STEPHENIE
MEYER
Zaćmienie
Przełożyła Joanna Urban
Wydawnictwo Dolnośląskie
Mojemu mężowi, Pancho, za cierpliwość, miłość, przyjaźń, poczucie
humoru i gotowość do jadania na mieście.
Moim dzieciom, Gabe'owi, Sethowi i Eiiemu, za to, że dzięki nim
doświadczyłam tego rodzaju miłości, za który ludzie dobrowolnie
oddają życie.
Ogień i Lód
Jedni mówią, że świat zniszczy ogień.
Inni, że lód.
Iż poznałem pożądania srogie,
Jestem z tymi, którzy mówią: ogień
Gdyby świat zaś dwakroć ginąć mógł,
Myślę, że wiem o nienawiści
Dość, by rzec: równie dobry lód
Jest, by niszczyć,
jest go w bród.
Robert Frost (1874-1963), przeł. Ludmiła Marjańska
Prolog
Wszystkie nasze próby przechytrzenia przeciwnika spełzły na niczym.
Z sercem skutym lodem, przyglądałam się, jak szykuje się, by stanąć
w mej obronie. Jeśli choć trochę się wahał - co byłoby zrozumiałe,
zważywszy na przewagę liczebną wroga - zupełnie nie dawał tego po
sobie poznać. Wiedziałam, że nie możemy liczyć na niczyje wsparcie
- wszyscy jego bliscy też walczyli teraz o życie.
Czy dane mi będzie poznać wyniki tego drugiego starcia? Czy zdążę
dowiedzieć się przed śmiercią, kto przegrał, a kto wygrał?
Było to bardzo mało prawdopodobne.
Przepełnione pragnieniem zadania mi bólu dzikie czarne oczy śledziły
każdy ruch mojego obrońcy, aby wybrać na atak najodpowiedniejszy
moment. Wówczas miałam umrzeć.
Gdzieś daleko, daleko w głębi lasu, rozległo się znienacka wilcze
wycie...
1 Warunek
Bello,
Nie wiem, czemu każesz Charliemu zanosić te karteczki do Billy'ego,
jak gdybyśmy byli w drugiej klasie podstawówki — gdybym miał
ochotę z tobą pogadać, to odbierałbym Pamiętaj, że to był twój wybór.
Nie możesz mieć jednego i drugiego, bo
Tak, to nasi śmiertelni wrogowie, koniec kropka. Czy to tak trudno?
Wiem, że zachowuję się jak skończony dureń, ale w tej sytuacji po
prostu nie da się inaczej
Jak możemy być dłużej przyjaciółmi, skoro spędzasz całe dnie w
towarzystwie bandy
Proszę, nie pisz już więcej, bo tylko się gorzej czuję, kiedy za dużo o
tobie myślę.
Też za tobą tęsknię. Nawet bardzo. Ale to niczego nie zmienia.
Wybacz. Jacob
Przesunęłam opuszkami palców po linijkach jego listu, wyczuwając
wgłębienia w miejscach, w których przycisnął długopis tak mocno, że
niemal przedziurawił kartkę. Mogłam sobie z łatwością wyobrazić, jak
do mnie pisze - jak kreśli koślawe litery, ze zdenerwowania
zniekształcając jeszcze bardziej swoje i tak niechlujne pismo, jak
przeklina, stwierdziwszy, że znowu coś źle sformułował. Może nawet
swoją wielką łapą złamał niechcący długopis (wyjaśniałoby to, skąd
wzięły się te wszystkie kleksy). Sfrustrowany, ściągał pewnie brwi i
marszczył czoło. Gdybym wtedy przy nim była, może bym się i
śmiała. Powiedziałabym coś w stylu: „Wyluzuj, człowieku, bo mózg
ci eksploduje. Opisz to, co ci leży na sercu, i tyle".
A tak, kiedy czytałam jego list po raz kolejny, chociaż znałam go już
na pamięć, wcale nie było mi do śmiechu. Nie zaskoczyło mnie
bynajmniej nastawienie Jacoba, o nie - wysyłając mu swój błagalny w
tonie liścik za pośrednictwem naszych ojców (jakbyśmy byli w
drugiej klasie podstawówki), takiej właśnie reakcji z jego strony się
spodziewałam. To moja własna reakcja była dla mnie niemiłą
niespodzianką. Każda przekreślona linijka listu głęboko mnie raniła -
jakby krawędzie liter były ostrzami żyletek. Co więcej, za każdym z
tych przekreślonych początków kryły się długie godziny cierpienia, a
cierpienie mojego przyjaciela dawało mi się we znaki po stokroć
bardziej niż moje własne.
Rozmyślania przerwała przykra woń przypalanego garnka
napływająca z kuchni. Zerwałam się na równe nogi i zbiegając po
schodach, wepchnęłam kartkę od Jacoba do tylnej kieszeni dżinsów.
W żadnym innym domu świadomość, że ktoś poza mną zabrał się do
gotowania, nie wywołałaby u mnie ataku paniki.
Kiedy otworzyłam gwałtownie drzwiczki mikrofalówki, słoik sosu do
spaghetti, który Charlie'w niej umieścił, zdążył na szczęście wykonać
zaledwie jeden obrót.
- Co jest? - oburzył się Charlie. - To już nie mogę sobie sam
podgrzać obiadu?
- Najpierw odkręca się wieczko - wyjaśniłam. — Kontakt z
metalem mógłby zepsuć kuchenkę.
Przelawszy połowę sosu do ceramicznej miseczki, wstawiłam ją do
mikrofali, nastawiłam czas i nacisnęłam „start". Napoczęty słoik
schowałam do lodówki.
Charlie przyglądał się moim poczynaniom z naburmuszoną miną.
- A makaron dobrze wstawiłem? - upewnił się.
Zajrzałam do stojącego na gazie rondla. To właśnie dobywający się z
niego smród mnie zaalarmował.
- Warto od czasu do czasu zamieszać - powiedziałam, starając się
przybrać możliwie neutralny ton głosu.
Sięgnęłam po drewnianą łyżkę i spróbowałam oderwać od dna garnka
papkowatą masę.
Charlie westchnął.
- Co jest grane? - spytałam.
Splótł ręce na piersi, wbijając wzrok w ścianę deszczu za oknem.
- Nie wiem, o co ci chodzi - mruknął.
Tajemnicza sprawa. Co skłoniło Charliego do tknięcia garnków? I
jeszcze ta mina. Zazwyczaj rezerwował ją dla mojego chłopaka,
pragnąc okazać mu całym sobą znaczenie wyrażenia „niemile
widziany", ale przecież Edward jeszcze się nie zjawił.
Demonstracyjne zachowanie Charliego nie miało zresztą
najmniejszego sensu, bo Edward i tak dobrze wiedział, co ojciec sądzi
na jego temat.
„Mój chłopak", powtórzyłam w myślach, nie przerywając mieszania
makaronu. Cóż za żałośnie nieadekwatne określenie. Zupełnie nie
pasowało do roli, jaką Edward odgrywał w moim życiu - był przecież
moim wybawcą, moim przeznaczeniem, moim życiem. Tyle, że
brzmiało to tak okropnie patetycznie. Musiałam znaleźć jakiś
odpowiedni zamiennik, coś, czego można było używać w zwykłej
rozmowie.
Edward zasugerował mi już, jakie mogłoby być to słowo, ale nie
cierpiałam go z całego serca. Na samą myśl o nim przechodziły mnie
ciarki.
„Narzeczony". Też mi coś! Brr.
Odgoniłam natrętne myśli.
- Czy coś przegapiłam? - spytałam Charliego. Dźgnęłam grudę
ciasta, aż drgnęła. - Od kiedy to gotujesz? A raczej starasz się
gotować?
Charlie wzruszył ramionami.
- Nie ma takiego prawa, które zakazywałoby mi gotować we
własnym domu, prawda?
- No, na prawie to znasz się lepiej ode mnie - przyznałam,
spoglądając znacząco na odznakę policyjną przypiętą do jego
skórzanej kurtki.
- Święte słowa - zaśmiał się.
Uświadomiłam mu chyba, że ma wciąż służbową kurtkę na sobie, bo
zdjął ją i odwiesił na przeznaczonym dla niej kołku. Pas z kaburą już
tam był, bo od kilku dobrych tygodni ojciec nie widział potrzeby
noszenia broni na posterunek. Mieszkańcom miasteczka Forks nie
spędzały ostatnio snu z powiek żadne dziwne wydarzenia - tajemnicze
wilki-giganty przestały nawiedzać okoliczne lasy.
Mieszając w garnku, doszłam do wniosku, że chociaż Charliego coś
wyraźnie dręczyło, to on sam musiał dojrzeć do tego, żeby mi się
zwierzyć. Był tak małomównym i skrytym człowiekiem, że nie
miałam najmniejszych szans cokolwiek od niego wyciągnąć bez jego
zgody. Pozostawało mi czekać, a biorąc pod uwagę to, że postarał się,
abyśmy zasiedli razem do obiadu, miał...
Kllaudiiaa