W.II 16-10-2010.doc

PEDAGOGIKA SPECJALNA – wykład 2 – Piotr Winczewski – 16-10-2010

Skutki systematycznej aktywności fizycznej:

–                      obniżenie tętna spoczynkowego i wysiłkowego

–                      wzrost objętości wyrzutowej serca

–                      zmiana metabolizmu mięśnia sercowego

–                      spadek wzrostu ciśnienia skurczowego krwi w wysiłkach submaksymalnych

–                      wzrost ekstrakcji tlenu przez mięśnie

–                      usprawnienie układu oddechowego

–                      wzrost maksymalnej mocy aerobowej

–                      zwiększenie zdolności motorycznych

–                      spadek kosztu fizjologicznego wysiłku, wzrost tolerancji wysiłkowej

Skutki bierności fizycznej przez 6 tygodni:

–                      stany osteoporotyczne

–                      nadmierne wydalanie K, N, Ca, P

–                      rozkład beztłuszczowej mast tkanek

–                      wzrost masy ciała

–                      spadek ilości płynu pozakomórkowego, odwodnienie K

–                      spadek objętości krwi o 15 – 20% liczby erytrocytów, ilości osocza 1Hb

–                      upośledzenie biosyntezy białek M

–                      spadek wydolności układu oddechowego i krążenia

–                      spadek pojemności wyrzutowej serca, wzrost tętna o 1 uderzenie co 2 dni

–                      spadek objętości serca i adaptacji wysiłkowej

–                      wydłużenie czasu reakcji prostej

–                      obniżenie sprawności mechanizmów termoregulacyjnych

–                      upośledzenie mechanizmów odpornościowych

–                      zmniejszenie zdolności adaptacyjnych

[Projekt „Starość” IQS&Quart Group, wrzesień 2008, próba 1000 osób]

Wyróżniki zajęć rekreacyjnych osób trzeciego wieku

[Regina Wasilewska, Teresa Wolańska, Halina Szwarc]:

–                      ćwiczenia oddechowego

–                      zajęcia w otwartej przestrzeni

–                      długotrwałe ruchy cykliczne

–                      ćwiczenia gibkościowe

–                      oddziaływania relaksujące

–                      ćwiczenia z przyborami konwencjonalnymi

–                      zadania łatwe koordynacyjne

–                      kameralność atmosfery

–                      kontrola lekarska

Niepożądane treści zajęć relaksacyjnych osób trzeciego wieku:

–                      dynamiczne skłony

–                      ćwiczenia w pozycji pochylenia głowy w dół

–                      zmiany pozycji z niskiej na wysoką

–                      skoki i podskoki, akrobatyka

–                      ćwiczenia w równowadze chwiejnej

–                      ćwiczenia w bezdechu

–                      obciążenia statyczne

–                      zadania szybkościowe

–                      współzawodnictwo

–                      gry sportowe

–                      narzucanie tempa ćwiczeń

–                      intensywne wysiłki wytrzymałościowe

–                      maksymalizowanie czasu trwania zajęć

–                      stosowanie przyrządów

[Teresa Wolańska]

„Rekreacja osób niepełnosprawnych – są to zajęcia rekreacyjne, w tym zajęcia ruchowe, które są sposobem spędzania czasu wolnego i stanowią jednocześnie ważny element rehabilitacji. Niepełnosprawność okresowa lub całożyciowa przysparza człowiekowi nie tylko szereg trudności i ograniczeń w życiu osobistym, zawodowym i społecznym, ale także w zakresie zajęć czasu wolnego, równie dotkliwie odczuwalnych.

Inwalidztwo lub przewlekła choroba, niepełnosprawność często ograniczają możliwość uczestnictwa w pewnych zajęciach czasu wolnego, co odbija się na samopoczuciu. Zajęcia rehabilitacyjno-usprawniające zalecane przez lekarza lub terapeutę nie wyczerpują możliwości kontaktu z kulturą fizyczną osoby niepełnosprawnej. Rekreacja ruchowa i uczestnictwo w turystyce, a także sport osób niepełnosprawnych wpływają na szerszy sposób na rozwój osobowości, wspomagają i przyspieszają proces rehabilitacji, przyczyniają się do podniesienia samopoczucia, wiary w sens życia, podnoszą samoocenę i poczucie własnej wartości, podnoszą sprawność, wydolność fizyczną i przystosowanie społeczne. Ułatwiają akceptację własnego inwalidztwa. Hartuje przeciw niepowodzeniom, pozwala przezwyciężać lęki i kompleksy. Zapobiega wtórnym zmianom wynikającym z bezczynności po zakończeniu zabiegów rehabilitacyjnych.”

[Kazimierz Jacek Zabłocki]

„Terenoterapia jest metodą aktywności fizycznej. Rozumie się przez nią 'wykonywanie dynamicznego wysiłku fizycznego w różnych formach, w zmienionym widokowo i krajobrazowo terenie.'

Zgodnie z powyższą definicją do terenoterapii zalicza się: spacery lecznicze, biegi na nartach, marszobiegi, jazda na rowerze, ćwiczenia na 'ścieżce zdrowia'.

Terenoterapia jest prowadzona przez uzdrowiska. Zalecana jest i kontrolowana przez lekarza, który włącza ją w ogólny program leczenia pacjenta. Do prowadzenia terenoterapii wymaga się spełnienia pewnych warunków.

Wymaga się takich przygotowań organizacyjnych do których wchodzi długość trasy, jej fizyczne obciążenia, nawierzchnia, itp. Bierze się też pod uwagę warunki klimatyczne uzdrowiska (…).

Postuluje się, by terenoterapię wprowadzić również i poza uzdrowiskiem, w celach stopniowego zwiększania aktywności fizycznej (m.in. w ośrodkach rehabilitacyjnych).”

Cele turystyki niepełnosprawnych [Tadeusz Łobożewicz]:

–                      leczniczy (kontynuacja programu leczenia i usprawniania)

–                      biologiczny (aktywność ruchowa kompensacją ubytków sprawności fizycznej)

–           &#...