Stowe - Chata wuja Toma.pdf - Literatura piekna - ILZAK

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

HARRIET ELIZABETH STOWE

CHATA WUJA TOMA

Wydawnictwo „Tower Press ”

Gdańsk 2001

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ I

W którym czytelnik zawiera znajomość z prawdziwie humanitarnym

człowiekiem

O zmierzchu któregoś dnia zimowego, w mieście P. w stanie Kentucky dwaj dżentelmeni

siedzieli przy butelce wina w dostatnio urządzonej jadalni, omawiali ważną zapewne sprawę.

Nawiasem mówiąc, powyższe określenie stosuje się jedynie do jednego z tych panów, drugi

bowiem był raczej przeciwieństwem dżentelmena. Niski i krępy, o grubej twarzy,

nacechowanej bezczelnością i napuszoną brutalnością, sprawiał wrażenie osobnika spod

ciemnej gwiazdy, gbura, przepychającego się łokciami przez życie. Ubiór jego był

dostosowany do twarzy: kamizelka grała wszystkimi barwami tęczy, błękitny krawat, luźno

związany, był upstrzony ciemnymi punkcikami, na grubych palcach skrzyły się liczne

pierścienie, a ze złotego łańcucha zwisały mnogie grona breloków, które potrącał nieustannie,

z upodobaniem przysłuchując się dźwiękom. Mowa jego była brutalna, naszpikowana

usterkami i gminnymi, czasem ordynarnymi wyrażeniami.

Natomiast drugi pan, mr. Shelby był dżentelmenem w każdym calu. Dom ten należał do

niego i świadczył o dobrym smaku i luksusowych przyzwyczajeniach gospodarza.

– Zapewniam pana, że Tom jest wyjątkowym człowiekiem – mówił gospodarz – i

wszędzie dano by mi za niego tę cenę. Jest niezwykle zdolny i uczciwy. Prowadzi moje

gospodarstwo wzorowo i regularnie jak mechanizm zegarowy.

– Uczciwy? O ile Murzyn może być uczciwy? – odparł szyderczo mr. Halley i dolał sobie

wina do szklanki.

– O nie, powiadam panu, że niebywale uczciwy i religijny. Jego pobożność wzmogła się

szczególnie pod wpływem misji wędrownej, która odwiedziła nasz kraj cztery lata temu.

Ufam mu bezgranicznie i nieraz powierzałem mu odpowiedzialne i pieniężne zlecenia. Nigdy

nie zawiódł zaufania.

– Niektórzy ludzie nie chcą wierzyć, aby Murzyn mógł być naprawdę szczerym

chrześcijaninem – odezwał się Halley – a ja w to wierzę. Niedawno nawet nabyłem taką

gratkę za psie pieniądze, bo wytargowałem ją u jegomościa, który miał nóż na gardle i płótno

w kieszeni. No i zarobiłem na czysto sześćset dolarów. Dobry był numer – a jużci. Na ogół

religia jest dobrą rzeczą u Murzyna. Sęk w tym, że rzadko się spotyka prawdziwą religię!

Przeważnie grają komedię.

– A ja panu powiadam, że Tom nie udaje. Niedawno wysłałem go do Cincinnati po pięćset

dolarów. Po drodze kuszono go: „Uciekaj Tomie do Kanady!” – „Nie” – odpowiedział – „Nie

mogę tego zrobić, gospodarz ma do mnie zaufanie”. Przykro mi się z nim rozstać... Ale do

rzeczy. Dam panu Toma i basta. Jeśli ma pan odrobinę sumienia, to zadowoli się pan Tomem.

– Ja, mr. Shelby, sumienia mam akurat tyle, ile powinien mieć kupiec! A w ogóle z

dobrym człowiekiem jestem skłonny do ustępstw, ale cóż robić, czasy nastały takie ciężkie!...

Słowo daję okropne czasy!

Westchnął ciężko i znowu napełnił szklankę.

– No, niechże pan powie ostatnie słowo, Halley! – odezwał się Shelby po krótkim

milczeniu.

– Czy nie ma pan no, bodaj jakiegoś chłopca lub dziewczynki na dobitkę?

– To znaczy... widzi pan, nie mógłbym się nikogo teraz pozbyć. Prawdę mówiąc,

zdecydowałem się sprzedać któregoś z niewolników tylko dlatego, że mnie warunki

materialne zmuszają. Nie lubię rozstawać się z niewolnikami. Tak jest, mój panie.

W tej chwili drzwi otworzyły się cicho, i na progu stanął ciemny chłopczyk cztero- lub

pięcioletni. Był wyjątkowo ładny. Czarne, połyskujące jak jedwab, miękkie włosy,

rozkosznymi kędziorkami okalały przepiękny owal dziecięcej, smagłej twarzy. Spod gęstych i

długich rzęs spoglądały błyszczące, czarne jak agat, łagodne i wesołe oczy. Nosił ubranko z

żółtego i pąsowego aksamitu; w kolorze tym było mu bardzo do twarzy. W ruchach jego była

jakaś komiczna, dziecięca pewność siebie, właściwa wszystkim pieszczochom.

– A! Harry! Proszę bardzo! – zawołał mr. Shelby – Chwytaj!

Podrzucił do góry szypułkę winogron. Chłopczyk podskoczył i zręcznie złapał owoc.

Gospodarz roześmiał się. Przywołał chłopca i pogłaskał go po głowie.

– A teraz, pokażesz temu panu, że umiesz tańczyć i śpiewać.

Chłopczyk zaśpiewał dziką i dziwną pieśń murzyńską, uzupełniając melodię komicznymi

ruchami nóg, rąk i całego ciała, znakomicie dostosowanymi do jej rytmu.

– Chwacki chłopak! – zawołał mr. Halley, rzucając mu kawałek pomarańczy.

– A teraz Harry pokaże, jak chodzi dziad Cujoy, kiedy dokucza mu reumatyzm – rzekł mr.

Shelby.

W tej chwili figura chłopczyka zmieniła się nie do poznania: z garbem na plecach,

opierając się na lasce, Harry pokuśtykał po pokoju, zataczając się i potykając o różne

przedmioty.

Obaj mężczyźni parsknęli niepohamowanym śmiechem.

– Hurra! Brawo! Co za szelma! – krzyknął mr. Halley. – No interes ubity!

Podniósł się i położył dłoń na ramieniu mr. Shelby.

– Biorę tego chłopca i sprawa załatwiona!

W tej chwili drzwi otworzyły się cicho i do pokoju zajrzała młoda, może

dwudziestopięcioletnia niewolnica. Z pierwszego wejrzenia można było przyjąć ją za matkę

małego Harry’ego. Miała takie same połyskujące włosy, takie same oczy i rzęsy. Zarumieniła

się gwałtownie, czując na sobie cyniczne spojrzenie mr. Halley’a. Była bardzo zgrabna. Jej

subtelne ręce i piękne nogi nadawały jej szczególną wytworność.

– Przepraszam – rzekła z zakłopotaniem – Przyszłam po Harry’ego.

– Jeśli chcesz, zabierz go ze sobą – odpowiedział mr. Shelby.

Skorzystała z pozwolenia skwapliwie. Wzięła chłopca na ręce i szybko wyszła z pokoju.

– Towar, paluszki lizać! – zawołał Halley – Przysięgam na Jowisza, to istny skarb! Z taką

dziewczyną może pan wzbogacić się w Nowym Orleanie! Widziałem, jak płacono tysiące za

gorsze okazy.

– Nie zamierzam bogacić się w ten sposób – odpowiedział sucho mr. Shelby. I aby zmienić

temat, odkorkował nową butelkę, nalał mr. Halley’owi i zapytał go, jak mu smakuje wino.

– Pierwsza klasa! – zawołał mr. Halley, klepiąc swego rozmówcę po ramieniu, i dodał

obcesowo: – No, niech pan powie, ile pan żąda za tę dziewczynę?

– Nie jest do sprzedania, mr. Halley. Moja żona nie może się bez niej obejść. Nie

sprzedałbym jej na wagę złota.

– Kobiety nie umieją rachować. Niech no pan pokaże im, ile można kupić brylantów, piór i

złotych zegarków za złoto wagi najdroższego im człowieka, a zobaczy pan, inaczej

zaśpiewają!... Jestem gotów założyć się! Naprawdę!

– Nie, Halley! Nie warto o tym mówić. Skoro powiedziałem, że nie, to rzecz skończona!

– W takim razie niech mi pan da chłopca. Zdaje się, że na to zasłużyłem?

– Ale na co panu chłopiec? Co pan z nim pocznie?

Stowe - Chata wuja Toma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: