Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.pdf

Strona 1 z 20

USTAWA

z dnia 24 sierpnia 2001 r.

Kodeks postĘpowania w sprawach o wykroczenia

(zm. Dz. U. z 2007 r., Nr 99, poz. 664 ; Dz. U. z 2007 r., Nr 89, poz. 589 ; Dz. U. z

2006 r., Nr 226, poz. 1648; Dz. U. z 2005 r., Nr 143, poz. 1203; Dz. U. z 2005 r., Nr

132, poz. 1103 ; Dz. U. z 2003 r., Nr 213, poz. 2081 ; Dz. U. z 2003 r., Nr 109, poz.

1031 ; )

2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, Że sprawca

nie popełnia wykroczenia,

3) ustawa stanowi, Że sprawca nie podlega karze,

4) nastĄpiło przedawnienie orzekania,

5) obwiniony zmarł,

6) obwiniony jest:

a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem

przedstawicielstwa dyplomatycznego paŃstwa obcego,

b) osobĄ naleŻĄcĄ do personelu dyplomatycznego tego

przedstawicielstwa,

c) osobĄ naleŻĄcĄ do personelu administracyjnego lub technicznego

tego przedstawicielstwa,

d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a)-c) i pozostaje z nimi

we wspólnocie domowej,

e) innĄ osobĄ korzystajĄcĄ z immunitetu dyplomatycznego, na

podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów

miĘdzynarodowych,

f) kierownikiem urzĘdu konsularnego lub innym urzĘdnikiem

konsularnym paŃstwa obcego albo innĄ osobĄ zrównanĄ z nimi na

podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów

miĘdzynarodowych,

7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu na

podstawie niniejszego kodeksu,

8) postĘpowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało

prawomocnie zakoŃczone lub wczeŚniej wszczĘte, toczy siĘ,

9) brak jest skargi uprawnionego oskarŻyciela albo ŻĄdania Ścigania

pochodzĄcego od osoby uprawnionej lub zezwolenia na Ściganie, gdy

ustawa tego wymaga,

10) zachodzi inna okolicznoŚĆ wyłĄczajĄca z mocy ustawy orzekanie w

postĘpowaniu na podstawie niniejszego kodeksu.

§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje siĘ:

1) do osób w nim wymienionych, jeŻeli sĄ obywatelami polskimi lub majĄ w

Polsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa

w lit. f), nie podlegajĄ orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu,

tylko w zakresie czynnoŚci pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji

urzĘdowych,

2) jeŻeli umowa miĘdzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stronĄ,

stanowi inaczej.

§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 moŻna nie stosowaĆ do obywatela paŃstwa obcego, z

którym nie ma w tym przedmiocie umowy, a paŃstwo to nie zapewnia wzajemnoŚci.

§ 4. Do chwili otrzymania wymaganego przez ustawĘ zezwolenia na Ściganie lub

ŻĄdania Ścigania organ prowadzĄcy czynnoŚci wyjaŚniajĄce moŻe dokonywaĆ

czynnoŚci niecierpiĄcych zwłoki w celu zabezpieczenia Śladów i dowodów, a takŻe

DZIAŁ I

Zasady ogólne

Art. 1.

§ 1. PostĘpowanie w sprawach o wykroczenia toczy siĘ według przepisów

niniejszego kodeksu.

§ 2. W postĘpowaniu, o którym mowa w § 1, przepisy Kodeksu postĘpowania

karnego stosuje siĘ jedynie, gdy niniejszy kodeks tak stanowi.

Art. 2.

§ 1. Orzekanie nastĘpuje w postĘpowaniu:

1) zwyczajnym,

2) przyspieszonym,

3) nakazowym.

§ 1a. Orzekanie w postĘpowaniu zwyczajnym nastĘpuje wówczas, gdy brak jest

podstaw do rozpoznania sprawy w postĘpowaniu przyspieszonym albo

nakazowym.

§ 2. W wypadkach wskazanych w ustawie i na zasadach w niej okreŚlonych

uprawniony organ moŻe nałoŻyĆ grzywnĘ w drodze mandatu karnego.

Art. 3. W razie stwierdzenia w toku postĘpowania istotnego uchybienia w

czynnoŚciach instytucji paŃstwowej, samorzĄdowej lub społecznej, sprzyjajĄcego

naruszeniom prawa, sĄd, a w toku czynnoŚci wyjaŚniajĄcych organ je prowadzĄcy,

zawiadamia o stwierdzonym uchybieniu tĘ instytucjĘ bĄdŹ organ powołany do

sprawowania nad niĄ nadzoru.

Art. 4. Obwinionemu przysługuje prawo do obrony, w tym do korzystania z pomocy

jednego obroŃcy, o czym naleŻy go pouczyĆ.

Art. 5.

§ 1. Nie wszczyna siĘ postĘpowania, a wszczĘte umarza, gdy:

1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniajĄcych

podejrzenie jego popełnienia,

Strona 2 z 20

czynnoŚci zmierzajĄcych do wyjaŚnienia, czy ŻĄdanie bĘdzie złoŻone lub

zezwolenie bĘdzie wydane.

Art. 10.

§ 1. W sprawach o wykroczenia popełnione przez:

1) Żołnierzy w czynnej słuŻbie wojskowej,

2) Żołnierzy sił zbrojnych paŃstw obcych, przebywajĄcych na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej oraz członków ich personelu cywilnego, jeŻeli

pozostajĄ w zwiĄzku z pełnieniem obowiĄzków słuŻbowych, o ile ustawa

lub umowa miĘdzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stronĄ, nie

stanowi inaczej

- orzekajĄ w pierwszej instancji wojskowe sĄdy garnizonowe.

§ 2. Przepis art. 9 § 2 stosuje siĘ odpowiednio do sĄdów wojskowych.

Art. 6.

§ 1. W sprawach o wykroczenia Ścigane na ŻĄdanie pokrzywdzonego wystĘpujĄcy

z wnioskiem o ukaranie, jeŻeli nie jest nim pokrzywdzony, powinien uzyskaĆ

wymagane ŻĄdanie od osoby uprawnionej do jego złoŻenia. ŻĄdanie moŻe byĆ

złoŻone na piŚmie albo zgłoszone ustnie do protokołu.

§ 2. ŻĄdanie złoŻone co do niektórych tylko współdziałajĄcych w popełnieniu czynu

pozostaje skuteczne takŻe wobec osób niewskazanych w ŻĄdaniu, jeŻeli nie sĄ to

osoby najbliŻsze dla pokrzywdzonego, o czym naleŻy pouczyĆ składajĄcego

ŻĄdanie przed jego przyjĘciem.

§ 3. ŻĄdanie moŻe byĆ cofniĘte. Niedopuszczalne jest cofniĘcie ŻĄdania wobec

niektórych tylko współdziałajĄcych w popełnieniu czynu, chyba Że sĄ to osoby

najbliŻsze dla pokrzywdzonego. CofniĘcie moŻe nastĄpiĆ do momentu rozpoczĘcia

przewodu sĄdowego na pierwszej rozprawie. W razie cofniĘcia ŻĄdania ponowne

jego złoŻenie jest niedopuszczalne.

§ 4. JeŻeli wniosek o ukaranie pochodzi od pokrzywdzonego, odstĄpienie przez

niego od popierania takiego wniosku oznacza takŻe odstĄpienie przez niego od

popierania ŻĄdania Ścigania.

Art. 11.

§ 1. Przy ustalaniu właŚciwoŚci sĄdu stosuje siĘ odpowiednio przepisy art. 31, 32,

33 § 1, art. 34-36, 39 i 43 Kodeksu postĘpowania karnego, a w odniesieniu do

sĄdu, o którym mowa w art. 10, takŻe art. 651 Kodeksu postĘpowania karnego.

§ 2. SĄd okrĘgowy moŻe z inicjatywy właŚciwego sĄdu przekazaĆ sprawĘ do

rozpoznania innemu sĄdowi równorzĘdnemu w ramach okrĘgu tego samego sĄdu

okrĘgowego, jeŻeli wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwoŚci.

§ 3. Przepis § 2 stosuje siĘ odpowiednio do wojskowego sĄdu okrĘgowego, w

wypadku, w którym inicjatywa pochodzi od wojskowego sĄdu garnizonowego.

Art. 7. Policja i inne organy w zakresie postĘpowania w sprawach o wykroczenia

wykonujĄ polecenia sĄdu oraz prowadzĄ w granicach okreŚlonych w ustawie

czynnoŚci wyjaŚniajĄce.

Art. 12.

§ 1. Spory o właŚciwoŚĆ miĘdzy sĄdami rejonowymi rozstrzyga sĄd okrĘgowy,

właŚciwy dla okrĘgu, w którym działa sĄd, który pierwszy wszczĄł spór.

§ 2. Spory o właŚciwoŚĆ miĘdzy wojskowymi sĄdami garnizonowymi rozstrzyga

wojskowy sĄd okrĘgowy, nadrzĘdny nad sĄdem, który pierwszy wszczĄł spór.

Art. 8. W postĘpowaniu uregulowanym w niniejszym kodeksie stosuje siĘ

odpowiednio przepisy art. 2, 4, 5, 7-9, 13, 14, art. 15 § 2 i 3, art. 16, art. 18 § 2, art.

20 i 23 Kodeksu postĘpowania karnego.

Art. 13.

§ 1. SĄd rejonowy orzeka na rozprawie i na posiedzeniu jednoosobowo.

§ 2. Przepis § 1 stosuje siĘ odpowiednio do wojskowego sĄdu garnizonowego oraz

do sĄdu orzekajĄcego w sprawach, o którym mowa w art. 12 § 1 i 2.

DZIAŁ II

SĄd

Rozdział 1

WłaŚciwoŚĆ i skład sĄdu

Art. 14.

§ 1. SĄdem odwoławczym w sprawach o wykroczenia podlegajĄcych właŚciwoŚci

sĄdów powszechnych, jeŻeli ustawa nie stanowi inaczej, jest:

1) sĄd okrĘgowy do rozpoznania apelacji oraz zaŻaleŃ na postanowienia i

zarzĄdzenia zamykajĄce drogĘ do wydania wyroku,

2) sĄd rejonowy w innym równorzĘdnym składzie do rozpoznania

pozostałych zaŻaleŃ.

§ 2. SĄdem odwoławczym w sprawach o wykroczenia podlegajĄcych właŚciwoŚci

sĄdów wojskowych, jeŻeli ustawa nie stanowi inaczej, jest wojskowy sĄd okrĘgowy.

§ 3. SĄd okrĘgowy i wojskowy sĄd okrĘgowy ponadto rozpoznajĄ sprawy

przekazane im przez ustawĘ.

Art. 9.

§ 1. W sprawach o wykroczenia w pierwszej instancji orzeka sĄd rejonowy, z

zastrzeŻeniem spraw okreŚlonych w art. 10.

§ 2. SĄd właŚciwy do rozpoznania sprawy rozpoznaje takŻe Środki zaskarŻenia w

wypadkach wskazanych w ustawie oraz przeprowadza inne czynnoŚci, gdy ustawa

to przewiduje.

Strona 3 z 20

§ 4. W sprawach okreŚlonych w § 1 i 2 sĄdy w nich wskazane orzekajĄ na

rozprawie i na posiedzeniu jednoosobowo.

§ 5. W sprawach okreŚlonych w § 3 sĄdy orzekajĄ jednoosobowo, chyba Że ustawa

stanowi inaczej albo prezes sĄdu zarzĄdzi orzekanie w składzie trzech sĘdziów.

§ 3. Organom administracji rzĄdowej i samorzĄdowej, organom kontroli

paŃstwowej i kontroli samorzĄdu terytorialnego oraz straŻom gminnym (miejskim)

uprawnienia oskarŻyciela publicznego przysługujĄ tylko wówczas, gdy w zakresie

swego działania ujawniły wykroczenie i wystĄpiły z wnioskiem o ukaranie.

§ 4. Rada Ministrów moŻe, w drodze rozporzĄdzenia, nadaĆ w sprawach o

wykroczenia uprawnienia oskarŻyciela publicznego takŻe innym instytucjom

paŃstwowym, samorzĄdowym lub społecznym, okreŚlajĄc zakres spraw, w których

w ramach swego działania mogĄ wystĘpowaĆ z wnioskiem o ukaranie za

ujawnione przez siebie wykroczenia, majĄc na wzglĘdzie zakres ustawowych

uprawnieŃ takich instytucji oraz potrzebĘ ochrony dóbr szczególnie naraŻonych na

naruszenia ze strony sprawców wykroczeŃ.

§ 5. Udział w sprawie organu, który złoŻył wniosek o ukaranie, wyłĄcza PolicjĘ od

udziału w sprawie.

Art. 15.

§ 1. SĄd apelacyjny rozpoznaje Środki odwoławcze od orzeczeŃ i zarzĄdzeŃ

wydawanych w pierwszej instancji przez sĄd okrĘgowy oraz inne sprawy

przekazane mu przez ustawĘ.

§ 2. SĄd NajwyŻszy rozpoznaje kasacje i inne sprawy przekazane mu przez

ustawĘ.

§ 3. W sprawach, w których orzekały sĄdy wojskowe, uprawnienia sĄdu

okrĘgowego ma wojskowy sĄd okrĘgowy, a uprawnienia sĄdu apelacyjnego i SĄdu

NajwyŻszego ma SĄd NajwyŻszy - Izba Wojskowa.

§ 4. SĄdy wskazane w § 1-3 orzekajĄ jednoosobowo, chyba Że ustawa stanowi

inaczej albo prezes sĄdu lub Prezes SĄdu NajwyŻszego zarzĄdzi orzekanie w

składzie trzech sĘdziów.

Art. 18.

§ 1. W kaŻdej sprawie o wykroczenie wniosek o ukaranie moŻe wnieŚĆ prokurator,

stajĄc siĘ oskarŻycielem publicznym.

§ 2. Prokurator moŻe takŻe wstĄpiĆ do postĘpowania wszczĘtego na podstawie

wniosku o ukaranie wniesionego przez innego oskarŻyciela.

§ 3. W wypadkach wskazanych w § 1 i 2 udział prokuratora wyłĄcza udział innego

oskarŻyciela publicznego.

Rozdział 2

WyłĄczenie sĘdziego

Art. 16.

§ 1. Do wyłĄczenia sĘdziego stosuje siĘ odpowiednio przepisy art. 40, 41 i 42 § 1-3

Kodeksu postĘpowania karnego.

§ 2. O wyłĄczeniu sĘdziego rozstrzyga inny równorzĘdny skład sĄdu, przed którym

sprawa siĘ toczy. W razie niemoŻnoŚci utworzenia takiego składu o wyłĄczeniu

orzeka sĄd wyŻszego rzĘdu.

Art. 19.

§ 1. Przepisy art. 40 § 1 pkt 1-4 i 6, § 2 oraz art. 41 i 42 Kodeksu postĘpowania

karnego stosuje siĘ odpowiednio do oskarŻyciela publicznego.

§ 2. W sprawie wyłĄczenia orzeka organ bezpoŚrednio przełoŻony nad osobĄ

podlegajĄcĄ wyłĄczeniu. Przepis art. 48 § 2 Kodeksu postĘpowania karnego

stosuje siĘ odpowiednio.

DZIAŁ III

Strony, obroŃcy i pełnomocnicy

Rozdział 3

OskarŻyciel publiczny

Rozdział 4

Obwiniony i jego obroŃca

Art. 20.

§ 1. Obwinionym jest osoba, przeciwko której wniesiono wniosek o ukaranie w

sprawie o wykroczenie.

§ 2. JeŻeli obwiniony nie zna jĘzyka polskiego, wniosek o ukaranie oraz

rozstrzygniĘcia podlegajĄce zaskarŻeniu lub koŃczĄce postĘpowanie ogłasza siĘ

lub dorĘcza obwinionemu wraz z tłumaczeniem.

§ 3. Do obwinionego stosuje siĘ odpowiednio art. 74 § 1 i 2, art. 75, 76 i 175

Kodeksu postĘpowania karnego.

Art. 17.

§ 1. OskarŻycielem publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia jest Policja,

chyba Że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. [1] W sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika

okreŚlonych w Kodeksie pracy, w sprawach o wykroczenia okreŚlonych w

art. 119–123 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i

instytucjach rynku pracy, a takŻe w sprawach o inne wykroczenia zwiĄzane z

wykonywaniem pracy zarobkowej, jeŻeli ustawa tak stanowi, oskarŻycielem

publicznym jest inspektor pracy.

Strona 4 z 20

Art. 21.

§ 1. W postĘpowaniu w sprawie o wykroczenia obwiniony musi mieĆ obroŃcĘ przed

sĄdem, jeŻeli:

1) jest głuchy, niemy lub niewidomy,

2) zachodzi uzasadniona wĄtpliwoŚĆ co do jego poczytalnoŚci.

§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, obowiĄzek korzystania z pomocy

obroŃcy ustaje, jeŻeli powołany biegły stwierdzi, Że poczytalnoŚĆ obwinionego nie

budzi wĄtpliwoŚci, chyba Że sĄd postanowi inaczej.

§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1, udział obroŃcy w rozprawie jest

obowiĄzkowy, a w posiedzeniu, jeŻeli ustawa tak stanowi.

§ 4. JeŻeli w wypadkach, o których mowa w § 1, obwiniony nie ma obroŃcy z

wyboru, wyznacza mu siĘ obroŃcĘ z urzĘdu.

Art. 26.

§ 1. O przesłaniu wniosku o ukaranie oskarŻyciel publiczny zawiadamia

ujawnionego pokrzywdzonego, wskazujĄc sĄd, do którego wniosek skierowano, i

pouczajĄc go o uprawnieniach, o których mowa w § 3.

§ 2. (uchylony).

§ 3. Pokrzywdzony moŻe w terminie 7 dni od zawiadomienia, o którym mowa w §

1, oŚwiadczyĆ, Że bĘdzie działaĆ obok oskarŻyciela publicznego jako oskarŻyciel

posiłkowy; po upływie tego terminu uprawnienie wygasa.

§ 4. (uchylony).

§ 5. Art. 54 § 2 i art. 56 Kodeksu postĘpowania karnego stosuje siĘ odpowiednio.

Art. 27.

§ 1. W sprawach o wykroczenia Ścigane na ŻĄdanie pokrzywdzonego,

pokrzywdzony moŻe samodzielnie wnieŚĆ wniosek o ukaranie jako oskarŻyciel

posiłkowy.

§ 2. W sprawach o wykroczenia inne niŻ okreŚlone w § 1, pokrzywdzony moŻe

samodzielnie wnieŚĆ wniosek o ukaranie jako oskarŻyciel posiłkowy, jeŻeli w ciĄgu

miesiĄca od powiadomienia o wykroczeniu organu uprawnionego do wystĘpowania

w tych sprawach w charakterze oskarŻyciela publicznego nie zostanie

powiadomiony o wniesieniu przez ten organ wniosku o ukaranie albo otrzyma

zawiadomienie, o którym mowa w art. 54 § 2.

§ 3. JeŻeli pokrzywdzony złoŻył wniosek o ukaranie, pomimo Że oskarŻyciel

publiczny takŻe złoŻył taki wniosek, wniosek pokrzywdzonego traktuje siĘ jako

oŚwiadczenie wskazane w art. 26 § 3.

§ 4. Prezes sĄdu zawiadamia o wniesieniu wniosku o ukaranie, o którym mowa w §

1 i 2, właŚciwego oskarŻyciela publicznego. JeŻeli oskarŻyciel ten w ciĄgu 14 dni

od otrzymania zawiadomienia wniesie w sprawie o ten sam czyn tej samej osoby

publiczny wniosek o ukaranie, wniosek pokrzywdzonego traktuje siĘ jak

oŚwiadczenie wskazane w art. 26 § 3.

§ 5. Art. 55 § 3 Kodeksu postĘpowania karnego stosuje siĘ.

Art. 22. [2] Gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwoŚci, obwinionemu, który

nie ma obroŃcy z wyboru, wyznacza siĘ na jego wniosek obroŃcĘ z urzĘdu, jeŻeli w

sposób naleŻyty wykaŻe, Że nie jest w stanie ponieŚĆ kosztów obrony bez

powaŻnego uszczerbku dla niezbĘdnego utrzymania siebie i rodziny. Przepis art.

78 § 2 Kodeksu postĘpowania karnego stosuje siĘ.

Art. 23. ObroŃcĘ z urzĘdu wyznacza prezes sĄdu właŚciwego do rozpoznania

sprawy.

Art. 24.

§ 1. ObroŃcĄ w sprawach o wykroczenia moŻe byĆ adwokat albo radca prawny.

§ 2. Do obroŃcy obwinionego stosuje siĘ odpowiednio przepisy art. 83-86 Kodeksu

postĘpowania karnego.

§ 3. IlekroĆ w przepisach Kodeksu postĘpowania karnego stosowanych na

podstawie art. 1 § 2 mówi siĘ o obroŃcy albo o adwokacie, rozumie siĘ przez to

takŻe radcĘ prawnego.

Rozdział 5

Pokrzywdzony, oskarŻyciel posiłkowy i pełnomocnicy

Art. 28.

§ 1. OdstĄpienie oskarŻyciela posiłkowego, o którym mowa w art. 27 § 1 i 2, od

oskarŻenia, powoduje umorzenie postĘpowania.

§ 2. OdstĄpienie oskarŻyciela posiłkowego, o którym mowa w art. 26 § 3, od

oskarŻenia nie tamuje rozpoznania sprawy. Art. 57 § 1 Kodeksu postĘpowania

karnego stosuje siĘ odpowiednio.

Art. 25.

§ 1. Pokrzywdzonym jest ten, czyje dobro prawne zostało bezpoŚrednio naruszone

lub zagroŻone przez wykroczenie.

§ 2. W razie Śmierci pokrzywdzonego prawa, które by mu przysługiwały, mogĄ

wykonywaĆ osoby najbliŻsze.

§ 3. Do pokrzywdzonego stosuje siĘ odpowiednio art. 49 § 3 oraz art. 51 Kodeksu

postĘpowania karnego.

§ 4. Pokrzywdzony moŻe działaĆ jako strona w charakterze oskarŻyciela

posiłkowego obok oskarŻyciela publicznego lub zamiast niego.

Art. 29.

§ 1. Niestawiennictwo prawidłowo powiadomionego pokrzywdzonego i oskarŻyciela

posiłkowego na rozprawĘ lub posiedzenie nie tamuje toku sprawy, chyba Że

ustawa stanowi inaczej.

Strona 5 z 20

§ 2. Niestawiennictwo oskarŻyciela posiłkowego, o którym mowa w art. 27 § 1 i 2,

bez usprawiedliwienia, uwaŻa siĘ za odstĄpienie od oskarŻenia; w takim przypadku

sĄd umarza postĘpowanie.

Art. 35. § 1. Wyrok sĄdu pierwszej instancji uzasadnia siĘ i dorĘcza stronie wraz z

uzasadnieniem jedynie na jej ŻĄdanie zgłoszone w zawitym terminie 7 dni od daty

jego ogłoszenia, chyba Że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. Wyrok zaoczny dorĘcza siĘ z urzĘdu obwinionemu i jego obroŃcy, jeŻeli został

ustanowiony; termin do ŻĄdania dorĘczenia uzasadnienia tego wyroku biegnie od

daty jego dorĘczenia.

§ 3. Wyrok wydany na posiedzeniu dorĘcza siĘ stronie z urzĘdu, gdy nie

uczestniczyła ona w posiedzeniu; termin do ŻĄdania dorĘczenia uzasadnienia

wyroku biegnie wówczas od daty jego dorĘczenia.

Art. 30.

§ 1. Pokrzywdzony i oskarŻyciel posiłkowy moŻe korzystaĆ z pomocy jednego

pełnomocnika. Pełnomocnikiem moŻe byĆ adwokat, radca prawny, a w wypadku,

gdy pokrzywdzonym jest instytucja paŃstwowa, samorzĄdowa lub społeczna, takŻe

pracownik tej instytucji lub jej organu nadrzĘdnego.

§ 2. Do pełnomocnika stosuje siĘ odpowiednio przepisy art. 22 i 23 niniejszego

kodeksu oraz art. 83, 84, 86 § 2 i art. 89 Kodeksu postĘpowania karnego.

Art. 36.

§ 1. Postanowienie i zarzĄdzenie uzasadnia siĘ jedynie, gdy podlega ono

zaskarŻeniu. Uzasadnienie sporzĄdza siĘ wówczas z urzĘdu i dorĘcza siĘ je wraz

z rozstrzygniĘciem osobom, którym przysługuje Środek odwoławczy, jeŻeli nie brały

udziału w rozprawie lub posiedzeniu albo nie były obecne przy ogłoszeniu

rozstrzygniĘcia, chyba Że oddaliły siĘ samowolnie.

§ 2. Orzeczenie wydane w wyniku rozpoznania Środka zaskarŻenia uzasadnia siĘ z

urzĘdu, chyba Że ustawa stanowi inaczej.

Art. 31.

§ 1. W razie Śmierci oskarŻyciela posiłkowego, o którym mowa w art. 27 § 1 i 2,

sĄd zawiesza postĘpowanie, a osoby najbliŻsze mogĄ wstĄpiĆ w prawa zmarłego.

JeŻeli w terminie zawitym miesiĄca od dnia Śmierci oskarŻyciela osoba uprawniona

nie wstĄpi w prawa zmarłego, sĄd umarza postĘpowanie.

§ 2. W razie Śmierci oskarŻyciela posiłkowego, wskazanego w art. 26 § 3, osoby

najbliŻsze mogĄ przystĄpiĆ do postĘpowania w kaŻdym jego stadium.

Art. 37.

§ 1. Protokół spisuje siĘ z kaŻdej czynnoŚci majĄcej istotne znaczenie dla sprawy,

a w szczególnoŚci z rozprawy i posiedzenia, a takŻe z dokonanych poza rozprawĄ

czynnoŚci dowodowych, chyba Że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. CzynnoŚci, z których nie sporzĄdza siĘ protokołu, a takŻe inne zdarzenia, które

majĄ znaczenie dla postĘpowania, utrwala siĘ w aktach w formie notatki urzĘdowej

podpisanej przez osobĘ, która dokonała tych czynnoŚci.

§ 3. Przebieg czynnoŚci protokołowanych moŻe byĆ utrwalony ponadto za pomocĄ

urzĄdzenia rejestrujĄcego obraz lub dŹwiĘk, o czym naleŻy uprzedziĆ osoby

uczestniczĄce w czynnoŚci. Zapis taki i jego przekład, jeŻeli został sporzĄdzony, sĄ

załĄcznikami do protokołu.

§ 4. Strony i osoby majĄce w tym interes prawny mogĄ złoŻyĆ wniosek o

sprostowanie protokołu rozprawy lub posiedzenia, wskazujĄc na nieŚcisłoŚci i

opuszczenia. W przedmiocie sprostowania protokołu rozstrzyga, po wysłuchaniu

protokolanta, sĘdzia, który prowadził czynnoŚĆ.

§ 5. Do protokołów stosuje siĘ odpowiednio przepisy art. 144–146,147 § 3, art.

148, 149 § 1 i 2, art. 150, 151, 153 § 3 i 4, art. 154 oraz art. 155 Kodeksu

postĘpowania karnego oraz przepisy wydane na podstawie art. 147 § 5 Kodeksu

postĘpowania karnego.

DZIAŁ IV

CzynnoŚci procesowe

Art. 32.

§ 1. RozstrzygniĘcia zapadajĄ w postaci orzeczeŃ, zarzĄdzeŃ albo mandatów

karnych.

§ 2. Orzeczenie wydaje siĘ w formie wyroku lub postanowienia. Postanowieniem

rozstrzyga siĘ, gdy ustawa nie wymaga wydania wyroku.

§ 3. Postanowienie wydaje sĄd, prezes sĄdu i upowaŻniony sĘdzia, a w toku

czynnoŚci wyjaŚniajĄcych równieŻ organ prowadzĄcy te czynnoŚci. W kwestii

niewymagajĄcej postanowienia wydaje siĘ zarzĄdzenie.

§ 4. W sprawach osób podlegajĄcych orzecznictwu sĄdów wojskowych przepis § 3

odnosi siĘ takŻe do prokuratora wojskowego.

§ 5. Przepisy art. 94, 95 i 97 Kodeksu postĘpowania karnego stosuje siĘ

odpowiednio.

Art. 33. Strony mogĄ uczestniczyĆ w posiedzeniu, jeŻeli ustawa to przewiduje albo

gdy prezes sĄdu lub sĄd tak zarzĄdzi.

Art. 34. PodstawĘ orzeczenia moŻe stanowiĆ tylko całokształt okolicznoŚci

ujawnionych w postĘpowaniu, majĄcych znaczenie dla rozstrzygniĘcia.

Art. 38.

§ 1. Do czynnoŚci procesowych prowadzonych w postĘpowaniu w sprawach o

wykroczenia stosuje siĘ odpowiednio takŻe przepisy art. 95, 100 § 1 i 6 zdanie

pierwsze, art. 105, 107, 108, 116–134, 136–142, 156 § 1–4, art. 157, 158, 160–

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: