SKRZYDLACI- Potępienie.pdf

SKRZYDLACI

Potępienie

Prolog

Dziewczynka leżała owinięta starannie w biały kocyk pośród innych niemowląt w

jednej z sali szpitala w Homewood. Do ciemnego pomieszczenia wlewała się łuna

światła z korytarza oraz blask sierpowego księżyca, niebo tej nocy było jednak

zupełnie pozbawione gwiazd. Późne godziny sprawiły, że szpitalem zawładnęła

niepokojąca cisza, którą tylko od czasu do czasu przerywały stłumione kroki

pielęgniarek. Salę wypełniał zapach talku i delikatnej, dziecięcej skóry, a w powietrzu

słychać było miarowe oddechy niemowląt. Ona również oddychała spokojnie,

pogrążona w swoim niewinnym śnie. Księżyc rzucał bladą poświatę na połowę jej

niewinnej buzi.

Cichy dźwięk przekręcanej powoli klamki nie zakłócił w żaden sposób tego

sielankowego obrazka. Trzymając oczy zamknięte, można by pomyśleć, iż dochodził

on z którejś z sąsiednich sal, jednak widząc, jak smukły cień skrada się za oknem, nie

było wątpliwości. Okryta mrokiem postać bezszelestnie wśliznęła się do

pomieszczenia. Pozwoliła wczesnowiosennemu podmuchowi wkraść się za sobą,

jednak trwało to krótką chwilę, gdyż okno ponownie się zamknęło. Samo.

Niespodziewany gość rozejrzał się niespiesznie. Stojąc tyłem do okna, przez które

przed momentem wszedł, pozostawiał całą swoją sylwetkę w cieniu. Wsadził ręce do

kieszeni i zrelaksowanym, pewnym siebie krokiem zaczął przechadzać się wśród

rzędów niemowlęcych łóżeczek. Trwało to chwilę, nim zatrzymał się przy jednym z

dzieci. Dziewczynce. Obrócił się przodem do niej, patrząc z góry na jej nieprzerwany

sen. Jego twarz stała się lepiej widoczna. Na usta wpełzł mu zatrważający uśmiech, a

jedno z oczu zalśniło krwistym szkarłatem. Niemożliwym było, aby ludzka tęczówka

miała taką barwę. Prawe oko, w przeciwieństwie do drugiego wypełnione było

intensywnym odcieniem kojącego błękitu.

- A więc to ty. – wymruczał z zadowoleniem, nie przestając się uśmiechać. Nie było w

tym geście jednak niczego przyjaznego, co wskazywałoby na nieszkodliwość jego

intencji. – Pomyśleć, że coś tak ulotnego przysporzyło mi tylu cierpień… - dodał. W

jego głosie dało wyczuć się nutę goryczy.

Pochylił się, wyciągając rękę ku szyi dziewczynki. Z początku delikatnie, ledwo

muskając śpioszki, ułożył dłoń tuż przy obojczykach, jednak to niewielkie, kruche

ciałko było tak małe, że przesłoniła ona całą klatkę piersiową. Dziecko nawet nie

drgnęło. Postać stopniowo zaczęła zwiększać nacisk swoich palców, aż zacisnęły się

one całkiem wokół szyi. Dziewczynka poruszyła się z głębokim grymasem na twarzy,

w momencie, gdy cień odskoczył do tyłu, ledwo utrzymując równowagę. Coś

zaiskrzyło w ciemności. Spojrzał zszokowany najpierw na swoją dłoń, a następnie na

cztery podłużne szramy, jakie pozostawił na ciele dziewczynki, ciągnące się od karku

do miejsca nieco poniżej lewego obojczyka. Czuł, jak jego ciałem wstrząsnął

przechodzący na wskroś dreszcz, nie spowodowany bynajmniej nagłym wybuchem

płaczu dziecka, ale niemą groźbą, jaką odebrał każdą cząstką siebie. Dotarła do niego,

gdy tylko spróbował skrzywdzić dziewczynkę. Uderzyła we wszystkie zmysły niczym

tajfun, rycząc: „Nie waż się jej dotknąć!”.

Dopiero po chwili zrozumiał, co się stało i wypełniło go płonące żarem

rozgoryczenie, wściekłość oraz poczucie, że został oszukany. Nie miał jednak czasu

dłużej nad tym rozmyślać. Nie tutaj, kiedy niemowlęcy płacz usłyszała już zapewne

połowa szpitala. Nie frasując się tym razem zachowaniem dyskrecji, zmusił okno to

otworzenia się na oścież, tak, że aż odbiło się od ściany obok, wprawiając szybę w

silne drgania. Wyskoczył na zewnątrz, znikając gdzieś w odmętach nocy.

RozdziaĀ 1

- Nie! – podskoczyłam raptownie na łóżku, zlewając swój krzyk z głośnym

pianiem w rytm muzyki disco.

Oddychałam ciężko, czując, jak włosy lepią mi się do karku. Rozejrzałam się

dookoła, dostrzegając jedynie to, co zwykłam dostrzegać co dzień rano; jaskrawe

ściany z przetartą w niektórych miejscach farbą, komplet mebli z ciemnego drewna,

książki i magazyny poupychane niedbale do pudeł w kącie pokoju, lampkę na biurku

poobwieszaną najróżniejszymi łańcuchami i brelokami oraz szafkę wiszącą jakieś

półtora metra nad nią, stanowiącą przechowalnię dla starych płyt i takich, których

jeszcze od czasu do czasu słucham.

Zamknęłam na moment oczy, wyciszając się, po czym przetarłam wilgotną od

potu szyję i sięgnęłam po wibrującą na szafce nocnej komórkę. Nie miałam w

zwyczaju wyłączać budzika nawet na okres weekendu, tak więc zarówno sobota, jak

i niedziela rozpoczynały się dla mnie już o siódmej rano chóralnym pieniem

robiącym za dźwięk budzenia.

Powoli zwlekłam się z łóżka, marząc o zmyciu z siebie całej wilgoci. Zresztą nie

pierwszy raz. Od przeszło miesiąca, co kilka dni nawiedzają mnie przerażające sny,

bardziej lub mniej realistyczne, jednak tematem wszystkich jest to samo, czyli ( jak

bardzo głupio by to nie zabrzmiało ) nic. Pustka i ja w tej pustce. Z początku jest ona

śnieżnobiała, z czasem staje się smolisto czarna. Normalnie nie uznałabym tego za

koszmar, gdyby nie fakt, że stojąc samotnie pośrodku tej nicości, z każdą kolejną

sekundą zapadania mroku wzrasta we mnie przerażenie nad którym nie potrafię

zapanować. Nie wiem, czym jest spowodowane, jednak jest na tyle silne, aby

wywołać u mnie nagłą, często niestety głośną pobudkę.

Starając się zachowywać jak najciszej, wyszłam na korytarz i skierowałam prosto

do łazienki. Miałam ogromną nadzieję, że ani moja młodsza siostra – Cassandra, ani

tym bardziej mama nie słyszały, jak krzyczałam. Jeszcze tego mi brakuje, żeby

zaciągnęła mnie do lekarza, czy psychologa z moimi zaburzeniami snu, co zresztą już

raz zasugerowała między wierszami. Owszem, odkąd zaczęłam śnić te koszmary,

rzadko kiedy budzę się naprawdę wypoczęta, ale od dziecka wolałam unikać

jakichkolwiek wizyt u specjalistów. Poza tym, nie uważam tego za aż tak wielki

problem.

Gorący prysznic pomógł mi się zrelaksować i oczyścić z niepotrzebnych myśli.

Kiedy wkładałam na siebie ciemne jeansy przetarte na udach i pośladkach oraz

czerwony t-shirt z białym motywem Simpsonów, usłyszałam cichy trzask schodów, a

parę minut później gwizd czajnika w kuchni. Zabrałam się za suszenie wilgotnych

włosów, sprawiając, że po chwili znów nabrały czekoladowego odcienia. Z natury

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: