Zabawy relaksacyjne.doc

ZABAWY RELAKSACYJNE             

J Dłonie i oddech

Podczas ćwiczenia siedzimy lub leżymy. Dmuchamy na wnętrze dłoni, kilkakrotnie przesuwając rękę powoli przed ustami, od nadgarstka po czubek dużego palca i z powrotem. Następnie powtarzamy czynność, ale przerywamy dmuchanie na czubku dużego palca i zaczynamy od nadgarstka. Między dwoma wydechami wstrzymujemy na kilka chwil oddech.

Podobne ćwiczenie powtarzamy z pozostałymi palcami, tym razem z zamkniętymi oczyma. Powtarzamy ćwiczenie na wnętrzu drugiej dłoni, później na wierzchu obydwu dłoni. Robimy głęboki wdech i dmuch na swoją dłoń jak najdłużej potrafimy, do wyczerpania całego zebranego w płucach powietrza.

J Przeciąganie się

Przeciągamy się, jak najmocniej to jest możliwe. Następnie ziewamy szeroko i głośno. Ćwiczenie wykonujemy dokładnie i powoli.

J Budzenie się kota

Naciągamy kolejno wszystkie części ciała - można to wykonywać na czworakach. Następnie przechodzimy do pozycji leżącej. Kto ma ochotę może mruczeć z zadowoleniem. Ćwiczenie wykonujemy dokładnie i powoli.

J Pisanie nosem

Pozycja stojąca z otwartymi oczami. Nos to ołówek, którym piszemy. Zaczynamy od lewej strony, następnie powoli i płynnie przechodzimy na stronę prawą.

J Studio bajek

Dzieci stoją rozproszone po całej sali. Dwie osoby (oznaczone chustką) stają się „wiedźmami.” Zadaniem ich jest zaczarować dotknięciem jak największą liczbę osób. Pozostali uciekają starając się uniknąć tego czaru. Osoba zaczarowana bardzo boleśnie zatrzymuje się i głośno krzyczy. Odczarować taką osobę może każdy przez dotknięcie bolesnego miejsca.

J Zaczarowany las

Uczestnicy dzielą się na dwie równoliczne grupy. Wyznaczona jest granica między ich terenami. Grupy wymyśla-ją trzy „stworki”, które mieszkają w zaczarowanym lesie. Ustala się ich charakterystyczne gesty i zależności występujące między nimi, tzn.: który stworek ucieka, a który łapie. Każda grupa wspólnie ustawia typ „stworka” jaki będzie przedstawiać. Po naradzie grupy podchodzą do granicy i na hasło prowadzącego pokazują gest, charakterystyczny dla danego stworka. Należy się szybko zorientować, czy trzeba łapać, czy uciekać. Złapani przechodzą do grupy przeciwnej.

J Przyklejanie się do podłogi

Dzieci dobierają się dwójkami. Jedno z nich kładzie się na podłodze i mocno do niej przylega, napinając wszy-tkie mięśnie. Drugie próbuje oderwać je od podłogi. Po chwili następuje zamiana.

J Ruchoma tęcza

Tworzenie kręgu z krzeseł. Liczba krzeseł jest pomniejszona o jedno w stosunku do uczestników zabawy. Pro-wadzący podaje instrukcję: „Będę wywoływała różne kolory.” Dzieci, które mają pasek krepiny w wymienionym kolorze, zamieniają się miejscami. Na hasło „Tęcza” wszystkie dzieci, z prowadzącym, zamieniają się miejscami. Uczestnik dla, którego zabraknie krzesła, staje na środku i prowadzi dalej zabawę.

J Rozpoznaj, kto to

Jednemu uczestnikowi zawiązujemy oczy. Grupa siada lub stoi w kręgu. „Niewidzący" przekręca się trzy razy wokół własnej osi, podchodzi do którejś z siedzących osób i poprzez jej dotykanie odgadnąć, kim ona jest. Jeżeli wymieni prawidłowe imię, obaj uczestnicy zamieniają się rolami. W przeciwnym wypadku rozpoznający ponawia próbę.

J Wędrujący balon

Grupa siedzi naprzeciwko siebie na podłodze w dwóch rzędach, tak blisko siebie, aby można było dotknąć się stopami. Pomiędzy stopy pierwszej pary wkładamy nadmuchany balon.

Musi on teraz przewędrować przez cały szereg, nie upadając przy tym na podłogę. Zabawa będzie o wiele lepiej przebiegała, gdy wszyscy zdejmą buty.

J Cicha opowieść

Wszyscy uczestnicy siadają przy stole lub w ławkach. Prowadzący opowiada historyjkę, a dzieci dodają do niej odgłosy, stukając palcami albo wydając różne dźwięki: „Kropi deszcz. Z rynny na dachu spływają kropelki. Myszka wystawiła głowę ze swojej norki i porusza noskiem, wyłapując dolatujące do niej zapachy. Biegnie szy-bko, do domku, gdzie wyczuła jedzenie. Tam sprawnie rozłupuje znalezione ziarenko słonecznika. Widzi to kot. Miękkimi krokami podkrada się bliżej. Myszka chrupie ziarenko swoimi ostrymi ząbkami. Nagle przejeżdża obok rowerzysta. Słychać jego dynamo. Myszka odwraca się, zauważa kota i biegnie małymi kroczkami do norki. Kot wraca miękko i posuwiście na swoje legowisko. Układa się na nim i woła głośno: Miau!"

J Zaśnij, obudź się

Dzieci siedzą przy stołach. Dla każdego z tych stołów ustalony zostaje czarodziejski dźwięk. Może to być: brzęk pęku kluczy, uderzenie w trójkąt, itp. Dzieci kładą ramiona na stole i chowają w nich swoje twarze, po czym budzą się po cichu po usłyszeniu swojego dźwięku. Dla starszych dzieci można podać wersję z robotami. Przebudzanie się następuje stopniowo, takimi ruchami, jakie wykonują roboty.

J Tworzenie form

Długi sznur związany zostaje tak, by można było z niego utworzyć duży okrąg. Wszyscy uczestnicy przytrzymują go mocno obiema rękami. Na zawołanie dzieci tworzą: kwadrat, prostokąt owal, trójkąt, gwiazda pięcioramienna, łuk księżyca, koło itd.

J Zupa czarownic

Wszyscy uczestnicy siedzą w kole. W środku ustawiamy umowny kocioł. Jedna osoba jest wiedźmą, która chodzi wkoło kotła mówiąc: „Zupa czarownic, zupa czarownic, co wkładam do środka?” I pokazuje na jedno z dzieci. Wskazana osoba wymienia jakiś obrzydliwy składnik, np. nogi pajęcze! Podchodzi do kotła i wrzuca do niego w formie pantomimy podaną rzecz. Następnie do kotła wpada nowy składnik. Teraz czarownica woła: kotle prze-mieszaj się! Dzieci mrucząc wymieniają kolejno składniki, które wpadły do kotła, po czym zabawa trwa dalej.

J Usłysz mnie i znajdź mnie

Dla każdego uczestnika przygotowana zostaje karteczka z imieniem. Wszyscy dzielą się na dwie grupy: „niewidzących" i „siedzących". Karteczki siedzących zostają przemieszane. Każdy niewidzący losuje jedną z nich. Tę osobę musi odnaleźć w trakcie zabawy. Niewidzącym zawiązujemy oczy, a siedzący rozpraszają się po całym pomieszczeniu i siadają na podłodze. Nie wolno im opuszczać już raz wybranego miejsca. Niewidzący wołają po kolei imiona uczestników, których muszą odszukać. Ci odpowiadają krótko TUTAJ. W czasie zabawy niewidzącym wolno jeszcze 2 razy wywołać imię. Jeśli niewidzący odnalazł swojego siedzącego przechodzą pod ścianę. Kiedy już wszyscy siedzący zostali odszukani następuje zamiana ról.

J Głowa, barki, kolano i stopa

Dzieci dobierają się parami i siadają naprzeciwko siebie, tak blisko, by ich kolana stykały się ze sobą. Dotykają one palcami wymienionych w wierszyku części ciała - po raz pierwszy u siebie, po raz drugi u kolegi i tak wciąż na zmianę. Stopniowo przyśpieszamy tempo.

Głowa, barki, kolano i stopa,

Kolano i stopa,

Głowa, barki, kolano i stopa,

Kolano i stopa,

Oczy, uszy, nos,

Oczy, uszy, nos,

Głowa, barki, kolano i stopa.

Dla urozmaicenia można zmieniać partnerów.

J Krąg balonów

Grupę dzielimy na 2 drużyny. Prowadzący wsuwa pomiędzy głowy dzieci po jednym nadmuchanym balonie. Na-stępnie każdy chwyta za plecami sąsiada dłonie następnego kolegi. Grupy próbują chodzić drobnymi kroczkami powoli i coraz szybciej. To koło, w którym balon upadnie jako pierwszy, przegrywa zabawę.

J Stos zapałek               (dla małych grup)

Każdy uczestnik otrzymuje co najmniej po dziesięć zapałek. Puste pudełko po zapałkach ustawiamy bokiem pośrodku stołu. Wszyscy po kolei układają po jednej zapałce na pudełku. Jeżeli ktoś zrzuci zapałki musi je pozbierać i przechodzą na jego własność. Zwycięzcą zostaje ten, kto pierwszy pozbędzie się swoich zapałek. Dla młodszych dzieci stawiamy pudełko poziomo. Można również dzieciom pudełka pełne zapałek, aby każdy z nich układał swój stos.

J Dopasuj buty

Dwoje lub troje dzieci wychodzą z pomieszczenia. Wszyscy pozostali uczestnicy zdejmują swoje buty i ustawiają je w różnych miejscach, osobno prawy, osobno lewy. Szukający mają za zadanie ponownie zestawić pary butów i odnieść je swoim właścicielom

J Sztafeta zapałek

Grupa zostaje podzielona na dwie drużyny tej samej wielkości, które siedzą naprzeciwko siebie. Każdy uczestnik otrzymuje dwie zapałki jako narzędzie do podtrzymywania Pałeczki sztafetowej(zapałki). Na znak prowadzącego, pierwszy uczestnik w każdym rzędzie podnosi zapałkę szczypcami i podaje ją sąsiadowi. Zapałka wkładana jest na koniec do pudełka. Wygrywa ta drużyna, która pierwsza przetransportuje zapałki z jednego do drugiego pudełka.

J Pod kocem

Jeden uczestnik wychodzi za drzwi, a jakieś dziecko zostaje okryte kocem lub prześcieradłem. Zgadujący musi teraz odpowiedzieć kto się znajduje pod tym przykryciem. Jeśli dzieci mają stałe miejsca, powinni się nimi wcześniej pozamieniać. Jeżeli podane zostanie prawidłowe imię, dziecko wychodzi spod koca, a zastępuje go inne.

J W sieci

Zabawa ta nadaje się do bliższego poznania się raczej w niewielkiej grupie. Grupa siada po turecku. Prowadzący zaczyna zabawę, przedstawia się i opowiada krótko o sobie. Potem rzuca kłębek wełny do kogoś innego. Pozo-stali postępują tak samo. Następnie kłębek wraca z powrotem: ostatnia osoba rzuca go do swojego poprzednika i opowiada co z jego słów zapamiętała.

J Układanie słów

Zabawę tą najlepiej przeprowadzać w parach lub małych grupach. Pierwszy uczestnik układa z zapałek dowolną literę. Następna osoba układa kolejną przy czym nikt nie wie, o jakim słowie każdy myśli.

J Zamiana miejsc

Uczestnicy siedzą w małych grupkach przy stołach. Każdemu z tych stołów przyznawany jest określony kolor lub np. nazwa zwierząt. Osoby siedzące przy danym stole otrzymują numerek, od jednego do cyfry odpowiadającej ilości dzieci przy stole. Dowolne dziecko rozpoczyna zabawę: „Zamieniam się miejscami z numerem 2 ze stołu zielonego!” W taki sposób zabawa toczy się dalej, aż wszyscy będą siedzieli przy zupełnie innym stole niż na początku.

J Posłuchaj, co mówi balon

Grupa zostaje podzielona na pary, które walczą przeciwko sobie. Jedna osoba siedzi na krześle z kartką długopi-sem. Drugie dziecko biegnie do prowadzącego, który pokazuje mu jakieś zapisane słowo, wraca do partnera i szepta mu ten wyraz trzymając usta przy balonie. Siedzący zapisuje usłyszany wyraz na kartce, a partner biegnie ponownie po następny wyraz. Wygrywa ta para, która jako pierwsza zapisała prawidłowo 10 słów.

MASAZE

J Masaż z myszką

Zabawa w parach. Jedno dziecko leży na brzuchu, drugie obok klęka - bierze partnera nogę i ugina w kolanie.
N mówi tekst, a dziecko ilustruje go ruchami dłoni na łydce ugiętej nogi partnera (zawsze od pięty do kolana).

Cicho cichutko w puszystej kurteczce,              (powolne głaskanie)

Znalazła ser żółty, ząbkami go jadła               (powolne ściskanie, szczypanie)

Strzepnęła okruszki              (szybkie klepanie, strzepywanie)

W kąciku usiadła, okruszki zebrała,

Ząbkami je zjadła               (powolne ściskanie)

Po gładkiej półce chodziła w kurteczce               (głaskanie)

J Masaż „deszczyk”

Zabawa w parach. Jedno dziecko z pary leży na brzuchu, głowa ułożona na rękach, obok siedzi partner. N. mówi wiersz demonstrując czynności, które powtarzają siedzące dzieci:

Tędy płynie rzeczka               (ruch falisty od głowy do bioder)

Idzie pani na szpileczkach               (stukanie palcami wskazującymi wzdłuż kręgosłupa)

Tu biegały konie-patataj               (stukanie piąstkami wzdłuż kręgosłupa)

Tędy przeszły słonie               (klepanie dłońmi ułożonymi w kształcie łódeczki)

A tu idzie szczypaweczka,              (lekkie szczypanie od krzyża do głowy)

Zaświeciły dwa słoneczka               (dłonie otwarte, palce złączone, masaż spiralny wzdłuż kręgosłupa)

Spadł drobniutki deszczyk               (lekkie pukanie wszystkimi palcami)

Czy przeszedł cię dreszczyk               (lekkie szczypanie szyi)

J Autobus

Była deska przybita gwoździami
Po tej desce przejechał autobus
Wysiadł pan w klapeczkach
Pani na szpileczkach
I chłopczyk w trampeczkach
Pan w klapeczkach pisał na maszynie
Pani na szpileczkach ugniatała ciasto
Chłopczyk w trampeczkach pisał, pisał
Aż kleksa zrobił, mazał, mazał
Aż dziurę wymazał.

J Czapla

Chodziła tu czapla na wysokich nogach,
Chodziła po desce...
Opowiadać ci jeszcze?

Opowiadać ci jeszcze?

J Pajączek

Wspinał się pajączek po rynnie.

Spadł wielki deszcz i zmył pajączka.

Zaświeciło słoneczko,

Wysuszyło pajączka, rynnę i...

Wspinała się pajączek po rynnie...

(Kroczymy palcami po plecach dziecka, od dołu ku górze; przykładamy do nich obie dłonie i szybko przesuwamy je w dół; masujemy plecy ruchem okrężnym, aż poczuj-my ciepło; zaczynamy od początku)

J Przyszła myszka

Przyszła myszka do braciszka.

Tu zajrzała, tam wskoczyła,
na koniec tu się skryła.

(na plecach dziecka wykonujemy posuwiste ruchy opuszkami złączonych palców; lekko drapiemy dziecko za jednym uchem, następnie za drugim; wsuwamy palec za kołnierzyk)

J Rzeczka

Płynie, wije się rzeczka

Jak błyszcząca wstążeczka.

Tu się srebrzy, tam ginie,

A tam znowu wypłynie.

(rysujemy na plecach dziecka falistą linię; Delikatnie drapiemy je po plecach, wsu-wamy palce za kołnierzyk; przenosimy dłoń pod pachę i szybko wyjmujemy.)

J Świeciły dwa słoneczka

Świeciły dwa słoneczka,

płynęła sobie rzeczka,
przeszły konie, potem słonie,
szła Pani na szpileczkach
z gryzącym pieskiem,
spadł deszczyk, czuje Pani dreszczyk?

J Bajeczka                            Bolesław Kołodziejski

Tu ptaszka małego gniazdeczko.               (głaszczemy dziecko po głowie)

Tu się rozlało mleczko.               (przesuwamy palce w dół po karku i kręgosłupie)

Tu żabka do wody wskoczyła.               (delikatnie pukamy palcami)

A tędy mróweczka chodziła.               (lekko kroczymy palcami)

I słoń przeszedł ciężko tamtędy.               (kroczymy płasko położonymi dłońmi od pośladków do barków)

I słoń miał tu swoje wykręty.               (kreślimy falistą linię w górę wzdłuż kręgosłupa)

I nawet skrobały skrobaki,               (grabimy plecy rozstawionymi palcami od kręgosłupa na zewnątrz, posuwając

na świecie są dziwne dziwaki...