym ratuszu, walczyła

o nową lokalizację. Nicole podejrzewała, iż o tym właśnie Straud chciałby z nią

pomówić, zwłaszcza że zarówno policja, jak i biblioteka pragnęły zdobyć dla siebie

dotacje z chudej miejskiej kasy.

Nicole energicznie wkroczyła do biura komendanta, lecz zawahała się tuż za

progiem. Jedno z krzeseł przeznaczonych dla interesantów było już zajęte przez

typa w czarnej skórzanej kurtce.

– Och, przepraszam, nie wiedziałam, że ktoś tu czeka – usprawiedliwiła się

odruchowo, podejrzewając, że przeszkodziła w przesłuchaniu. Jednak mężczyzna

był sam. Mierzył ją mrocznym spojrzeniem, swobodnie rozparty na krześle. Coś w

jego wyglądzie sprawiło, że poczuła się nieswojo. Wyraźnie robił wrażenie faceta,

któremu lepiej nie wchodzić w drogę. Z jego postaci emanowała ukryta,

niebezpieczna siła... I coś jeszcze – magnetycznie przyciągająca, pierwotna i

nieposkromiona męskość. Wytarte, obcisłe dżinsy, z wystrzępionymi dziurami na

kolanach I udach, opinały długie nogi mężczyzny jak druga skóra. Czarna

bawełniana koszulka była czysta, lecz jej właścicielowi wyraźnie przydałoby się

golenie. Czerwona opaska, utrzymująca z dala od czoła niesforne ciemne kędziory,

nadawała jego twarzy wyraz wyzywającej niedbałości. Choć nie był skuty,

kajdanki na jego rękach wcale by jej nie zdziwiły. W każdym razie nie sprawiał

wrażenia potulnego petenta.

– Cóż, może w takim razie poczekam – ostrożnie stwierdziła Nicole.

– Nie odpowiada ci moje towarzystwo? – rzucił niedbale w odpowiedzi.

– To najwyraźniej jakaś pomyłka – wyjąkała.

– Mnie to mówisz? – mruknął. – Sam nie mogę uwierzyć, że tak głupio dałem

się złapać.

Dla Nicole sprawa w tym momencie była jasna. Skuty, czy nie, był więźniem.

Jeśli zostawi za sobą nie domknięte drzwi i zachowa stosowną odległość od

podejrzanego typa, będzie mogła wycofać się w porę. Jej ściśle ustalony plan dnia

przewidywał spotkanie z burmistrzem, nie zaś z kryminalistą.

Najprawdopodobniej nie udało jej się ukryć obawy i dezaprobaty, gdyż oczy

mężczyzny nagle zwęziły się. Spojrzał uważnie, a po chwili uśmiechnął się do niej.

Ten uśmiech wyprowadził Nicole z równowagi. Doprawdy, groźny, czy nie, ten

facet miał cholernie seksowne usta.

– No, powiedz, na czym cię złapali – zakpił.

– Na niczym – oburzyła się. – Nie jestem kryminalistką!

– Ha, wszyscy tak mówią...

– Zdaje się, że to ty masz kłopoty, nie ja...

– Fakt. I zapewne zostanę słusznie ukarany – wymamrotał, ściszając głos na

widok wchodzącego Strauda.

– Widzę, że zdążyłaś już poznać detektywa Ellisa – stwierdził komendant,

sadowiąc się za biurkiem.

– Detektywa?

– Zgadza się – potwierdził ochoczo ów podejrzany typ. – Detektyw Chase Ellis,

do usług.

– Od kiedy to wywiadowcy w służbie małomiasteczkowej policji tak

wyglądają? – zapytała z przekąsem.

Czyżby ten niedbały styl był tylko maską, pod którą kryły się służbowe

kompetencje i odpowiedzialność? Jeśli nawet istniały sygnały, pozwalające to

odgadnąć, trudno było się ich doszukać w prześmiewczym spojrzeniu brązowych

oczu. Pierwsze wrażenie pozostało nadal decydujące – ten mężczyzna stanowił

zagrożenie, chociażby dla równowagi jej umysłu. Detektyw nie bez złośliwej

uciechy obserwował jej zmieszanie. Od początku nie miał ochoty na tę sprawę.

Tajniak w bibliotece, to doprawdy zabawne! A nawet dosyć upokarzające. Był

pewien, że o to właśnie chodziło szefowi, gdy przydzielał mu robotę. Chase nie

miał co do tego złudzeń, ponieważ ostro podpadł swojemu kapitanowi z Chicago,

zapamiętałemu służbiście i biurokracie. Przełożony miał mu za złe nie tylko

„nonszalancki", jak to określał, stosunek podwładnego do papierkowej roboty i

regulaminowych ustaleń, ale przede wszystkim zakusy, jakie robił na jego córkę.

Czasowe oddelegowanie detektywa Ellisa do tego śpiącego miasteczka na

uboczu chicagowskiej metropolii było delikatnym sposobem okazania mu

dezaprobaty, nie mówiąc już o próbie odsunięcia go od przychylnej zalotom

córeczki. I tak to obiecujący wywiadowca znalazł się w Oak Heights, w obcej

jednostce, zmuszony na domiar złego do nudnego i ośmieszającego kamuflażu w

bibliotece miejskiej.

Pocieszające jest, uznał w duchu, że przynajmniej nowa koleżanka z pracy

prezentuje się nie najgorzej. Zdążył już dostrzec, że ma świetne nogi – a to cenił u

kobiet.

Fala jasnych włosów właśnie opadła jej na policzek. Odgarnęła ją

niecierpliwym ruchem, dzięki czemu mógł podziwiać zuchwale zadarty nosek,

zachwycający zarys gładkiego policzka i kształtne małe ucho. Podejrzliwe

spojrzenie, jakim skrycie go zmierzyła, pozwoliło mu wreszcie dostrzec zieleń jej

oczu. Spodziewał się raczej, że będą niebieskie.

Ukradkiem obserwując Nicole, jednym uchem słuchał, jak komendant Straud

wtajemnicza ją w sprawę. Z rozbawieniem patrzył, jak jego nowa znajoma

siadając, nerwowo obciąga smukłymi palcami krótką spódniczkę.

Poczuła na sobie jego wzrok i posłała mu wściekłe spojrzenie. Ależ ten facet

ma tupet! On nie tylko się w nią wpatruje, on po prostu rozbiera ją wzrokiem!

Czuła to niemal tak namacalnie, jakby dotykał dłońmi jej nagiej skóry.

Chase powędrował spojrzeniem w górę, prosto w zagniewane oczy Nicole,

wyraźnie dające mu do zrozumienia, co dziewczyna sądzi o jego nagannym

zachowaniu.

W odpowiedzi wzruszył tylko ramionami, z uśmieszkiem wyraźnie

świadczącym o braku skruchy.

– Chodzi o to – mówił właśnie Straud – iż mamy podejrzenia, że Biblioteka

Publiczna w Oak Heights służy jako punkt kontaktowy dla nielegalnej szajki

bukmacherskiej. Dlatego właśnie przysłano nam detektywa, by udawał

bibliotekarza i nakrył przestępców na gorącym uczynku.

– Bibliotekarza! – Nicole była równie zdumiona, jak gdyby usłyszała, że Chase

ma się wcielić w zakonnicę. – Taki numer nie przejdzie!

– A dlaczegóż by nie? – zapytał detektyw widząc, że jego niechęć do tego

stanowiska jest niczym wobec niechęci Nicole do jego kandydatury jako nowego

pracownika.

– Ponieważ nikt ani przez moment nie da się na to nabrać – stwierdziła z

przekonaniem.

– Pozwolisz, że sam będę się martwił o własną wiarygodność – odparł urażony.

Komendant Straud czując, że atmosfera w jego biurze robi się gęsta, wtrącił

szybko:

– Nicole, twoje zadanie polega tylko na poinformowaniu biblioteki, że ratusz w

końcu zgodził się na dotowanie nowego etatu, lecz musi on być jak najszybciej

obsadzony, w przeciwnym razie fundusze przepadną. Przesłuchaj jeszcze innych

kandydatów – a nie wątpię, że tacy się już znaleźli – by rzecz wyglądała jak

najbardziej prawdopodobnie. Oczywiście przyjmij jego. I nie martw się o nic.

Gdyby ktoś zechciał go sprawdzić, przekona się, żerna jak najlepsze referencje i

odpowiednie dokumenty. O, popatrz sama.... – to mówiąc wręczył Nicole kopię

życiorysu, w którym kandydat napisał, że ma lat trzydzieści cztery i nazywa się

Alvin Hoffstedder.

– Mam nadzieję, że nie zamierzasz przyjść na rozmowę o pracy w tym stroju? –

zapytała zjadliwie.

– Och, nie martw się, będę odpowiednio ubrany – zapewnił sucho nowy

kandydat.

Chase miał zgoła odmienne od Nicole wyobrażenia o stosownych strojach.

Człowiek, który zgłosił się na rozmowę kwalifikacyjną, nosił okularki w drucianej

oprawie, muchę i białą koszulę. Jakby tego było jeszcze nie dość, spodnie miał

dziwnie nie dopasowane – za wysokie w pasie i ciut za krótkie w nogawkach.

Teraz była już rozdrażniona nie na żarty. Nowy „kostium" miał być

najwyraźniej zamierzoną kpiną z bibliotekarskiej profesji. Prawdopodobnie

detektyw Ellis uważał jej przedstawicieli za bandę książkowych moli, toteż

zastosował kamuflaż wedle własnych wyobrażeń.

Zerknąwszy przez ramię na Friedę, mającą tego dnia dyżur w wypożyczalni,

Cathie Linz - Niebezpieczne flirty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: