Wiesław Wernic - (16) Znikające stado.pdf - Wernic Wiesław - sun-777

WIESŁAW WERNIC

ZNIKAJĄCE STADO

ILUSTROWAŁ

S. ROZWADOWSKI

CZYTELNIK 1982 WARSZAWA

“Czytelnik”. Warszawa 1982. Wydanie i. Nakład 60320 egz. Ark. wyd. 16; ark. druk. 19. Papier druk. m/gł. kl. IV, 65 g. 82 x 104. Oddano do składania 26 IX

1980 r. Podpisano do druku 20 V 1981 r. Druk ukończono w kwietniu

1982 r.

Drukarnia Wydawnicza w Krakowie

Zam. wyd. 65; druk. 2444/81 L-22. Cena zł 80.-

Printed in Poland

Czego lęka się Ben Halley

Świtało. Cisza okryła ziemię, wiatr zwinął skrzydła. Żałosny głos sowy rozpłynął się bez

echa. Dalekie, przeciągłe wołanie niewidocznego drapieżnika urwało się w półdźwięku.

Gwiazdy przygasły, a mrok pojaśniał. Tylko w głębi posępnego matecznika świerków —

tajemniczej wyspy wśród bezleśnej równiny — nadal kłębiła się czerń nocy.

Potem wschód zapłonął purpurą. Drżące igiełki czerwieni pojawiły się ponad linią horyzontu i

po chwili rąbek słonecznej tarczy dźwignął się nad ziemią. Ścieżka jasności pobiegła chyżo,

znacząc swój szlak rodzącymi się cieniami drzew, krzewów, pagórków i dolin. W zielonej

gęstwinie zaśpiewał pierwszy ptak, na łodygach traw rozbłysły krople rosy. Rodził się dzień.

Chwyciłem lufę winczestera, zimną i mokrą. Kolbą przesunąłem żarzące się polano bliżej

środka ogniska. Po jego drugiej stronie, na skraju zagajnika, spał otulony w pasiaste koce Karol

Gordon. Nie opodal nasze dwa kasztany, puszczone na długich linkach, potrząsały łbami,

szczypiąc rzadką trawę. Tupot ich kopyt przyjemnie brzmiał w ciszy poranka.

Nieco dalej pęczniała półokrągła płócienna buda wozu, kryjąca nasze bagaże oraz woźnicę.

Chrapał głośno, co świadczyło o dobrym samopoczuciu i głębokiej drzemce.

Za wozem kończyła się ściana lasu. Dalej, ku północy, równina biegła łagodną pochyłością aż

ku odległym skalistym pagórkom, a zieleń traw nabierała zgniłego odcienia, znak, iż pod cienką

warstewką gleby kryje się nigdy nie wysychająca otchłań bagien.

Stwierdziliśmy ten fakt jeszcze poprzedniego dnia, nim zmierzch uniemożliwił dokładną

obserwację.

Ponura to była okolica i pełna dziwnych odgłosów, które niepokoiły nas przez pierwsze

godziny minionej nocy.

Jakieś pluski, świsty, mlaskania dobiegały z krańca moczarów, jak gdyby taplały się w nich

potężne jaszczury, których szkielety znajdowali w ziemi i w skalnych jaskiniach archeolodzy.

Sądzę, że dźwięki te wydawał gaz (może metan?) powstający z fermentacji zgniłych szczątków

roślin i zwierząt, który stopniowo wydobywał się na powierzchnię. Dlaczego jednak słychać go

było tylko w nocy? Może powstawał w wyniku różnicy temperatur?

Nasz woźnica, który wydał mi się na pierwszy rzut oka człowiekiem rozważnym i śmiałym,

dostał napadu drżączki, gdy Karol postanowił zatrzymać się na nocleg właśnie tutaj.

Halley, tak brzmiało nazwisko strachajły, żarliwie nas namawiał do dalszej wędrówki, mimo

pogarszającej się widoczności i szybko nadciągającej nocy. Namawiał jednak bezskutecznie.

Widziałem, jak mu się trzęsły ręce, gdy zdejmował uprząż z końskich karków, również gdy w

chwilę później, przy trzaskającym ognisku, popijał kawę z blaszanego kubka, ale obaj z Karolem

uznaliśmy, że miejsce to jest najlepsze na obozowisko.

Tego, co gadał Halley, nie można było przecież traktować poważnie. Twierdził, że na

moczarach żyją żaby wielkości sporych psów oraz węże porywające śmiałków podchodzących

zbyt blisko do bagien.

Oświadczył wreszcie, że rezygnuje ze snu w tak niebezpiecznym miejscu i ukryje się w głębi

zagajnika. Uspokoił się dopiero wtedy, gdy Karol obiecał, że we dwójkę czuwać będziemy nad

własnym i zwierząt bezpieczeństwem.

Tak też postąpiliśmy. Oczywiście nie ze względu na gigantyczne rzekomo żaby i węże, lecz

na inne, realne groźby: możliwość niespodziewanego pojawienia się czworonożnych

drapieżników, a, kto wie, może i dwunożnych? Rzecz jasna należało zrezygnować z pomocy

Halleya. Zapewne budziłby nas przy lada szeleście.

Z zadowoleniem przyjął wykluczenie go z kolejki wart (zapisałem mu to na minus) i zaraz po

kolacji zagrzebał się w derkach, w głębi wozu. Popełniliśmy chyba błąd godząc się na takiego

przewodnika, ale któż mógł przewidzieć jego zaskakujące zachowanie.

Dorzuciłem drugą szczapę do ognia, a gdy objął ją leniwy płomień, metalowy trójnóg

ustawiłem nad ogniskiem. Z kociołkiem trzeba było powędrować do dziwnej dziury, którą

Mulicy pokazał nam w kilka minut po przybyciu na miejsce. I era byłem przekonany, że żałował

swego postępku. Bowiem źródło na skraju lasu było jedynym zbiornikiem wody w okolicy

(oczywiście nie licząc bagien). To ono właśnie przesądziło o rozbiciu tu biwaku. Nie wiadomo,

czy ktoś umyślnie wykopał dziurę, aby malutki ponik, sączący się głębi zagajnika, miał się gdzie

zbierać, czy też woda sama wypłukała zagłębienie. Dość, że dobrze służyła niejednym

wędrowcom.

Kociołek plusnął o wodę. Zabulgotała wypełniając go po brzegi. Zawiesiłem naczynie na

metalowym haku pod trójnogiem, dołożyłem do ogniska trzecią szczapę. Buchnęły iskry,

płomień począł lizać dno garnka.

Zabębniłem pięścią w budę wozu. Poruszyło się, podniosła się płócienna płachta. Najpierw

ujrzałem nogi, później tors, wreszcie resztę naszego woźnicy.

—Już czas, Halley! — rzuciłem nieco poirytowany.

—Przepraszam — stęknął. — To pewnie te opary z bagien.

—Opary z bagien?

—A tak, chyba działają usypiająco.

Wzruszyłem ramionami.

—Coś ci się przywidziało, Halley. Czas napoić konie.

—Dobrze, dobrze... — przytaknął skwapliwie.

Sięgnął w głąb wozu, wydobył skórzany wór. Ponik nie nadawał się do bezpośredniego

pojenia zwierząt, zagłębienie było zbyt małe. Należało więc napełnić worek przy pomocy

mniejszego naczynia i dopiero wówczas posłużyć się nim jako pojnikiem. Kłopotliwy sposób,

lecz nie było lepszego.

Obserwowałem ruchy woźnicy. Ukląkł przy źródle i wchlustywał wodę w czarny otwór

worka. Czynił to niezwykle sprawnie. Rzecz graniczyła z cudem, bo żadna kropla nie upadła na

ziemię.

Halley (jakże mu na imię... aha, Ben!) musiał być jednym z tych doświadczonych pastuchów,

którzy ongiś gnali tysiące sztuk bydła z prerii Teksasu aż do Dogde City w Kansas lub jeszcze

dalej na północ, do Deadwood w Południowej Dakocie i Bozeman w Montanie. Rozbudowa

sieci kolejowej oraz gęstniejące osadnictwo na pustych ongiś trasach przepędu położyły kres

wędrówkom i pozbawiły pracy wielką rzeszę kowbojów.

Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna nieokreślonego wieku wyglądał na potrafiącego

stawić czoła niejednemu młodzikowi, chociaż siwizna przyprószyła mu skronie, a twarz poorały

zmarszczki.

Jego sposób wyrażania się trącił nieco staroświeckim stylem dawnych hacjenderów Południa,

gdzie hiszpańska elegancja w wysławianiu się i francuska lekkość w prowadzeniu konwersacji

pozostawiły trwałe ślady wśród mieszkańców Teksasu i Luizjany. Byłem pewien, że Halley

wiele lat spędził na tamtych terenach. W sumie, na pierwszy rzut oka czynił bardzo sympatyczne

wrażenie. Nieco później, w czasie wędrówki wozem, wrażenie to jeszcze się pogłębiło, gdy

obserwowałem sprawnego fizycznie, energicznego człowieka. Dlatego nie potrafiłem zrozumieć,

czemu odgłosy trzęsawiska nagle zmieniły naszego woźnicę w półmisek drżącej galarety. Czy

poprzednie zachowanie było jedynie pozorem, czy też obecne przerażenie jest udane? A może

Ben Halley, mimo ogłady i rozsądku, w rzeczywistości należał do ciemnych, zabobonnych,

przesądnych kowbojów nie dających się nastraszyć popłochem wśród wędrującego stada ani

strzałą wypuszczoną z indiańskiego łuku, ani widokiem rewolwerowej lufy, lecz bzdurną

gadaniną, bajędami o duchach prerii i niesamowitych zwierzętach, wobec których człowiek ma

mniejsze szansę niż mucha atakowana przez wróbla. Kto mu nagadał głupstw o żabach wielkości

psów i wężach porywających ludzi?

Obserwowałem go, jak napełniał wór, a później, jak poił konie. Ruchy miał śmiałe, krok

pewny, dłoń niezawodną. To był Ben Halley z poprzedniego ranka, z poprzednich dni, w niczym

niepodobny do strachajły szukającego schronienia we wnętrzu wozu.

Konie podnosiły łby, parskały kropelkami wody lśniącymi w słońcu różowo i złociście.

— Załatwione, proszę pana.

Wiesław Wernic - (16) Znikające stado.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: