Katarzyna 05 - Juliette Benzoni.pdf - Benzoni Juliette - LadyHenrietta

JULIETTE BENZONI

Katarzyna Tom 5

Catherine: Catherine et le temps d’aimer. Tome V

Tłumaczyła: Barbara Radczak

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział pierwszy

KLASZTOR W AUBRAC

Mgła stawała się coraz gęstsza. Jej długie, szare wstęgi owinęły niby jakiś

wilgotny całun gromadę strudzonych pielgrzymów. Wiele już dni wędrowali tak

wśród bezkresnego pustkowia, a mimo to nic nie wskazywało, że cel jest blisko.

Zerwał się wiatr i z potężnym wyciem nadciągnął znad wyżyny, rozpędzając na

chwilę opary mgły, która po chwili odrodziła się jeszcze cięższa i bardziej

nieprzenikniona.

Katarzyna szła pochylona i ze spuszczoną głową, ukrytą pod wielkim

kapeluszem szarpanym przez wiatr. Ściskając poły targanej lodowatymi

podmuchami peleryny, opierała się z całej siły na kosturze. Minęło już pięć dni,

odkąd wyruszyli z Le Puy, zdążyła więc się przekonać, jak nieoceniony jest ten

kij, kiedy zaczyna ciążyć zmęczenie. Tak jak w tej chwili, kiedy sama ledwo

powłócząc nogami podtrzymywała na dodatek Gillette de Vauchelles. Była to

czterdziestoletnia wdowa, kobieta o usposobieniu łagodnym i melancholijnym.

Na jej twarzy malował się nieuleczalny smutek, a piersią wstrząsał suchy kaszel.

Pochodziła z dobrego domu, była wykształcona i głęboko wierząca. Katarzyna

widząc, że z ledwością trzyma się na nogach i z trudem chwyta oddech,

natychmiast ofiarowała jej swą pomoc. Gillette jednak najpierw odmówiła.

– Będę ci ciężarem, siostro... Wystarczy ci twój własny krzyż.

Tak było w istocie. Trud całego dnia ciążył Katarzynie, a stopy, obtarte

przez ciżmy z nie wyprawionej skóry, piekły dotkliwie. Pomimo to czuła, że musi

przyjść z pomocą towarzyszce niedoli. Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

– Nic mi nie jest! A we dwie będzie nam raźniej.

Kobiety, podpierając się wzajemnie, pokonywały okrutną drogę, która w

miarę upływu czasu stawała się coraz cięższa.

Pielgrzymi opuścili stodoły w Malbouzon o świcie, zamierzając tego dnia

dotrzeć do przeorstwa w Nasbinals, odległego o niewiele ponad milę drogi.

Wkrótce jednak nad okolicą zaległa mgła i zabłądzili. Nigdzie nie było widać

kamiennego muru, który powinien wznosić się przy drodze wiodącej do celu.

Wtedy przewodnik zwołał ich wszystkich i powiedział:

– Musimy iść dalej tą drogą, choć nie wiemy, dokąd nas zawiedzie. Jeśli

zboczymy, będziemy krążyć w kółko we mgle. Nie pozostaje nam nic innego, jak

zdać się na łaskę niebios!

Jego słowa zostały przyjęte szeptem aprobaty. Przetłumaczono je

Szwajcarom i Niemcom, którzy szli w tyle. Żaden z nich nie zgłosił sprzeciwu,

tak wielkim posłuchem cieszył się przewodnik wśród tej zróżnicowanej gromady.

Katarzyna nie wiedziała właściwie, co ma o nim sądzić. Słyszała, że nazywa się

Gerbert Bohat i że jest jednym z najbogatszych mieszczan w Clermont, ale

inaczej go sobie wyobrażała. Był wysoki, chudy i miał wygląd ascety. Jednak

jego niespokojna twarz zdradzała kłębiące się w nim uczucia. Zazwyczaj w jego

szarych oczach malowała się chęć dominacji, lecz od czasu do czasu dał się w

nich zauważyć jakiś niepokój, nieomalże strach. Był nieprzystępny, choć miał

wszelkie cechy przywódcy. Tym niemniej Katarzyna była przekonana, że Gerbert

nienawidzi kobiet. Zawsze zwracał się do niej chłodnym, ledwo uprzejmym

tonem, podczas gdy dla innych pielgrzymów był bardzo miły. Kiedy jednak

przychodziła godzina modlitwy, Katarzynie zdawało się, że dusza tego

mężczyzny płonie...

Wędrowcy szli więc w nieznane, aż nagle przed nimi, z oparów mgły,

wyłonił się stary most nad potokiem.

– To Bès – objaśnił Gerbert – a ten most nazywa się Marchastel. W takim

razie musimy iść prosto. Nie staniemy przeto w Nasbinals, lecz w klasztorze w

Aubrac. W drogę!

Słowa przewodnika dodały wszystkim otuchy. Pielgrzymi zaintonowali

pieśń i ruszyli przed siebie. W miarę jednak jak mgła zasnuwała okolice i droga

stawała się niewidoczna, ich głosy, jeden po drugim, milkły. Czasem zza zasłony

mgły ukazywało się zdradzieckie torfowisko, bagno czy głęboka przepaść lub

szare siodło wzgórza, większą jednak część czasu trzeba było iść po omacku, z

oczami utkwionymi w ziemię. Wkrótce zapadła noc, niosąc ze sobą swoje

niebezpieczeństwa. Czy przyjdzie im nocować tutaj, na tym pustkowiu, poddać

się biczowaniu wiatru niosącego drobne płatki śniegu, nie należącego do

rzadkości na pustynnych połaciach Aubrac?

Zapał Katarzyny nie słabł pomimo psiej pogody i obtartych stóp. Była

gotowa znieść sto razy więcej, żeby tylko odnaleźć ukochanego Arnolda.

Nagle Gillette de Vauchelles potknęła się i upadła, pociągając za sobą

Katarzynę. Gerbert widząc zamieszanie, natychmiast pośpieszył do kobiet.

– Co tu się dzieje? Czy nie możecie patrzeć pod nogi?

Jego głos był surowy i całkowicie pozbawiony współczucia. Katarzyna,

będąc u kresu sił, nie miała zamiaru znosić złego humoru Klermontczyka. Toteż

jej odpowiedź zabrzmiała równie oschle.

– Moja towarzyszka jest już wykończona tą nie kończącą się drogą! Jeśli w

ogóle coś takiego można nazwać drogą! A na dodatek ta mgła!

Gerbert wykrzywił usta w pogardliwym uśmiechu.

– Wędrujemy dopiero pięć dni! Ta niewiasta powinna zostać w domu,

wiedząc, że jest chora! Pielgrzymka to nie rozrywka! Pan Bóg chce...

– Pan Bóg chce – przerwała ostro Katarzyna – aby okazywać bliźniemu

miłosierdzie! Wielka mi zasługa podjąć trud wędrówki, kiedy jest się w pełni sił!

Zamiast upomnień lepiej byś nam, panie, pomógł!

– Posłuchaj mnie, niewiasto! – odparł Gerbert. – Nikt cię nie pytał o

zdanie! Moim obowiązkiem jest doprowadzić tę gromadę do grobowca świętego

Jakuba! Inni mogą przyjść ci z pomocą!

– Ośmielam się zauważyć, panie, że nie jestem dla ciebie żadną

„niewiastą” i że mam nazwisko: nazywam się Katarzyna de Montsalvy!

– Przemawia przez ciebie pycha! – odpalił Gerbert. – Nie zapominaj, że

jesteś tylko cząstką gromady grzeszników na drodze skruchy!

Pogardliwy i moralizatorski ton Klermontczyka rozzłościł do żywego

Katarzynę.

– Łatwo ci mówić o pysze innych, „mój bracie” – przerwała, podkreślając

specjalnie słowo „brat”. – Wydaje się, sądząc po żarliwości twego miłosierdzia,

że temat ten znasz doskonale!

Na takie słowa w szarych oczach Gerberta błysnął gniew. Spojrzenia

przeciwników skrzyżowały się. Katarzyna jednak nie spuszczała oczu, ciesząc się

w duchu ze zdenerwowania mężczyzny. Ten człowiek powinien wreszcie

zrozumieć, że ona nigdy nie podda się jego woli. Widać to było wyraźnie w jej

hardym spojrzeniu.

Nagle Gerbert uniósł wysoko swój pielgrzymi kostur, lecz w tej samej

chwili ktoś z gromady chwycił podniesione ramię, zmuszając je, by opadło.

– Hola, bracie! Opanujże się! Nie zapominaj, że masz do czynienia z

białogłową, nie z giermkiem! Do diaska, wy w tej waszej dzikiej Owernii macie

proste obyczaje – powiedział kpiącym tonem nieznajomy. – Lepiej byś pomyślał,

panie, jakim sposobem wyprowadzić nas z tej mgły przeszywającej do szpiku

kości. Nie pora tu i miejsce na spory, a ja sam potrafię wesprzeć towarzyszkę pani

Katarzyny aż do następnego postoju... jeśli jakimś cudem uda się nam doń

dotrzeć!

– W schronisku przyklasztornym otrzyma należytą opiekę – wymamrotał

Gerbert, oddalając się na czoło gromady.

– Dopiero jak ujrzę dachy, uwierzę w to jego schronisko! – parsknął

obrońca Katarzyny, pomagając jej podnieść nieszczęsną Gillette, pod którą ze

zmęczenia uginały się nogi. – Tę kobietę trzeba nieść – dokończył, obrzucając

gromadę spojrzeniem zachęty.

Katarzyna uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Do tej pory nie

zauważyła tego człowieka pośród pielgrzymów, a teraz, przyglądając mu się z

bliska, zwróciła uwagę na jego niezwykły jak na pielgrzyma wygląd. Był to

młody, szczupły mężczyzna, średniego wzrostu, lecz jego twarz nie przypominała

oblicza skruszonego pokutnika. Niezwykle wyrazista, nie miała w sobie nic

wyważonego: grube, mięsiste wargi, długi, silny, złamany pośrodku nos, małe

niebieskie oczy osłonięte bezbarwnymi brwiami, kwadratowy, znamionujący

odwagę podbródek i mnóstwo przedwczesnych zmarszczek. Dopełniały jego

fizjonomii grubo ciosane rysy, żywe spojrzenie zdradzające inteligencję i kpiące

zmarszczki wokół ust. Widząc zaciekawienie w oczach nieznajomej, uśmiechnął

Katarzyna 05 - Juliette Benzoni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: