Wykład 6_Sztuka Wczesnochrześcijańska, Bizancjum i Karolingowie.pdf

Sztuka wczesnochrześcijańska

Ok. 400 roku Rzym chylił się ku upadkowi.

Imperium zostało podzielone (395)

na cesarstwo wschodnie i zachodnie.

Część zachodnia upadła najechana przez najeźdźców z

północy.

Czasy pomiędzy ostatecznym upadkiem imperium 476-480 a

rokiem 1000 czy nawet 1100 były okresem zamętu – rywalizacji

religii, nurtów artystycznych, powstawał nowy obraz świata.

Wśród wielu religii panujących w imperium pomału pozycję

dominującą zyskiwała religia chrześcijańska, z ośrodkiem

głównym na wschodzie w Konstantynopolu (Istambuł).

W sferze artystycznej pośród rywalizujących nurtów

powstawała sztuka wczesnochrześcijańska, potem sztuka

cesarstwa wschodniego zw. bizantyńską i wreszcie sztuka

romańska.

„Pierwsi chrześcijanie byli obywatelami rzymskimi przyzwyczajonymi do

wyrażania swoich myśli i uczuć w sposób zgodny z wielowiekową

tradycją, w której się wychowali. Cała sztuka wczesnego okresu

chrześcijaństwa jest próbą pogodzenia tradycyjnego wyrażania z nową,

zupełnie różną od antycznej, wiarą. A więc nowe treści religijne ubierano w

starą tradycyjną formę. W konsekwencji dawne motywy i tematy nabierały

nowego, ukrytego znaczenia.”

( B. Osińska, Sztuka i czas, t. 1: Od prehistorii do rokoka, Warszawa 2004, s. 69-70.)

Dobry Pasterz, rzeźba, 300r.