Brockway Connie - Niebezpieczny kochanek 01 - Niebezpieczny kochanek.pdf - KOSZMARNI RODZICE - tilia62

Connie Brockway

Niebezpieczny

kochanek

Tytuł oryginału The Passionete One

PROLOG

W 1523 roku wódz klanu McClairenów, Dougal z Donne, stanąwszy na jednym z północnych cypli

Szkocji, spojrzał na skalistą wyspę wyłaniającą się ze spienionego morza i rozkazał wznieść na niej

twierdzę. Wybrał starannie to właśnie miejsce, wyspę zarośniętą sosnowym lasem i połączoną z lądem

jedynie skalną groblą, przez większość roku zalaną wodą. Wbrew woli Dougala żaden człowiek nie

mógłby postawić stopy na wyspie, żadna armia nie przedostałaby się wąską groblą.

Dougal wzniósł zamek w kształcie litery U, z wąską fasadą od północy, od strony morza i z dwoma

cofniętymi skrzydłami, które od południa tworzyły otwarty dziedziniec. Poniżej dziedzińca wykuto w

skale tarasy, gdzie osłonięte przed północnym wichrem przez bryłę zamku, kwitły sady i warzywniaki,

zapewniające twierdzy zaopatrzenie na wypadek oblężenia.

Przez cztery lata zamek przybierał pod uważnym, jakkolwiek niecierpliwym okiem Dougala

ostateczny kształt. Dougal nie zaniedbał wszelkich wygód, zawieszając wewnątrz chłodne ściany

grubymi kilimami i wykładając kamienne podłogi wschodnimi kobiercami.

Dokonawszy dzieła, Dougal wyruszył, aby sprowadzić tę, która stała się źródłem jego natchnienia,

czarnowłosą córkę Gordona Mclntere'a.

Widział Lizabet tylko raz, w jej trzynaste urodziny. Wiedział, że Mclntere chciał poprzez małżeństwo

córki skoligacić się z klanem bogatszym niż McClairenowie. Nie zrażał się tym; poprzysiągł zdobyć

Lizabet bez względu na cenę. Przekonał starego wodza klanu Mclntere'ów o żarliwości swoich

starań darami i brzęczącą monetą-jak również świtą złożoną z siedemdziesięciu uzbrojonych po

zęby górali. Na szczęście dziewczyna nie wyszła jeszcze za mąż, choć Dougal przysiągł na własną

śmierć, że nawet to by go nie powstrzymało. Tak więc pobrali się i wrócili na wyspę.

Legenda mówi, że Dougal zatrzymał się w pewnej odległości od wynurzającej się z morza

mgły wyspy i wskazując wielki zamek, złożył ślub, że kiedy Lizabet znajdzie się w jego murach,

nie tknie jej żaden mężczyzna poza nim samym. Gorąca przysięga nowo poślubionego męża

wywołała rumieniec na policzkach dziewczyny, i to właśnie dlatego wielka szara twierdza zyskała

niezwykłą nazwę Rumieńca Dziewicy.

Taką nazwę nosiła za długiego życia Dougala i życia jego synów. W ciągu krwawego XVI

stulecia ani razu nie wpadła w ręce wroga - nawet wtedy, gdy ścięto królową Szkocji, Marię.

Zamek pozostał wiernym bastionem Stuartów za panowania dynastii hanowerskiej i wojny

domowej oraz później, w wieku XVII. Kiedy Jakuba II wypędzono do Francji, a tron przypadł

niemieckiemu Jerzemu, grube mury stały się świadkami zgromadzenia wodzów górskich klanów,

na którym przysięgano wierność „królowi za morzem".

Niedostępność Rumieńca Dziewicy zniechęcała Jerzego do szukania zemsty na McClairenach.

Zamek był nie do zdobycia. Każda próba zajęcia go siłą musiała skończyć się porażką. Gdyby

forteca stanęła wobec całej potęgi armii Jerzego i nie padła, byłaby to dla korony kompromitacja.

Tak więc królowie nigdy nie podjęli takiej próby, a Rumieniec Dziewicy nigdy się nie poddał ani

też nie zawisła nad nim poważna groźba.

Aż do pewnego lata w trzeciej dekadzie XVIII stulecia, kiedy to wrzos urósł tak bujnie, że

przykrył kamienisty szkielet wyspy pod płaszczem lawendowych kwiatów, a łagodny wiatr wiejący

ku równikowi wyczarował na kolczastych krzewach zatrzęsienie róż. Tego roku Rumieniec Dziewi

cy gościł gromadkę McClairenów z różnych odgałęzień klanu. Pieczę nad nimi sprawował Ian

McClairen, markiz Donne.

Ian zupełnie niespodziewanie został wyniesiony do rangi wodza. Jego trzej starsi bracia zginęli

w powstaniu 1719 roku. Colin, młodszy brat, wyjechał szukać szczęścia w Indiach Wschodnich,

zostawiając w rękach lana cały majątek.

Ian nigdy się nie ożenił. Zamiast tego w ciągu wielu lat gromadził swój klan w zamku.

McClairenowie, czarnowłosi i porywczy, słynęli z lojalności oraz uporu, który stanowił główną

przywarę rodu. Najmłodsza i najładniejsza spośród nich była daleka kuzynka Iana, Janet. Ian

rozpieszczał ją jak własną córkę, której nigdy nie miał. Dałby jej wszystko, co tylko mógłby jej dać,

wszystko, czego by tylko zapragnęła.

Zapragnęła Anglika nazwiskiem Ronald Merrick, który był najstarszym synem hrabiego z Carr,

zdziwaczałego potomka starodawnego rodu Sussex. Zaprzyjaźniwszy się z jednym z ludzi

McClairena w Edynburgu, przybył na jego zaproszenie na wyspę.

Ian słyszał rozmaite plotki o nowym angielskim przyjacielu swojego kuzyna: że jest rozrzutny,

że wydaje pieniądze garściami, a w Edynburgu ukrywał się przed bandą londyńskich wierzycieli,

Ian jednak, mając więcej serca niż rozumu, nie przywiązywał większej wagi do tych opowieści.

Wszyscy młodzieńcy, mniemał, mają skłonność do takich szaleństw, jeśli brakuje im celu, a słowa

Merricka wskazywały, by wierzyć, że Anglik znalazł cel - ten sam, który przyświecał Ianowi, a

mianowicie przywrócenie Jakuba III na tron Anglii.

Ian nie podejrzewał, że Merrickiem od dawna powodowała całkiem inna namiętność,

pochłaniająca go o wiele bardziej niż jakiekolwiek zobowiązania polityczne.

Przystojny, pełen wdzięku, ujmujący w obejściu i wykształcony Ronald Merrick stanowił

niemal doskonały przykład braku moralnych skrupułów. Jednakże w swojej rodzinie nie uchodził za

czarną owcę. Był typowym- przedstawicielem swego rodu, ani lepszym ani gorszym od innych,

obdarzonym natomiast błogosławieństwem - albo przekleństwem - niecodziennego połączenia

urody i bystrości umysłu, które pozwalały mu skuteczniej służyć swemu panu: własnym

pragnieniom.

Pragnienia Merricka były proste. Chciał, aby społeczeństwo zgięło przed nim kark.

Jego zadufanie w sobie było bezprzykładne, a poczucie obowiązku - żadne. Oddawał się

sprawom, które najbardziej sprzyjały jego celom, czyli wszystkiemu, co najlepiej służyło jemu

samemu.

Jego towarzysze, rzecz jasna, nie mieli o tym pojęcia. Widzieli w nim jedynie czarującego

młodzieńca, który miał niewiarygodne szczęście w kartach i takież powodzenie u kobiet.

Los płata jednak ludziom przedziwne figle. Oto Merrick, który starał się przypodobać

McClairenom, chcąc uczynić możliwie największy uszczerbek w ich góralskim majątku, naprawdę

zdobył Janet. Zanim na dobre zrozumiał, co się dzieje, poślubił zamożną dziedziczkę. W dodatku nader

urodziwą i w pełni mu oddaną. Merrick uważał świat za kolonię karną, a siebie za więźnia odciętego od

centrum prawdziwego świata, czyli Londynu, ale przynajmniej znalazł sobie wygodną celę z przyjemną

towarzyszką niedoli.

Minęły dwa lata i śliczna panna młoda z gór obdarzyła go dwoma synami. Uszczęśliwiony, niemal

zapomniał o swoich celach.

Jednak pewnego dnia, gdy wjeżdżał na dziedziniec zamku, pomyślał, jak dobrze byłoby zastąpić

stojącą pośrodku kamienną studnię marmurową fontanną... gdyby Rumieniec Dziewicy należał do niego.

Pozornie niewinna, obojętna myśl, ale szatańskie ziarno, które pada na żyzną glebę, szybko rodzi trujące

owoce.

Od tego czasu, ilekroć Merrick wkraczał na dziedziniec, inny szczegół zwracał jego uwagę - jakaś

rzecz, którą chciałby zastąpić, upiększyć lub poprawić, gdyby to było w jego mocy. Znajdował coraz to

nowe powody do irytacji, które zakłócały jego i tak niepewny spokój ducha. Wkrótce nie mógł jeść, nie

myśląc o tym, że dania przygotowano, aby dogodzić innemu podniebieniu, albo o tym, że psom

pozwalano przebywać w holu, bo ktoś inny sobie tego życzył, czy wreszcie, że kwiaty w srebrnych

wazach umieszczono tam, bo tak się komuś innemu podobało.

Zawiść rosła w nim niczym rak, podstępnie i głęboko. Tak silnie wplotła się w jego myśli, wpływając

na wszystkie decyzje, że w krótkim czasie żądza zdobycia zamku stała się jedynym motorem jego

postępowania. Nawet śliczna młoda żona nie była w stanie złagodzić jego głodu.

Znienawidził McClairenów i wszystko, co szkockie, uważając, że stanowią przeszkodę w spełnieniu

jego pragnień. Raz po raz kierował wzrok ku Londynowi, niczym opuszczony kochanek, nękany

tęsknotą za dawną kochanką. Rozbudzona żądza paliła jego wyobraźnię, przeradzając się w pożar nie

do opanowania. Musiał wrócić do towarzystwa. Do Londynu.

Ukrywał starannie tę chorobę. Jedynie Janet zdawała sobie z niej sprawę - tylko dlatego, że widziała

chłód w jego oczach, kiedy patrzył na synów.

Wtedy to Colin McClairen, brat lana, od wielu lat pozostający za granicą przysłał do kraju swoją

żonę i dzieci, Ian zaoferował im pokoje w zamku, ale żona Colina wolała zamieszkać na lądzie.

Dwa lata później, w 1745 roku, Karol Edward Stuart, znany jako Bonny Prince Charlie, wylądował

w północnej Szkocji. McClairenowie poparli go natychmiast, umożliwiając triumfalny przemarsz do

Edynburga. Pomogliby księciu odnieść jeszcze większy triumf i wkroczyć do Londynu -

gdyby ktoś nie zdradził ich planów.

Oddziały wierne księciu zostały rozbite na wrzosowiskach Culloden, a on sam uciekł do Francji.

lana i jego towarzyszy schwytano, przewieziono do Newcastle, postawiono przed sądem, a następnie

stracono. Uwięziono nawet synów Colina, gdy książę Cumberland, który stał na czele królewskich

oddziałów, niczym krwawy żeńca kosił szkockie wyżyny w bezlitosnych represjach.

Janet początkowo nie podejrzewała Merricka o zdradę. Ogarnęły ją jednak wątpliwości, kiedy mąż

przyjął Rumieniec Dziewicy z rąk króla Jerzego. Chciała wierzyć jego zapewnieniom, że uczynił to,

ponieważ jako Anglik mógł go bezpiecznie utrzymać do powrotu prawowitego dziedzica -

Colina.

Zdrada dokonała tego, czego nie zdołała osiągnąć siła; po raz pierwszy od dwóch stuleci na wyspie

McClairenów nie mieszkał żaden męski przedstawiciel klanu. Nowy dziedzic nie wrócił, a jego synowie

gnili w Tower i żaden głos nie podniósł się w ich obronie.

Merrick rozpoczął renowację zamku.

Janet wiedziała już wtedy o wszystkim, chociaż o nic nie pytała. Dla lana i jego ludzi oraz dla synów

Colina było za późno, ale nie dla jej dzieci. Tak w każdym razie sobie wmawiała.

Z czasem podejrzenia ciążyły jej coraz bardziej. Pewnego dnia, kiedy mrok spowił Morze

Północne, zastając ją na dalekim krańcu wykutych w skale ogrodów, spojrzała na starą fortecę.

Nazwę zamku zmieniono na Rumieniec Ladacznicy, a to z powodu nadmiaru ozdób, którymi go

ostatnio upiększono. Nowa nazwa wydawała się trafna. Przez wieki twierdza nosiła sfatygowaną, zbroję

strażnika; teraz przypominała podstarzałą, ratującą swoje wdzięki pannę. Ciemny szkielet osłonięto

ozdobną cegłą i świeżym tynkiem, omszały dach zastąpiono lśniącą płytą- zamek zyskał nowe oblicze.

Nawet jego otoczenie uległo przeobrażeniu. Krzaki janowca i skarlałe od wiatru sosny, tłoczące się

u jego stóp jak gromada swarliwej czeladzi, zastąpiono wymuskanymi dworskimi ogrodami. Nie tknięto

jedynie starych warzywniaków, gdzie odpoczywała Janet z dziećmi. Nadal rosły tam stare grusze i

jabłonie o konarach przymocowanych do kamiennych murów, cienkie łodygi cebuli lśniły w półmroku

fluoryzującym blaskiem, a w powietrzu unosiła się woń majeranku i mięty.

- Czy to nasze? - zapytał najstarszy syn, Ash.

Janet czułym gestem odsunęła delikatnie jedwabiste czarne loki z jego czoła. Był to piękny

chłopiec, który właśnie wchodził w wiek męski, szczupły, o zgrabnej sylwetce.

65535Nie - odparła. - Opiekujemy się zamkiem, dopóki nie zjawi się Colin McClairen, żeby objąć

go w posiadanie.

65536Ojciec mówi, że Rumieniec Ladacznicy należy do niego – nalegał Ash.

Musiała zachować ostrożność. Z jej trojga dzieci Ash był obdarzony największą wrażliwością. Czuł

zbyt mocno; postrzegał świat zbyt wyraźnie. Nic dziwnego, że ojciec go unikał. Ash zawsze potrafił

dostrzec pustkę pod zewnętrznym polorem.

65537Należy do McClairena, wodza klanu - wyjaśniła.

65538A gdzie on jest? - Obok niej pojawił się nagle Raine.

Choć dwa lata młodszy od brata, niemal dorównywał mu wzrostem. Brakowało mu subtelnej urody

Asha, ale odznaczał się męskim, drapieżnym wdziękiem. Zapalczywy i gwałtowny, potrafił się zdobyć

zarówno na wspaniałomyślność, jak i działać bezwzględnie.

- Gdzie jest kto?

Na dźwięk gładkiej angielszczyzny Ash wstał.

Po marmurowych schodach szedł ku nim mężczyzna mieniący się kolorami, niczym jedno z

fantazyjnych ciast, które piekł nowy francuski szef kuchni. Kubrak miał uszyty z tkaniny przeplatanej

metaliczną nicią i inkrustowany klejnotami, Pod kwadratową szczęką pyszniła się kaskada złotej

koronki, a biała peruka lśniła od diamentowego pyłu.

Lord Ronald Merrick, obecnie hrabia Carr. Do czasu niedawnej śmierci jego ojca Janet nie wiedziała

nawet, że starszy pan jeszcze żyje, a co dopiero, że jest hrabią.

Mąż podszedł do niej, marszcząc brwi na widok Fii śpiącej w jej ramionach.

65539Gdzie niańka?

65540Sama chciałam ją ukołysać do snu. To moje dziecko. Nie potrzebuję obcych do opieki nad nią.

65541Jeśli chcesz naśladować swoich prostackich przodków, niech tak będzie - odparł hrabia

wyjątkowo jak na niego łagodnym tonem. -Ale innym razem. Nasi goście wkrótce przybędą i

powinnaś się ubrać.

65542Jestem ubrana.

Carr nie zwrócił uwagi na jej słowa, wpatrzony w małą, czarnowłosą dziewczynkę, którą trzymała

na kolanach.

- Udała ci się ta mała.

Janet spojrzała na kremowe policzki Fii i jej różowe jak pączek róży usta. Już teraz, u dziecka,

można się było domyślać przyszłej urody, jaką zapowiadały delikatne, regularne rysy twarzy i

kontrastujące barwy włosów i cery. Fia wyrośnie na zachwycającą dziewczynę.

- Bardzo dobrze - mruknął Carr. Rzucił okiem na Asha i Raine'a; w jego wzroku była raczej

niechęć niż ojcowska życzliwość. - Będzie miała tysiąc serc u swoich stóp i tysiąc tytułów do wyboru -

stwierdził. – Ale to dopiero za parę lat, hę?

Czubkiem palca dotknął kraciastego szala żony.

65543Pomimo twojego zuchwałego zapewnienia wymruczanego pod nosem nie jesteś jeszcze ubrana,

moja droga. Czy naprawdę sądziłaś, że pozwolę ci uczestniczyć w moim balu wystrojoną w tę

szmatę McClairenów?

65544Myślałam, że to nasz bal - odparła cicho.

65545Dlaczegóż to? - Carr zmarszczył czoło. - To ja jestem tym, który został stracony dla

towarzystwa. Ja jestem synem marnotrawnym, którego powrotu oczekiwali, nie będziesz więc

manifestować swoich sympatii politycznych, nosząc barwy McClairenów na moim balu.

Wiatr zwichrzył złotą koronkę na jego szyi.

- Taki postępek byłby nie tylko głupi, ałe też niebezpieczny. Niewiele czasu upłynęło, odkąd

McClairenów obwołano zdrajcami. Czyżbyś zapomniała o ich losie?

Topór kata. Nie, nie zapomniała.

65546Matka mówi, że Rumieniec Ladacznicy nie należy do nas - wtrącił niespodziewanie Raine,

spragniony uwagi ojca. - Że należy do wodza klanu.

65547Doprawdy? - Carr uśmiechnął się ironicznie do syna. - A ty byłeś tak głupi, żeby jej

uwierzyć?

Nawet w gasnącym świetle dnia zauważyła, jak twarz Raine'a pociemniała.

- A ty, chłopcze? - Badawczy wzrok hrabiego skierował się na Asha.

- Czy przestraszyła cię paplanina matki? Czy poruszyła cię myśl, że jakiś obcy prostak o

owłosionych nogach może pewnego dnia przyjść tu i oświadczyć, że twoje dziedzictwo należy do

niego?

65548Nie, panie - odparł Ash.

65549Nie? - Carr uniósł brwi. - Jesteś więc głupcem albo słabeuszem.

- Uśmiech nie zniknął z jego ust; błysk rozbawienia nie zgasł w jego błyszczących oczach. -

Gardzę jednym i drugim.

Janet nie wiedziała, dlaczego Merrick tak nienawidzi synów. Wiedziała tylko, że z każdym rokiem

nienawidzi ich coraz bardziej. Może powodem była ich szkocka krew, a może to, że mieli do Rumieńca

Ladacznicy większe prawo od niego. A może po prostu nie mógł im wybaczyć młodości i tego, co

obiecywała im przyszłość, własną przekreśliwszy lata temu.

65550Panie ja tylko...-zacząłAsh.

65551Nie będzie dziedzictwa - przerwała mu Janet, nie mogąc znieść, jak Carr bawi się z

chłopcem w kotka i myszkę. - Wydałeś całe moje wiano, żeby przystroić Rumieniec Dziewicy

niczym tanią dziwkę z Vauxhall. A on nawet nie należy do ciebie. - Słowa płynęły falą, długo

wstrzymywane i nareszcie wypowiedziane głośno. - Należy do McClairenów. Przysiągłeś, że

poprzesz sprawę Colina, wyjaśnisz, że nie było go w kraju, kiedy Ian spiskował przeciwko

koronie. Tymczasem Colin mieszka jak biedak w zrujnowanej wieży, a ty nie uczyniłeś nic, żeby

mu pomóc.

- Zrobiłem dla Colina McClairena to, co mogłem.

Doskonale obojętna twarz męża przeraziła ją. Uczynił coś w związku z nowym dziedzicem.

Widziała to w jego oczach. Zadrżała. Zrobiłaby wszystko dla swoich dzieci, wszystko. Dotychczas dla

ich dobra trzymała język za zębami, ale teraz po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że może oddała im

złą przysługę. Prawda dałaby im większą siłę w życiu, jakie im przeznaczono, niż milczenie.

- Skoro korona darowała mi Rumieniec Ladacznicy, jakże podoba mi się ta nazwa... jego przyszłość

została przesądzona - ciągnął Carr. - Sprawię, że będzie znośna. Pozwolę sobie dodać, że nie pozostanę

tu długo. Dzisiejszy wieczór ma duże znaczenie, to pierwszy krok, jeśli chodzi o mój powrót do Londynu.

Wiedz, droga żono, że użyję wszelkich środków, by odzyskać należne mi miejsce w towarzystwie.

Kiedyś go kochała i teraz wyciągnęła rękę bardziej do wspomnienia niż do żywego człowieka,

który stał przed nią.

- Zależało ci kiedyś na mnie - szepnęła. - Miałeś przed sobą przyszłość, bystry rozum i znakomite

obejście, i straciłeś to wszystko!

Złapał ją za rękę i szarpnąwszy gwałtownie, pociągnął do góry.

- Nie będziesz nosiła tego szala - warknął.

Szal rozdarł się z trzaskiem. Gwałtowny ruch obudził małą Fię, która zaniosła się płaczem.

- Jestem hrabią Carr! - wykrzyknął Merrich, nie zwracając uwagi na płacz córki. - Czekałem na

tę noc dziesięć łat. Dziesięć lat, żeby rozpocząć powrót do sfer, w których się urodziłem i do których z

prawa należę. Nie zrobisz niczego, co mogłoby mi w tym przeszkodzić.

Aż poczerwieniał z wściekłości, ale ona też była zła. Ukrywała prawdę sama przed sobą przez

prawie dwa lata i nie mogła znieść tego ani chwili dłużej. Szal McClairenów zwisał w strzępach z jego

zaciśniętej pięści - symbol losu, jaki przypadł w udziale jej klanowi, rozbitemu na skutek

niepohamowanej chciwości i ambicji Carra.

65552Powiedz prawdę - zażądała głosem drżącym z emocji. - Sprzedałeś moją rodzinę Anglikom?

Czy tak?

65553Co mam ci powiedzieć? - syknął. - Że lepsi osiągają swoje cele, wspinając się po trupach

wrogów?

65554Lepsi? Czyli tacy jak ty? - spytała, chociaż znała odpowiedź.

65555Udaj się do swoich pokojów i się przebierz - rozkazał.

65556Nie zrobię tego - odparła stanowczo. - Kochałam cię kiedyś, ale to minęło. Nie

Brockway Connie - Niebezpieczny kochanek 01 - Niebezpieczny kochanek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: