Kava Alex - Maggie O'Dell 05 - Zło konieczne.pdf - Maggie O'Dell - a_z

Alex Kava

Zło Konieczne

(A Necesary Evil)

Przełożyła Katarzyna Ciążyńska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Piątek, 2 lipca

Lotnisko Eppley

Omaha, Nebraska.

Wielebny William O’Sullivan był przekonany, że nikt go nie

rozpoznał. Skąd więc te krople potu na jego czole? Nie przeszedł

jeszcze przez kontrolę bezpieczeństwa, postanowił z tym zaczekać, aż

zbliży się godzina odlotu, na wypadek, gdyby jednak ktoś go poznał.

Siedząc z tej strony hali, mógł udawać, że na kogoś czeka i wcale nie

wybiera się w drogę.

Wiercił się na plastikowym krześle, przyciskając do piersi

skórzaną aktówkę. Robił to tak mocno, że mało brakowało, a

zgniótłby sobie żebra; i znowu poczuł ten ból, który mógłby uznać za

zgagę i zlekceważyć. Zresztą to była przecież zgaga, nic innego. Nie

przywykł do tak obfitego lunchu. Wiedział jednak, że podczas lotu do

Nowego Jorku, a później do Rzymu, podadzą mu byle jaki posiłek,

który przyniósłby jego nadzwyczaj wrażliwemu żołądkowi o wiele

więcej szkody niż klops i ziemniaczana papka, które zostały Sophii z

poprzedniego dnia.

Tak, to przez te resztki z obiadu rozbolał go żołądek, powiedział

sobie, rozglądając się po zatłoczonej hali lotniska w poszukiwaniu

toalety. Kiedy już ją znalazł, nie ruszył się z miejsca, tylko najpierw

dokładnie wszystko obejrzał. Przesunął na czoło okulary w

drucianych oprawkach, kciukiem i palcem wskazującym przetarł

zmęczone oczy, a następnie znowu zlustrował teren.

Wykluczył najkrótszą drogę, bo chciał uniknąć spotkania z

czarnoskórą kobietą, która wręczała „materiały do czytania” – jak to

nazwała na własny użytek – każdemu, kto był zbyt grzeczny, żeby jej

odmówić.

Włosy kobiety zdobiły barwne koraliki. Wystroiła się w swoją

zapewne najlepszą suknię w purpurowe ciapki, która dodawała jej

centymetrów w biodrach. Za to jej buty były całkiem w porządku.

Mówiła niskim łagodnym głosem, a kiedy pytała: „Czy mogę panu

zaproponować materiały do czytania?”, brzmiało to niemal jak

piosenka. Każdego też, włączając w to tych, którzy w odpowiedzi

niecierpliwie burczeli pod nosem i odchodzili w pośpiechu,

pozdrawiała śpiewnym zwrotem: „Życzę bardzo miłego dnia”.

Wielebny O’Sullivan zgadywał bez trudu, co kobieta miała do

zaproponowania. Przypuszczał, że była jedną z owych nawiedzonych

misjonarek. Czy poczułaby, że coś ich łączy, gdyby minął ją z bliska?

Oboje byli kaznodziejami, głosili słowo Boże. Ona w praktycznym

obuwiu, on z teczką pełną tajemnic.

Lepiej jej unikać, pomyślał.

Spojrzał w stronę lady z pączkami. Długa kolejka wygłodniałych

zombi cierpliwie stała po nową porcję energii, niczym narkomani,

którzy muszą wstrzyknąć sobie jeszcze jedną dawkę przed odlotem.

Na prawo znajdowało się wejście do księgarni. O’Sullivan poczuł na

sobie wzrok młodego mężczyzny w czapce bejsbolówce i szybko

odwrócił głowę. Czy tamten go rozpoznał? Pomimo cywilnego

sportowego ubrania?

Poczuł ucisk w żołądku i wbił wzrok w buty. Bawełniana

koszulka polo, prezent od siostry, przykleiła mu się do pleców. Z

głośników płynęło powtarzane w kółko przypomnienie, żeby

pasażerowie nie zostawiali bagażu bez opieki. Przycisnął mocniej

teczkę, dłonie miał śliskie od potu. Jak mógł się łudzić, że zdoła

wyjechać, nie zwracając na siebie uwagi? Że tak po prostu wsiądzie

na pokład samolotu i będzie wolny, rozgrzeszony ze wszystkich

swoich występków.

Kiedy jednak wielebny O’Sullivan odważył się znów podnieść

wzrok, młody mężczyzna zniknął. Podróżni śpieszyli przed siebie w

skupieniu. Nawet ta czarnoskóra kobieta, która nadal pozdrawiała

przechodzących obok niej ludzi i życzyła im dobrego dnia, zdawała

się kompletnie nieświadoma jego obecności.

Paranoja. Po prostu dopadła go paranoja. Trzydzieści siedem lat

oddania Kościołowi i co z tego ma? Oskarżenia i wytykanie palcami,

a zasłużył na najwyższy szacunek i wdzięczność. Kiedy usiłował

wyjaśnić siostrze swoją trudną sytuację, wpadł w złość i w końcu,

podczas krótkiej rozmowy, zdołał jedynie przekazać jej, żeby

przepisała na siebie tytuł własności rodzinnego majątku.

– Nie dopuszczę do tego, żeby ci dranie zabrali nam dom.

Chętnie siedziałby teraz w domu. Nie była to wielka posiadłość,

ot, drewniany piętrowy budynek na jednym hektarze ziemi w

Connecticut, otoczony drogami ciągnącymi się w szpalerach drzew,

górami i niebem. Tam czuł się najbliżej Boga. Ironia tego

stwierdzenia kazała mu się uśmiechnąć. Bo jak na ironię okazałe

katedry i wielkie kongregacje coraz bardziej oddalały go od Boga.

Pisk, który rozległ się w pobliżu ruchomych schodów, wyrwał go

z zamyślenia. Brzmiał jak głos jakiegoś egzotycznego ptaka, a tak

naprawdę protestowało nieumiejące jeszcze chodzić dziecko, które

ciągnęła za sobą niczym niezrażona matka, jakby nie docierał do niej

opór malucha. Ten skrzekliwy głos grał O’Sullivanowi na nerwach i

ponownie wprawił w stan tak wielkiego napięcia, że wielebny bał się,

iż zacznie zgrzytać zębami. Naprawdę miał już dość tego wszystkiego.

Poderwał się na nogi i ruszył do toalety, nie bacząc nawet, czy nie

trąca kogoś po drodze, nie depcze.

Dzięki Bogu toaleta była pusta, mimo to na wszelki wypadek

sprawdził wszystkie kabiny. Postawił teczkę na podłodze, opierając o

lewą nogę, jakby bał się stracić z nią kontakt. Zdjął okulary i położył

w rogu umywalki. Nie patrząc na swoje rozmazane odbicie w lustrze,

poruszał dłońmi pod kranem. Kiedy woda nie zaczęła lecieć, jego

frustracja jeszcze wzrosła. Ponownie poruszył rękami i w końcu z

kranu wypłynął cienki strumień wody, którym ledwie zmoczył sobie

palce. Pomachał raz jeszcze. Woda trysnęła na moment. Zamknął

znużone oczy i spryskał sobie twarz. Zimne krople łagodziły

nudności, uciszały gwałtowne tętnienie w skroniach.

Sięgnął do pojemnika z papierowymi ręcznikami, urwał więcej

papieru, niż potrzebował, i lekko osuszył twarz i dłonie, wielce

zniesmaczony, bo papier z recyklingu był szorstki i nieprzyjemnie

pachniał. Nie słyszał, jak otworzyły się za nim drzwi toalety. Kiedy

Kava Alex - Maggie O'Dell 05 - Zło konieczne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: