Szajnocha - Szkice historyczne.pdf - Literatura piekna - ILZAK

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Karol Szajnocha

Kto był kim

w Galicji i Lodomerii

SZKICE HISTORYCZNE

WYDAWNICTWO TOWER PRESS

GDAŃSK 2001

JAN SOBIESKI BANITĄ I PIELGRZYMEM

Wiadomość o królu Janie III jako banicie znajdzie niestety mniej trudną wiarę, niżby

właściwie należało. Przyzwyczailiśmy się bowiem mieć nader niepochlebne wyobrażenie o

jego charakterze i postępkach w młodości. I nie dziś dopiero urosło to mniemanie, lecz

panowało już powszechnie za jego życia. Ledwie nie wszystka szlachta spółczesna jak z

jednej strony widziała w nim jedynego obrońcę od nieprzyjaciół i zbawcę kraju, tak z drugiej

żywiła ku niemu głęboką od dawna niechęć. Było w tym daleko więcej uprzedzeń niż

słuszności, lubo uprzedzeń z bardzo ważnych powodów.

Początki publicznej służby młodego starosty jaworowskiego przypadły w porę

najnieszczęśliwszą. Okropne klęski wojen kozacko-tatarskich za Chmielnickiego rozkołatały

do gruntu cały gmach społeczeński. Sromota ucieczki pilawieckiej otarła wstyd z

promiennego niegdyś oblicza szlachty. Niespodziewany pogrom batowski nauczył drżeć na

lada wieść o chłopstwie i Tatarach. Uświęcona przez Sicińskiego wolność pogrążania

Rzeczypospolitej za lada zachceniem w otchłań nierządu rozzuchwalała do wszelkich

bezpraw i gwałtów. Powszechne wiarołomstwo w początkach wojny szwedzkiej oswoiło z

najsroższymi zbrodniami publicznymi. Spadły te wszystkie plagi na Polskę w niespełna

ośmiu latach, między rokiem 1648 a 1655. Miał Jan Sobieski u wstępu tej strasznej pory lat

niespełna 18, u jej końca mało co więcej nad lata pełnoletności.

Wyobraźmyż sobie młodzieńca gorącej duszy, rzuconego na falę burzy ówczesnej. Do

tego był to młodzian bez ojca, bez przewodnika, bez znanej nam poważniejszej opieki

męskiej. Ojciec już przed kilku umarł latami, a znakomita wysokim umysłem matka lgnęła

więcej ku starszemu z synów, Markowi, powszechnie wyżej cenionemu od Jana.

Upośledzony od matki, stracił Jan niebawem i tegoż brata starszego, jedyna zapewne moralną

podporę swoją. Sam jeden, namiętny, powszechnym porwanym wirem, jakże daleko mógł

młody wartogłów dać się unieść prądowi!

Jan Sobieski uniósł się mniej daleko, niż się można było obawiać, ale nie uniknął śladów

powszechnego zepsucia. Skażona nimi młodość tym niepochlebniejszą ustaliła o nim opinię,

im większe uszanowanie otaczało pamięć zmarłego ojca i brata. Przybyła niebawem jeszcze

ważniejsza pobudka do publicznej niechęci. W ostatnim niebezpieczeństwie ojczyzny po

opanowaniu kraju przez Szwedów poruszona została kwestia następstwa po Janie Kazimierzu.

Dla uzyskania pomocy albo pokoju w Wiedniu, Siedmiogrodzie i Moskwie okazano tym

wszystkim dworom nadzieję zapewnienia sobie tronu polskiego jeszcze za życia Jana

Kazimierza. Rozpoczęły się w tym celu żywe zabiegi dyplomatyczne, które w istocie

posłużyły do rozerwania zawieszonej nad Polską burzy. Gdy jednak niebezpieczeństwo

minęło, zamierzył dwór warszawski położyć koniec dalszym nadziejom i intrygom tego

rodzaju, a to przez podniesienie projektu całkiem nowej elekcji. Wszyscy senatorowie nie

tylko zgodzili się na wybór jednego z książąt francuskich, ale jak najgorliwiej dopomagali

królestwu w tym zamyśle. Popierał go mianowicie wielki marszałek koronny Lubomirski, w

niedawnej wojnie szwedzkiej nieskończenie zasłużony ojczyźnie i królowi, a teraz walny

promotor następcy francuskiego. Są nawet wszelkie poszlaki, iż sam Lubomirski poddał

królowi pierwszą myśl takiej elekcji.

Ale zamysły magnatów jak Lubomirski dziwnie subtelnymi poruszyły się sprężynkami.

Lada zadraśnięcie miłości własnej nadawało inny obrót ambicji, czyniło adwersarzem

stronnika. I pan marszałek w. kor. z nader maluczkich przyczyn stał się przeciwnikiem

własnego elekcji francuskiej planu. A ponieważ dwór wiedeński przez swego posła w

Warszawie pracował gorąco nad usunięciem Francuza od następstwa, więc zawiązało się

bliskie porozumienie między marszałkiem w. kor. a gabinetem wiedeńskim.

Ajenci cesarscy i marszałkowscy rzucili się do podburzania szlachty przeciw projektowi

elekcji, przedstawiając ją zamachem na swobody szlacheckie, niecąc wszędzie gwałtowny

entuzjazm dla tych swobód. Wybuchła w całym kraju niezmierna agitacja umysłów, na pozór

republikancko-narodowa, w istocie marszałkowsko-cesarska. Marszałek w. kor. poczytany

został głównym obrońcą swobód i wraz z całą szlachtą coraz głębiej w austriacką brnął

matnię. Austriaccy rozesłańcy układali dla szlachty łacińskie śpiewki na cześć złotej

wolności, a szlachta na teatrze w Warszawie strzelała z łuków do aktorów francuskich, którzy

śmieli przedstawiać zwycięstwo Francuzów nad cesarzem.

Można więc pojąć, w jaką niechęć publiczną popadli wszyscy stronnicy dworu i jego

planów. Między tymi był także młody Sobieski, od czasu wojny szwedzkiej rzetelnie

zasłużony królestwu i już chorążym koronnym mianowany. Wraz z całym prawie senatem

pozostał on wiernym projektowi elekcji i ze wszystkimi senatorami doznawał za to gniewu

opinii. Dalsze owszem wypadki uczyniły go wybraną ofiarą jej zawziętości. Gdy bowiem w

coraz sroższym rozterku między dworem i rozkoszującym marszałkiem przyszło do złożenia

Lubomirskiego z hetmaństwa polnego i marszałkowstwa w. kor., stał się młody chorąży

poniewolnym następcą w obu jego urzędach. Buławę polną przeznaczono najpierw

Czarnieckiemu, ale po jego razem prawie z nominacją przypadłej śmierci, przeszło i

hetmaństwo tuż po lasce na Jana. Stało się to nie tylko bez jego starań i zabiegów u dworu,

ale nawet przeciw jego życzeniom. Zamiast cieszyć się ze swojej nagłej promocji, użala się

on na nią w swoich listach poufnych i zarówno łaskę jak i buławę przyjmuje sercem

niechętnym; raczej z posłuszeństwa dla dworu, niż dla dogodzenia ambicji.

Nie ocaliło to przecież reputacji Sobieskiego u szlachty. Widziano w nim spadkobiercę

dostojeństw marszałkowskich, a to wystarczyło do zadania mu śmiertelnego ciosu u szlachty.

Jako przyjaciel zamysłów dworskich, mniemany ciemiężca niewinnego marszałka, opressor

swobód publicznych, stał się Jan Sobieski celem nienawiści powszechnej. Że uciemiężony

marszałek za cesarskie pieniądze wojnę podniósł domową, o cesarskie pieniądze raz po raz

błagające do Wiednia pisywał lista, nie zwracało na się uwagi albo uchodziło za rzecz

dziwną. Że zaś młody chorąży w powszechnym skażeniu obyczajów nie był świętszym od

reszty młodzieży i niemłodzieży, że nadskakiwał paniom u dworu, i przez lat dziesięć kochał

się wiernie w wydartej sobie przez Zamojskiego francuskiej pannie dworskiej, poczytano mu

za grzech nieprzebaczony.

Zamiast cenzurować coraz sroższą swawolę szlachty na sejmie, w trybunałach i wojsku,

zajęto się niezmiernie żarliwą cenzurą modnych obyczajów u dworu, niezwyczajnych tam

rozrywek i galanterii, a osobliwie miłostek młodego chorążego. Podawano sobie ustnie i na

piśmie, wierszem i prozą, najpotworniejsze o nim pogłoski. Według tych plotek był to

pierwszy rozpustnik swojego czasu, niebezpieczny wszystkim mężom zwodziciel, prawdziwy

Kaligula. Pełne takich baśni rękopisy owej epoki, a jedna z niedrukowanych dotąd satyr na

senat tamtoczesny, przystępując do kreślenia obrazu Sobieskiego, zaczyna w istocie temi

słowy: „Ot i ten Kaliguła w pludrach rękę trzyma...” itd.

Do niepochlebnych pogłosek tego rodzaju możemy dorzucić jeszcze jedną, zapewne

najdotkliwszą ze wszystkich. Jan Sobieski tak dalece owymi czasy zboczył z toru słuszności,

iż musiał karanym być banicją. I to nie tylko raz jeden, ale dwukrotnie obwołało go prawo

banitą. Jakże ciężkie powody zniewoliły sędziów do wymierzania tej surowej kary przeciwko

synowi tak zasłużonego w narodzie ojca, pierwszego niegdyś senatora Rzeczypospolitej!

Posądzenia nasze nabierają tym większej wagi, gdy nam przyjdzie usłyszeć dalej, iż jedną z

tych banicji ukarany został młody Sobieski za przewinienie względem klasztoru panien

Karmelitanek we Lwowie. Nie należąc nawet do oszczerców albo łatwowiernych bajarzy,

Szajnocha - Szkice historyczne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: