Kiedy Izrael napina militarne mięśnie w Gazie i Libanie, staje się jasne, że kończy się wiek „prześladowanego Żyda”. Dowody wskazują na to, że międzynarodowy syjonizm przyspiesza w kierunku przejęcia kontroli na Bliskim Wschodzie, a nawet na świecie. Biblia dużo mówi o wyrastającym żydostwie na świecie.
W mistycznej Apokalipsie apostoł Jan miał wizję szkarłatnej kobiety zwanej „Wielkim Babilonem, Matką Ladacznic i Obrzydliwości na Ziemi”. Jest opita krwią świętych i jeździ na wielorogiej i wielogłowej bestii. Powiedziano mu, że ta kobieta symbolizowała miasto, które w ostatnich dniach będzie panować nad narodami, i popełniać duchowe cudzołóstwo z królami na ziemi i korumpować ludzkość. (Apok. 17,18)
Kim jest ta wszechmocna kobieta? Czy symbolizowane przez nią miasto obecnie istnieje?
W celu uzyskania odpowiedzi musimy cofnąć się tysiące lat do historii zbawienia, miłości i zdrady – historii narodzin Izraela, opowiedzianej w 16 rozdziale Ezechiela. Poprzez tę srogą choć delikatną alegorię Bóg mówi jak ocalił Izrael od śmierci jak porzucone niemowlę i wybrał ją na swoją duchową oblubienicę. Nie z powodu tkwiącej w niej dobroci, ale z powodu jego współczucia. Jej sytuacja była bardziej żałosna niż innych: „A twoje urodzenie: w dniu twego przyjścia na świat nie ucięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyścić; …. w dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole – przez niechęć do ciebie.” (Ezech. 16:4-5). Tylko litość Boga ocaliła ją od śmierci, gdyż „oto ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałeś się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaś we krwi: Żyj…” (Ezech. 16:6)
Izrael: wyjątkowa oblubienica Boga
Izrael ożył. Z tygla egipskiej niewoli, wytrysnął mały hebrajski naród, widowisko dla świata, zsyłający plagi na faraona, przemierzający rozstąpione morze, przeżywający zatopionych Egipcjan, aż w końcu pod rózgą Mojżesza ulokowali się na pustyni Synaju. Tam poprzez karę, objawienia i wędrówkę osiągnęli duchowe proporcje. To tam Bóg zawarł przymierze małżeństwa z jego oblubienicą.
„Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze – wyrocznia Pana Boga – stałaś się moją.” (Ezech. 16:8)
Na pustyni Synaju, prawie 3.500 lat temu, Bóg oświadczył, że tak kochał wszystkie narody, że z jednym zawrze duchowe małżeństwo, że wszystkim pobłogosławi. Boskie błogosławieństwa spływały kiedy Joszua oczyścił zgromadzenie zwycięstwem nad zdeprawowanymi mieszkańcami Kanaan. Ich nagrodą była ziemia „mlekiem i miodem płynąca.” Bylło to w czasach kiedy Izrael żył słowami Jehowy. „Ten naród uformowałem dla siebie, i on pokaże moją chwałę.” (Izajasz 43:21)
Izrael nierządnicą
Jak krótka była ta chwała! „Ale zaufałaś swojej piękności,” Bóg wypomina Izraelowi, ” i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząd. Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził.” [Ezechiel 16:15]
Kiedy Izrael zwrócił się do bożków, porzucając miłość swojego męża, ona naraziła się na wieczne wyrzuty kobiety rozwiedzionej z powodu cudzołóstwa – gdyż, w końcu, Bóg musiał unieważnić przymierze małżeńskie z nią i wystawił jej rachunek za rozwód.
Od Mojżesza do proroków, Izrael jest wielokrotnie opisywany jako imperialna kurtyzana. W ponad 80 przypadkach, Izrael w szczególności potępiany jest jako kurtyzana, ladacznica i sprośna kobieta, a co najmniej dwa razy tyle nazywana jest tak pośrednio. W rzeczywistości, w celu wykazania powagi winy Izraela, Bóg faktycznie zażądał od Ozeasza by naruszył siódme przykazanie i znalazł sobie kurtyzanę. „Idź, a weź za żonę kobietę, co uprawia nierząd i dzieci nierządu,” rozkazuje Bóg, „kraj bowiem uprawiając nierząd – odwraca się od Pana.” (Ozeasz 1:2) Ozeasz miał nakazac swojej żonie by nie wracała do nierządu – ale to się nie udało. Tak jak Izrael, matka nierządnic, żona Ozeasza i jej córki były nieuleczalnie rozwiązłe. „… bo go duch nierządu omamił – opuścili Boga swojego, aby cudzołożyć.” (Ozeasz 4:12) SłuchajZapis fonetyczny
Bóg dowiódł Jeremiaszowi, że chociaż Żydzi nie żałowali swojej niewierności, to Bóg czuł boleść. „Wróćcie, dzieci wiarołomne,” krzyczał Bóg, „gdyż jestem z wami żonaty.” Jer. 3:14) A Ezechielowi ujawnił swój smutek: “Jestem złamany waszym nierządnym sercem,” powiedział, gdyż żydostwo jest „władczą i nierządną kobietą… która przyjmuje obcych zamiast swojego męża.” (Ezech. 16:30). Jak Bóg powiedział Jeremiaszowi, Izrael był otwarty w swoim nierządzie, jak również napastliwy. „Wylewałeś swoje cudzołóstwa na każdego który przechodził…”(Jer. 16:15) „…oni popełnili cudzołóstwo I na swoich rękach mają krew.” (Jer 23.27)
Sąd nad nierządnicą
We fragmencie przypominającym o nadchodzącym sądzie nad Wielkim Babilonem, kiedy, w Apokalipsie 18, jest zrzucona z bestii i zniszczona jej rogami, Ezechiel woła:
…O nierządnico, słuchaj słowa Pańskiego! Tak mówi Pan Bóg: Za to, że odsłaniałaś swą sromotę i odkrywałaś swoją nagość, uprawiając nierząd ze wszystkimi swoimi ohydnymi bożkami, a także za krew twoich synów, których im ofiarowałaś… za to ja zgromadzę wszystkich twoich kochanków, w których miałaś upodobanie, i wszystkich tych, których miłowałaś, jak również i tych wszystkich, których nienawidziłaś… Ja zgromadzę ich ze wszystkich stron przeciwko tobie i odsłonię twą nagość przed nimi, aby zobaczyli całą twoją nagość… Będę cię sądził tak, jak się sądzi cudzołożnice i zabójczynie. Wydam cię krwawemu gniewowi i zazdrości…Wydam cię w ich ręce, a oni zniosą twoje szałasy, zniszczą twoje wzniesienia, rozbiorą cię z twoich szat, zabiorą ci twoje klejnoty i pozostawią cię nagą i odkrytą.” (Ezech. 16:35-39)
Takie były wielkie niewole. Najpierw pod Asyrią, a następnie Chaldeą, Izrael i Juda były kolejno pustoszone, opuszczone i trzymane w niewoli. W wygnaniu za Nabuchodonozora w 588 pne, większość Żydów prowadzono, wielu z hakami w szczękach, przez piasek do odległego Babilonu. Przez 70 lat spłacili Bogu tyle, ile zarobili na nierządzie. Niestety, z upływem wieków, większość Żydów, przebywając w Babilonie przez następne 1600 lat, zaczęła identyfikować się bardziej z ich nową „ziemią obiecaną”, okultystyczną Babilonią, niż z Palestyną. Powróciła tylko jedna dziesiąta.
Matka nierządnic
Rozważywszy Staro Testamentową opinię o Izraelu jako największej nierządnicy, jesteśmy zmuszeni dojść do jednego wniosku: obecny i przyszły Izrael jest kontynuacją tej symbolicznej kobiety, kiedyś wybranej przez Boga jako Jego wyjątkową oblubienicę spośród narodów, ale z którą On ostatecznie się rozwiódł i którą odrzucił z powodu jej zdrady.
Ponieważ Izrael jako pierwszy poślubił Chrystusa i miał z nim duchowe relacje, koncepcja duchowego oblubieństwa była dla Izraela wyjątkowa. Natomiast tylko apostata Izrael może ubiegać się o rozróżnienie bycia „matką” zasady duchowej prostytucji. W momencie kiedy został wybrany na oblubienicę Chrystusa, inne narody były również nieposłuszne, ale w sposób taki jak dziecko do rodzica. Tylko Izrael był w stanie cudzołożyć wobec męża. Dlatego też, gdy stał się duchową kurtyzaną, został na trwałe oznakowany na czole „matką nierządnic.”
Z tego powodu, podczas gdy inne odstępcze systemy, takie jak papiestwo w okresie Reformacji, jaśniały od korupcji i czerwieniły się od krwi swoich świętych, można nazywać duchowymi nierządnicami, to tylko Izrael może być „matką” tego szkarłatnego siostrzaństwa. Wyróżnienie Izraela jako prototypu nierządnicy jest zakorzenione w jego unikalnej pozycji, gdyż jako pierwszy miał duchowe relacje z Bogiem i pierwszy który je zepsuł, że nie mogą tego usunąć ani czas, ani dyspensa, ani błądzenie. Dalszy bunt jedynie bardziej określa epitet „matka nierządnic.”
Stary Izrael był nierządnicą, której mąż wciąż bronił – ulegał kiedy po raz kolejny skruszona wracała z nierządnych wypraw. Ale kiedy w końcu nierządnica krzyczała: „Ukrzyżuj go! Ukrzyżuj go!,” i skazała swojego boskiego męża na śmierć, jej zmartwychwstały małżonek wypędził ją ze swego domu i ziemi. Skazał ją na błąkanie się, prześladowania, wyszydzanie, kobieta rozwiedziona za cudzołóstwo nieustannie szuka zastępczego męża – Mesjasza, który zajmie miejsce pierwszego męża, którego zabiła. Marzyła o innym mężu, tak anty-chrystusowym jak ona, który usunie z niej zarzuty.
Wspaniałe miasto
W Apokalipsie 17 mamy do czynienia ze zjawą miasta, „które króluje nad królami ziemi.” (Apokalipsa 17:18) Jest ono duchowe, ponieważ oznacza pełny potencjał ludzkiej degeneracji. Ale jest także fizyczne, bo ma większy wymiar, bogactwo i znaczenie niż jakiekolwiek inne. „Które miasto podobne jest do tego wielkiego miasta?” lamentują kupcy, kiedy z daleka patrzą na jego ostateczny koniec. Jego znaczenie handlowe jest takie, że z nią również nastąpił upadek światowego handlu.
Tytuł „wielkiego miasta”, zgodnie ze znaczeniem jakie nadaje mu Apokalipsa, jest wyjątkowy. Niewątpliwie będą inne wielkie miasta w czasie ostatecznym, ale wizja Jana to zauroczenie „wielkim miastem,” ośrodkiem handlu, kultury i zniewolenia człowieka, które nie będzie miało sobie równych.
Jest zatem niezwykle istotne, że z sześciu razy nazwa „wielkiego miasta” (po grecku: hey polis megaley) jest używana w Apokalipsie, to jeden z nich wyraźnie odnosi się do Jerozolimy. Kiedy zabici są dwaj świadkowie, ich martwe ciała leżą na ulicach „wielkiego miasta (hey polis megaley) … Sodoma i Egipt, gdzie także nasz Pan został ukrzyżowany.” (Apokalipsa 11:8)
Jeśli ogólny nacisk Apokalipsy jest błędny i właściwie jest inne miasto oprócz Babilonu zasługujące na miano „wielkiego miasta,” to widzimy najsilniejszą konkluzję, że wielkie miasto Babilon, które panuje nad królami ziemi, oraz wielkie miasto, „Sodoma i Egipt, gdzie nasz Pan został ukrzyżowany,” są faktycznie jednym. Oba noszą symboliczne nazwy występku i perwersji, co ujawnia aspekty wspaniałego i złego miasta jakim ma być w przyszłości. Co to za miasto? Jerozolima.
Św. Piotr: Jeruzalem to „Babilon”
Również apostoł Piotr potwierdził, że „Babilon” jest symbolem Jerozolimy. W Piotr 5:13 pisze do chrześcijan w Jerozolimie: ” Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie razem z wami wybrana…”
By wyjaśnić, jak Piotr, biskup Jerozolimy, mógłby pozdrawiać kościół z odległego Babilonu, niektórzy sugerowali, że on również był biskupem Babilonu. Bzdura!
Innym wyjaśnieniem jest fakt, że Piotr przesyłał pozdrowienia w imieniu kościoła chrześcijańskiego w odległym Babilonie. Jaki kościół chrześcijański? Nie ma żadnych dowodów, by w czasach pierwszego listu Piotra głoszono ewangelię w Babilonie. Wprost przeciwnie, w tym czasie apostołowie mieli zakazane przez Ducha Świętego by iść na wschód do Azji, głosząc słowo w odległym Babilonie. (Dzieje Apost. 16:6)
Oto co św. Piotr miał na myśli w powyższym wersecie: „ona” to metafora dla Kościoła, „Babilon” dla odstępczej Jerozolimy. Jerozolima jest zdominowana przez „synagogę szatana”, tych faryzeuszy, którzy przybyli z Babilonu i nasiąknięci wpływami okultyzmu. Apostoł Jan podobnie nazywał Jerozolimę „Sodoma i Egipt”, bo uosabiała dewiacje seksualne, magię, i niewolę tych dawnych szamb zła.
Żydowskie miasto
Wspaniałe miasto o etnicznych cechach, kluczowych w zrozumieniu jego tożsamości. Kiedy wreszcie zostało zniszczone, Apokalipsa przeciwstawia jej upadek upadkowi miast „pogan”, jak to wyrażenie jest zwykle tłumaczone w Nowym Testamencie. Więc kiedy Apokalipsa mówi: „A wielkie miasto było podzielone na trzy części i miasta narodów (pogan) upadło …” (Objawienie 16:19) mamy bardzo mocny wniosek, że miasto, które kontrastowało z miastami pogan, jest, w konkluzji, żydowskie.Słuchaj
Ubrany w szkarłat i pijany krwią męczenników Jezusa Rzym zawsze wydawał się doskonale pasującym na podbudowę dla antychrysta. Oczywiście chrześcijanie, nawet od najdawniejszych czasów po apostolskich, łączyli Wielki Babilon z Rzymem, który tradycja rzymska określała jako siedzący na siedmiu wzgórzach.
Jednak Rzym położony jest na więcej niż siedmiu wzgórzach. W przeciwieństwie do niego, Jerozolima jest otoczona przez siedem odrębnych wzgórz. Uczniowie w Izraelu zapamiętują „siedem wzgórz Jerozolimy”, a są to: Wzgórze Oliwne, Wzgórze Syjonu, Wzgórze Świątynne, Wzgórze Golgoty, Wzgórze Mojżesza i Wzgórze Herzla.
Pismo pozwala by tylko jedno „wielkie miasto” w ostatnich dniach było ośrodkiem władzy świata. Paweł stwierdza wyraźnie, że antychryst zadeklaruje swoją władzę jednego świata z jego „tronu” w świątyni w Jerozolimie. Tam ogłosi uderzonemu podziwem światu swoją regencję jako wcielonego Boga. (2 Tes. 2:4) Podobnie gdy przyjdą dwaj świadkowie odpierający jego bluźnierstwa i panowanie (Ap. 11), to nie będzie na ulicach Rzymu, jak przedstawia Apokalipsa, ale przepowiadający i ostatecznie umierający na ulicach Jerozolimy. Oczywiście, ponieważ Pisma wskazują na Jerozolimę jako epicentrum konfliktu duchowego w ostatnich dniach, jesteśmy ośmielani by wnioskować, że Jerozolima i Babilon oznaczają to samo.
Wina za krew Abla
Dalsze potwierdzenie związku między judaizmem i Babilonem znajduje się w Apokalipsie 18:24, gdzie jest napisane „w nim znaleziono krew proroków, i świętych, i wszystkich zabitych na ziemi.”
Ktoś może kwestionować, że światowy system żydowskiej opresji, choć będzie zły i uciążliwy, to każdy system, który mógłby spełniać wymóg winnego zabójstwa każdego sprawiedliwego człowieka z fundamentu świata musi być szerszy i bardziej ponadczasowy niż judaizm Judaizm rabiniczny tak naprawdę rozpoczął się w Babilonie około V wieku pne.
Jednak kogo Chrystus obwinia za zabójstwo sprawiedliwych ludzi, jasne do czasu Abla? Tak, na faryzeuszy i światowy talmudyczny system, który rozpoczęli w Jego czasach. „Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana na ziemi, począwszy od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście między świątynią a ołtarzem To na was spada wszystka krew z krwi Abla aż do syna Zachariasza Barachias, którego wyście zabili między świątynią i ołtarzem.” (Mat. 23:35)
Co więcej, Apokalipsa 17:18 zapowiada, że judaizm rabiniczny, który twierdzi, że pochodzi bezpośrednio od faryzeuszy, nie zostanie zakończony w tym świecie, dopóki nie wznowi prześladowań chrześcijan rozpoczętych w Dziejach Apostolskich. Źli przywódcy żydowscy będą pijani krwią męczenników Jezusa (Apokalipsa 17:6). Należy przypomnieć, że judaizm już zaczął napełniać swój puchar. Kiedy żydowscy działacze i finansiści torowali drogę i po raz pierwszy ustanawiali komunizm jako światową potęgę, ułatwili system rzeź i prześladowań chrześcijan, takich jak świat nigdy nie przeżywał. Można argumentować, że to Stalin zabił 2.000.000 kułaków, czy Mao zamordował 60.000.000 Chińczyków, czy system sowiecki, który, według Sołżenicyna, zabił około 66.000.000 osób w latach 1917-1959. Jednak nigdy nie byłoby takich masakr, gdyby międzynarodowe żydostwo nie ustanowiło takiej struktury władzy, w której komunizm korzystał z pomocy miejscowych. Krew tych milionów, wśród nich niezliczone tysiące były chrześcijanami, zaczęła wołać o pomstę do Boga, powiększając wielki chór zamordowanych od założenia świata.
Tłumaczenie: Ola Gordon
Źródło artykułu: Stop Syjonizmowi
megur