Brooks Terry - 4 Potomkowie Shannary.pdf - Brooks, Terry - Chlorella

TERRY BROOKS

POTOMKOWIE

SHANNARY

( Przeło Ŝ ył Lech Czy Ŝ ewski)

Starzec siedział samotnie w cieniu Smoczych Z ę bów i patrzył, jak zapadaj ą cy

zmierzch przep ę dza ś wiatło dnia na zachód. Dzie ń był wyj ą tkowo chłodny jak na ś rodek lata i

zapowiadała si ę zimna noc. Niebo okrywały poszarpane chmury, rzucaj ą c na ziemi ę cienie i

przesuwaj ą c si ę niczym zwierz ę ta w ę druj ą ce bez celu mi ę dzy ksi ęŜ ycem a gwiazdami. Pustk ę

pozostał ą po gasn ą cym ś wietle wypełniała cisza, jak głos, który ma si ę dopiero odezwa ć .

To cisza szepcz ą ca o magii, pomy ś lał starzec.

Przed nim płon ą ł ogie ń , niewielki jeszcze, ledwie zacz ą tek tego, którego potrzebował.

Ale przecie Ŝ nie b ę dzie go kilka godzin. Przez chwil ę spogl ą dał na igraj ą ce płomyki z

wyczekiwaniem zmieszanym z niepokojem, a potem pochylił si ę , by dorzuci ć wi ę kszych

kawałków suchego drewna, które szybko podsyciły płomie ń . Pogrzebał w ognisku kijem, po

czym cofn ą ł si ę o krok przed Ŝ arem. Stał na granicy ś wiatła, mi ę dzy ogniem a g ę stniej ą cym

mrokiem - istota mog ą ca nale Ŝ e ć do nich obu albo do Ŝ adnego.

Jego oczy połyskiwały, kiedy spojrzał w dal. Wierzchołki Smoczych Z ę bów sterczały

w niebo jak ko ś ci, których ziemia nie była w stanie pogrzeba ć . Góry spowijała cisza,

tajemniczo ść , która lgn ę ła do nich jak mgła w mro ź ny poranek, skrywaj ą c wszystkie sny mi-

nionych epok.

Ogie ń buchn ą ł nagle iskrami i starzec strzepn ą ł zabł ą kan ą grudk ę Ŝ aru, maj ą c ą ju Ŝ na

nim osi ąść . Był jak wi ą zka lu ź no zwi ą zanego chrustu mog ą ca si ę rozsypa ć w pył przy

podmuchu silniejszego wiatru. Szara szata i le ś na opo ń cza wisiały na nim jak na strachu na

wróble. Jego skóra była wyschni ę ta i br ą zowa, obci ą gni ę ta na ko ś ciach jak pergamin. Brodat ą

twarz okalała aureola siwych włosów, rzadkich i delikatnych, wygl ą daj ą cych na tle ognia jak

strz ę py gazy. Był tak pomarszczony i skurczony, Ŝ e wydawał si ę mie ć sto lat.

Naprawd ę miał ich niemal tysi ą c.

To dziwne, pomy ś lał nagle, u ś wiadamiaj ą c sobie swój wiek. Paranor, rady plemion, a

nawet druidzi - wszystko to min ę ło. Dziwne, Ŝ e wła ś nie jemu dane było przetrwa ć .

Pokr ę cił głow ą . To było tak dawno temu, tak odległe w czasie, Ŝ e ledwie rozpoznawał

t ę cz ęść swego Ŝ ycia. Uwa Ŝ ał j ą za zako ń czon ą , zamkni ę t ą na zawsze. Uwa Ŝ ał si ę za

wolnego. Teraz jednak wydało mu si ę , Ŝ e nigdy nie był wolny. Nie mógł by ć wolny od

czego ś , czemu co najmniej zawdzi ę czał, Ŝ e wci ąŜ jeszcze Ŝ yje.

Przecie Ŝ gdyby nie sen druidów, jak Ŝ e mógłby wci ąŜ jeszcze tutaj sta ć ?

Zapadaj ą ca noc przenikn ę ła go chłodem. Ostatni blask sło ń ca znikn ą ł za horyzontem i

zewsz ą d otoczyła go ciemno ść . Nadszedł czas. Sny mówiły mu, Ŝ e to musi nast ą pi ć teraz, a

on wierzył snom, poniewa Ŝ je rozumiał. To tak Ŝ e była cz ęść jego dawnego Ŝ ycia, od której

nie mógł si ę uwolni ć - sny, wizje nieznanych ś wiatów, przestrogi i prawdy - to, co mo Ŝ e, a

czasem musi istnie ć .

Odst ą pił od ognia i ruszył w gór ę w ą sk ą ś cie Ŝ k ą mi ę dzy skałami. Okryły go cienie,

przylegaj ą c do ń swym chłodnym dotykiem. Szedł długo w ą skimi w ą wozami, obok pot ęŜ nych

głazów, wzdłu Ŝ stromych uskoków i poszczerbionych szczelin skalnych. Kiedy znowu

wyszedł na ś wiatło, znajdował si ę w płytkiej kamienistej dolinie, zaj ę tej niemal w cało ś ci

przez ogromne jezioro, którego szklista powierzchnia połyskiwała ostrym, zielonkawym

blaskiem.

Jezioro to było miejscem spoczynku cieni dawnych druidów. Tutaj wła ś nie, do

Hadeshorn, został wezwany.

- Niechaj to ju Ŝ si ę stanie - mrukn ą ł cicho.

Wolno i ostro Ŝ nie zacz ą ł schodzi ć w gł ą b doliny, niepewnie stawiaj ą c kroki, z sercem

tłuk ą cym mu si ę w piersi. Długo go tutaj nie było. Wody przed nim si ę nie poruszały; duchy

pogr ąŜ one były we ś nie. Tak jest lepiej, pomy ś lał. Lepiej ich nie niepokoi ć .

Doszedł do brzegu jeziora i zatrzymał si ę . Było zupełnie cicho. Odetchn ą ł gł ę boko i

powietrze dobywaj ą ce si ę z jego piersi wydało odgłos przypominaj ą cy szelest li ś ci na

kamieniach. Poszukał r ę k ą wisz ą cej przy pasie sakwy i rozlu ź nił ś ci ą gaj ą cy j ą sznurek.

Ostro Ŝ nie si ę gn ą ł do ś rodka i wydobył gar ść czarnego proszku przetykanego srebrzystym

pyłem. Zawahał si ę przez chwile, po czym cisn ą ł go w powietrze ponad jeziorem.

Proszek wybuchn ą ł wysoko, rozbłyskuj ą c dziwnym ś wiatłem, które rozja ś niło

wszystko wokół, jakby znowu był dzie ń . Nie było ciepło, tylko jasno. Ś wiatło mieniło si ę i

ta ń czyło na tle nocnego nieba jak Ŝ ywe stworzenie. Starzec patrzył, otuliwszy si ę mocniej

opo ń cz ą , a jego oczy błyszczały odbitym blaskiem. Kołysał si ę lekko w przód i w tył i przez

chwil ę czuł si ę znowu młody.

Nagle we wn ę trzu ś wiatła pojawił si ę cie ń , wyłaniaj ą c si ę z niego bezgło ś nie jak

widmo; czarny kształt jakby oderwany od zalegaj ą cej wokół ciemno ś ci. Starzec wszak Ŝ e

wiedział, Ŝ e tak nie jest. To cos nie zabł ą kało si ę tutaj, lecz zostało wezwane. Cie ń zg ę stniał i

przybrał kształt m ęŜ czyzny obleczonego w czer ń , wysokiej, złowrogiej postaci, któr ą ka Ŝ dy,

kto cho ć raz j ą widział, od razu musiał rozpozna ć .

- Wi ę c to ty, Allanonie - wyszeptał starzec. Zakapturzona twarz odchyliła si ę do tyłu i

w ś wietle ukazały si ę wyra ź ne, ciemne, surowe rysy: ko ś ciste, brodate oblicze, długi, w ą ski

nos i takie Ŝ usta, pos ę pne czoło, które wygl ą dało jak odlane z Ŝ elaza, i oczy poni Ŝ ej, zdaj ą ce

si ę zagl ą da ć w gł ą b duszy. Oczy odnalazły starca i zatrzymały si ę na nim.

„Potrzebuj ę ci ę ”.

Głos był szeptem rozlegaj ą cym si ę w my ś lach starca, sykiem niecierpliwo ś ci i

niezadowolenia. Cie ń porozumiewał si ę za pomoc ą samych my ś li. Starzec zl ą kł si ę na chwil ę

i zapragn ą ł, aby posta ć , któr ą przywołał, znikn ę ła. Zaraz jednak si ę opanował, gotów stawi ć

czoło swym obawom.

- Nie jestem ju Ŝ jednym z was! - rzekł ostro, gro ź nie mru Ŝą c oczy i zapominaj ą c, Ŝ e

nie ma potrzeby mówi ć na głos. - Nie mo Ŝ esz mi rozkazywa ć !

„Nie rozkazuj ę . Prosz ę . Wysłuchaj mnie. Jeste ś jedynym, który pozostał, by ć mo Ŝ e

jedynym do czasu, a Ŝ wyznaczony zostanie mój nast ę pca. Czy rozumiesz?”

- Czy rozumiem? Któ Ŝ mógłby rozumie ć to lepiej ode mnie? - Starzec za ś miał si ę

nerwowo.

„Wci ąŜ jest w tobie co ś , czego kiedy ś nie próbowałby ś poda ć w w ą tpliwo ść . Moc

pozostanie w tobie. Na zawsze. Pomó Ŝ mi. Wysyłam sny, a dzieci Shannary nie odpowiadaj ą .

Kto ś musi do nich pój ść . Kto ś musi otworzy ć im oczy. Ty”.

- Nie ja! Od lat Ŝ yj ę z dala od plemion. Nie chc ę mie ć nic wspólnego z ich

problemami! - Starzec wyprostował sw ą kruch ą posta ć i zmarszczył czoło. - Ju Ŝ dawno

porzuciłem te niedorzeczno ś ci !

Wydało mu si ę , Ŝ e cie ń nagle unosi si ę i rozrasta przed jego oczami, i poczuł, Ŝ e on

sam odrywa si ę od ziemi. Wzleciał ku niebu, wysoko w noc. Nie opierał si ę , przywołał jednak

cał ą sił ę woli, chocia Ŝ czuł, jak gniew tamtego przepływa przeze ń niczym rw ą ca, czarna

rzeka. Głos cienia przypominał zgrzytanie ko ś ci.

„Patrz!”

Przed nim rozpo ś cierały si ę cztery krainy: panorama ł ą k, gór, wzgórz, jezior, lasów i

rzek, jasne połacie ziemi zalanej ś wiatłem słonecznym. Zaparło mu dech, gdy ujrzał to

wszystko tak wyra ź nie i z tak wysoka, cho ć wiedział, Ŝ e to jedynie iluzja. Lecz ś wiatło niemal

od razu zacz ę ło bledn ąć , barwy - rozmywa ć si ę . Spowiła go ciemno ść wypełniona g ę st ą , szar ą

mgł ą i siarczanym popiołem unosz ą cym si ę z wygasłych kraterów. Krajobraz w dole utracił

swój charakter, stał si ę jałowy i martwy. Starzec czuł, jak si ę ku niemu zbli Ŝ a. Widoki i

zapachy w dole napawały go coraz wi ę kszym wstr ę tem. Po spustoszonej ziemi w ę drowały

gromady człekokształtnych istot, bardziej przypominaj ą cych zwierz ę ta ni Ŝ ludzi. Szarpały i

odzierały si ę nawzajem, wyły i wrzeszczały. Obok nich przemykały ciemne, pozbawione

ciała cienie o ognistych oczach, poruszały si ę w ś ród ludzi, ł ą czyły si ę z nimi, stawały si ę

nimi, po czym znowu si ę od nich odrywały. Poruszały si ę w makabrycznym, lecz

przemy ś lanym ta ń cu. Widział, jak cienie po Ŝ eraj ą ludzi. ś ywiły si ę nimi.

„Patrz!”

Obraz zmienił si ę . Ujrzał samego siebie, wychudłego, odzianego w łachmany Ŝ ebraka,

stoj ą cego przed kotłem wypełnionym dziwnym białym ogniem, który bulgotał i wirował,

szepcz ą c jego imi ę . Znad kotła unosiły si ę opary i snuj ą c si ę , docierały do miejsca, gdzie stał,

oplatały go i pie ś ciły jak dziecko. Wsz ę dzie wokół przemykały cienie, zrazu omijaj ą c go, a

potem przedostaj ą c si ę do jego wn ę trza, jakby był pust ą powłok ą , w której mog ą do woli

dokazywa ć . Czuł ich dotyk; miał ochot ę krzycze ć .

„Patrz!”

Obraz znowu si ę zmienił. Ujrzał ogromny las, a w jego ś rodku wielk ą gór ę . Na

szczycie stał zamek, stary i poszarzały; jego wie Ŝ e i przedpiersia wznosiły si ę wysoko na tle

ciemnego krajobrazu. Paranor! Paranor wskrzeszony z przeszło ś ci! Poczuł, jak wzbiera w nim

co ś jasnego i przepojonego nadziej ą , i chciał wykrzycze ć sw ą rado ść . Lecz wokół zamku

kł ę biły si ę ju Ŝ opary. W pobli Ŝ u przemykały ju Ŝ cienie. Prastara twierdza zacz ę ła si ę kruszy ć i

osypywa ć , kamienie i zaprawa p ę kały jak zaci ś ni ę te w imadle. Ziemia zadr Ŝ ała i z piersi ludzi

zmienionych w zwierz ę ta dobył si ę wrzask. Z wn ę trza, ziemi buchn ą ł ogie ń , rozdzieraj ą c

wzniesienie, na którym stał Paranor, a potem rozrywaj ą c sam zamek. Powietrze wypełniły

zawodzenia, j ę k wydawany przez kogo ś , kto utracił jedyn ą nadziej ę , jaka mu została. Starzec

rozpoznał, Ŝ e tym, który zawodzi, jest on sam.

Potem obrazy znikn ę ły. Stał znowu nad jeziorem Hadeshorn, w cieniu Smoczych

Z ę bów, sam na sam z duchem Allanona. Wbrew swemu postanowieniu dr Ŝ ał na całym ciele.

Duch wymierzył w niego wyci ą gni ę ty palec.

„B ę dzie tak, jak ci pokazałem, je ś li sny zostan ą zlekcewa Ŝ one. B ę dzie tak, je ś li nie

podejmiesz działania. Musisz pomóc. Id ź do nich - do chłopca, dziewczyny i Mrocznego

Stryja. Powiedz im, Ŝ e sny mówi ą prawd ę . Powiedz im, Ŝ eby tu do mnie przybyli w pierwsz ą

noc nowego ksi ęŜ yca, kiedy obecny cykl si ę zako ń czy. Wtedy b ę d ę z nimi rozmawiał”.

Starzec zmarszczył czoło i co ś wymamrotał, zagryzaj ą c doln ą warg ę . Jego palce

ponownie zaci ą gn ę ły sznurek przy sakwie i wsun ą ł j ą z powrotem za pas.

- Zrobi ę to, poniewa Ŝ nie ma nikogo innego! - rzekł w ko ń cu, nie próbuj ą c nawet

ukry ć niech ę ci. - Lecz nie oczekuj...!

„Tylko pójd ź do nich. Nie Ŝą dam niczego wi ę cej. O nic wiecej nie b ę d ę ci ę prosił.

Id ź ”.

Cie ń Allanona zal ś nił jasno i znikn ą ł. Ś wiatło zgasło i dolina znów była pusta. Starzec

stał przez chwil ę , spogl ą daj ą c w dal ponad spokojnymi wodami jeziora, po czym odwrócił si ę

i ruszył z powrotem.

Brooks Terry - 4 Potomkowie Shannary.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: