Bulimia - wilczy apetyt
W II wieku Galen wspomniał o chorobie, którą nazwał bulimis. Uważał on, że wywołują ją kwasy żołądkowe, które wysyłają do mózgu fałszywe sygnały.
W XIX wieku we Francji bulimię kojarzono z cukrzycą. Aż do współczesnych czasów bulimia była o wiele mniej znana, niż anoreksja.
--------------------------------------------------------------------------------
Kryteria diagnostyczne wg DSM III R (1987):
Powtarzające się przypadki objadania się; zjadanie wielkiej ilości pożywienia w krótkim czasie.
Poczucie braku kontroli podczas objadania się. "Nie myślę o tym, co robię, wiem tylko, że nigdy nie mam dość."
Przeczyszczanie. Polega na regularnym wywoływaniu wymiotów, stosowaniu środków przeczyszczających, moczopędnych, pigułek dietetycznych, trzymaniu okresowej ścisłej diety, poszczeniu albo uprawianiu intensywnych ćwiczeń, które to czynności wynikają ze strachu przed utyciem spowodowanym bulimicznym pędem do objadania się.
Co najmniej dwie sesje objadania się i przeczyszczania na tydzień przez 3 miesiące.
Trwała, przesadna troska o wagę i wymiary ciała. Bulimicy mogą stracić kilka kilogramów, ale ich waga zwykle nie spada poniżej normy. W przeciwieństwie do anorektyków nie stają się oni wyraźnie chudsi. Najczęściej ich waga waha się.
Symptomy wskazujące na częste wymiotowanie:
arytmia w pracy serca
powiększone gruczoły szyjne
rany na przełyku
przepuklina
zakażenie gruczołów ślinowych
blizny na grzbiecie dłoni od częstego wkładania dłoni do gardła w celu wywoływania wymiotów
dentysta może zauważyć zniszczone zęby chorego: przy częstych wymiotach kwasy żołądkowe niszczą szkliwo, co można zaobserwować po wewnętrznej stronie zębów, pojawiają się dziury w zębach, ubytki zębów, poważne schorzenia dziąseł
rodzina, przyjaciele, nauczyciele, mogą dostrzec ponadto: omdlenia, skargi na zmęczenie, bóle mięśni i gardła, zawroty głowy
Inne powikłania medyczne:
odwodnienie i brak równowagi elektrolitycznej
zaburzenia w pracy serca (wynikiem tego może być nagła śmierć)
na skutek częstych wymiotów następuje utrata kwasu chlorowodorowego i zmniejszenie objętości płynów w żołądku
niedobór potasu sprawia, że nerki nie są zdolne do koncentracji moczu - postępujące uszkodzenie nerek
pojawia się zmęczenie i skurcze mięśni, uczucie odrętwienia a nawet ataki epilepsji
niski poziom cukru - objawem tego jest bladość, skłonność do pocenia się, duże rozchwianie emocjonalne, ataki padaczki
odwrócona perystaltyka układu pokarmowego - może wystąpić samoczynne zwracanie jedzenia, trudności z utrzymaniem pożywienia w żołądku dłużej niż kilka minut
powikłania na skutek nadużywania środków przeczyszczających - ubytki potasu, sodu, magnezu z okrężnicy, co prowadzi do odwodnienia, bólów brzucha i zatwardzenia
Wpływ na psychikę.
Bulimik nie popada w stany apatii lub rozdrażnienia, tak jak anorektyk, ponieważ nie zużywa zapasów tłuszczu z mózgu. Przyznaje się do swej choroby - choćby sam przed sobą. Zdaje sobie sprawę, że potrzebuje pomocy.
Osoba chora ma poczucie podporządkowania jedzeniu - całe jej życie "obraca się wokół żywności."
Pojawia się poczucie samotności w tłumie. Choć bulimik sprawia często wrażenie osoby towarzyskiej, w rzeczywistości czuje się bardzo samotny (inność, dziwaczność).
Przeżywanie rozterek co do pozycji kobiety we współczesnym społeczeństwie, niekiedy dziewczyna bywa zawziętą feministką, walczącą o równość i niezależność, zarazem jednak pragnie bliskich związków z innymi ludźmi, chce być przez nich akceptowana, co może prowadzić do częstych flirtów, a nawet do rozwiązłości.
Bulimia ma wiele cech uzależnienia. Dla większości bulimików wymioty są formą moralnego uzdrowienia, metodą przezwyciężania niechęci do siebie, spowodowanej obżarstwem; wymioty i inne zachowania bulimiczne dostarczają pewnych swoistych przyjemności, które wzmacniają przywiązanie do choroby i nadają jej właściwości nałogu.
Utrata panowania nad sobą - bulimia rozkwita w atmosferze braku kontroli.
Zmienność nastrojów. Chorobie bardzo często towarzyszy przygnębienie, lekarze zaobserwowali również takie jej cechy, jak impulsywność, niska samoocena z powodu poczucia bezradności i braku samokontroli.
Nałogi. Niektórzy bulimicy uzależnieni są od środków uspokajających, amfetaminy, kokainy czy alkoholu. Alkohol wzmaga bulimię - po jego spożyciu wymiotuje się więcej, natomiast amfetamina i kokaina zastępują przeczyszczanie: na kilka dni wypierają poczucie głodu.
Rozmiar zjawiska. W badaniach z 1980 roku podano, że około 4,5% dziewcząt i 0,5% chłopców miało w swym życiu co najmniej jakieś doświadczenie z bulimią.
Bulimia zyskuje cechy trwałych zaburzeń u kobiet około 20 roku życia.
Rokowania są tym lepsze, im wcześniej rozpocznie się leczenie.
Do 1 roku choroby zachowania właściwe bulimii nie są regularne i dana osoba panuje nad nimi.
Leczenie jest skuteczne w 22-25% przypadków, kiedy to symptomy choroby ustają i nigdy nie powracają. Najczęściej jednak jest tak, że dana osoba, już wyleczona, powraca do starych nawyków, szczególnie w momentach stresu albo znaczących zmian życiowych.
Środowisko rodzinne. Rodzina bulimika jest chaotyczna, targana konfliktami, skłócona, nie dająca swoim członkom oparcia, wiary we własne siły czy pewności siebie. Nie uczy racjonalnego rozwiązywania konfliktów, ponieważ przeważa komunikacja nie wprost. Matki chorych na bulimię mogą być agresywne i wykazywać większą skłonność do depresji, ojcowie - nerwowi, impulsywni, nie mający kontaktu z dzieckiem. Charakterystyczną cechą rodziny jest także brak porządku i stabilnej struktury, panuje rozchwianie emocjonalne, zdarzają się nałogi. Bywa i tak, że członkowie rodziny są otyli, a bulimia pojawia się w wyniku strachu przed otyłością.
witu1