Parker Laura - Skrywanie uczucia.pdf - ebooki różne - barbaratomek

LAURA PARKER

Skrywanie uczucia

Charisma

Tłumaczył: Przemysław Gryz

Rozdział pierwszy

Wreszcie piątek!

Dzielnica finansowa Manhattanu zaroiła się od sekretarek, maklerów,

personelu bankowego i analityków finansowych, którzy opuszczali swoje biura.

Ich myśli krążyły teraz wokół weekendu, który większość z nich spędzi na

wybrzeżu New Jersey, Long Island albo Connecticut.

W tłumie spieszących do domu jeden mężczyzna zdecydowanie odróżniał

się od innych. Jego ręcznie szyty garnitur podkreślał wspaniałą sylwetkę, a

przedwcześnie posiwiałe włosy nadawały mu swoistej elegancji. Najważniejsze

było jednak to, że od razu wyczuwało się w nim kogoś, komu nie warto się

sprzeciwiać. To on dyktował warunki i ustalał reguły postępowania. Jedni

podziwiali go za to, inni nie mogli mu tego darować. Nick Bauer był

powszechnie znany w swoim środowisku.

Reprezentował interesy trzech największych korporacji w mieście i

jednym pociągnięciem pióra mógł zorganizować środki potrzebne do

wybudowania nowego parkingu, wyemitować lokalne obligacje lub

zabezpieczyć finansowanie kampanii politycznej. Wrodzony wdzięk pomagał

mu w przekonywaniu innych do swoich racji, a gdy to nie odnosiło skutku,

próbował wymusić na nich swoje decyzje. Wiele osób zabiegało o jego względy,

ale żadna z nich nie ośmieliłaby się traktować go jak przyjaciela, od którego

oczekuje się różnych przywilejów. W rozmowie z nim mówili, że jest

błyskotliwy i przywiązany do swoich racji. Za jego plecami zaś nazywali go

człowiekiem o kamiennym sercu.

Dwie głębokie zmarszczki na jego czole znamionowały nastrój, w jakim

znajdował się tego popołudnia. Pierwsza oznaczała, że Nick intensywnie nad

czymś myśli, druga zaś, że jest z czegoś niezadowolony.

Kiedy zbliżył się do stojącego przy chodniku mercedesa, tylne drzwi

otworzył mu szofer, a właściwie „szoferka”, bo jako osobistego kierowcę Nick

zatrudniał młodą dziewczynę o nazwisku James.

– Dobry wieczór, panie Bauer – przywitała się.

– Witam cię, James.

Bruzdy na jego czole zniknęły natychmiast. Ilekroć Nick ją widział, od

razu poprawiał mu się humor.

– Jaki mamy plan na dzisiejszy wieczór? – zapytał.

– Najpierw koktajl zorganizowany przez sponsorów nowego

przedstawienia w Guggenhaim. Potem kolacja w z panią Ralston, a na koniec

wizyta u Evansów w Essex House – wyjaśniła James.

Nick wsiadł do środka samochodu i zagłębił się z przyjemnością w jeden

z foteli obitych ciemnokremową skórą.

– U jakich znowu Evansów? – Ponownie zmarszczył czoło.

– No, u tych z Memphis – odpowiedziała szybko.

– A, no tak.

Zaczekał, aż szofer usadowi się za kierownicą i spojrzał w lusterko nad

przednią szybą.

– Jedź powoli – poprosił. – Muszę trochę odpocząć. Potrzebna mi jest

analiza projektu Dillingera dla Evansów. Jak z tym stoimy?

James uśmiechnęła się do lusterka.

– Rozmawiałem już o tym z panią Roberts. Prześle ją panu faxem.

Mrożona herbata i gorący ręcznik są już gotowe. Leżą obok pana.

– Dziękuję, James.

Nick zdjął okulary przeciwsłoneczne i sięgnął po filiżankę

ciemnoróżowego płynu. Kiedyś po całym dniu ciężkiej pracy serwował sobie

drinka z alkoholem. Pewnego razu jednak jego wspaniała pani szofer

zaproponowała mu mrożoną herbatę owocową i gorący ręcznik, który należało

położyć na twarz. Okazało się, że dzięki temu zmęczenie natychmiast ustępuje.

– Proszę pana – ponownie usłyszał łagodny głos James.

– Hm? – mruknął zza ręcznika, który już przykrywał mu twarz.

– Chciałam panu powiedzieć, że bardzo się cieszę, iż mogłam dla pana tak

długo pracować.

Nick zmarszczył brwi. Te słowa nie wróżyły niczego dobrego. Odchylił

róg ręcznika.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Dzisiaj pracuję dla pana ostatni dzień.

– Co takiego?

Zrzucił ręcznik z twarzy i podniósł się z pół leżącej pozycji, w jakiej

dotychczas się znajdował. Przecież nie dalej jak wczoraj przeglądał swój

kalendarz, z którego jasno wynikało, że ma jeszcze dwa tygodnie, żeby

przekonać James do zmiany planów.

– Nikt mnie o tym wcześniej nie informował.

– Panie Bauer – zaczęła spokojnie tłumaczyć dziewczyna – sam pan

niedawno przecież mówił, że należy mi się urlop.

– Zgadza się. Ustaliliśmy, że jeśli chcesz wziąć wolne, nie będę robił ci

trudności. Zresztą w styczniu poszłaś na miesiąc urlopu, żeby móc przygotować

się do egzaminu.

– No właśnie. I dzięki panu go zdałam.

– Nie musisz mi dziękować – mruknął niezadowolony.

Nick pomógł jej również w otrzymaniu nowej posady. Kiedy jednak w

lutym pisał pochlebne referencje, nie przypuszczał, że sprawy potoczą się tak

szybko.

– Ale skąd właściwie cały ten pośpiech?

– Panie Bauer, przecież osoba z pańską pozycją bez trudu znajdzie kogoś

na moje miejsce. – Uśmiechnęła się. – Jeśli mam zdążyć z urlopem przed

rozpoczęciem nowej pracy, muszę go wziąć już teraz.

Trudno było znaleźć argumenty, by obalić ten logiczny wywód. Nick

zapadł się w swoim skórzanym siedzeniu.

– Nie podoba mi się to – oznajmił i pokręcił głową z niezadowoleniem.

Zabrzmiało to jak słowa obrażonego chłopca. – Nie znajdę nikogo takiego jak

ty.

– Przesadza pan. Pani Roberts przepytała już trzech kandydatów. Nawet

pan nie zauważy, że mnie nie ma.

– Czy mój nowy szofer będzie równie ładny jak ty? James spojrzała na

niego w lusterku.

– Tego nie wiem. – Znów się uśmiechnęła. – A czy chce pan ponownie

zatrudnić kobietę?

– Nie – odburknął i odwrócił twarz w stronę okna. Nie tak wyobrażał

sobie to rozstanie. Wydawało mu się, że sześć lat to wystarczająco długi okres,

żeby nauczyć się sztuki ukrywania uczuć. Dlaczego w takim razie splata teraz

nerwowo palce i robi żałobną minę?

Dlaczego? Po prostu nie wyobrażał sobie życia bez kobiety, która

siedziała teraz za kierownicą jego samochodu.

– Będzie mi cię brakować, James.

– Mnie pana też. Był pan dobrym pracodawcą.

– Tylko tyle masz mi do powiedzenia?

Kobieta zawahała się przez chwilę, ale nic nie odpowiedziała. Potrafiła

zręcznie unikać tematów, których nie chciała poruszać. Dopiero po jakimś

czasie znowu spojrzała w lusterko.

– Przepraszam, czy pan coś mówił? Duży dzisiaj ruch, skoncentrowałam

się na prowadzeniu.

Nick zaśmiał się nieprzyjemnie.

– Zawsze ta sama James. Czy do końca będziemy wobec siebie tak

oficjalni?

W jej oczach pojawiły się wesołe iskierki.

– Nie musimy. Mam na imię Ewa.

– Tak, wiem. – Akurat jemu nie trzeba było tego mówić.

Od miesięcy obraz Ewy James towarzyszył mu podczas bezsennych nocy.

Codziennie w czasie jazdy samochodem obserwował jej złociste włosy

wystające spod czapki szofera, wsłuchiwał się w jej kojący głos i oddawał

marzeniom. Wyobrażał sobie, że dotyka jej delikatnej skóry, gładzi ją po szyi,

dotyka językiem jej ucha.

Gdyby jednak chodziło tylko o zwykłe pragnienie seksualne, ta gra

szybko by go znudziła. Nick rygorystycznie przestrzegał bowiem zasady, by nie

Parker Laura - Skrywanie uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: