Hawthorne Nathaniel - Opowieści z zaczarowanego lasu -.Książka.Książki.Literatura.Mity.pdf - Etnologia - martha.caryca

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Nathaniel Hawthorne

OPOWIEŚCI

Z ZACZAROWANEGO

LASU

Przełożyli:

Krystyna Tarnowska

Andrzej Konarek

Tower Press 2000

Głowa Meduzy

Perseusz był synem Danae, a ona córką królewską. Kiedy był jeszcze malutki, jacyś niego-

dziwi ludzie zamknęli go wraz z matką w skrzyni i rzucili na morze. Wiatr dął rześko i ode-

gnał skrzynię daleko od brzegu, a wzburzone fale miotały nią na wszystkie strony. Danae

tuliła dziecko do piersi i drżała ze strachu, że jakaś ogromna fala może ich pogrzebać pod

swoim spienionym grzbietem. Ale skrzynia płynęła sobie dalej, nie tonąc i nie obracając się

dnem do góry, a gdy nadeszła noc, podpłynęła tak blisko jakiejś wyspy, że zaplątała się w sieć

rybaka, który wyciągnął ją na suchy piasek. Wyspa nazywała się Serifos, a władał nią król

Polidektes, który, jak się okazało, był bratem tego rybaka.

Ów rybak, mogę wam to z przyjemnością powiedzieć, był człowiekiem niezwykłe ludzkim

i sprawiedliwym. Okazał wiele życzliwości Danae i jej malutkiemu synkowi i nie przestawał

darzyć ich przyjaźnią, dopóki Perseusz nie wyrósł na pięknego młodzieńca, niezwykle silne-

go, dzielnego i zręcznie władającego bronią. Ale na długo przedtem król Polidektes ujrzał

dwoje obcych – matkę i dziecko – którzy przybyli do jego królestwa w pływającej skrzyni.

A że nie był tak dobry i przyjazny jak jego brat rybak, postanowił wysłać Perseusza na ja-

kąś niebezpieczną wyprawę, w której chłopiec poniósłby niechybną śmierć, potem zaś wyrzą-

dzić straszliwą krzywdę samej Danae. Zły król długo dumał i starał się wymyślić coś strasznie

niebezpiecznego, czego mógłby się podjąć młody człowiek. A kiedy wreszcie wpadł na po-

mysł, który mógł przynieść tak tragiczne skutki, jakich pragnął, posłał po młodego Perseusza.

Młodzieniec przybył do pałacu i zastał króla siedzącego na tronie.

– Perseuszu – rzekł król Polidektes uśmiechając się do niego chytrze – wyrosłeś na bardzo

pięknego młodzieńca. Zarówno ty, jak i twoja czcigodna matka zaznaliście wiele dobrego ode

mnie i od mego szlachetnego brata rybaka, sądzę więc, że bez wielkiej przykrości spłaciłbyś

część swego długu.

– Ach, Wasza Królewska Mość – odparł Perseusz – chętnie zaryzykowałbym życie, by to

zrobić.

– A więc dobrze – mówił dalej król z przebiegłym uśmiechem na wargach. – Chcę ci za-

proponować małą przygodę, a ponieważ jesteś dzielnym i przedsiębiorczym chłopcem, na

pewno uznasz to za wyjątkowe szczęście, że będziesz miał tak rzadką sposobność, aby się

wyróżnić. Otóż musisz wiedzieć, mój dobry Perseuszu, że zamierzam poślubić piękną księż-

niczkę Hippodamię; a jest w takich razach zwyczajem ofiarować narzeczonej w darze coś

niezwykle rzadkiego i wyszukanego. Przyznam, że byłem w niejakim kłopocie, nie wiedząc,

gdzie znaleźć coś, co mogłoby zadowolić wytworny smak księżniczki. Ale oto dzisiejszego

ranka, pochlebiam sobie, udało mi się wreszcie wymyślić coś odpowiedniego.

– I to ja mogę pomóc Waszej Królewskiej Mości w zdobyciu tej rzeczy? – zawołał z entu-

zjazmem Perseusz.

– Możesz, jeżeli jesteś tak odważny, jak myślę – odpowiedział król Polidektes z niezwykłą

łaskawością. – Podarkiem zaręczynowym, który zapragnąłem ofiarować pięknej Hippodamii,

jest głowa Gorgony Meduzy z jej wężowymi kędziorami; i ufam, drogi Perseuszu, że mi ją

przyniesiesz. A ponieważ zależy mi na tym, by dojść do porozumienia z księżniczką, im prę-

dzej wyruszysz na poszukiwanie Gorgony, tym większą mi sprawisz przyjemność.

– Wyruszę w drogę jutro rano – odparł Perseusz.

– Zrób tak, proszę cię, dzielny młodzieńcze – powiedział król. – I pamiętaj, Perseuszu, od-

cinając głowę Gorgony postaraj się ciąć równo, by nie naruszyć jej wyglądu. Musisz dostar-

czyć ją w jak najlepszym stanie, aby zaspokoić wyszukany smak pięknej księżniczki Hippo-

damii.

Perseusz opuścił pałac, ale ledwie oddalił się na pewną odległość, Polidektes wybuchnął

śmiechem; cieszył się bowiem ten niegodziwy monarcha, że młodzieniec wpadł tak łatwo w

sidła. Lotem błyskawicy rozeszła się wieść, że Perseusz podjął się odciąć głowę Meduzy o

wężowych splotach. Radość była powszechna, bo mieszkańcy wyspy byli równie niecni jak

ich król i z niczego by się bardziej nie cieszyli, niż gdyby Danae i jej synowi przytrafiło się

coś bardzo złego. Zdaje się, że jedynym dobrym człowiekiem na całej nieszczęsnej wyspie

Serifos był nasz rybak. Tak więc kiedy Perseusz przechodził obok nich, ludzie wytykali go

palcem, robili głupie miny, mrugali do siebie porozumiewawczo i kpili z niego tak głośno, jak

tylko pozwalała im odwaga.

– Ho, ho! – pokrzykiwali – już mu te węże Meduzy pokażą! Otóż trzeba wam wiedzieć, że

w tych czasach żyły trzy Gorgony; a były to najdziwaczniejsze i najstraszliwsze potwory,

jakie ludzkie oko widziało od stworzenia świata i jakich nikt nie ujrzy w przyszłości. Nie

wiem doprawdy, do jakich stworów czy straszydeł mam je przyrównać. Były to siostry i wy-

dawało się, że jest w nich cień podobieństwa do kobiet, ale w rzeczywistości były z gatunku

wstrętnych i złośliwych smoków. Trudno sobie zaiste wyobrazić, jak ohydnymi stworami

były te trzy siostrzyczki. Nie uwierzycie, kiedy wam powiem, że na głowie każdej z nich za-

miast włosów rosło sto ogromnych węży, a wszystkie były żywe, wiły się, kurczyły i skręca-

ły, wysuwając swe jadowite języki z rozdwojonym żądłem na końcu! Zęby Gorgon wyglądały

jak strasznie długie kły, ręce miały z brązu, a ciała ich pokrywała łuska, która – chociaż nie z

żelaza – była równie twarda i mocna. Miały także skrzydła i mogę was zapewnić, że były one

naprawdę wspaniałe, bo każde pióro tych skrzydeł było z czystego, jasnego, połyskującego,

wypolerowanego złota i niewątpliwie musiał to być olśniewający widok, kiedy Gorgony

przelatywały w promieniach słońca.

Ale gdy ludziom zdarzyło się czasem dostrzec wysoko w górze odblask tej połyskującej

jasności, rzadko zatrzymywali się, aby popatrzeć, lecz uciekali i chowali się, jak mogli naj-

szybciej. Myślicie może, że bali się ukąszenia węży, które służyły Gorgonom za włosy, albo

lękali się, że wstrętne kły odgryzą im głowy, a brązowe szpony rozszarpią ich na kawałeczki?

No cóż, takie niebezpieczeństwo również groziło, ale nie było ono największe i najtrudniejsze

do uniknięcia. Bo najgorsze w tych strasznych Gorgonach było to, że kiedy jakiś nieszczęsny

śmiertelnik raz tylko utkwił wzrok w ich twarzy, natychmiast, nieodwołalnie zmieniał się z

istoty z krwi i kości w zimny, martwy kamień!

Tak więc, jak łatwo zrozumieć, przygoda, którą niegodziwy król Polidektes wymyślił dla

niewinnego młodzieńca, była naprawdę bardzo niebezpieczna. Sam Perseusz, kiedy dokładnie

przemyślał całą sprawę, musiał przyznać, że ma bardzo niewielką szansę, żeby wyjść z niej

cało, i że raczej przemieni się w kamienny posąg, niż wróci z głową Meduzy o wężowych

włosach. Bo nie mówiąc już o innych trudnościach, był jeden szkopuł, który dałby się we

znaki komuś znacznie starszemu niż on. Nie tylko bowiem musiał walczyć z tym złotoskrzy-

dłym, twardołuskim, długozębym, miedzianorękim, wężowłosym monstrum, nie tylko musiał

je zabić, lecz musiał to uczynić z zamkniętymi oczami lub – przynajmniej – bez jednego

choćby spojrzenia na wroga, z którym się zmagał. W przeciwnym wypadku, w chwili gdy

podniesie ramię, by zadać cios, skamienieje i stać będzie z podniesioną ręką przez stulecia, aż

wiatr i deszcz skruszą go na proch. Smutny byłby to koniec dla młodzieńca, który chciał do-

konać wielu dzielnych czynów i długo cieszyć się szczęściem na tym jasnym i pięknym świe-

cie.

Hawthorne Nathaniel - Opowieści z zaczarowanego lasu -.Książka.Książki.Literatura.Mity.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: