Ludlum Robert - Tajne Archiwa 2 - Przymierze Kasandry.pdf - Ludlum Robert - Qarina

ROBERT

LUDLUM

KASANDRY

P RZEKŁAD : J AN K RA Ś KO

PRZYMIERZE

Spis tre ś ci

Spis treści ................................................................................................................................... 2

Wstęp.......................................................................................................................................... 3

Rozdział 1............................................................................................................................... 4

Rozdział 2............................................................................................................................... 8

Rozdział 3............................................................................................................................. 14

Rozdział 4............................................................................................................................. 22

Rozdział 5............................................................................................................................. 29

Rozdział 6............................................................................................................................. 35

Rozdział 7............................................................................................................................. 42

Rozdział 8............................................................................................................................. 45

Rozdział 9............................................................................................................................. 55

Rozdział 10........................................................................................................................... 60

Rozdział 11........................................................................................................................... 68

Rozdział 12........................................................................................................................... 81

Rozdział 13........................................................................................................................... 89

Rozdział 14........................................................................................................................... 95

Rozdział 15......................................................................................................................... 101

Rozdział 16......................................................................................................................... 108

Rozdział 17......................................................................................................................... 113

Rozdział 18......................................................................................................................... 118

Rozdział 19......................................................................................................................... 126

Rozdział 20......................................................................................................................... 131

Rozdział 21......................................................................................................................... 136

Rozdział 22......................................................................................................................... 142

Rozdział 23......................................................................................................................... 149

Rozdział 24......................................................................................................................... 154

Rozdział 25......................................................................................................................... 160

Rozdział 26......................................................................................................................... 164

Rozdział 27......................................................................................................................... 172

Rozdział 28......................................................................................................................... 179

Rozdział 29......................................................................................................................... 185

Rozdział 30......................................................................................................................... 188

Rozdział 31......................................................................................................................... 192

Rozdział 32......................................................................................................................... 196

Epilog ..................................................................................................................................... 199

Wst ę p

THE NEW YORK TIMES

Wtorek, 25 maja 1999

Dział D: Nauka

Strona: D-3

Autor: dr Lawrence K. Altman

Ospa prawdziwa, ta prastara choroba, została całkowicie wytrzebiona przed dwudzie-

stoma laty. Jej wirus przebywa teraz w bloku śmierci, zamroŜony w dwóch pilnie strzeŜonych

laboratoriach w Stanach Zjednoczonych i w Rosji...

Wczoraj, przy poparciu Rosji oraz rządów innych krajów, WHO, Światowa Organizacja

Zdrowia, po raz kolejny odroczyła jego egzekucję...

Badania naukowe z wykorzystaniem wirusa mogą przyczynić się do stworzenia leków

przeciwko ospie prawdziwej oraz do poprawienia skuteczności istniejących juŜ szczepionek.

Lekarstwa te i szczepionki pozostaną bezuŜyteczne, chyba Ŝe rząd jakiegoś bandyckiego pań-

stwa postanowi otworzyć tajne magazyny i przeprowadzić terrorystyczny atak biologiczny,

czego nie uwaŜa się juŜ za rzecz zupełnie nieprawdopodobną.

Na prośbę Światowej Organizacji Zdrowia rosyjscy i amerykańscy naukowcy sporzą-

dzili zapis całego kodu DNA wirusa ospy prawdziwej. WHO uwaŜa, Ŝe dane te stworzą wy-

starczającą bazę wyjściową do dalszych badań i porównań z kodami genetycznymi wirusów

wykorzystanych do ataku przez terrorystów...

Jednak niektórzy naukowcy podwaŜają ten pogląd, twierdząc, Ŝe na podstawie samego

kodu nie da się określić stopnia podatności wirusa na szczepionkę.

Mówiąc o nieprzewidywalnych rezultatach tych badań, dr Fauci z Krajowego Instytutu

Alergii i Chorób Zakaźnych stwierdził: „Być moŜe nigdy nie wyjmiecie wirusa z lodówki, ale

przynajmniej go macie".

Rozdział 1

Dozorca poruszył się niespokojnie, słysząc chrzęst Ŝwiru pod oponami samochodu.

Niebo było juŜ prawie ciemne, a on właśnie zaparzył kawę i nie chciało mu się wstawać. Ale

przewaŜyła ciekawość. Odwiedzający Alexandrię rzadko kiedy trafiali na cmentarz na Ivy

Hill; to historyczne miasto nad Potomakiem oferowało Ŝyjącym szereg innych, o wiele bar-

dziej kolorowych atrakcji i rozrywek. Jeśli zaś chodzi o miejscowych, niewielu z nich przy-

chodziło tu w środku tygodnia, a jeszcze mniej późnym wieczorem, gdy niebo smagały strugi

kwietniowego deszczu.

Wyjrzawszy przez okno stróŜówki, zobaczył, Ŝe z nierzucającego się w oczy samocho-

du wysiada jakiś męŜczyzna. Policja? Przybysz miał czterdzieści parę lat, był wysoki, dobrze

zbudowany i ubrany stosownie do pogody w wodoodporną kurtkę i ciemne spodnie. Na no-

gach miał cięŜkie buty.

Odszedł od samochodu i rozejrzał się. Nie, to nie policjant, pomyślał dozorca. Raczej

wojskowy. Otworzył drzwi i wyszedłszy pod zadaszenie, patrzył, jak męŜczyzna spogląda na

bramę cmentarza, nie zwaŜając na moczący mu włosy deszcz.

MoŜe wracał tu pierwszy raz? Za pierwszym razem wszyscy się jakby wahali, nie chcąc

ponownie oglądać miejsca kojarzącego się z bólem, smutkiem i stratą. Spojrzał na jego lewą

rękę: przybysz nie nosił obrączki. Wdowiec? Próbował sobie przypomnieć, czy chowano tu

ostatnio jakąś młodą kobietę.

- Dzień dobry.

Dozorca aŜ drgnął. Jak na tak rosłego męŜczyznę, nieznajomy miał głos łagodny i

miękki i pozdrowił go niczym brzuchomówca.

- Witam. Jak chce pan iść na groby, mogę poŜyczyć parasol.

- Chętnie skorzystam, dziękuję - odrzekł męŜczyzna, lecz nie drgnął z miejsca.

Dozorca sięgnął za drzwi, do stojaka zrobionego ze starej konewki. Chwycił parasol za

rączkę i ruszył w stronę przybysza, patrząc na jego pociągłą twarz i zdumiewająco ciemno-

niebieskie oczy.

- Nazywam się Barnes. Jestem tu dozorcą. Jak powie mi pan, kogo pan szuka, zaosz-

czędzi pan sobie błądzenia.

- Sophii Russell.

- Russell, powiada pan? Nie kojarzę. Ale zaraz sprawdzę. Chwileczkę.

- Szkoda fatygi. Trafię.

- Muszę wpisać pana do księgi gości.

MęŜczyzna rozłoŜył parasol.

- Jon Smith. Doktor Jon Smith. Znam drogę. Dziękuję.

I jakby załamał mu się głos. Dozorca podniósł rękę, Ŝeby go zawołać, lecz przybysz ru-

szył juŜ przed siebie długim, płynnym, Ŝołnierskim krokiem i wkrótce zniknął za szarą zasło-

ną deszczu.

Dozorca patrzył za nim. Na jego plecach zatańczyło coś ostrego i zimnego i zadrŜał.

Wszedł do stróŜówki, zamknął drzwi i mocno zatrzasnął zasuwę.

Z szuflady biurka wyjął księgę gości, otworzył ją na bieŜącej dacie, po czym starannie

wpisał nazwisko przybysza oraz godzinę odwiedzin. A potem, pod wpływem nagłego impul-

su, otworzył księgę na samym końcu, gdzie w porządku alfabetycznym spisano nazwiska

zmarłych leŜących na jego cmentarzu.

Russell... Sophia Russell. Jest: kwatera dwunasta, rząd siedemnasty. Pochowana... Do-

kładnie rok temu!

Pośród nazwisk Ŝałobników wpisanych do księgi widniało nazwisko doktora Jona Smi-

tha.

W takim razie dlaczego nie przyniósł kwiatów?

Idąc alejką przecinającą Ivy Hill, Smith cieszył się z deszczu. Deszcz był niczym całun

przesłaniający wspomnienia wciąŜ bolesne i palące, wspomnienia, które towarzyszyły mu

wszędzie przez cały rok, szepcząc do niego nocą, szydząc z jego łez, zmuszając go do po-

nownego przeŜywania tamtych strasznych chwil.

Widzi zimny biały pokój w szpitalu Amerykańskiego Instytutu Chorób Zakaźnych we

Frederick w Marylandzie. Patrzy na Sophię, swoją ukochaną, przyszłą Ŝonę, która wije się

pod namiotem tlenowym, walcząc o kaŜdy oddech. On stoi, jest tuŜ-tuŜ, mimo to nie jest w

stanie jej pomóc. Wrzeszczy na lekarzy i od ścian odbija się szydercze echo jego głosu. Nie

wiedzą, co jej jest. Oni teŜ są bezradni.

Nagle Sophia wydaje przeraźliwy krzyk - Smith wciąŜ słyszy go w nocnych koszma-

rach i modli się, by wreszcie umilkł. Jej wygięty w agonalny łuk kręgosłup wygina się jeszcze

bardziej, pod niewyobraŜalnie ostrym kątem, leje się z niej pot, jakby ciało chciało wydalić z

siebie toksynę. Jej twarz płonie. Sophia na chwilę nieruchomieje, na chwilę zamiera. A potem

opada na łóŜko. Z jej nosa i ust leje się krew. Z piersi dobywa się agonalne rzęŜenie, a potem

ciche westchnienie, gdy dusza, nareszcie wolna, opuszcza umęczone ciało...

Smith zadrŜał i szybko się rozejrzał. Nie zdawał sobie sprawy, Ŝe przystanął. W parasol

wciąŜ bębnił deszcz, lecz zdawało się, Ŝe pada teraz w zwolnionym tempie. Słyszał uderzenie

kaŜdej rozpryskującej się na plastiku kropli.

Nie wiedział, jak długo tam stał niczym porzucony i zapomniany posąg, ani co kazało

mu w końcu zrobić kolejny krok. Nie wiedział teŜ, jak trafił na ścieŜkę prowadzącą do grobu,

ani jak się przed tym grobem znalazł.

SOPHIA RUSSELL

J Uś POD OPIEKĄ P ANA

Pochylił się i czubkami palców przesunął po gładkiej krawędzi róŜowobiałego marmu-

- Wiem, powinienem był przyjść wcześniej - szepnął. - Ale nie potrafiłem. Myślałem,

Ŝe jeśli tu przyjdę, będę musiał przyznać, Ŝe straciłem cię na zawsze. Nie mogłem tego zro-

bić... aŜ do dzisiaj.

Program Hades. Tak nazwano koszmar, który mi cię zabrał, Sophio. Nie widziałaś twa-

rzy tych, którzy go rozpętali; Bóg ci tego zaoszczędził. Ale wiedz, Ŝe wszyscy zapłacili za

swoje zbrodnie.

Ja teŜ zasmakowałem zemsty, kochanie, i myślałem, Ŝe przyniesie mi to spokój. Nie

przyniosło. Przez wiele miesięcy pytałem siebie, jak znaleźć ukojenie i zawsze nasuwała mi

się jedna i ta sama odpowiedź.

Wyjął z kieszeni małe puzderko. Otworzył wieczko i spojrzał na sześciokaratowy bry-

lant w platynowej oprawie, który kupił u Van Cleefa & Arpela w Londynie. Ślubny pierścio-

nek: zamierzał go wsunąć na palec kobiecie, która miała zostać jego Ŝoną.

Przykucnął i wepchnął go w miękką ziemię u stóp nagrobka.

- Kocham cię, Sophio. Zawsze będę cię kochał. Twoje serce jest wciąŜ światłością mo-

jego Ŝycia. Ale nadeszła pora, Ŝebym poszedł dalej. Nie wiem dokąd i nie wiem, jak tam zaj-

dę. Ale muszę iść.

Przytknął palce do ust i dotknął nimi zimnego kamienia.

- Niech Bóg cię błogosławi i zawsze ma w swej opiece.

ru.

Ludlum Robert - Tajne Archiwa 2 - Przymierze Kasandry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: