Tom 03 - Więzy Krwi - Lerum May Grethe.pdf - Córy życia - StarszyPan

MAY GRETHE LERUM

WIĘZY KRWI

Tytuł oryginału norweskiego: „Blodsbånd”

ROZDZIAŁ I

Lyster, grudzień 1672

Wieś u podnóża wysokich szczytów spoczywała pogrążona w ciszy. Nawet

bezdenny fiord, zlodowaciałymi brzegami szarpiący skały i usypiska głazów, trwał teraz

gładki, nieruchomy.

Lyster, niegdyś osobny okręg.

Podczas ostatniego spisu ludności doliczono się, że główna parafia Dale daje

schronienie dwustu dwudziestu sześciu mężom.

A także oczywiście jakimś kobietom oraz chłopcom poniżej roku życia...

Stu piętnastu gospodarzy, stu jeden chałupników.

Sześć kościołów.

Ziemia w większości znajduje się w posiadaniu urzędników, część jest własnością

kilku mieszczan i wielkich gospodarzy. Do kościoła należą dwa z dziesięciu dworów.

Lensman, wójt i pisarz.

I dwóch duchownych.

Znaczniejszy z nich siedzi tego wieczoru przy szerokim biurku. Ma przed sobą

pióro i kałamarz, lecz całą uwagę kieruje na kruche, grube stronice oprawnej w skórę

księgi.

Drzwi są starannie zaryglowane od wewnątrz.

Stary człowiek musi mieć obecnie co najmniej sześćdziesiąt lat. Płomienie

łojowych świec, rzucające na izbę migotliwe cienie, nadają jego twarzy niezwykły,

przerażający wygląd.

Jest chudy. Kości w jego ciele zdają się o siebie grzechotać.

Dłonie trzęsą mu się trochę, gdy ostrożnie przewraca kartki. Wąskie usta składają

się w bezdźwięczne słowa.

Oczy w marnym świetle mrużą się, musi trzymać księgę tuż przed nimi, by

odcyfrować prastare gotyckie litery.

Nie na Piśmie Świętym koncentruje się dzisiaj proboszcz.

Na grubej skórzanej oprawie wytłoczono tytuł: „Księga Sztuk Sefraniusa”.

Księgę spisano w legendarnej Akademii Wittenberskiej w roku 1311.

Odnaleziono ją w roku 1529 w marmurowej skrzyni na Zamku w Kopenhadze. Stamtąd

rozpowszechniła się w wąskich kręgach wybranych, zwłaszcza wśród ludzi Kościoła.

Mogens znalazł ją wśród rzeczy swego ojca zaledwie na kilka dni przed jego

ścięciem. Nie skrywał swej zakazanej własności nawet w czasie, gdy bardziej niż

czegokolwiek obawiał się, że oskarżenia o uprawianie czarów, które dotknęły ojca,

zostaną skierowane również przeciw niemu. Samą księgę natomiast ledwie śmiał

otworzyć.

Tego wieczoru jednak, gdy plebanię spowiła niewypowiedziana pustka i cisza, a

ogień na palenisku i płomienie łojowych świec z trudem budziły wspomnienie ciepła...

Tego wieczoru wyciągnął ją, otworzył na stronicach, których nigdy wcześniej nie

odważył się czytać.

Mario, czegóż nie zrobię z tęsknoty za tobą!

Ostatnie miesiące okazały się najgorszymi w całym jego życiu, a to znaczyło

naprawdę niemało dla tego ciężko dotkniętego przez los sługi Kościoła.

Jego ukochana, jego uczennica, duchowa córka... Nie, to nieprawda. Okres

ojcowskich uczuć już przeminął. Po śmierci żony Mogens z całą powagą zdał sobie

sprawę, ile znaczy dla niego młoda, jasnowłosa dziewczyna z Meisterplassen.

Spłodzona w grzechu, gwałtem, przez własnego dziada... Mogens sam wygnał

niegdyś ze wsi jej matkę wraz z nowo narodzoną córeczką, oślepiony pragnieniem

wychowania tego dziecka. Bóg zechciał, aby szesnaście lat później sama zgłosiła się do

niego na nauki.

Oczywiście podziwiał jej błyskotliwy umysł, czytała i tłumaczyła trudne teksty

zaledwie kilka tygodni po tym, jak poznała pierwszą literę. Zadawała najśmielsze

pytania, zmuszając jego samego do wspinania się na wyżyny własnych możliwości, by

dać jej zadowalającą odpowiedź czy wyjaśnienie.

A jej niewieście przymioty...

Nie było chyba cieplejszej i troskliwszej kobiety! I to w stosunku do wszystkich

mieszkańców wioski, do niego i jego rodziny, do przyjaciół z Solgarden.

Nawet gdy jesienią wioskę dotknęła zaraza, Maria nie ustąpiła, krążyła od chaty

do chaty ze swą bogato zaopatrzoną skrzynką z ziołami, ratując od strasznej choroby

zarówno młodych, jak i starych.

Aż w końcu i ona prawie się jej poddała.

Serce zadrżało mu na samą myśl o koszmarnych nocach, kiedy Maria, trawiona

gorączką, ledwie oddychała, a żadne modlitwy, jak się wydawało, nie pomagały.

Zniósł ją wtedy do piwnicy i dalej, tajemnym przejściem.

Poprzez mrok ziemi, przez kryptę, gdzie prochy zmarłych nadawały powietrzu

niepokojący posmak.

Na górę, do kościoła, w którego ścianach wciąż tkwiły losy całych stuleci,

odzywając się echem, gdy kolejni ludzie słali pod wysokie sklepienie dziękczynienia i

skargi.

Zapalił wszystkie świece i ustawił je dookoła umierającej.

Dzisiaj zdawał sobie sprawę, że wieś wciąż nie zapomniała nieludzkiego

zawodzenia, dochodzącego z kościoła ostatniej nocy zarazy. Ludzie ciągle patrzyli nań z

niepewnością i przestrachem bijącym z oczu. Ciekawe, czy szaleństwo już minęło?

Nie, wcale nie!

Tylko instynkt samozachowawczy ocalił go od wstawania co noc, spieszenia tym

samym korytarzem i wykrzykiwania swego żalu i cierpienia wśród grubych, kamiennych

ścian przed obliczem Pana.

Nie czynił tak jednak.

Wstydził się wyjawić przyczynę swego bólu.

Dobrego Boga w niebie nie interesowały sercowe kłopoty uniżonego sługi.

Wszechmocny miał zapewne ważniejsze sprawy albo też jego modlitwy były

zanadto egoistyczne.

Jak zresztą modlić się do sprawiedliwego Boga o to, by odebrał życie rywalowi i

w ten sposób pomógł zdobyć kobietę?

Mogens Jonson Skanke zwrócił się ku innym mocom. Mocom, które znał i, jak

sądził, potrafił kontrolować.

W księdze znalazł wskazówki.

„Aby dziewica zwróciła się ku tobie... Na brzegu pucharu z piwem wypisz

następujące słowa: B et Pelom Concesti. Przepij do dziewczyny, a jej serce zwróci się ku

tobie”.

Nie, to się nie nadaje, nie będzie już miał okazji, by nalać Marii piwa. Odeszła

daleko, zapewne zamieszkała w tym haniebnym miejscu w dole fiordu.

Jej matka była nałożnicą kata.

A Maria oddała serce innemu. Mogens zastanawiał się, czy imię, które spękane od

gorączki wargi szeptały w tamtą noc, nie jest imieniem syna samego oprawcy.

Randar... Cóż za zgrzytliwe i ohydne imię! Mogens poczuł, jak serce mu

kamienieje z nienawiści do nieznajomego konkurenta.

Zaprawdę, to musi być miano demona! Ludzie nie chrzczą chyba swego

potomstwa takim pogańskim imieniem!

No cóż, pastor przestał się nad tym zastanawiać, prędko przerzucał kolejne

stronice. Formuły pozwalające odczyniać urok, zaklęcia, które mają przywieść kobiety

do rzucenia się w otchłań wody.

Długie pasma zaklęć, zdolne zmienić każdego w kamień.

Przepis na to, jak czarami zmusić człowieka, by zapadł się pod ziemię.

Owszem, wszystko mogło się kiedyś przydać, lecz nie tego potrzebował teraz

Mogens.

Wreszcie jego palec zatrzymał się na niepozornym, krótkim akapicie.

„Zdobyć zamężną kobietę i zesłać na jej męża los Uriasza... na zawsze

przywiązać ją do siebie”.

Mogens przeczytał, skrzywił nos na wstrętny rytuał, jakiego musiałby dopełnić,

by pozbyć się męża ukochanej. Potrzeba do tego zarówno serca kota, ludzkiej krwi, jak i

rzadkich roślin. Nic nie znaczące formułki po łacinie, pełnia księżyca, święcone świece...

Mogens przez moment się zawahał, na cóż on się porywa?

Gdyby ktoś przepowiedział mu podobne zachowanie, nie poprzestałby na

wyśmianiu takiego zuchwalca.

Czcigodny proboszcz uciekający się do tego rodzaju środków...

Wiedział, że naraża swe własne życie.

Wiedział, że ryzykuje swe wieczne zbawienie.

W tej chwili jednak zamieniłby chętnie tysiąc lat w Raju na jedną godzinę

spędzoną z Marią...

Ona musi wrócić!

Musi zostać z nim! W przeciwnym razie nie ma znaczenia, co się stanie z jego

Tom 03 - Więzy Krwi - Lerum May Grethe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: