Forbes Colin - Kamuflaż.pdf - Forbes Colin - samezlo666

Colin Forbes

Kamuflaż

Przełożył: WŁADYSŁAW J. WOJCIECHOWSKI

AMBER

Tytuł oryginału: COYER STORY

Opracowanie graficzne: ADAM OLCHOWIK

Redaktor ANNA GROBICKA

Redaktor techniczny: JANUSZ FESTUR

ISBN 83-85079-73-4

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1991. Wydanie I Skład: Zakład Fototype w Milanówku Druk: Katowickie Zakłady Graficzne

Marjory

Część I

Londyn: Adam Procane?

Prolog

— Nie masz jeszcze dość? — spytał Howard w ciemności prywatnego kina. — To jest okropne, a

oglądasz już trzeci raz...

— Bądź tak dobry i zamknij się. To jest moja żona...

Newman siedział osłupiały, podczas gdy operator wyświetlał film ponownie. Twarz Newmana

pozbawiona była wyrazu. Patrzył na ekran jak zahipnotyzowany.

Człowiek trzymający kamerę i filmujący całą scenę musiał być zawodowcem. Krótki film rozpoczął się

na nowo, wyraźnie ukazując Alexis, która stoi w świetle księżyca na nie znanej drodze. Gdy światła

reflektorów samochodu oślepiły ją, podniosła rękę. Za nią w tle rysował się tajemniczy zamek. Jadący

szybko pojazd najpierw uderzył w nią, podrzucając jej cudowne, szczupłe ciało jak szmacianą lalkę, a

potem po niej przejechał.

Mięśnie brzucha Newmana naprężyły się. Poczuł, jak koła miażdżą jej bezwładne ciało łamiąc kości,

gruchocząc czaszkę. Samochód zatrzymał się gwałtownie. Na drodze za nim leżała nieruchomo Alexis.

Newmanowi wydawało się, że usłyszał, jak kierowca wrzuca wsteczny bieg, chociaż film nie miał

ścieżki dźwiękowej — słychać było tylko odgłos przewijania szpuli w kabinie projekcyjnej. Jego

papieros zgasł, zgnieciony w palcach. Newman przeniósł wzrok z poskręcanego ciała na sterczący

wysoko zamek, na ciemne kontury przypominające ilustracje do baśni Hansa Andersena. Zaczęło się

od nowa.

Samochód ruszył ostro do tyłu. Kierowca nie zmienił pozycji kierownicy ani o cal. Przejechał po

leżącym na drodze ciele. Newman znów usłyszał trzask łamanych kości. W tym momencie jej piękna

twarz była już z pewnością zgnieciona na miazgę. Auto zatrzymało się kilka jardów od Alexis i jeszcze

raz ruszyło.

Film zadrżał. Światła zatańczyły Newmanowi przed oczami. Pusty, biały ekran. Newman wstał,

przesunął się do przejścia i wyszedł z małej, przyprawiającej o klaustrofobię sali kinowej. Howard

ruszył szybko za nim, w foyer złapał go za rękę. Newman strząsnął jego dłoń, jakby ludzkie dotknięcie

było mu przykre.

— Czy to twoja żona? — spytał Howard.

— Powiedziałem ci przecież. To była Alexis.

Mówił już o niej w czasie przeszłym. Ruszył ponurym korytarzem jak robot, patrząc prosto przed

siebie. Noga za nogą. Lewa, prawa, lewa.

— Tak mi przykro — zaczął znowu Howard. — Czy ona wpadła na trop jakiejś grubszej sprawy?

— Powiedziałem, żebyś się zamknął. Rozpoznałem ją, to wszystko.

— Szpulę wysłano w kasecie. Z poczty, bardzo blisko twojego mieszkania. Kod pocztowy SW5...

Newman szedł dalej. Zgaszonego papierosa trzymał nadal w ręku. Zgaszonego jak Alexis. Jego twarz

nie zdradzała żadnych uczuć. Stawiał długie kroki. Howard musiał się spieszyć, żeby za nim nadążyć.

Spróbował z innej strony:

— Dołączona była krótka wiadomość napisana niewprawnymi drukowanymi literami: Powiedz innym,

żeby trzymali się z daleka od Procane'a. To była... — Howard zawahał się. Newman zaczynał go

przerażać. — Sądzimy, że to była pogróżka. Chodź i usiądź na chwilę w moim biurze. Napijesz się

kawy. A może coś mocniejszego? Paru naszych ludzi obejrzało to, próbując zidentyfikować kraj. Ten

zamek...

— Gdzieś go już widziałem — powiedział tym samym obojętnym tonem Newman.

— Gdzie?

Howard zdał sobie sprawę, że zadał to pytanie zbyt szybko. Newman właśnie miał zamiar wyjść

frontowymi drzwiami. Odpowiedział nie zatrzymując się:

— Na zdjęciu. Nie wiem gdzie. Czy tą sprawą zajmie się Tweed? I kim jest Procane?

— Nie mamy zielonego pojęcia.

— W porządku, możesz mi łgać.

Newman zarejestrował krótką pauzę przed odpowiedzią Howarda.

Doszedł do portierni, strażnik ubrany po cywilnemu podniósł się zza biurka, by poprosić o przepustkę.

Howard pokręcił głową i strażnik usiadł z powrotem, podczas gdy Newman otworzył drzwi i nie

oglądając się, bez słowa, zszedł schodami na Park Crescent.

To było pierwsze wydarzenie, które w roku 1984 rozpętało wielkie polowanie na człowieka — z

powodu wyborów prezydenckich w USA, wyznaczonych na 7 listopada. O godzinie siódmej tego

chłodnego ranka — zanim temperatura zaczęła gwałtownie rosnąć do niewiarygodnego upału

trwającego już dwa miesiące — Newman pojechał taksówką z powrotem do domu. Był czwartek, 30

sierpnia.

Rozdział l

Drugie wydarzenie miało miejsce dwadzieścia minut później i było czystym przypadkiem. Siedząc w

taksówce, która zbliżała się do jego mieszkania na Beresforde Road w południowym Kensington,

Newman stwierdził, że sam nie jest w stanie przygotować sobie śniadania.

Poprosił kierowcę, by zatrzymał się przy ogrodzie otaczającym kościół św. Marka. Wysiadając zapłacił

za przejazd i zaczął iść w kierunku zachodnim, w stronę hotelu Forum, przez co nie zauważył

niebieskiej cortiny, zaparkowanej wbrew przepisom naprzeciwko wejścia do budynku, w którym

mieszkał — Chasemore House. Na przednich fotelach auta siedzieli dwaj mężczyźni. Później pewien

świadek powiedział policji, że byli ubrani w ciemne garnitury, lecz nie potrafił opisać ich dokładniej.

Newman spotkał natomiast listonosza stojącego na chodniku i przeglądającego plik listów do

doręczenia. Listonosz podniósł wzrok i uśmiechnął się.

— Dzień dobry, panie Newman. Kolejny cudowny dzień. Myśli pan, że ten upał potrwa aż do Bożego

Narodzenia?

— Przy odrobinie szczęścia...

Newman odpowiedział automatycznie, tym samym monotonnym głosem, który tak bardzo

denerwował Howarda. Listonosz wyciągnął trzy koperty i znowu spojrzał na Newmana. Miał przed

sobą dobrze zbudowanego, czterdziestoletniego mężczyznę, starannie ogolonego, o gęstych

piaskowych włosach, którego twarz była zwykle wesoła, jakby prawie wszystko w swoim życiu uważał

za zabawne. Zawzięta twarz, jaką listonosz ujrzał tego ranka, była jak z kamienia.

— Dzisiaj mam dla pana trzy — oznajmił listonosz. — Tylko jeden zagraniczny. W interesach chyba

spokój.

— Dziękuję. — Newman zignorował aluzję do swego zawodu korespondenta zagranicznego i ruszył w

kierunku hotelu Forum, szesnastopiętrowej betonowej wieży, górującej nad tą częścią Londynu. Dwa

rachunki w zwyczajnych brązowych kopertach. Ale kiedy zerknął na trzecią, zatrzymał się.

Poznał to wydłużone, niewyraźne pismo i... po plecach przebiegł mu zimny dreszcz. To od Alexis. List

od Alexis, która już nie żyje. Na niebieskiej naklejce, w pośpiechu krzywo przyklejonej, wydrukowano

słowa: Par Avion, Lentoposti, Flygpost. Po francusku, fińsku i szwedzku. Stempel pocztowy był

czytelny. W czerwonym kółku Helsinki, potem 25.8.84, a dalej Helsingsfors, szwedzka nazwa Helsinek.

Doznał dziwnego uczucia. Dzisiaj jest czwartek. Alexis żyła jeszcze ostatniej soboty, kiedy to nadała

ten list. Bogate doświadczenie korespondenta zagranicznego spowodowało, że jego umysł zaczął

pracować pomimo odrętwienia.

Puszka z tym okropnym filmem wyświetlonym mu przez Howarda mogła być przywieziona do Brytanii

i wysłana z miejscowej poczty przez kogoś, kto przyleciał na Heathrow z Helsinek. To wszystko

wydarzyło się w ciągu ostatnich czterech, pięciu dni.

Wkroczył do Forum jak automat, z nienaruszoną kopertą w kieszeni. Wszedł po schodach do

kawiarni, zamówił kawę z grzanką i usiadł przy stoliku, z daleka od innych gości. Wypił dwie filiżanki

czarnej kawy, przyglądając się kopercie, na której w lewym górnym rogu były również wydrukowane

granatowymi literami nazwa i adres hotelu.

Hotelli Kalastajatorppa, Kalastajatorpantie l, 00330 Helsinki 33. Kiedyś był służbowo w Helsinkach,

lecz mieszkał w Marski, w samym centrum miasta. Nigdy nie słyszał o hotelu z tak skomplikowaną

nazwą. Pieczołowicie posmarował masłem grzankę, nałożył marmolady i zmusił się do jedzenia.

Otworzył kopertę, znalazł w niej jeden arkusz papieru z nazwą tego samego hotelu w nagłówku.

Swymi niebieskimi oczyma przebiegł krótką treść, nakreśloną śmiałym pismem, które zawsze

przypominało mu morskie fale. Za pierwszym razem nie zrozumiał treści. Zaczai czytać drugi raz.

Kochany Bobie. Cholernie się spieszę, by złapać statek — odpływa o 10.30. Adama Procane'a trzeba

powstrzymać. Stawiam na archipelag. Teraz wychodzę. List wyślę po drodze do portu. Alexis.

Samo Alexis. Nie: Całuję cię, Alexis. A zatem nic się nie zmieniło, nawet na samym końcu. Ich

rozstanie okazało się zdecydowane i trwałe. To była wiadomość profesjonalna, ale przynajmniej

Alexis wypowiedziała pod jego adresem jeden, końcowy gorzki komplement. Bez względu na to, jak

ważną sprawą zajmowała się dla Le Monde, wierzyła, że to on jest człowiekiem, który potrafi

pociągnąć tę sprawę, gdyby zdarzyło się najgorsze. I stało się najgorsze.

Procane.

Howard wspomniał o Procanie, potem nieprzekonująco zaprzeczył temu, że cokolwiek o nim wie.

Newman znowu nalał sobie kawy i zapalił papierosa, zastanawiając się nad tym, co ma. Cholernie

mało.

Adam Procane, kimkolwiek jest. Statek odpływający nie wiadomo skąd — najprawdopodobniej z

portu w Helsinkach — o godzinie 10.30. To znaczy rano. Gdyby Alexis miała na myśli wieczór,

napisałaby 22.30. I dokąd odpływał ten statek? Chyba nie do Leningradu? Newman pokładał nadzieję

w Bogu.

Archipelag. Który? Jest szwedzki, ciągnący się od Sztokholmu do archipelagu Abo — lub Turku, jak

nazywają go Finowie. Ten zajmuje drugie miejsce na świecie pod względem wielkości — labirynt wysp

i wysepek, z których wiele to zaledwie skały wystające nad powierzchnię morza. Dlaczego archipelag

miał być tak ważny? I o którym z nich myślała?

Poza tym miał jeszcze dwie rzeczy. Nazwę hotelu w Helsinkach, w którym musiała zatrzymać się

Alexis. I ten tajemniczy zamek w tle filmu utrwalającego chwilę, gdy została pogruchotana przez

tamtego sukinsyna kierowcę. Powinien sobie przypomnieć — gdzie widział tę bardzo dziwną budowlę

wznoszącą się ponad otaczające ją miasto.

Zapłacił rachunek i poszedł do swego mieszkania. Była 8.30 i w Londynie panował ruch

charakterystyczny dla kolejnego żmudnego i pracowitego dnia. Nieliczni przechodnie z pośpiechem

szli chodnikami. Pierwszym ostrzeżeniem był wóz policyjny z niebieskimi światłami na dachu,

zaparkowany przed Chasemore House.

Tweeda opanowało rzadkie uczucie zimnej furii. Howard późno przyjechał do kwatery SIS (Secret

Inteligence Servi-ce) — tajnej służby wywiadowczej — i dopiero co opowiedział o wcześniejszej

wizycie Newmana. Tweed, zażywny mężczyzna w średnim wieku, stał za biurkiem w swoim gabinecie

na pierwszym piętrze, z oknem wychodzącym na Park Crescent. Byli w pokoju sami.

— Uważałem, że ma prawo obejrzeć ten film — powiedział Howard do swego zastępcy. — A przy

okazji przypominam, że Alexis była jego żoną — dodał z nutą sarkazmu.

Tweed zdjął okulary w rogowej oprawie i zaczął przecierać szkła chusteczką. Spojrzał na Howarda —

sześć stóp wzrostu, jak zwykle nienagannie ubrany w ciemnogranatowy garnitur Chester Barrie.

Howarda, mężczyznę o gładkiej i dokładnie wygolonej twarzy, spojrzenie to rozdrażniło — zabrząkał

drobniakami w kieszeni spodni. Tweed, zanim odpowiedział, ostrożnie nałożył okulary. Z kieszeni

pogniecionej marynarki wyjął kopertę i położył ją na biurku.

Forbes Colin - Kamuflaż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: