Konstrukcje I -egz.doc

(168 KB) Pobierz

Dokumentacja projektowa

Dokumentacja projektowa.

Format arkuszy.

(format kopii rysunku po obcięciu)

Formaty zasadnicze-oznaczone literą A, formaty pochodne składają się z oznaczenia formatu zasadniczego, cyfry wskazującej krotność krótszego boku formatu zasadniczego np. A3x4. Ramka 5mm dookoła arkusza.

Tabliczki rysunkowe.

Tabliczkę podstawową

umieszcza się na rys. zespołów, podzespołów i elem. podając informacje identyfikujące przedmiot rys. oraz osobę konstruktora.

Oprócz tego powinno być:

▪ nazwa wyrobu, zespołu, podzespołu lub elem.

▪ nr rys. ▪ podziałka,

▪ nazwa przedsiębiorstwa,

▪ personalia osób odpowiedzialnych za dokumentację,

▪ daty i podpisy,

▪ adnotacje o zmianach.

Tabliczkę złożeniową

umieszcza się na rys. złożeniowych i zestawieniowych. Składa się z tab. podstawowej oraz wykazu części w skład którego wchodzą:

▪ nr pozycji części ozn. na rys.,

▪ nazwa zespołu, podzespołu, elem., okucia lub łącznika,

▪ liczba sztuk,

▪ rodzaj materiału,

▪ nr rys. lub normy.

W wykazie wyszczególnia się wszystkie zespoły, podzespoły i elementy niestanowiące części wydzielonych podzespołów. Podzespoły wchodzące w skład zespołów wypisuje się w wykazie części tabliczki .złożeniowej rys. podzespołu. Dla elem. o przekroju kołowym w kolumnie „szerokość” przed wymiarem średnicy wpisuje się Æ, w kloum. „grubość” kreska.

Numerowanie rysunków.

Poprawny system numeracji powinien mieć dwie cechy:

▪ krótkie numery rys.;

▪ system numeracji przejrzysty, łatwo zrozumiały. Numeracja rys. może się składać z samych cyfr lub cyfr i liter.

System numeracji cyfrowej.

Numer składa się z kilku członów: pierwszy określa rodzaj wyrobu, drugi nr zespołu lub podzespołu, trzeci nr elem. lub części.

Jeżeli niektóre zespoły dzielimy na podzespoły a te na elem. to pomiędzy człony numeru zespołu i elem. wprowadzamy dodatkowy nr podzespołu. W przypadku gdy w skład zespołu oprócz podzespołów wchodzą pojedyncze części to w numeracji ich rys. człon podzespołu ma cyfry 00,np. 1803-01-00-03.

Numeracja cyfrowo-literowa:

Człon określający wyrób a czasami zespół zastępuje się literami, np. SZG 25-WG-01.

Przechowywanie rysunków

Przechowuje się jedynie kopie na papierze światłoczułym gdyż oryginały na kalce szybko się niszczą. Systemy CAD zapewniają przechowywanie dokumentacji zarówno w postaci papierowej jak i cyfrowej. Podczas sesji z komputerem rysunki przechowane są na danej sesji roboczej i do chwili całkowitego ukończenia mogą być wymieniane między poszczególnymi stacjami. Gotowe rysunki w celu ich archiwizacji kieruje się na serwer, gdzie przed zakończeniem wykonuje się kopie dysku serwera na streamer.

Gospodarka rysunkami.

Rysunki powinny być ewidencjonowane. Służą do tego kartoteki i odbitki oraz rejestr numerów archiwalnych. Szczególnie ważne jest prowadzenie kartoteki odbitek gdyż w przypadku zmian wszyscy posiadacze dokumentacji powinni otrzymać zaktualizowane rys. Oryginały rysunków wprowadza się do rys. tylko w celu wprowadzenia zmian. Taki system przechowywania dokumentacji wymaga obszernych pomieszczeń i wykwalifikowanej kadry administracyjnej. Dzięki technol. komp. i połączonych stanowisk roboczych istnieje możliwość skanowania starej dokumentacji papierowej, przechowywania jej w postaci plików rastrowych, a także bieżącego zapisania dokumentacji w archiwum cyfrowym. Zmiany rys. odbywają się poprzez ich edycję na stanowiskach roboczych CAD, a powtórne ich zapisanie w bazie archiwum sprawia, że wszyscy użytkownicy mają dostęp do wersji nowej. Z archiwum cyfrowego dokumentacja może być poddawana wydrukowi lub przesyłana do stanowisk obrabiarek numerycznych i tłumaczona tam na język NC i CNC. Dzięki takiej gospodarce rys. zyskuje się na skróceniu czasu jej opracowywania zastępując projektowanie sekwencyjne projektowaniem współbieżnym.

Sekwencyjne-30% czasu na działania koncepcyjne a 70% na rozstrzyganie kwestii spornych.

Współbieżne-95%- działania koncepcyjne a 5%- rozstrzyganie kwestii spornych.

Linie rysunkowe.

Linia bardzo gruba:

▪ zarys rubryki „nr rys.” w tab. rys.;

▪ kształt toru narzędzia niektórych obrabiarek optycznych;

▪ spoiny klejowe.

Linia gruba:

▪ widoczne krawędzie, zarysy i linie przenikania;

▪ widoczne miejsca styku części;

▪ kłady przesunięte;

▪ ślad płaszczyzny przekroju;

▪ uproszczenia rysunkowe łączników;

▪ obramowania rys.;

▪ zarys tabliczki rysunkowej i jej głównych rubryk.

Linia ciągła cienka:

▪ linie wymiarowe i pomocnicze;

▪ kreskowanie przekrojów;

▪ linie odniesienia wraz z półkami i oznaczenia szczegółów;

▪ kłady miejscowe;

▪ osie kół i innych figur geom. o śr.<12 mm;

▪ kolumny i wiersze w rubrykach tabliczki rysunkowej;

▪ oznaczenia kierunku włókien oklein na przekrojach i widokach;

▪ linie ograniczające powiększony szczegół;

▪ uproszczenia rys. okuć (na widokach) i linie gwintu;

▪ linie okleiny na przekrojach.

Linia kreskowa cienka:

▪ niewidoczne krawędzie, zarysy i linie przenikania;

▪ niewidoczne miejsca styku części.

Linia punktowa cienka:

▪ wyobrażalne osie przedmiotów; - osie kół i innych figur geometrycznych o śr.>12 mm;

▪ umowne oznaczenia powtarzających się łączników.

Linia dwupunktowa cienka:

▪ skrajne lub istotne odmienne położenia części ruchomych;

▪ zarys części przedstawionej po rozwinięciu

Linia ciągła falista cienka:

▪ przerwania lub urwania rzutów;

▪ odgraniczenia rzutu od widoku(wyrwanie);

▪ odgraniczenie cząstkowego widoku lub przekroju

Linia cienka łamana ciągła:

▪ przerwania lub urwania rzutów.

Uproszczenia rysunkowe

▪ skracają czas powstawania dokumentacji. Łączniki rysuje się w uproszczeniu lub umownie zależnie od podziałki i liczby powtórzeń.

Przedstawienie umowne stosuje się w przypadku szeregu powtarzających się jednakowych łączników oraz w rys. w podziałce pomniejszającej. Łączniki o osi prostopadłej do płaszczyzny rysunku, rysuje się zawsze dwoma skrzyżowanymi pod kątem prostym krótki odcinkami linii ciągłej cienkiej.

Łączniki przedstawione w uproszczeniu opisuje się za pomocą linii odnoszących i napisów (podaje się informacje o nazwie, wymiarach, numerze normy lub liczbę odpowiadającą numerowi pozycji w tabliczce rysunkowej).

Okucia rysuje się w sposób uproszczony (wym. gabarytowe). Szczegółowe informacje zamieszcza się w tab. rys. podając numer rubryki na półce linii odniesienia. Wymiarowanie okuć od krawędzi elem. meblowego.

Oznaczenia graficzne.

Okleiny naturalne i sztuczne (podziałka 1:2, 1:1 lub większe) rysuje się za pomocą linii ciągłych cienkich o dł. 20-40mm wewnątrz przekroju w odległości 1mm od linii konturowej. Kierunek przebiegu włókien oklein naturalnych lub wyraźnie widocznego kierunku drewna oklein szt. należy oznaczać po stronie zewnętrznej w sposób następujący:

▪ kierunek wzdłużny strzałka o dł. 10mm,

▪ kier. poprzeczny za pomocą krzyża o ramionach 4-5mm. Na widokach przedstawia się za pomocą 3 kresek, dł, kreski środkowej 2 razy większa od zewnętrznych.

Drewno lite i obłogi sklejki oznacza się jak włókna w okleinach.

Przekroje kreskuje się liniami ciągłymi cienkimi, kreskowanie ukośne pod kątem 45o. Przy dużym pomniejszeniu dopuszcza się zaczernienie przekroju (gdy stykają się dwa zaczernione elem. stosuje się odstęp między nimi).

Dokumentacja projektowa mebli: -to zbiór rysunków i innych dokumentów powstających w procesie projektowania. Dokumentację stanowią:

▪ projekt wstępny (rysunki i inne dokumenty przedstawiające koncepcję mebla),

▪ projekt techniczny (rysunki i dokumenty rozwiązujące formę, funkcję, konstrukcję, dobór materiałów oraz wykończenie mebla w sposób umożliwiający wykonanie jego modelu),

▪ projekt techniczny do prototypowania,

▪ makieta stanowiąca rodzaj modelu mebla lub jego części,

▪ model jako pierwszy egzemplarz mebla,

▪ prototyp będący modelem mebla.

Rodzaje dokumentacji projektowej mebla:

▪ projekt wstępny,

▪ projekt techniczny do modelowania,

▪ projekt techniczny do prototypowania.

Wymagania poszczególnych części dokumentacji:

1) rys. projektowy: -A3 lub A4, -podziałka pomniejszająca, -wygląd zewnętrzny w rzutach prostokątnych i perspektywicznym

2) rys. zestawieniowy: -krotność formatek A4

a) w podziałce pomniejszającej z rozrysowaniem szczegółów konstrukcyjnych

b) w podziałce1:1 z zastosowaniem skrótów wymiarowych.

3) rys. ważniejszych szczegółów konstrukcyjnych: -format A4-A3 i podziałka 1:1,

4) rys. okuć i nietypowych akcesoriów meblowych: -podziałka 1:1 lub 1:2 wg zasad rys. technicznego maszynowego

5) opis techniczny powinien zawierać: -nazwę i symbol mebla, -nazwisko projektanta i nazwę instytucji, -skład kompletu lub zestawu mebli, -wymiary gabarytowe i ważniejsze wym. funkcjonalne, -przeznaczenie i opis funkcjonalności, -wykonanie.

Opis funkcjonalności mebla powinien zawierać informacje o:

▪ przeznaczeniu ogólnym mebla w relacji mebel

▪ wnętrze mieszkalne,

▪ przeznaczeniu szczegółowym mebla w relacji mebel

▪ indywidualny użytkownik.

Obliczenia sztywnościowo-wytrzymałościowe mebli tapicerowanych

A. Obliczenia konstrukcji ram tapicerskich

Najpierw należy wyznaczyć stopień statycznej niewyznaczalności układu ns

ns=p+6t-6

p – liczba węzłów podporowych,

t – liczba niezbędnych przecięć zamkniętych bezprzegubowo konturów,

6 – liczba równań równowagi dla dowolnego przestrzennego układu sił.

Rozkład obciążenia ciągłego q równomiernie rozłożonego wywołany jest naciągiem pasów lub sprężyn. Wartość tego obciążenia zależną od siły naciągu pasa, liczby pasów i dł., ustalić można z równania:

q – obciążenie równomierne na dł. ramiaków zewnętrznych,

i – liczba pasów lub sprężyn,

I – dł. ramiaka,

Pn – siła naciągu jednego pasa lub jednej sprężyny.

Współczynnik uwzględniający nierówności rozkładu naprężeń stycznych i dla prostokąta kz=1,2; dla koła kz= 1,185;

A- pole powierzchni przekroju poprzecznego , E- moduł sprężystości podłużnej, G- moduł sprężystości poprzecznej.

Na podstawie posiadanych rozkładów sił wewnętrznych w konstrukcji ramy można przeprowadzić obliczenia wymiarów przekrojów poprzecznych części składowych tych podzespołów przyjmując warunek na naprężenia dopuszczalne σd

P- obciążenie ściskające,

Mx- moment zginający względem osi x, My- moment zginający względem osi y, Wx=bh2/6 – wskaźnik wytrzymałości przekroju względem osi x, Wy= hb2/6 - wskaźnik wytrzymałości przekroju względem osi y, σd- naprężenia dop. , b,h- wymiary przekroju poprzecznego ramiaków.

B. Obliczanie sprężyn tapicerskich

1) Obliczanie sprężyn cylindrycznych

Siła poprzeczna P oraz wytworzony moment skręcający Ms=P*R muszą być zróżnicowane przez naprężenia styczne w przekroju więc:

τ1- naprężenie styczne pochodzące od sił poprzecznych,

τ2- naprężenie styczne pochodzące od momentu skręcającego,

P- obciążenie rozciągające sprężynę, J0- moment bezwładności przekroju przy skręcaniu osiowym, ρ = r odległość włókien skrajnych od osi skręcania, R- promień zwoju sprężyny, r- promień przekroju drutu.

Sumując oba naprężenia τ1 i τ2 otrzymamy:

wartość max. naprężenia w przekroju drutu sprężynowego w formie: