Catherine Coulter - FBI 3 - Cel.pdf

(987 KB) Pobierz
12009070 UNPDF
Catherine Coulter CEL
Doktorowi Antonowi Pogany, który ma instynkt, cierpliwość
oraz niezwykle wyczucie, czyli, krótko mówiąc, posiada wszystko,
co trzeba. Gotujmy dalej.
Dziękuję Alex McClure za pomoc i cierpliwość, z jaką wyjaśniała
mi tajniki działania federalnego systemu sprawiedliwości.
Prolog
Widział tego mężczyznę bardzo wyraźnie: był wysoki, ubrany na ciemno, a jego szczupła sylwetka ostro rysowała się
na tle zamglonego, szarego nieba. Wchodził do wielkiego granitowego gmachu, paskudnego i dziwnie spłaszczonego, o
wielu oknach, z których nie roztaczał się żaden ciekawy widok, chyba że ktoś patrzył z najwyższych pięter. Nagle
okazało się, że jest tuż za nim, za jego plecami. Bez trudu dotrzymywał mu kroku i zobaczył, jak tamten wciska w
windzie guzik z cyfrą 19. Potem szedł za nim, gdy ten szybko przemierzył długi korytarz i otworzył drzwi prowadzące do
dużego gabinetu. Uśmiechnięta recepcjonistka przywitała go serdecznie i roześmiała się w odpowiedzi na jakąś uwagę.
Widział, jak obserwowany przez niego człowiek wita się z dwiema innymi osobami, młodym mężczyzną i młodą kobietą.
Oboje byli elegancko ubrani i najwyraźniej pracowali dla niego. Mężczyzna wszedł do obszernego gabinetu, w którym na
ścianie wisiała flaga Stanów Zjednoczonych. Pod oknem stało wielkie biurko z komputerem, a całą boczną ścianę
zajmowały półki z książkami. Znowu znalazł się tuż za jego plecami - był tak blisko, że mógłby pomóc mu włożyć długą
czarną togę i zapiąć dwa guziki. Mężczyzna otworzył drugie drzwi i wszedł do dużej sali. Jego twarz miała teraz
poważny, chłodny wyraz, wcześniejszy uśmiech zniknął bez śladu. Panujący w sali gwar ucichł w jednej chwili.
Nagle sala zaczęła wirować, twarze zlały się w wielobarwne pasma, powietrze pociemniało. Szerokie drzwi wejściowe
otworzyły się z hukiem i do środka wpadło trzech mężczyzn. Wszyscy trzymali w rękach krótkie karabiny, podobne do
rosyjskich AK47. W mgnieniu oka wybuchła gwałtowna strzelanina, ludzie krzyczeli krew tryskała szkarłatnymi
fontannami. Ujrzał, jak na twarzy mężczyzny pojawia się przerażenie i wściekłość. Bez chwili wahania przeskoczył przez
barierkę, oddzielającą go od pozostałej części sali. Czarna toga uniosła się wysoko w powietrze. Mężczyzna wykonał
zręczny półobrót, podniósł wyprostowaną nogę i uderzył nią jednego z napastników. Zrobił to tak szybko, że trudno było
dojrzeć, co właściwie się stało. Ktoś wrzasnął przeraźliwie.
Znowu był obok mężczyzny. Słyszał jego oddech, czuł trzymaną na wodzy furię, złowrogie napięcie i determinację.
Nagle mężczyzna odwrócił się do niego. Patrzył we własną twarz, prosto w oczy człowieka, który przed chwilą zadał
śmierć i zamierzał zrobić to ponownie. Poczuł smak śliny, zbierającej w ustach i napięcie mięśni. Wyrzucił twarde jak
stal ramię w bok, mierząc w krtań drugiego mordercy.
Zerwał się, z krzykiem zamierającym na ustach, dysząc ciężko i odpychając obiema rękami prześcieradło, które owinęło
się dookoła niego tak ciasno jak całun mumii. Był mokry od potu, włosy przykleiły mu się do skóry głowy. Serce biło tak
szybko i mocno, jakby chciało rozsadzić klatkę piersiową. Znowu, pomyślał. Znowu ten cholerny sen. Nie wytrzyma tego
dłużej.
Godzinę później wyszedł z domu, starannie zamykając za sobą drzwi. Był w połowie drogi do samochodu, kiedy nagle
z krzaków wyskoczył jakiś człowiek i oślepił go raz po raz migającym fleszem. To była ostatnia kropla.
Chwycił fotoreportera za koszulę i potrząsnął nim z całej siły.
- Przegiąłeś pałę, skurwysynu! - wrzasnął mu prosto w twarz. Złapał aparat fotograficzny, wyrwał z niego film i rzucił
w krzaki. Potem cisnął aparat na pierś mężczyzny, który leżał na plecach, gapiąc się na niego z pełnym niedowierzania
przerażeniem.
- Nie wolno panu tego robić!
- Ale właśnie to zrobiłem. I wynoś się z mojego terenu. Fotoreporter podniósł się, przyciskając aparat do piersi.
- Podam cię do sądu, draniu! Opinia publiczna ma prawo wiedzieć, jak się zachowujesz!
Miał ochotę zlać dziennikarza do nieprzytomności. To pragnienie było tak silne, że chwyciły go dreszcze. Właśnie
wtedy ostatecznie zdał sobie sprawę, że musi wyjechać. Jeśli tego nie zrobi, w końcu oszaleje i rzeczywiście zrobi
krzywdę jednemu z tych pasożytów. A może już oszalał?
Rozdział 1
Góry Skaliste
Wiosna
Stał na krawędzi zbocza, które opadało ostro w dół i dopiero mniej więcej sześćdziesiąt metrów niżej tworzyło kilka
porośniętych drzewami skalnych półek, aby wreszcie przejść w łagodne zejście, barwne od dzikich kwiatów, przerywane
widniejącymi w kilku miejscach rozpadlinami. Głęboko wciągnął rozrzedzone powietrze, tak świeże, że aż parzyło płuca,
chociaż musiał przyznać, że dziś to odczucie było o wiele mniej dotkliwe niż wczoraj. Wiedział, że już niedługo zimne,
krystaliczne powietrze, którym oddychał na wysokości prawie dwóch tysięcy metrów, stanie się dla niego czymś zupełnie
naturalnym. Zaledwie wczoraj uświadomił sobie, że przez cały dzień ani razu nie pomyślał o telefonie, telewizji, radiu,
faksie, dźwięku ludzkich głosów, osaczających go ze wszystkich stron, o ludziach chwytających za rękaw i
wykrzykujących jakieś pytania prosto w twarz. Nie myślał o oślepiających eksplozjach białego światła z lamp
błyskowych. Poczuł, że dopiero teraz zaczyna się odprężać i przynajmniej na jakiś czas zapominać o tym, co się
wydarzyło.
Spojrzał ku drugiemu krańcowi doliny, na potężne, surowe góry, ciągnące się długimi kilometrami, podobne do
krzywych, nierówno rozmieszczonych zębów. Pan Goudge, właściciel stacji benzynowej Union 76 w Dillinger,
powiedział mu, że wielu miejscowych nazywa ten fragment gór Łańcuchem Ferengi. Najwyższy szczyt, liczący blisko
cztery tysiące metrów, był lekko przechylony na południe i wyglądał jak zniekształcony penis. Nie miał najmniejszego
zamiaru wspinać się na górę o tak mało subtelnym kształcie. Mieszkańcy Dillinger uwielbiali żarty na temat tego szczytu
i z przyjemnością opowiadali, że przyjezdni powinni oglądać go latem, kiedy śnieg spływa powoli z czubka fallusa.
Po raz kolejny zdał sobie sprawę, że jest tu zupełnie sam. Ta świadomość nawiedzała go ostatnio coraz częściej. Na
wysokości, gdzie mieszkał, rosły gęste lasy sosnowe i świerkowe, zdarzały się też brzozy i jałowce. Były tu również
piękne modrzewie o drżących, miękkich gałęziach. Do tej części Gór Skalistych nie dotarły dotąd firmy zajmujące się
wyrębem drzew. Wysokie szczyty po drugiej stronie doliny były prawie gołe, nie porośnięte żadną roślinnością, ani
drzewami, ani krzewami czy kwiatami. Tam królował śnieg i surowe skały, dzikie, zimne piękno, nietknięte ręką
człowieka.
Spojrzał w stronę małego Dillinger w odległym końcu doliny, rozciągającej się ze wschodu na zachód. Miasteczko
liczyło dokładnie tysiąc pięciuset trzech mieszkańców. W latach osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku odkryto tu
złoża srebra i natychmiast wybudowano kopalnie. Wtedy w dolinie stłoczyło się ponad trzydzieści tysięcy ludzi -
górników, prostytutek, właścicieli sklepów, oszustów. Był tu także szeryf, pastor i kilka osiadłych na stałe rodzin. Tamte
czasy dawno minęły. Potomkowie tych, którzy zdecydowali się stawić czoło przeciwnościom i pozostać po zamknięciu
kopalni srebra, teraz zajmowali się głównie obsługą przyjeżdżających na lato turystów. Wypasali też bydło w dolinie,
lecz trudno powiedzieć, czy czerpali z tego jakieś zyski. Nie raz widział, jak zdziczałe owce i kozice schodziły po
półkach skalnych w pobliże bydła, widywał też skubiące trawę długorogie antylopy i polujące kojoty.
Odwiedził Dillinger tylko raz. Musiał usiąść za kierownicą swojego dżipa z czterokołowym napędem, aby pojechać do
sklepu spożywczego po zapasy. Kiedy to było? We wtorek, dwa dni temu? Zapomniał, że ma lodówkę bez zamrażalnika,
i kupił paczuszkę mrożonego groszku, który musiał ugotować, zaraz po powrocie, na piecyku opalanym drewnem. Zjadł
cały groszek, siedząc przy stole, pod jedyną stojącą lampą, działającą, podobnie jak lodówka, na prąd wytwarzany przez
generator umieszczony za domkiem.
Przeciągnął się, odchylając głowę do tyłu, i zauważył dwa lecące nisko jastrzębie. Ptaki najwyraźniej polowały na jakąś
zdobycz;
Wbił siekierę w pieniek, na którym rąbał drewno, zdjął puchową kurtkę i flanelową koszulę. Spocił się, ponieważ
pracował szybko, ciesząc się wysiłkiem na świeżym powietrzu. Ciepłe słońce przyjemnie rozgrzewało skórę i mięśnie.
Czuł, że jest silny i zdrowy. Lubił pracę fizyczną. Miał już dosyć drewna na cały tydzień, ale zaczął rąbać znowu,
zwiększając tempo i z radością czując, jak jego mięśnie napinają się i rozluźniają, twardnieją i miękną.
Przerwał na chwilę, aby otrzeć twarz rękawem koszuli. Nawet pot pachniał świeżo, jakby całe ciało zostało
oczyszczone.
Nagle usłyszał jakiś dźwięk.
Bardzo słaby dźwięk. Na pewno wydało go jakieś zwierzę. Z pewnością tak było, ale przywykł już do okrzyków
wydawanych przez sowy i jastrzębie oraz do odgłosów świstaków, skunksów i wilków. Ten dźwięk był inny. Miał
nadzieję, że nie świadczył o obecności innego człowieka na jego górze. Poza drewnianą chatą, w której mieszkał, w
promieniu kilometra nie było tu nawet szałasu. Inne domy stały znacznie niżej. Nikt nie wchodził na tę wysokość,
oczywiście poza turystami, którzy docierali tu latem. Teraz był jednak dopiero środek kwietnia i sezon jeszcze się nie
rozpoczął. Podniósł siekierę, lecz zamarł, ponieważ znowu dobiegł go ten sam dźwięk.
Przypominał rozpaczliwy pisk. Zabłąkany kociak? Nie, to niemożliwe. Włożył koszulę i kurtkę, zacisnął palce na
stylisku siekiery, której ciężar wydał mu się dziwnie krzepiący. Czyżby na jego górę wdarł się inny człowiek?
Stał bez ruchu, pozwalając, aby panująca wokół cisza ogarnęła go całego. Chłodny popołudniowy wiatr rozwiewał mu
włosy. Wreszcie, po długim czasie, usłyszał to znowu - słabe, jeszcze słabsze niż poprzednio popiskiwanie, które nagle
ucichło, jakby stworzeniu, które go wydało, zabrakło sił.
Jakby to stworzenie było prawie martwe.
Szybko przebiegł przez płaską łąkę, na której stał dom, i zagłębił się w sosnowy las. Zwolnił, ponieważ poszycie było
dość wysokie i chciał sprawdzić, czy posuwa się we właściwym kierunku. Nadal nie był do końca pewien, czy się nie
przesłyszał.
Słyszał swój szybki oddech. Przystanął. Przez gęste gałęzie drzew przedzierały się tylko słabe promienie słońca. Teraz
było późne popołudnie i w lesie panował mrok. Mrok i zupełna cisza.
Nasłuchiwał. Nadal cisza. Szelest. Odwrócił się błyskawicznie i zobaczył małego preriowego grzechotnika,
wpełzającego pod pokrytą mchem skałę. Na tej wysokości nie powinno go tu być.
Czekał, spokojny i nieruchomy jak pnie drzew wokół niego. Niespodziewanie chwycił go skurcz w prawym ramieniu.
Powoli oparł siekierę o ziemię.
I wtedy wyłowił z ciszy ten sam dźwięk, przytłumiony i bardzo, bardzo słaby, prawie jak echo pierwszego dźwięku, jak
jego wspomnienie. Dobiegł z lewej strony.
Teraz poruszał się powoli, długim krokiem, bacznym spojrzeniem przeszukując poszycie. Dotarł do małej polanki.
Tutaj słońce świeciło jeszcze całkiem jasno. Gęsta, wysoka trawa chwiała się na wietrze. Niebieski orlik, symbol stanu
Kolorado, kwitł obficie, delikatny i piękny, radośnie witający wiosnę. Polana była uroczym miejscem, którego jeszcze nie
zdążył odkryć podczas swych codziennych pieszych wycieczek.
Znowu czekał, nasłuchując, zwróciwszy twarz ku ciepłemu słońcu. Po gałęzi pobliskiego drzewa przemknęła
wiewiórka, lecz ten dźwięk nauczył się już rozróżniać. Przeskoczyła na cienką gałązkę, wprawiając ją w rozchybotany
ruch. Liście zaszeleściły niespokojnie.
Potem w lesie zapadła całkowita cisza.
Wiedział, że promienie słońca już niedługo zmienią kąt padania. Cienie wydłużały się, pożerając światło. Wkrótce
zapanuje ciemność, czarnogranatowa jak włosy Susan. Nie, nie chciał myśleć o Susan. Szczerze mówiąc, nie myślał o
niej od bardzo dawna. Powinien już chyba wracać do domu, do chaty, gdzie na kominku czekało przygotowane rano
drewno. Wystarczy jedna zapałka i ogień zapłonie, trzaskając wesoło. Nauczył się rozpalać ogień i w kominku, i w
kuchennym piecu, osiągając w tym prawdziwe mistrzostwo. Pokroi kilka pomidorów i wymiesza je z listkami lodowej
sałaty. Wszystko to kupił dwa dni temu w sklepie Clementa w Dillinger. Podgrzeje też sobie jarzynową zupę. Zawrócił
do lasu.
Ale skąd wziął się dźwięk, który go zaniepokoił?
W lesie było teraz mroczniej niż parę minut temu. Musiał iść ostrożnie, patrząc pod nogi. Zaczepił rękawem o gałąź
sosny i zatrzymał się, aby się uwolnić. Położył siekierę na ziemi.
Kiedy podnosił głowę, dostrzegł jasnożółtą plamę po prawej stronie. Przez chwilę tylko wpatrywał się w tę jasną rzecz,
zupełnie nieruchomą, podobnie jak on sam.
Szybko podniósł siekierę i ruszył w kierunku żółtej plamy, przystając co parę sekund i wytężając wzrok, aby
zorientować się, co to takiego.
W pierwszej chwili pomyślał, że leży tam kupka szmat. Gdy zbliżył się na odległość paru kroków, zrozumiał, że jest to
dziecko. Dziewczynka. Leżała na brzuchu, ciemnobrązowe splątane włosy zakrywały jej plecy i twarz.
Uklęknął przy niej, nie mając odwagi jej dotknąć. Potem położył rękę na jej ramieniu i lekko nią potrząsnął. Nie
poruszyła się. Znalazł pulsującą żyłkę na szyi. Na szczęście była tylko nieprzytomna, nie martwa. Ostrożnie obejrzał ręce,
ramiona i nogi. Nie wyglądało na to, aby coś sobie złamała, ale mogła odnieść obrażenia wewnętrzne. Jeżeli tak było, nic
nie mógł na to poradzić. Delikatnie odwrócił ją na plecy.
Na policzku miała dwa długie zadrapania. Rozmazana krew zdążyła już zaschnąć. Znowu przytknął palce do szyi.
Tętno było zwolnione, lecz dość silne.
Powoli podniósł ją i chwycił siekierę. Przytulił dziecko do siebie, aby osłonić je przed niskimi gałęziami sosen i
krzewów. Dziewczynka była mała, mogła mieć najwyżej pięć, może sześć lat. Dopiero teraz zauważył, że nie ma na sobie
kurtki, tylko cienką żółtą koszulkę i bardzo brudne żółte dżinsy. Nosiła białe tenisówki, jedno sznurowadło rozwiązało się
i zwisało smutno. Była bez skarpetek, rękawiczek, kurtki, czapki... Skąd się tutaj wzięła, zupełnie sama? Co jej się stało?
Przystanął. Mógłby przysiąc, że usłyszał, jak cienkie gałązki i zeszłoroczne liście zaszeleściły pod czyjąś ciężką stopą.
Nie, to tylko złudzenie. Ciaśniej ogarnął dziecko ramieniem i przyspieszył kroku, mimo wszystko nie mogąc się pozbyć
przestrachu, jaki obudził w nim tamten odgłos.
Zapadł już zmrok, kiedy zamknął za sobą drzwi chaty. Położył dziewczynkę na kanapie i przykrył ją grubym pledem z
afgańskiej wełny w czerwono-niebieską kratę, prawdopodobnie starszym niż on sam, ale nadal bardzo ciepłym. Zapalił
światła we wszystkich pomieszczeniach.
Odwrócił się i spojrzał na drzwi. Zmarszczył brwi, a potem przekręcił klucz w zamku i zasunął zasuwę. Przez sekundę
się zawahał, lecz zaraz wetknął końcówkę łańcucha do otworu we framudze. Lepiej zabezpieczyć się na wszelkie
możliwe sposoby. Rozpalił ogień w kominku i po dziesięciu minutach w dużym pokoju zrobiło się ciepło.
Dziewczynka nie odzyskała jeszcze przytomności. Usiadł obok niej i lekko poklepał ją po policzkach. Nie poruszyła
się, więc postanowił czekać.
Nie ulegało wątpliwości, że ten dzień kończy się zupełnie inaczej niż pozostałe.
- Kim jesteś? - zapytał, nie spuszczając wzroku z twarzy dziecka.
W świetle lampy zadrapania na policzku były krwawe, głębokie i brzydkie.
Przyniósł miskę letniej wody, która przez całe popołudnie stała na kuchni, parę czystych białych frotowych skarpet i
kostkę mydła. Nałożył jedną skarpetkę na dłoń i ostrożnie, bardzo ostrożnie zmył zaschniętą krew z buzi dziecka.
Wziął jedną ze swoich białych koszulek, która po wieloletnim praniu była bardzo miękka i przyjemna w dotyku, i
zaczął powoli rozbierać dziecko. Musiał sprawdzić, czy pod ubraniem nie kryje się jakaś rana. Kiedy zdjął z niej koszulkę
i spodnie, jego serce ścisnęło się z bólu i wściekłości.
Całe ciało małej pokryte było siniakami i niezagojonymi zadrapaniami. Wszędzie widział zaschniętą krew. Wewnętrzna
strona ud była czerwona od krwi. O Boże... Wciągnął powietrze i na chwilę mocno zacisnął powieki.
Umył ją dokładnie, sprawdzając, czy nie odniosła jakichś poważnych ran, ale widział tylko głębokie zadrapania i
siniaki. Odwrócił ją na brzuch. Plecy, ramiona i nogi dziewczynki poznaczone były długimi, wąskimi siniakami, które nie
zlewały się ze sobą. Wszystko wskazywało na to, że ciosy nie zostały zadane w gniewie, lecz celowo, na chłodno, jakby
ten, kto ją bił, chciał zyskać określony efekt. Była wychudzona i biała jak sięgająca prawie do kostek koszulka, którą
włożył jej przez głowę. Ponownie otulił ją kocem i palcami przeczesał włosy, starając się jak najdelikatniej usunąć z nich
kawałki gałęzi. Całe szczęście, że nie obudziła się, kiedy ją mył. Usiadł wygodniej, uważnie wpatrując się w nieruchome
dziecko.
Nagle uświadomił sobie, że cały trzęsie się z wściekłości. Co za potwór wyrządził taką krzywdę tej dziewczynce?
Doskonale wiedział, że na świecie nie brak zboczeńców, ale bezpośrednie zetknięcie z udręczonym dzieckiem sprawiło,
iż zrobiło mu się niedobrze, a jednocześnie miał ochotę zabić tego, kto zadał jej tyle cierpienia.
Miał nadzieję, że dziewczynka zaraz się ocknie, ale dotąd nawet nie drgnęła. Zastanawiał się, czy powinien zabrać ją
teraz do szpitala. Nie miał telefonu, więc nie mógł zadzwonić. Swoją komórkę zostawił w domu. Było już dosyć późno, a
on nie wiedział, gdzie znajduje się szpital. Nie miał też pojęcia, kto ją zgwałcił i pobił, ani gdzie był teraz ten zbrodniarz.
Nie, zawiezie ją do szpitala jutro i zostanie przy niej. Nie potrafiłby zostawić jej samej. Tak, jutro zawiezie ją do szeryfa.
Na pewno w Dillinger jest jakiś szeryf. A dziś zajmie się nią sam. Jeżeli dziewczynka obudzi się i powie, że coś ją boli,
natychmiast pojadą do szpitala, niezależnie od tego, która będzie godzina, ale na razie nie będzie ruszał jej z miejsca.
Ciekawe, czy sama wyrwała się z rąk tego zboczeńca i uciekła do lasu? Czy potknęła się o korzeń lub kamień i
upadając, uderzyła się w głowę? A może to jej oprawca zostawił ją w lesie, aby umarła z zimna i wycieńczenia? Nachylił
się nad dzieckiem i delikatnie przesunął palcami po głowie. Nie wyczuł żadnych guzów, a tętno nadal było takie samo.
Jeżeli uciekła, to prześladowca na pewno jej szuka. W gruncie rzeczy od początku zdawał sobie z tego sprawę i właśnie
dlatego zaraz po powrocie do chaty tak starannie zaryglował drzwi. Sprawdził swój karabinek Browning Savage 99. Na
stoliku obok kanapy leżał rewolwer Smith&Wesson 357 magnum. Zawsze bardzo go lubił, od dnia, kiedy ojciec
podarował mu go na czternaste urodziny i pokazał, jak ma się nim posługiwać. Nazywał się „czarna magia”, ponieważ
nierdzewna stal, z której go wykonano, pociągnięta została czarnym, niezwykle trwałym lakierem. Uwielbiał z niego
strzelać, ale nigdy dotąd nie musiał użyć go przeciwko człowiekowi.
Podniósł rewolwer i z przyjemnością zważył go w dłoni. Był naładowany, jak zwykle. Z bronią w ręku odwrócił się
twarzą do drzwi, starając się ocenić odległość.
Co za człowiek mógł zrobić coś takiego?
Zrobił sałatkę i zjadł ją, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z leżącego nieruchomo dziecka. Potem podgrzał zupę.
Pachniała wspaniale. Podsunął parującą łyżkę pod nos dziewczynki.
- No, mała, nie masz ochoty spróbować? Zupka Campbella, pyszna i gorąca, prosto z piecyka. Trochę to trwa, zanim
człowiek zdoła tu coś zagrzać, ale w końcu zawsze się udaje. No, skarbie, obudź się...
Jej usta drgnęły. Chwycił mniejszą łyżkę, zanurzył w zupie i przytknął do dolnej wargi dziewczynki. Ku jego zdumieniu
i uldze, małe usta otworzyły się lekko. Wlał w nie parę kropel zupy, a kiedy przełknęła, powtórzył całą operację.
Zjadła prawie pół miski. Dopiero wtedy podniosła powieki. Robiła wrażenie całkowicie zagubionej i nieprzytomnej.
Powoli odwróciła ku niemu twarz i spojrzała na niego.
- Witaj - powiedział z uśmiechem. - Nie bój się. Nazywam się Ramsey. Znalazłem cię w lesie. Teraz nic ci już nie grozi.
Otworzyła usta i wydobyła z siebie ten dziwny dźwięk, który usłyszał, ni to pisk, ni to miauczenie, dźwięk, z którego
wyczytał dręczący ją strach i bezradność.
- Wszystko w porządku, nikt nie zrobi ci krzywdy. Ze mną jesteś bezpieczna.
Jej usta znowu się otworzyły, lecz tym razem nie usłyszał tego przerażającego zawodzenia. Wyszarpnęła ramiona spod
koca i zaczęła okładać go pięściami. Nie zaskoczyło go to. Zalała go fala bezbrzeżnej litości i czułości, zapragnął
przytulić do piersi ten ludzki okruszek i chronić go przed wszelkimi cierpieniami.
Pospiesznie odstawił miseczkę z zupą i chwycił ją za przeguby dłoni. Zamknęła oczy, lecz wcześniej dostrzegł w nich
błysk bólu. Natychmiast zwolnił uścisk i uważnie obejrzał jej ręce. Przeguby były otarte do krwi. Nie ulegało
wątpliwości, że jeszcze niedawno była związana, i to dość długo.
- Przepraszam cię, kochanie. Naprawdę przepraszam. Nie walcz ze mną, proszę. Nie zamierzam zrobić ci krzywdy.
Zwinęła się w kłębek i odwróciła plecami do niego, osłaniając głowę ramionami. Leżała bez ruchu.
Siedział obok niej długą chwilę, zastanawiając się, co powinien zrobić. Dziewczynka była przerażona. Bała się go, a on
nie mógł mieć jej tego za złe.
Dlaczego nie krzyczała? Wydawała z siebie tylko to straszne zawodzenie... Czy była niemową?
- Twoje przeguby i kostki u nóg są bardzo mocno otarte - odezwał się bardzo cicho, mając nadzieję, że go słyszy. -
Pozwolisz mi je zabandażować? Będą cię mniej bolały i poczujesz się trochę lepiej.
Nie wiedział, czy go usłyszała. Nie poruszała się. Spod stosu ubrań, które ze sobą przywiózł, wyciągnął starą koszulkę i
podarł na długie kawałki. Gdy dokładnie obmywał jej rany, smarował antybiotykową maścią i bandażował, czuł każdy
gram czającego się w niej, strachu. Skończył i wstał powoli, świadomy, że nie powinien wykonywać żadnych
gwałtownych ruchów. Spojrzał na nią. Nadal leżała zwinięta w kłębek, a jej zabandażowane ręce ukryte były pod kocem.
Zjadła sporo zupy, więc nie będzie głodna, pomyślał. Jest jej ciepło, jest czysta, zadrapania zdezynfekował i opatrzył.
Zerknął na drzwi, potem na okna. Opuścił żaluzje i zaciągnął zasłony, potem sprawdził, czy okna są dokładnie zamknięte.
Wydawało się, że wszystko jest w porządku. Aby dostać się do środka, napastnik musiałby stłuc szybę. Zamknął
kuchenne drzwi, zabezpieczył je zasuwą. Nie było tu łańcucha, więc przysunął jedno z krzeseł i podstawił oparcie pod
klamkę. Gdyby ktoś otwierał drzwi, nogi krzesła na pewno zaskrzypią o podłogę, a wtedy się obudzi.
Przeniósł spojrzenie na dziewczynkę.
- Jeżeli się obudzisz, zawołaj mnie - powiedział łagodnie. - Nazywam się Ramsey. Będę tu z tobą. Nie masz się już
czego bać. Łazienka jest za kuchnią, za twoimi plecami. Możesz z niej spokojnie skorzystać, wysprzątałem ją wczoraj.
Koc poruszył się lekko. Dobrze, to znaczy, że go słyszała. Nadal nie wydała żadnego dźwięku, nawet tego
przerażającego miauczenia.
Jego łóżko stało w małym pokoju. Wyciągnął się na nim w ubraniu, kładąc karabinek i rewolwer na stoliku obok nocnej
lampki. Trochę czytał, lecz wkrótce wsunął zakładkę między kartki kryminału i położył książkę na podłodze.
Jedną lampę zostawił zapaloną. Nie chciał, żeby dziewczynka przestraszyła się ciemności, gdyby obudziła się w nocy.
Długo nie mógł zasnąć. Kiedy w końcu zapadł w sen, śniło mu się, że widzi twarz jakiegoś mężczyzny, który przez
okno wpatruje się w małą dziewczynkę. Obudził się i z bijącym sercem podszedł do okna, lecz zasłony były szczelnie
zaciągnięte. Jednym szarpnięciem odsłonił okno. Spojrzał w ciemność i zamiast twarzy tamtego ujrzał wykrzywioną z
wściekłości twarz kobiety, która wrzeszczała, że go zabije.
Dopiero o świcie obudził się naprawdę i natychmiast usłyszał przerażające zawodzenie cierpiącego dziecka.
Rozdział 2
Twarz dziewczynki była pozbawiona wszelkiej barwy, widział to nawet w szarawym świetle wczesnego poranka,
rozbielonym blaskiem lampy. Oczy miała szeroko otwarte. Wpatrywała się w niego z takim lękiem, że przeszył go nagły
dreszcz.
- Nie bój się - przemówił bardzo powoli, starając się w ogóle nie poruszać. - Wszystko w porządku. To ja, Ramsey.
Jestem tu po to, żeby się tobą opiekować, nie zrobię ci krzywdy. Miałaś zły sen?
Leżała sztywno wyprostowana, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. Po długiej chwili powoli pokręciła głową.
Zobaczył, jak jej ramiona się poruszają. Małe dłonie wydobyły się spod koca i spoczęły na wierzchu. Były zaciśnięte w
pięści. Bandaże na wychudzonych rękach wyglądały potwornie, prawie obscenicznie.
- Proszę cię, nie bój się.
Zgasił lampę. W pokoju szybko robiło się widno. Oczy dziewczynki były jasnoniebieskie, bardzo duże w drobnej,
wymizerowanej buzi, źrenice rozszerzone. Miała wąski, prosty nosek, ciemne rzęsy i brwi, zaokrąglony podbródek i dwa
dołeczki w kącikach ust. Była bardzo ładną dziewczynką. Przeczuwał, że kiedy się uśmiechnie, będzie więcej niż ładna,
po prostu śliczna.
- Boli cię coś?
Potrząsnęła głową. Odetchnął z ulgą.
- Powiesz mi, jak się nazywasz?
Patrzyła na niego, zmrożona i napięta, jakby tylko czekała na okazję, aby uciec.
- Chcesz pójść do łazienki?
Dostrzegł tę potrzebę w jej oczach i uśmiechnął się. Dzięki Bogu, nerki działały jak należy. Wyglądało na to, że
wszystko jest z nią w porządku, oczywiście poza tym, że nie mówi. Chciał wyciągnąć rękę i pomóc jej wstać, ale
natychmiast się powstrzymał.
- Łazienka jest z drugiej strony kuchni, za twoimi plecami - powiedział spokojnie, zupełnie naturalnym tonem. - Mam ci
pomóc?
Powoli potrząsnęła głową. Ramsey czekał. Dziewczynka ani drgnęła. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie chce wstawać w
jego obecności. Uśmiechnął się.
- Zaparzę kawę i zobaczę, czy mam w lodówce coś, co mogłoby smakować małemu dziecku, dobrze?
Wiedział, że nie doczeka się odpowiedzi, więc tylko skinął głową i zostawił ją samą.
Po chwili usłyszał, jak zamyka drzwi łazienki. Przekręciła klucz w zamku.
Nasypał sporo chrupek Cheerios do jednej z pomalowanych na niebiesko miseczek i postawił obok karton z
odtłuszczonym mlekiem. Przynajmniej cholesterol nie zatka jej arterii, pomyślał z rozbawieniem i poszedł do spiżami
sprawdzić, czy ma jeszcze jakieś świeże owoce. Zostały tylko dwie brzoskwinie. Kupił sześć, ale cztery zdążył już zjeść.
Pokroił jedną w kostkę i ułożył w miseczce na chrupkach.
Teraz mógł już tylko czekać. Spuściła wodę, ale nie wychodziła. Może coś jej się stało?
Czekał dalej. Obawiał się, że przestraszy ją, jeśli zapuka do drzwi, ale w końcu doszedł do wniosku, że minęło już za
dużo czasu. Lekko uderzył knykciami w sosnowe drewno.
- Wszystko w porządku, skarbie?
Cisza. Zmarszczył brwi. Ależ był głupi, przecież mała zamknęła Się od środka i na pewno teraz uważa, że znalazła tam
bezpieczne schronienie. Najprawdopodobniej nigdy nie wyjdzie stamtąd dobrowolnie.
Nalał sobie kawy do dużego kubka i usiadł pod drzwiami łazienki, wyciągając długie nogi na całą szerokość
korytarzyka. Jego czarne buty były znoszone i wygodne jak stare kapcie. Skrzyżował nogi w kostkach i zaczął mówić.
- Naprawdę chciałbym wiedzieć, jak masz na imię. Oczywiście mogę dalej mówić do ciebie „skarbie”, ale to nie to
samo, co imię. Wiem, że nie możesz mówić, zdołałem to już zrozumieć, ale mógłbym ci dać ołówek i kartkę papieru, a
wtedy napisałabyś na niej swoje imię. Co ty na to? Niezły pomysł, prawda?
Kompletna cisza, ani cienia dźwięku.
Napił się kawy, wykonał kilka kolistych ruchów ramionami, aby rozluźnić mięśnie i wygodnie oparł się o ścianę.
- Założę się, że masz mamusię, która bardzo się o ciebie martwi. Nie zdołam ci pomóc, dopóki nie wyjdziesz z łazienki
i nie napiszesz, jak się nazywasz i skąd jesteś. Dopiero wtedy zadzwonię do twojej mamy.
Zza drzwi rozległ się ten przejmujący, zawodzący dźwięk. Ramsey pociągnął łyk gorącej kawy.
- Tak jest, mama na pewno bardzo się denerwuje, boi się o ciebie. Zaraz, zaraz, jesteś za mała, żeby umieć pisać, tak?
Może zresztą nie, po prostu nie wiem, jak to jest z pisaniem. Nie mam własnych dzieci.
Cisza.
- No dobrze, wyjdź już i zjedz śniadanie. Mam cheeriosy i brzoskwinię. Mleko jest co prawda odtłuszczone, ale w
smaku nie ma różnicy. Nie przyglądaj mu się tylko zbyt uważnie, bo jest strasznie wodniste, takie byle jakie. Za to
brzoskwinia jest pyszna, bardzo słodka. Dwa dni temu kupiłem sześć sztuk, ale cztery już zjadłem. To chyba o czymś
świadczy, nie sądzisz? Dostaniesz przedostatnią. Jeżeli masz ochotę, mogę też zrobić ci grzankę. Mam dżem tru-
skawkowy. No, wyjdź, proszę. Dam głowę, że jesteś głodna jak wilk.
Żadnej reakcji.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin