Clancy Tom - Jack Ryan 3 - Czerwony Królik.pdf - Jack Ryan - greg1401

TOM CLANCY

CZERWONY KRÓLIK

RED RABBIT

Przełożył: Jan Kraśko

Wydanie oryginalne: 2002

Wydanie polskie: 2003

Danny’emu O.

i strażakom z 52. drużyny 52. jednostki

Bohaterami bywają często najzwyklejsi

ze zwykłych ludzi.

Henry David Thoreau

Najdonioślejsze w życiu człowieka jest to,

że opanował on sztukę przekonywania duszy

do dobra lub zła.

Pitagoras

Człowiek, który nie uznaje zrządzeń niebios,

zawsze będzie człowiekiem przeciętnym.

Konfucjusz

Prolog

Ogród

Doszedł do wniosku, że najbardziej przerażające będzie prowadzenie samochodu. Kupił

już jaguara – dżegjuaara: będzie musiał zapamiętać, że tak to się tu wymawia – ale chociaż

był w salonie aż dwukrotnie, za każdym razem podchodził do samochodu ze złej strony.

Sprzedawca się z niego nie śmiał, lecz Ryan był pewien, że chciał. Dobrze chociaż, że nie

wsiadł lewymi drzwiami i nie zrobił z siebie kompletnego idioty. Prawidłową stroną drogi

była tu strona lewa: to też będzie musiał wbić sobie do głowy. Lewy pas międzystanówek –

nie, autostrad: w tym kraju nazywano je autostradami – był pasem wolnym. Wszystkie elek‐

tryczne wtyczki miały tu tęgiego zeza. A w domu nie było centralnego ogrzewania, mimo

wysokiej ceny, jaką za niego zapłacił. Ani centralnego ogrzewania, ani klimatyzacji, chociaż

klimatyzacja nie była tu pewnie konieczna. Angielski klimat nie należał do najgorętszych:

miejscowi zaczynali padać na ulicach, gdy temperatura przekraczała dwadzieścia cztery

stopnie Celsjusza. Ciekawe, jak by się czuli w Waszyngtonie. Najwyraźniej rymowanka o

„wściekłych psach i angolach” była już nieaktualna.

Ale cóż, mogło być gorzej. Ostatecznie miał kartę uprawniającą do zakupów w Green‐

ham Commons, pobliskiej bazie sił powietrznych, w sklepie zaopatrywanym przez Air Force

Exchange Service, służbę kwatermistrzowską znaną jako PX, tak więc nie groził im przy‐

najmniej brak amerykańskich hot dogów i produktów podobnych do tych, które kupował w

rodzinnym Marylandzie.

I wszędzie te fałszywe nuty, tyle fałszywych nut. Ot, choćby angielska telewizja. Zupeł‐

nie nie przypominała amerykańskiej, to oczywiste. Nie, żeby chciał wegetować przed fosfo‐

ryzującym ekranem – to mu raczej nie groziło – ale mała Sally potrzebowała codziennej

dawki kreskówek. Poza tym, nawet jeśli czytał coś ważnego, wyciszone, dochodzące z tła

odgłosy jakiegoś idiotycznego talk‐show zawsze działały na niego uspokajająco. Ale dzien‐

niki były całkiem niezłe, natomiast gazety bardzo dobre – lepsze od tych, które czytywał w

domu, chociaż już teraz wiedział, że będzie mu brakowało porannej „Far Side”. Miał nadzie‐

ję, że zastąpi ją „International Tribune”. Mógł kupować ją w kiosku na stacji. Tak, musiał

przecież śledzić przebieg rozgrywek baseballowych.

Ci od przeprowadzek – tu nazywano ich spedytorami – uwijali się jak w ukropie pod

czujnym okiem Cathy. Dom jako taki nie był zły, choć dużo mniejszy od ich domu na Pere‐

grine Cliff; na czas wyjazdu wynajęli go pułkownikowi piechoty morskiej, który nauczał

dziarskich młodzieńców i poważne dziewczęta z Akademii Marynarki Wojennej. Okna sy‐

pialni wychodziły na ogród o powierzchni – tak na oko – tysiąca metrów kwadratowych;

pośrednik handlu nieruchomościami bardzo go wychwalał. Poprzedni właściciele musieli

spędzać tam masę czasu, sadząc szpalery pięknych róż, głównie czerwonych i białych, pew‐

nie dla uczczenia dynastii Lancasterów i Yorków. Między czerwonymi i białymi zasadzili też

różowe dla przypomnienia, że rodziny te połączyły się ze sobą, by stworzyć dynastię Tudo‐

rów i – po śmierci Elżbiety I, ostatniej przedstawicielki tego rodu – założyć królewską dyna‐

stię, którą Ryan nie bez powodów bardzo polubił.

Pogoda też była całkiem, całkiem. Przyjechali tu przed trzema dniami i przez ten czas

ani razu nie padało. Słońce wschodziło wcześnie i zachodziło późno, natomiast zimą, tak

przynajmniej słyszał, pokazywało się tylko i momentalnie znikało. Nowi przyjaciele z Depar‐

tamentu Stanu mówili mu, że długie noce mają fatalny wpływ na zdrowie dzieci, że maluchy

źle je znoszą: maluchy takie jak ich czteroipółletnia Sally. Pięciomiesięczny Jack pewnie jesz‐

cze takich rzeczy nie zauważał i spał jak zabity. Spał i teraz, pod opieką niani, Margaret van

der Beek, młodej, rudowłosej córki pastora metodystów z Afryki Południowej; dziewczyna

miała świetne referencje, które tutejsza policja dokładnie sprawdziła. Pomysł zatrudnienia

niani nie przypadł Cathy do gustu. Na myśl, że jej własnym dzieckiem miałby opiekować się

ktoś obcy, krzywiła się tak, jakby ktoś przeciągnął przy niej paznokciami po tablicy, lecz tu,

w Anglii, był to stary, powszechnie szanowany zwyczaj, który sprawdził się doskonale w

przypadku niejakiego Winstona Spencera Churchilla. Panna Margaret została też prześwie‐

tlona przez agencję sir Basila, natomiast agencja, w której pracowała, miała oficjalne poparcie

rządu Jej Królewskiej Mości. Ale cóż, znaczyło to tyle co nic i Jack był tego świadom. Przed

wyjazdem przeszedł odpowiednie przeszkolenie i wiedział, że „opozycja” – tego angielskie‐

go określenia używano również w Langley – wielokrotnie penetrowała brytyjski wywiad. W

CIA panowało przekonanie, że ich spenetrować jeszcze nie zdołała, ale on miał co do tego

duże wątpliwości. Ci z KGB byli cholernie dobrzy, a ludzie, wiadomo: są chciwi. Rosjanie

płacili dość kiepsko, lecz niektórzy byli gotowi zaprzedać duszę i wolność za marne grosze.

No i nie nosili na ubraniu tablic z migającym napisem: Jestem zdrajcą .

Ze wszystkich szkoleń najbardziej zmęczyło go szkolenie na temat środków bezpieczeń‐

stwa. Chociaż jego ojciec był policjantem, Jack nigdy nie nauczył się myśleć tak jak on.

Żmudne selekcjonowanie i analizowanie informacji napływających do wydziału wraz z to‐

nami nic niewartych śmieci nie miało nic wspólnego z podejrzliwym zerkaniem na kolegów i

udawaniem, że cudownie się z nimi współpracuje. Często zastanawiał się, czy którykolwiek

z nich tak na niego zerka i doszedł do wniosku, że chyba jednak nie. Ostatecznie ciężko na to

stanowisko zapracował, czego dowodziły stare blizny na ramieniu, nie wspominając już o

koszmarnej nocy w Chesapeake Bay, o snach, w których pistolet – mimo jego rozpaczliwych

wysiłków – nigdy nie chciał wypalić, o krzyku przerażonej Cathy, o alarmowych dzwon‐

kach, które wciąż dzwoniły mu w uszach. Tamtą bitwę wygrał, wygrał ją na pewno. W ta‐

kim razie dlaczego w snach zawsze było inaczej? Może potrafiłby mu to wyjaśnić jakiś psy‐

chiatra, ale, jak mawiały doświadczone żony, trzeba było mieć tęgiego świra, żeby do niego

pójść.

Sally biegała w kółko, oglądając nową sypialnię, podziwiając nowe łóżko, które składali

ci od przeprowadzek. On schodził im z drogi. Cathy twierdziła, że nie nadaje się do nadzo‐

rowania tego rodzaju prac, mimo swojej skrzyneczki z narzędziami, bez której żaden Ame‐

rykanin nie czuje się prawdziwym mężczyzną i którą rozpakował niemal natychmiast po

przyjeździe. Oczywiście ci od przeprowadzek mieli swoje narzędzia i – co było równie

oczywiste – zostali prześwietleni przez Secret Intelligence Service, wywiad brytyjski, żeby

jakiś prowadzony przez KGB agent nie podłożył im w domu pluskwy. Nic z tego, staruszku,

nie tym razem.

– Gdzie jest nasz turysta? – Czyjś głos. I ten amerykański akcent.

Ryan zajrzał do holu, żeby sprawdzić, kto to, i...

– Dan! Jak się masz?

– Wynudziłem się w biurze, więc wpadliśmy z Lizą, żeby zobaczyć, co u was. – I rze‐

czywiście: tuż za Danem Murrayem, doradcą prawnym ambasady amerykańskiej w Londy‐

nie, stała jego piękna żona, święta Liza, słynna męczennica, patronka żon pracowników FBI.

Clancy Tom - Jack Ryan 3 - Czerwony Królik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: