Zaginiona dolina szczęśćia.pdf

aaa

Zaginiona dolina szczęścia

- 1 -

Prolog

Za szklanymi drzwiami stał młody mężczyzna

i uważnie przyglądał się pasażerom, którzy podchodzili

do okienek kontroli paszportowej. W jego

spojrzeniu nie było ani krztyny niepokoju, bo wiedział,

że jeden z agentów da mu znać, gdy tylko ona

się pojawi. Po prostu czekał. Podróżny mi w większości

byli Barakatyjczycy, którzy wracali z zagranicznych

wojaży. Nieliczni turyści pochodzili głównie

z Europy. Najczęściej były to starsze, zamożne

małżeństwa. Przyglądał się im, gdy mijali jego

stanowisko. Uśmiechnięte, zadbane twarze, nowe,

eleganckie ubrania, świeżo ufryzowane włosy... Najwyraźniej

mieli nadzieję na niezapomniane wakacje

w przepięknych Emiratach Barakatu.

W pewnym momencie tuż koło niego przeszła

młoda, prześliczna dziewczyna. Jasne loki, niczym

kaskady wody, opadały na jej delikatną, alabastrową

twarz, lecz zdawała się nawet tego nie dostrzegać,

bo nawet na chwilę nie odrywała oczu od swego

ukochanego, który, podając urzędnikowi paszporty,

dumnie objął ją ramieniem.

Mężczyzna za szklanymi drzwiami z goryczą

zacisnął zęby i odwrócił wzrok, jakby chciał odepchnąć

od siebie natrętne i bolesne wspomnienia.

Zaraz jednak powrócił do powierzonego mu zadania,

to znaczy do obserwowania przybyłych pasażerów.

Kilka osób przyjechało zapewne w interesach,

ale nikt nie wpadł mu w oko. Próbował więc

zgadnąć, na którą z tych kobiet tak naprawdę czeka.

Nie miał ani zdjęcia, ani nawet jej rysopisu, nie

wiedział więc, jak wyglądała. Powiedziano mu tylko,

że poszukiwana liczy dwadzieścia siedem lat.

Wprawdzie dostrzegł kilka samotnie podróżujących

młodych kobiet, ale żaden sygnał od oficera kontrolującego

paszporty nie nadszedł.

Przeniósł wzrok na najbliższą bramkę. Na samym

początku stała kobieta, której wcześniej nie zauważył.

Był na siebie zły, bo musiała mu umknąć

w tłumie pasażerów i teraz jakby pojawiła się znikąd

lub nagle spadła z nieba. Akurat w tym właśnie

momencie pochyliła się, aby wyjąć z torby dokumenty.

Z całą pewnością zupełnie nie zdawała sobie

sprawy, że jest obserwowana. Była bardzo szczupła,

niezbyt wysoka i miała krótkie czarne włosy. Przez

chwilę pomyślał, że gdzieś już ją widział. Mogła być

na przykład córką przywódcy któregoś z górskich

- 2 -

plemion, która studiowała zagranicą. Nie widział jej

twarzy i bardzo go korciło, żeby do niej podejść

i dokładnie się jej przypatrzyć, lecz nagle się wyprostowała

i mógł spojrzeć jej w oczy. Nie, nigdy ich nie

widział... Ani tych jedwabistych, długich i ciemnych

rzęs, ani cudownie wyrzeźbionych kości policzkowych,

ani zmysłowych ust. Jakże chętnie dotknąłby

ich swoimi wargami... Miała mocno zarysowany

podbródek, co wskazywało na silną determinację,

bez wątpienia odziedziczoną po ojcu, ale również

masę wdzięku, który z całą pewnością przekazała jej

matka.

Zmrużył oczy. Poczuł w sobie coś niepokojącego,

co nie pozwoliło mu oderwać oczu od tej kobiety.

Zdecydowanym ruchem zsunęła okulary na czubek

głowy i przeglądała dokumenty. Ubrana była w prostą,

długą sukienkę w delikatnym zielonym kolorze,

bez jednego choćby śladu zgniecenia mimo tylu

godzin podróży. To dziwne, pomyślał. Lecz już po

chwili jego wątpliwości ustąpiły zmysłowym wrażeniom,

jakie wywołała w nim ta nieznajoma.

Delikatny materiał miękko opływał jej ciało, podkreślając

krągłe piersi, szczupłą talię i pięknie wymodelowaną

linię bioder. Zaczął fantazjować i tylko

z trudem udało mu się oddalić natrętne obrazy. By

móc nad sobą zapanować, odwrócił na moment wzrok.

Uśmiechając się, nieznajoma z gracją podała oficerowi

paszport, a zaraz potem zupełnie niespodziewanie

obróciła głowę i spojrzała prosto na niego.

Wydarzyło się to tak nagle i nieoczekiwanie, że nie

miał czasu, by się przygotować. I oto wbiła swój

ufny wzrok w jego spłoszone i zdezorientowane

oczy. Czuł, jak jej spojrzenie przewierca go na

wylot, ogarnia go dziwne zdenerwowanie, a pot

występuje na czoło. W niepojęty sposób, sam nie

wiedząc dlaczego, z jednej strony zarazem bał się

i nienawidził tej kobiety, z drugiej zaś pożądał.

W jednej chwili ciepło w jej oczach zastąpił pełen

nieufności niepokój. Kobieta stała się bardziej czujna,

jakby chciała powiedzieć: ,,Tak, dla takich jak ty

jestem bardzo niebezpieczna’’.

Nagle rozległ się w hali głośny dzwonek.

Nie, tylko nie to! – zaklął w duchu. To nie może

być ona! Lecz już po chwili stał w biurze agenta, od

którego spodziewał się sygnału. Mężczyzna wskazał

na ekran komputera.

– Proszę, to jest ta osoba, na którą pan czeka

– powiedział urzędnik sucho. – Stanowisko numer

jeden. Ta młoda kobieta w zielonej sukience.

- 3 -

Rozdział pierwszy

Bella Swan czuła się dziwnie nieswojo

i choć wiedziała, że nie ma ku temu najmniejszych

powodów, nie mogła od siebie odegnać dręczącego

uczucia lęku. Była przeświadczona, że konsulat

Emiratów Arabskichw Vancouver wszystko dla niej

przygotował zgodnie z obietnicą, czyli zarówno

wizę, jak i przewodnika. Dlaczego więc nie opuszczało

jej to niemiłe wrażenie? Poczuła się przez

moment jak zwierzę węszące jakiś podstęp. Rozejrzała

się nerwowo, ale wszystko wokół wyglądało

zupełnie zwyczajnie. Nie natrafiła na nic, co mogłoby

uruchomić ten podświadomy alarm. Próbowała

zapanować nad sobą. Przez moment przypatrywała

się urzędniczce, która wstukiwała jej dane do komputera.

Miała wyjątkowo bystre i twarde spojrzenie.

Ale w jej przypadku jakie to mogło mieć znaczenie?

Gdyby próbowała coś przeszmuglować albo miała

fałszywe dokumenty, to co innego. Wprawdzie

przyjechała tu w interesach, lecz całkowicie legalnych

i jak najbardziej niewinnych.

– Jaki jest powód pani wizyty w Emiratach

Barakatu? – zapytała urzędniczka poprawną, choć

zaprawioną obcym akcentem angielszczyzną.

– Przyjechałam w interesach.

Funkcjonariuszka kiwnęła głową.

– Prowadzi pani interesy z jakimiś barakijskimi

firmami?

Bella uśmiechnęła się.

– Jestem agentką biura podróży. Mam za zadanie

przygotować plan wycieczki dla moich klientów.

Urzędniczkę zainteresował ten temat, a jej spojrzenie

nieco zmiękło.

– Czyżby wśród Kanadyjczyków było wielu chętnych

do spędzenia urlopu w naszym kraju?

– Emiraty Barakatu dopiero od niedawno zaczęły

przyjmować turystów i jeszcze niewielu ludzi wie

o takiej możliwości. Nasza agencja zajmuje się

przygotowywaniem ekskluzywnych i nietuzinkowych

wypraw dla zamożnych klientów, którzy

poszukują specjalnych wrażeń tak dla ciała, jak

i ducha – wyrzuciła z siebie jednym tchem. – Jestem

przekonana, że znalazłoby się mnóstwo chętnych

do wygrzewania się na plażach Barakatu i pochłaniania

tutejszych trunków, ale moja agencja z pewnością

ich tutaj nie wyśle. – Na chwilę znacząco

zawiesiła głos. – Nasz program opiera się na zupełnie

- 4 -

innych przesłankach. Organizujemy podróże w odległe

zakątki świata, wzbogacane zarówno wykładami

ekspertów i naukowców, jak również wieloma

wycieczkami pod kierunkiem miejscowych przewodników

– zakończyła Bella z uśmiechem. Poczuła się

trochę głupio, bo zabrzmiało to tak, jakby cytowała

jedną z broszur reklamowych agencji turystycznej

Swan & Venables.

– W porządku, przekonała mnie pani. Jak długo

zamierza pani tu pozostać?

– Trzy tygodnie.

– Czy to pani pierwsza wizyta w Emiratach

Barakatu?

Bella, uśmiechając się szeroko, kiwnęła głową.

– Już od lat myślałam o odwiedzeniu tego niezwykłego

kraju. Szczerze mówiąc, na długo przed

tym, nim zaczęłam pracować w agencji turystycznej.

Wiele słyszałam o Barakacie i nie mogłam się już

doczekać, żeby tu wreszcie przylecieć.

Urzędniczka, wbijając pieczątkę do paszportu

Belli, dodała na pożegnanie:

– Jestem pewna, że znajdzie pani tu mnóstwo

miejsc, które zainteresują pani klientów.

Bella postanowiła zaryzykować jeszcze jedno pytanie.

– Czy zna pani dolinę w górach Noor, zwaną

doliną Al Darreh?

– To tylko legendarne miejsce. Jedyne, którego

żaden z najeźdźców nigdy nie podbił, ponieważ nikt

nie mógł go znaleźć. To taka nasza Atlantyda.

– Mówiąc to uśmiechnęła się tajemniczo i podała

Belli paszport. Dołączyła do niego również ulotkę.

– Proszę zapoznać się z naszymi obyczajami. Oczekujemy

od wszystkich zwiedzających, że będą je

respektować. Proszę nie zapominać, że jest pani

gościem w naszym domu, dlatego nie powinna pani

nadużywać gościnności gospodarzy. Życzę miłego

pobytu.

Bella otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Jeszcze

nigdy nie spotkała się z taką przemową przy

przekraczaniu granicy.

– Czy mówi to pani każdemu turyście? – zdobyła

się na odwagę i zadała to pytanie.

– Każdemu, kto odwiedza nasz kraj.

Bella skinęła głową i przeszła dalej.

Miał jeszcze nadzieję, że może ktoś popełnił błąd

i ciemnooka kobieta nie jest tą, na którą czekał.

Jednak gdy po chwili odczytał z ekranu komputera

wszystko, co wiązało się z jej osobą: Swan,

Bella, Barbara... – sprawa stała się jasna. Dane

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: