JAPOŃSKIE NKWD
Tomasz Bohun
Każdy, kto oglądał głośny film Most na rzece Kwai, ma w oczach dramatyczny los brytyjskich jeńców w japońskiej niewoli podczas drugiej światowej. Jednak obraz filmowy nie w pełni oddaje grozę tych wydarzeń. Bogato ilustrowana książka Raymonda Lamont-Browna pozwala lepiej zrozumieć przyczyny jenieckiej tragedii, gdyż Kempeitai, japońskie NKWD, miała wielki udział w zbrodniach wojennych na terytoriach okupowanych przez armię cesarską. Początki tej formacji były niewinne: powstała w 1881 roku, by dyscyplinować oficerów, którzy opierali się poborowi do wojska. U schyłku XIX wieku Kempeitai przeobraziła się we wszechwładną służbę bezpieczeństwa, która kontrolowała rozmaite dziedziny życia w Japonii i krajach okupowanych. Przyczyn dynamicznej ekspansji Kempeitai trzeba szukać w historii społeczeństwa japońskiego, jego strukturze i mentalności. Ideologia militarystyczna, która u schyłku XIX wieku zakorzeniła się w Japonii spowodowała, że Japończycy zaczęli postrzegać inne nacje jako barbarzyńców, a nawet podludzi.
Co ciekawe, w czasie drugiej wojny światowej umiejętnie podsycali ową wrogość, zwłaszcza do Europejczyków i Amerykanów, w podbitych społeczeństwach azjatyckich. Przykładem tego jest tzw. incydent sandakańki. W obozie Kempeitai dla alianckich jeńców wojennych w Sandakanie na północno-wschodnim wybrzeżu Borneo, Japończycy wykryli ruch oporu. Z obozowego piekła ocalało tylko sześciu z ok. 2,5 tys. żołnierzy australijskich i brytyjskich. Dodajmy tylko, że personel obozu stanowili Tajwańczycy.
mapownik