3.Senna jawa.pdf

3. Nieproszony gość

James

Stosy papierów do wypełnienia, milion plików do przejrzenia. Tak wyglądała praca w

reklamie. Jak to powiedział nasz stary profesor Nelson:

”Dobry reklamodawca potrafi trafnie powiązać strategię firmy ze strategią produktu, a

następnie przełożyć przygotowane założenia na język reklamy. Potrafi dobrać środki i

narzędzia reklamy do specyfiki produktu oraz firmy.”

Tylko dlaczego te środki i narzędzia pochłaniają tak dużo czasu, zajmują tak wiele miejsca?

Mógłbym narzekać tak w nieskończoność, ale ten rodzaj pracy miał w sobie to, że mogłem

używać wyobraźni, korzystać ze wszystkiego, co miałem pod ręką. Musiałem tylko zadowolić

przełożonych, a w szczególności daną firmę, dla której robiłem reklamę.

Ostatnie dni spędzałem do późnej godziny w pracy, a to z powodu dwóch rzeczy. Firma, która

czekała na reklamę, dała nam krótki termin oddania projektu, co spowodowało, że zespół

pracował dłużej, czasem zostając na noc. Był też inny powód, który miał na imię Bella. Kiedy

wracałem do domu, czekała na mnie z kolacją i z uśmiechem na twarzy. Gdy na nią

patrzyłem, coś we mnie ożywało, sprawiało, że chciałem żyć. Jednak wiedziałem, że to nie

jestem ja. To nie dla mnie. I chociaż żywiłem do niej głębokie uczucia, nie mogłem jej tego

okazać. Już kiedyś ją zraniłem, wiedziałem o tym. Nigdy tego nie zapomnę i nigdy nie

powtórzę. Nie mogłem stać w miejscu, w jednym związku. Będąc z innymi kobietami,

uwalniałem się. Mogłem odreagować napięcie podczas seksu, jakie kumulowało się przez

całe tygodnie. I co miałem jej powiedzieć?

Bello zależy mi na tobie, ale nie zamierzam z tobą być, bo nie wytrzymam z jedną kobietą?

Już wolałem to ukrywać niż patrzeć na jej zrozpaczoną twarz. Dałbym wszystko, aby ją

ochronić, nawet jeśli miałbym chronić ją przed samym sobą. Wolałem być sam, bez stałej

partnerki. Nie wiedziałem nawet, czy jestem w stanie kogoś pokochać. Nigdy nie okazywano

mi żadnego uczucia, nie bez własnej korzyści. Tylko jedna osoba to potrafiła. Bella. Wszystko

kręciło się wokół niej, dlatego wiedziałem, że tracąc ją, strącę swoje życie.

Wskazówki zegara dziś wyjątkowo poruszały się powoli. Dopiero dwudziesta, choć miałem

wrażenie, jakby była druga w nocy. Po wypiciu trzech kaw moje oczy świeciły się jak latarki,

zapamiętując każdy szczegół w projekcie. Pracowałem na najwyższych obrotach, mimo że

czułem się strasznie zmęczony.

- James? Masz te pliki dla Victorii? – zapytała Kate, asystentka Victorii.

Kiwnąłem, nie odpowiadając jej.

Victoria, szefowa całej firmy. Razem z ojcem, Arem, stworzyli ogromne imperium, stali się

sławni i bogaci, ale co z tego, skoro ich wnętrza i dusze zdawały się puste. Szefowa była

wysoką, szczupłą kobietą, której włosy przypominały ogień, a ciało nakłaniało do grzechu.

Popełniłem kiedyś błąd i skusiłem się na owoc zakazany. Wiedziałem, że z nią wiąże mnie

tylko seks, miły czas spędzenia w pracy lub po godzinach, jednak po pewnym czasie znudziło

mnie to, wyczerpała się.

Dokładnie wiedziałem, co się teraz stanie, gdzie będę musiał iść.

- Świetnie, w takim razie idź zanieś jej te dokumenty – powiedziała.

Od kiedy to ja mam nieść jej papiery, a nie asystentka?

Otóż od czasu, kiedy pracownik uprawia seks z pracodawcą, a wokół wszyscy udają, że nic

się nie dzieje, chociaż niejeden wiedział. Miałem też świadomość, że prawie wszyscy.

Wychodząc z sali konferencyjnej, gdzie wspólnie zajmowaliśmy się projektem, czułem

wlepiony we mnie wzrok kolegów i koleżanek. Będąc już na korytarzu, mogłem spokojnie

odetchnąć świeżym powietrzem, bez ich wścibskich spojrzeń. Podszedłem do windy,

wcisnąłem przycisk przywołujący ją na piętro i czekałem. Myślałem, że będę sam, w

samotności, jednak po chwili usłyszałem głośny stukot kobiecych szpilek. Dołączyła do mnie

nieznana towarzyszka, zakłócając mój spokój. Zatrzymała się dokładnie koło mnie,

sprawiając, że jej perfumy, bardzo słodkie, drażniące moje nozdrza, owiały ciało.

Instynktownie podążając za jej zapachem, odwróciłem się do niej, sprawiając, że zostałem

powalony na kolana. Nigdy nie widziałem jej tutaj, nie rozmawiałem.

Wysoka, szczupła, patrzyła na mnie niepewnym wzrokiem. Biała bluzka, spódnica do kolan,

delikatnie opinała jej zgrabną sylwetkę. Dodatkowo szpilki wydłużały nogi, sprawiając, że

moje myśli stały się niebezpieczne. Spojrzałem jej w oczy i zauroczyłem się drugi raz.

Blond włosy splątane w jeden gruby warkocz, chociaż pojedyncze kosmyki odstawały od

reszty, dzięki czemu wyglądała niewinnie i uroczo. Nasze spojrzenia się skrzyżowały.

Przeszywała mnie swoimi błękitnymi oczami i zauważyłem coś niewiarygodnie

zadziwiającego.

Zarumieniła się i to dzięki mnie!

Nerwowo zgarnęła uciekające włosy za ucho i ruszyła do windy, która nie wiadomo kiedy

otworzyła się. Podążając za kobietą, ruszyłem do środka. Stanęła w kącie, odsuwając się jak

najdalej. Ja zaś oparłem się o ścianę, mając najlepszy widok z możliwych. Mogłem

zlustrować dokładniej tę piękność, dlatego nie marnowałem czasu. Chociaż ona to widziała,

nie przejmowałem się tym. Rozluźniłem krawat, kiedy zrobiło się duszno. Wcisnąłem ostatni

guzik i ruszyliśmy. Nieznajoma poruszyła się, przystępując z jednej nogi na drugą, ręką

odsuwając też skrawek koszuli, gdzie wdmuchnęła trochę powietrza.

Co ona wyprawia?

Spojrzała się w moim kierunku, taksując mnie wzrokiem, oceniając wygląd. Napotkałem jej

wzrok, kiedy winda niespodziewanie wydała jakiś dźwięk i otworzyła się. Nawet nie

zauważyłem, kiedy przejechaliśmy te kilka pięter. Jednak nie to było dziwne. Otóż w wejściu

stała uśmiechnięta Victoria. Jej wzrok skierowany był na mnie, ale kiedy spojrzała na moja

towarzyszkę, uśmiech momentalnie znikł.

- Jane? Nie pomyliłaś pięter? – zapytała ostro Victoria.

Ta spuściła głowę, nie wiedząc, co powiedzieć. Zrobiło mi się jej trochę żal, wszyscy znali

Victorię, wiedzieli, że dla słabszych jest nieuprzejma.

- Przegapiłam piętro, przepraszam – wyszeptała cicho.

- Następnym razem nie przegapiaj piętra, pamiętaj o tym. James? – Skierowała wzrok z

powrotem na mnie.

- Tak? – odpowiedziałem z uśmiechem, wiedząc, że to poprawi sytuację.

- Zapraszam do gabinetu – odparła i odwróciła się, odchodząc.

Zostaliśmy sami. Zapanowała cisza, nikt się nie ruszał, ledwo było słychać nasze oddechy.

Podszedłem powoli bliżej Jane, unosząc jej brodę do góry. W końcu spojrzałem jej głęboko w

oczy, płakała. Pojedyncza łza spłynęła po policzku. Kciukiem starłem po niej ślad, dotykając

delikatnego skóry dziewczyny. Odsunęła się ode mnie, przecierając oczy, zostawiając mały

ślad tuszu dookoła.

- Przepraszam – wyszeptała, przygnębiona.

- Nie musisz przepraszać. Ja ci jestem winien przeprosiny – powiedziałem, wysiadając z

windy. – To przeze mnie, więc lepiej będzie, jak już pojedziesz, nie wiadomo, co może zrobić

Victoria – uśmiechnąłem się, patrząc jak drzwi się zamykały.

- Do zobaczenia – wyszeptałem, kiedy już praktycznie drzwiczki były zamknięte, ale udało

mi się zauważyć jej uśmiech spowodowany moją obietnicą zbliżającego się spotkania.

Edward

- Edwardzie! Śniadanie! – krzyczała Esme, moja matka.

Podniosłem leniwie głowę, spoglądając na zegarek znajdujący się na szafce nocnej. Punkt

siódma. Dawno temu odkryłem, że Esme jest chodzącą zegarynką, nie spóźnia się nawet o

minutę. Odrzuciłem koc i wstałem, kierując się do łazienki. Zimny prysznic ostatecznie

postawił mnie na nogi, otrząsając z minionych snów. Zamiast wypocząć, przeżywałem

dziwne zdarzenia, których czasem nie rozumiałem. Przeżywałem to tak, jakby były

prawdziwe. Jednakże męczyłem się, starając, aby jej dotknąć, poczuć. Od czasu spotkania w

klubie nie mogę o niej przestać myśleć, czasem mam też problemy z odróżnieniem, czy to się

dzieję w rzeczywistości. Dlatego musiałem się z nią spotkać, porozmawiać, a może wtedy

moje życie wróciłoby do normy. Martwiłem się tym, że ostatnie sny stawały się coraz

dziwniejsze. Widziałem małą dziewczynkę z jakąś maskotką w ręku, stojącą nad grobem,

płaczącą. Nie znałem jej, nie pamiętałem, jednak wiem, że powinienem. Coś, niewiadomo co,

nakazywało mi śnić dalej, poznawać więcej szczegółów. Kiedy w innym śnie ta mała

dziewczynka przeobraziła się w kobietę, wiedziałem, kim już jest. To ona. Dziewczyna z

klubu. Nie miałem tylko pojęcia, skąd te obrazy pojawiały się w mej głowie, stały się częścią

mojego życia.

Już bardziej ożywiony, z mokrymi włosami, zszedłem na dół. W kuchni, tak jak się

spodziewałem, latała wokoło Esme, spiesząc się do pracy, chociaż i tak zawsze docierała tam

przed czasem.

- Śniadanie masz na stole – powiedziała w biegu. – W lodówce przygotowany obiad,

wystarczy tylko włożyć do mikrofalówki.

- Dobrze – odparłem, nalewając sobie soku do szklanki. Za bardzo nie zwracałem uwagi na

to, co mówi, moje myśli błądziły wokół innej osoby.

- Edwardzie? – zapytała Esme, kiedy zorientowałem się, że w końcu stała w miejscu i nie

zmieniała swojego położenia przez dziesięć sekund. – Coś się stało? Znów ci się śniła –

stwierdziła.

- Tak – tylko tyle mogłem wydusić, bo mój stan mówił sam za siebie.

- Dobrze. – Spojrzała na zegarek. – Mam jeszcze pięć minut do wyjścia. Mów, co było tym

razem.

Esme to jedyna osoba, która rozumiała moje położenie i umiała doradzić. Odkąd nawiedzały

mnie te dziwne sny, była dla mnie oparciem, zawsze mogłem na nią liczyć. Chociaż

mieszkaliśmy zupełnie sami, odkąd odeszła od Carlisle’a, i włóczyliśmy się po różnych

stanach, to właśnie tutaj odzyskała spokój. W tym miejscu ojciec jej nie znalazł i miałem

cichą nadzieję, że nigdy nie znajdzie. Nie żyło nam się najlepiej, nie byliśmy zamożnymi

ludźmi, jednak mieliśmy siebie i to nam wystarczało. Niektórzy byliby zdziwieni, jak silna

może być więź matki z synem, i ile radości może przynieść wspólne jedzenie lodów

czekoladowych przed telewizorem. Te momenty, tak proste rzeczy, utkwiły mi w pamięci i

gdy czułem się smutny bądź załamany, podnosiły mnie na duchu.

- Ostatnio śniła mi się nie tylko ona, pojawiła się jako mała dziewczynka, płakała – zacząłem.

- A gdzie się znajdowała? Z kim była? – zapytała, uważnie wpatrując się we mnie.

- To przypominało cmentarz, jakby stała nad grobem, trzymając jakąś osobę za rękę.

- To musiało być smutne, bo prawdopodobnie zmarła jej bliska osoba, dlatego płakała.

- Tak, pewnie masz racje. Pamiętam jeszcze kilka innych rzeczy.

- Tak? Jakie? – zapytała, wstając i szykując się do wyjścia.

- Miała tak samo brązowe włosy, jakie ma teraz, lecz wtedy zdawały się związane w dwa

warkocze, przepasane białymi kokardami. Widziałem ją wyraźnie, ubraną w zieloną sukienkę,

sięgającą do kolan. Jednak sen nie trwał długo, wtedy się obudziłem.

Skończyłem, lecz cisza, jaka zapanowała w kuchni, była czymś rzadko spotykanym w tym

domu. Podniosłem głowę, spoglądając na Esme. Stała pośrodku kuchni i patrzyła na mnie

dziwnym wzrokiem.

- Coś się stało? – zaniepokoiłem się.

- Ta dziewczynka, jej sukienka i warkocze… pamiętam. Był też tam cmentarz… Edwardzie –

Spojrzała na mnie z widocznym szokiem w oczach. – Wiem, kim ona jest.

- Co? – wstałem. – Znasz ją?

- To znaczy, z twojego opisu kojarzę pewne fakty. Nie jestem pewna w stu procentach, że to

ona, ale jak na razie wszystko się zgadza.

- Kim ona jest? – zapytałem zniecierpliwiony.

- Moja dawna przyjaciółka, Marie Claire urodziła dawno temu córkę, Isabellę, wbrew woli

innych. Mówiło się, że Claire związała się z dziwnym mężczyzną, który, kiedy dowiedział

się, że Marie Clairie jest w ciąży, zażądał natychmiastowego usunięcia ciąży. Oczywiście

Claire musiała uciekać, od tamtej pory nie widziałam się z nią za często. Dopiero po kilku

latach, kiedy przypadkowo dowiedziałam się o jej śmierci, poszłam na cmentarz. Tam właśnie

spotkałam małą Isabellę. Była wraz ze swoją ciotką i jej córką. Wtedy właśnie była ubrana

tak, jak opisywałeś.

- Ale skąd mogłem to pamiętać?

- Zabrałam cię ze sobą, dziwię się, że tego nie pamiętałeś.

- Nie pamiętałem – zamyśliłem się. - Więc jej matka nie żyje – stwierdziłem. – Wiesz może,

w jakich okolicznościach umarła?

- To też jest dziwne. Mówiło się, że umarła przy porodzie, jednakże Claire była najsilniejszą i

najodważniejszą osobą, jaką znałam. Dopiero kiedy dowiedziała się o ciąży, postanowiła

uciec, ochronić jeszcze nienarodzone dziecko. Sama nie uwierzyłam w tę wersję śmierci przy

porodzie. Dużo osób nawet nie wiedziało, że Claire nie żyje. Ja dowiedziałam się kilka lat po

fakcie. Straciłam jedyną przyjaciółkę, lecz zachowałam po niej jedną rzecz.

- Jaką?

- Kiedy wyszła cała afera o ciąży, Claire dała mi swój pamiętnik. Nie wiedziałam tak

naprawdę, po co, bo pamiętnik jest czymś bardzo prywatnym, dlatego nigdy go nie czytałam,

nie naruszałam jej intymności.

- Nigdy tak naprawdę nie byłaś ciekawa, co się z nią stało? Jak umarła? – zapytałem.

- Nie miałam nawet okazji – odpowiedziała. – Sam dobrze wiesz, jak wygląda nasze życie.

Ciągle jesteśmy w ruchu, zmieniamy miasta. Ciężko jest coś zacząć, skoro nie wiesz, że

możesz tego nie dokończyć.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: