Dobór surowców wyjściowych do wytwarzania proszków spiekanych.doc

Technologie Specjalne

Temat : Dobór surowców wyjściowych do wytwarzania 

                proszków spiekanych

Metalurgią proszków nazywamy metodę wytwarzania metali z ich proszków, bez przechodzenia przez stan ciekły. Oddzielne ziarna proszków łączą się ze sobą w jednolitą masę podczas wygrzewania silnie sprasowanych kształtek w atmosferze redukującej lub obojętnej.

Metodę tą najczęściej wykorzystuje się wtedy ( ale nie tylko), gdy metody topnienia i odlewania zawodzą. Z tego powodu metodami metalurgii proszków wytwarzamy:

•metale trudno topliwe jak np. wolfram, molibden, tantal, iryd;

•spieki metali i niemetali wykazujących znaczne różnice temperatury topnienia jak np. materiały na styki elektryczne z wolframu i srebra, szczotki do maszyn elektrycznych z grafitu i miedzi;

•materiały porowate na łożyska samosmarujące;

•materiały, które w stanie ciekłym są gęstopłynne i trudne do odlewania jak np. materiały na specjalne magnesy trwałe

Głównymi składnikami są proszki, wytwarzane różnymi metodami oraz w niektórych przypadkach różnego rodzaju lepiszcze, grafit i smary.

WYTWARZANIE PROSZKÓW METALI
W zależności od przeznaczenia proszków oraz rodzaju surowców wyjściowych stosuje się różne sposoby wytwarzania. Dzielą się one zasadniczo na dwie grupy:
• mechaniczne sposoby wytwarzania, polegające na rozdrobnieniu materiałów przez mielenie, piłowanie, rozpylanie itp.
• Procesy chemiczne i fizykochemiczne, jak np. kondensacja par metalu, redukcja chemiczna tlenków, elektroliza itp.
Często stosuje się metody obu grup, np. proszki uzyskane w drodze chemicznej mogą być jeszcze rozdrobnione mechanicznie lub proszki wykonane mechanicznie mogą w dalszym procesie podlegać oczyszczaniu chemicznemu (redukcji).

METODY MECHANICZNE

MIELENIE. Polega na kruszeniu materiału w prasach lub łamaczach, a następnie mieleniu w młynach kulowych z porcelany z kulami porcelanowymi lub ze stali. W pewnych przypadkach stosuje się nawet wykładziny z węglików spiekanych; w takich młynach kule wykonane są z twardych metali spiekanych. Najlepsze wyniki mielenia otrzymuje się przy przerabianiu materiałów kruchych. Wytworzone w ten sposób proszki mają duże znaczenie przemysłowe.
Mielenie może odbywać się również w młynach wirowo-udarowych. W komorze takiego młyna wirują w przeciwnych kierunkach dwa śmigła z twardych stopów. Materiały porywane przez śmigła i wirujący gaz ulegają rozdrobnieniu przy uderzaniu o siebie. W celu zabezpieczenia wytwarzanych proszków przed utlenieniem lub wybuchem wprowadza się do wnętrza komory gaz ochronny obojętny lub redukujący (gaz świetlny, azot). Mielenie w takich młynach ma nawet zastosowanie do materiałów plastycznych.

ROZPYLANIE. Polega na rozdrobnieniu wypływającego z dyszy ciekłego metalu za pomocą strumienia gazu lub cieczy. Wypływający z dyszy cienki strumień metalu wraz z otaczającym go strumieniem wody wpada na wirujące noże tarczy, które rozbijają go na drobne, szybko krzepnące cząstki.
Poprzez regulowanie ciśnienia metalu, wody oraz prędkości obrotowej tarczy, można uzyskać proszki o różnych wymiarach ziaren. W metodach rozpylania często stosuje się dodatkowo rozdrabnianie mechaniczne.
Pomimo wydajnej pracy tego typu urządzeń, otrzymany w ten sposób produkt zawiera zanieczyszczenia materiału wyjściowego, dlatego stosowany jest głównie do wyrobu produktów masowego użytku.

METODY CHEMICZNE

REDUKCJA ZWIĄZKÓW CHEMICZNYCH W PODWYŻSZONEJ TEMPERATURZE. Odbywa się w piecach z atmosferą redukującą w podwyższonej temperaturze. W urządzeniach tych redukowany tlenek jest umieszczony w łódeczkach metalowych, przesuwanych ruchem ciągłym przez długą komorę pieca w przeciwnym kierunku do ruchu gazu redukującego jakim najczęściej jest wodór.
Ponieważ zbyt wysoka temperatura spowodowałaby rozrost ziaren i spiekanie proszków w jednolitą masę, proces ten przebiega w znacznie niższej temperaturze od topnienia tlenku metalu. Metoda ta ma zastosowanie do wytwarzania proszków wolframu, molibdenu, niklu, kobaltu i miedzi.

REDUKCJA STOPIONYCH SOLI. Tą metodą można otrzymać proszki berylu, tytanu, cyrkonu, niobu, tantalu i uranu poprzez stopienie pod znacznym ciśnieniem pewnych soli tych metali z metalami alkalicznymi (sód, potas) lub metalami ziem alkalicznych (magnez, wapń). Najczęściej stosowanymi solami są: chlorki, fluorki lub sole podwójne. Uzyskany w wyniku redukcji produkt ługuje się w wodzie (filtruje), a następnie oczyszcza.

WYTWARZANIE WĘGLIKÓW. Polega na ogrzewaniu proszków metali zmieszanych z drobną sadzą w temperaturze 1300 2200 C°. W ten sposób wytwarza się proszki węglików molibdenu, wolframu, tytany i inne. Często wytwarza się węgliki przez nawęglanie tlenków metali, które następnie zostają mechanicznie rozdrobnione. Wytworzone ta metodą proszki stosowane są do wyrobów materiałów twardych.

METODY FIZYKOCHEMICZNE

W drodze procesów fizykochemicznych otrzymuje się proszki o wyższej czystości. Procesy te polegają na zestalaniu par metali (kondensacji) co prowadzi do uzyskania proszków jeszcze drobniejszych niż w procesie rozpylania.
Metoda ta ma duże zastosowanie w wyrobie proszków cynku. Tlenek cynku jest redukowany węglem, a odparowujący cynk ulega następnie zestalaniu w postaci drobnego proszku, który pokrywa się cienką błonką tlenku, zabezpieczającą go przed spieczeniem.

METODA KARBONYLKOWA. Polega na działaniu pod znacznym ciśnieniem tlenku węgla na rudy żelaza lub niklu. Efektem reakcji są ciekłe związki, tzw. karbonylki. Do wytwarzania proszków stosowane są głównie czterokarbonylek niklu lub pięciokarbonylek żelaza. Związki te w podwyższonej temperaturze nie są trwałe i ulegają łatwo rozkładowi na metal i tlenek węgla. Metal wydziela się w postaci proszku w specjalnych zbiornikach, a uwolniony gazowy tlenek węgla powraca znowu do procesu.
Metoda ta stosowana jest głównie do żelaza i niklu, jakkolwiek inne metale tworzą także karbonylki. Uzyskane tą metodą proszki odznaczają się znaczną czystością, dlatego stosuje się je do wyrobu ważniejszych materiałów, jak np. materiały magnetyczne, próżniowe, elektryczne itp. Ze względu na ich dobrą prasowalność stosowane są również do wytwarzania produktów o złożonych kształtach.

METODA ELEKTROLITYCZNA. W zależności od stanu i rodzaju elektrolitu rozróżnia się dwie odmiany:
- metoda wydzielania proszków z roztworów wodnych soli - stosuje się do wytwarzania proszków niklu, kobaltu, żelaza, srebra, miedzi.
- metoda wydzielania proszków ze stopionych w podwyższonej temperaturze soli metali- stosuje się do uzyskiwania tantalu, niobu, wanadu, cyrkonu, toru, tytanu i uranu
W zależności od warunków elektrolizy uzyskuje się albo kruchy osad na katodzie,
rozdrabniany później mechanicznie, albo proszek opadający na dno wanny.
Metoda ta jest jedną z częściej stosowanych w przemyśle.

WYTRĄCANIE ELEKTROCHEMICZNE. Proszek metalu jest wydzielany z roztworu soli przez wytrącanie go innym metalem, np. za pomocą miedzi wytrąca się srebro z roztworu wodnego azotanu srebra.
Uzyskane w ten sposób proszki podlegają zwykle dalszemu rozdrabnianiu w młynach. Jest to metoda od dawna stosowana do wyrobów proszków srebra, złota, platyny i cyny.
W przypadku uranu, toru, cyrkonu i berylu stosuje się wytrącanie proszków w podwyższonej temperaturze ze stopionych soli tych metali.
 

DYSOCJACJA TERMICZNA. Polega na uzyskiwaniu proszków metali ze związków nietrwałych w wyższej temperaturze przez dysocjację termiczną.
 

METODY SOECJALNE. Mają zastosowanie w specjalnych przypadkach , takich jak np. rozdzielanie (destylacja) stopów składających się z metali różniących się temperaturą topnienia i ciśnieniem pary.

PRASOWANIE PROSZKÓW METALI

Połączenie się czystych, pozbawionych powłok tlenkowych i dostatecznie płaskich ziaren może się odbyć w temperaturze pokojowej, jeśli nastąpi zbliżenie powierzchni ziaren na odległość atomową. Jednak w praktyce nie daję się zrealizować takich warunków, nawet przy największych ciśnieniach, wskutek czego łączenie proszków dokonuje się w innych warunkach.
Poprzez sprasowanie proszków uzyskuje się zbliżenie krystalitów, powiększenie powierzchni ich styku oraz czyszczenie powierzchni styku przez mechaniczne zdarcie tlenków z sąsiadujących ze sobą cząstek.
Na skutek tarcia, w momencie przesuwania się ziaren po sobie, następuje podwyższenie temperatury, co sprzyja bezpośredniemu łączeniu się cząstek w temperaturze pokojowej oraz powoduje mechaniczne zazębianie się ziaren.
Wyniki procesu prasowania są uzależnione od właściwości proszku oraz od sposobu prasowania i kształtu matryc. Ciśnienie wywierane na proszek nie rozchodzi się równomiernie w całej masie proszku, co powoduje nierównomierny rozkład gęstości w kształtce i jest przyczyną nierównomiernego skurczu, spowodowanego zmniejszaniem się porów. W zależności od warunków technologicznych spieku, skurcz liniowy dochodzi do 30%, a objętościowy do 50%. Do prasowanych mas dodaje się składniki zmniejszające tarcie (grafit, stearyny, gliceryny, alkohol, eter, aceton, benzol, benzynę, kamforę w ilościach nie przekraczających 1% mas) oraz stosuje się dwustronne prasowanie w celu zmniejszenia różnic gęstości.
Za pomocą pras, pod znacznym ciśnieniem z proszków formuje się kształtki. Rozróżniamy prasowanie jednostronne lub dwustronne.
Bezpośrednio przed procesem zagęszczania proszki metali podlegają zabiegom polepszającym stan ich powierzchni, a nawet zmniejszającym stopień zanieczyszczeń (np. przemywanie woda destylowana oraz redukcja wodorem w podwyższonej temperaturze). Następną operacją jest mechaniczne mieszanie w mieszalnikach lub młynach kulowych. Mieszanie może przebiegać na sucho lub na mokro. Czynnikiem zwilżającym może być: woda, węglowodory, aceton itp. Czas trwania tej operacji może dochodzić do kilku dni.
Prasowanie odbywa się następnie w matrycach stalowych przy użyciu pras o napędzie mechanicznym lub hydraulicznym zazwyczaj w temperaturze pokojowej.
Ciśnienie stosowane zwykle w procesach technologicznych wynosi zwykle 1000 10000 at, a czasem dochodzi do 15 000 at, jednak wysokie ciśnienie prasowanie jest przyczyną zużywania się matryc.

SPIEKANIE PROSZKÓW METALI

Spiekanie jest to proces polegający na obróbce cieplnej uformowanych w matrycach kształtek, mający na celu trwałe powiązanie poszczególnych ziaren proszku słabo dotychczas zespolonych ze sobą.
Układy jednoskładnikowe spieka się w temperaturze wynoszącej 2/3 do 4/5 bezwzględnej temperatury topnienia. Łączenie ziaren następuje bez przechodzenia przez fazę ciekłą.
Układy wieloskładnikowe można spiekać bez udziału fazy ciekłej lub z jej udziałem. Faza ciekła powstaje ze stopienia jednego lub kilku składników, ilość jej jest jednak niewielka ze względu na niebezpieczeństwo nadtopienia brzegów lub zmiany kształtów produktu. Ważnym warunkiem dobrego spiekania jest dobór atmosfery ochronnej, w której przeprowadza się proces. Do tego celu stosowane bywają atmosfery redukujące, obojętne lub nawet próżnia, w zależności od rodzaju materiału i zamierzonego wyniku spiekania.

W celu uproszczenia i przyspieszenia procesów technologicznych w pewnych przypadkach łączy się prasowanie i spiekanie w jedną operację. Jest to prasowanie w podwyższonej temperaturze lub spiekanie pod ciśnieniem. Uzyskany w ten sposób materiał jest w małym stopniu porowaty, a jego własności fizyczne i wytrzymałościowe są znacznie lepsze niż w przypadku stosowania rozdzielnych operacji prasowania i spiekania. Zasadniczą trudność w zastosowaniu tej metody stanowi mała wytrzymałość matryc w podwyższonej temperaturze.

Badanie proszków metali i właściwości technologiczne

•Skład chemiczny Kontrola składu chemicznego jest prowadzona typowymi metodami analizy chemicznej. Podstawowe badanie –oznaczenie zawartości tlenu w proszku –najczęściej metoda oznaczania straty wodorowej (pomiar zmniejszenia się masy proszku w wyniku wyżarzania w wodorze lub wodorze z azotem)

•Kształt cząstek– określa się za pomocą mikroskopu optycznego. Od kształtu cząstki zależy sypkość proszku oraz jego podatność w procesach formowania. Kształt zależy od sposobu wytwarzania(głównie), chociaż może ulegać zmianom w dalszych operacjach przygotowawczych przed formowaniem kształtek

•Oznaczanie wielkości cząstek proszku– najbardziej rozpowszechniona metoda to analiza sitowa, która umożliwia podział proszku na frakcje, czyli partie o rozmiarach cząstek mieszczących się w określonych przedziałach. Określa się masę każdej frakcji i oblicza ich udział w badanej próbce.

Własności technologiczne proszków

•Gęstość nasypowa-jest to stosunek masy proszku, zsypanego przez znormalizowany przyrząd, do objętości zajmowanej przez ten proszek. Jest to cecha proszku o luźnym układzie cząstek. Możliwe jest także wyznaczanie gęstości nasypowej z usadem.

mps– masa proszku swobodnie zasypanego do formy [g]

Vpl– objętość proszku swobodnie zasypanego do formy [cm3]

•Sypkość proszku –Xp określa czas przesypywania masy próbki przez lejek o ustalonym kształcie. W praktyce jest to czas przesypywania 50 gramowej próbki proszku przez lejek Hallaz otworem ø2,5, wyrażona w sekundach. Znajomość sypkości umożliwia określenie czasu potrzebnego na wypełnienie proszkiem matrycy. Największą sypkość maja proszki kuliste.

ts– czas przesypywania w sekundach

f – współczynnik korygujący

C –cecha lejka, tj. czas wylewania się 100 cm3wody destylowanej w sekundach. Prawidłowa wartość to 25±2 s

•Zagęszczalność proszku– podatność proszku do zmniejszania objętości w wyniku prasowania w matrycy. Pomiar polega na określeniu zmian gęstości wyprasek wytworzonych w matrycy cylindrycznej w zależności od ciśnienia prasowania.

ρw– gęstość względna wypraski ( stosunek gęstości wypraski do gęstości materiału, z którego wytworzony jest proszek, %)

Pmin– najmniejsze ciśnienie, przy którym gęstość względna wypraski ρw jest równa 65%, N/mm2

•Formowalność proszku– zdolność proszku do zachowania kształtu w wyniku prasowania w matrycy. Oznaczenie polega na określeniu minimalnej i maksymalnej miejscowej gęstości ρ1i ρ2wypraski wykonanej w specjalnej matrycy.

Minimalną gęstość określa się w najmniej sprasowanym miejscu, w którym wypraska jeszcze się nie obsypuje, a maksymalną w najbardziej sprasowanym miejscu, w którym jeszcze nie występują pęknięcia. Po ustalenie odległości tych punktów od niższej ściany wypraski, odczytuje się z wykresu porowatość P1(obsypywanie krawędzi) i P2(pęknięcia) i oblicza się gęstość minimalną ρ1i maksymalną ρ2

Formowalność umożliwia określenie najmniejszych ciśnień prasowania dla uzyskania prawidłowych wyprasek. Najlepszą formowalność wykazują proszki o rozwiniętej powierzchni i frakcji 0,063-0,125 mm

Wybór odpowiedniej metody wytwarzania proszków zależy od własności, jakich oczekuje się od produktu oraz od kalkulacji ekonomicznej:

•mielenie w młynach kulowych, kulowo -udarowych, wibracyjnych, wirowo -udarowych czy kruszarkach -otrzymany proszek jest drobnoziarnisty, a metody te stosuje się do rozdrabniania materiałów kruchych.

•obróbka skrawaniem -piłowanie, szlifowanie, zdzieranie -metoda ta jest najczęściej stosowana do produkcji proszków magnezu do celów pirotechnicznych.

•rozpylanie polega na rozbiciu na krople strugi ciekłego metalu lub metalu stopionego lokalnie w wyniku działania sprężonych gazów lub cieczy, sił mechanicznych lub ultradźwięków. Metodą tą wytwarza się proszki żelaza, stali, aluminium, stopów cynku, cyny i ołowiu.

•metoda parowania i kondensacji. Proces otrzymywania proszku polega w pierwszym etapie na przeprowadzeniu litego metalu w stan gazowy, natomiast w drugim stadium –na wywołaniu kondensacji par metalu na chłodzonych powierzchniach. Metodą tą wytwarza się proszki metali cechujących się wysoką prężności par w stosunkowo niskiej temperaturze -cynk, magnez, kadm i beryl.

•redukcja związków metali, głównie tlenków w ośrodku stałym (koks, węgiel drzewny) lub gazowym (wodór, gaz konwertorowy) polega na wywołaniu reakcji chemicznych prowadzących do uzyskania czystego metalu lub jego tlenku niższego rzędu.

•metalotermia– redukcja związków metali (tlenków, halogenków) innymi metalami, które wykazują większe powinowactwo do metaloidu w warunkach prowadzonego procesu niż redukowany metal. Redukcji metalotermicznej poddaje się przede wszystkim związki metali ziem rzadkich.

•elektroliza -wodny roztwór lub stopiona sól metalu ulega elektrolizie wskutek przepływu prądu stałego. Jony metalu pochodzące z roztworu lub z rozpuszczalnej anody wykonanej z metalu przerabianego na proszek tworzą na katodzie gąbczasty osad, który rozdrabnia się mechanicznie (Cu, Fe, Ag, Ni, Mn i inne proszki o wysokiej czystości

•synteza i dysocjacja karbonylków– w początkowym etapie związek chemiczny MeB reaguje z tlenkiem węgla. Produktem reakcji jest karbonylek metalu Me(CO)Xw stanie gazowym. W drugiej fazie

karbonylek ulega dysocjacji termicznej związanej z wydzielaniem czystego metalu i tlenku węgla powracającego ponownie do reakcji ze związkiem metalu. Metoda stosowana jest głównie do produkcji proszków niklu i żelaza. Jest kosztowna i niebezpieczna.

Obróbka proszków

1.Sferoidyzacja -jeżeli pożądany jest kształt kulisty proszku a metoda jego wytwarzania tego nie gwarantuje można przeprowadzić dodatkową obróbkę cieplną lub cieplno-mechaniczną, która zapewnia zmianę kształtu nieregularnego w kulisty lub kropelkowy.

Metody:

•Swobodne opadanie cząstek w piecu wysokotemperaturowym

•Sferoidyzacja w płomieniu gazowym lub plazmowym

•Mielenie w młynach kulowych z wypełniaczem ( twardy proszek ceramiczny) w podwyższonych temperaturach

2. Utlenianie wewnętrzne do wytwarzania proszków kompozytowych. Utlenianiu poddaje się stopy dwuskładnikowe, w których metal osnowy wykazuje mniejsze powinowactwo do tlenu niż dodatek stopowy ( dotyczy stopów: Cu-Al., Cu-Si, Cu-Zr, Ag-Al., Ag-Cd, Ag-In, Ni-Al., Ni-Cr, Fe-Si)

Mieszanie

Do prasowanych mas dodaje się składniki zmniejszające tarcie (grafit, stearyny, gliceryny, alkohol, eter, aceton, benzol, benzynę, kamforę w ilościach nieprzekraczających1% mas) w celu zmniejszenia tarcia i ułatwienia poślizgu między cząstkami proszku i powierzchniami narzędzi. Dodatkowo ułatwienie poślizgu między cząstkami proszku ułatwiające zagęszczenie wypraski. Mieszanie przebiega w młynach kulowych zapewniających odpowiednią agregację cząstek.

Zjawiska podczas zagęszczania proszków: Możliwie najściślejsze układanie się cząstek proszku w wyniku załamywania się i likwidacji mostków, względnych obrotów i przemieszczeń cząstek, prowadzących do częściowego zapełnienia mniejszymi cząstkami luk pomiędzy cząstkami większymi Mechaniczne zazębianie się cząstek, szczególnie o rozbudowanej powierzchni i nieregularnym kształcie. Trwałe powierzchniowe odkształcenie cząstek, któremu towarzyszy usuwanie powłok tlenkowych, co prowadzi do utworzenia „czystych metalicznych kontaktów między cząstkami. Zgniot materiału przejawiający się zwiększeniem jego twardości

Zagęszczanie proszków

Podstawowe sposoby zagęszczania proszku

a)prasowanie w matrycy;

b)prasowanie w formie elastycznej lub plastycznej (wielostronny nacisk);

c)walcowanie

Formowanie i prasowanie proszków. Formowanie proszków polega na jego zagęszczeniu na drodze wywierania ściskania go w zamkniętej przestrzeni. W zależności od wymaganego kształtu elementu, własności proszku dobiera się odpowiednią metodę formowania. Uformowane kształtki posiadają spoistość, wynikającą z połączenia poszczególnych cząstek proszku siłami adhezji, lecz ich wytrzymałość jest niska. Poniżej podano najczęściej używane metody formowania:. •prasowanie w matrycach zamkniętych, •prasowanie izostatyczne, •prasowanie kroczące (z przesuwającą się matrycą), •walcowanie, •wyciskanie, •odlewanie i natryskiwanie, •specjalne metody formowania (formowanie i prasowanie dynamiczne i pulsacyjne, prasowanie w polu magnetycznym).

Spiekanie polega na wygrzewaniu proszku lub uformowanej kształtki przez określony czas, w odpowiedniej temperaturze i atmosferze. W efekcie otrzymuje się materiał spiekany, który odznacza się pewną spoistością (w przypadku spiekania proszku) lub wyższą wytrzymałością niż uformowana kształtka. Zasadnicze zjawiska to: przemieszczanie się atomów (transport masy)dyfuzja powierzchniowa i objętościowa, płynięcie wywołane ciśnieniem kapilarnym, parowanie i kondensacja. Przyczyna: nadwyżka energii układu cząstek proszku (duża powierzchnia właściwa).Obniżenie energii układu: poprzez zmniejszanie się powierzchni swobodnych cząstek (tworzenie szyjek łączących poszczególne cząstki, wygładzanie nieregularnych powierzchni swobodnych oraz sferoidyzacja i zmniejszania się pustek aż do ich zanikania)

Podstawowe warunki spiekania to: temperatura, czas spiekania, skład chemiczny atmosfery pieca. W zależności od zastosowanej temperatury rozróżnia się spiekanie: w fazie stałej, 0,7 -0,8 temperatury topnienia metalu spiekanego z udziałem fazy ciekłej, temperatura jest tak dobrana, że niektóre składniki mieszanki proszkowej przechodzą w stan ciekły z udziałem zanikającej fazy ciekłej. ma miejsce, gdy składniki mieszanki proszkowej tworzą roztwory w stanie stałym (np. Fe -Cu, Fe -P, Cu -Sn). Zachodzi wtedy dyfuzja składnika ciekłego w głąb fazy stałej.

Połączenie formowania ze spiekaniem

Połączenie operacji formowania (prasowania w matrycy zamkniętej)ze spiekaniem znajduje zastosowanie do wytwarzania wyrobów o niskiej porowatości i wysokiej wytrzymałości z proszków metali trudnotopliwych i ceramicznych. Procesy spiekania przebiegają intensywnie pod ciśnieniem, a ponadto podwyższona temperatura pozwala na obniżenie nacisku prasowania. Ewentualne stosowanie atmosfer ochronnych zapobiega utlenianiu proszków.

Obróbka wykańczająca spieków składa się z:

-obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej, wykonywanej w celu polepszenia własności wyrobów spiekanych, które można poddać hartowaniu i odpuszczaniu, przesycaniu i starzeniu lub obróbce cieplno-chemicznej nawęglaniu lub azotowaniu;

-utleniania w parze wodnej w celu poprawienia odporności na korozję i zmiana własności fizycznych i mechanicznych;

-kalibrowania, przeprowadzanego na gotowych produktach w celu uzyskania wyższej dokładności wymiarowej, poddając je naciskom znacznie niższym niż podczas formowania;

-nasycania spieków metalami ( stosowanego w celu zmniejszenia porowatości spieku, poprzez zanurzenie porowatego szkieletu w roztopionym metalu lub wygrzewaniu szkieletu wypełnionego proszkiem nasycającym w piecu) lub niemetalami; 

...