Meredith Amy - Gorączka [Dotyk ciemności III].pdf - Dotyk ciemności - tysia2o

Prolog

Cam Dokey, ssąc biały cukierek o smaku cynamonu, przechadzał się bez celu po suku,

tradycyjnym arabskim targowisku, jednym z największych w tej dzielnicy Kairu – Mieście

Umarłych. O tym właśnie marzył, studiując historię na Uniwersytecie Bostońskim:

o wycieczkach do egzotycznych krajów, poznawaniu nowych kultur, obserwowaniu,

smakowaniu, dotykaniu wszystkiego.

A skończył jako nauczyciel w Liceum Deepdene w Hamptons. To była całkiem niezła

praca, lubił ją, ale niewiele było w niej egzotyki. To natomiast było egzotyczne. Na każdym

straganie w krętym labiryncie wąskich uliczek handlowano czymś innym, na jednych – górami

kolorowych przypraw, na innych – syczącymi wężami, bezustannie szturchanymi przez

rozwrzeszczane, śmiejące się dzieci.

Ciekawe jak jego uczniowie by się zachowywali, gdyby butiki z Main Street usytuowano

na starożytnym cmentarzu, a oni od czasu do czasu musieliby wymijać jakiś grobowiec

podczas zakupów. Będzie musiał im wytłumaczyć, dlaczego pod koniec dnia spędzonego na

suku każdy pokryty jest gęstym, szarym cmentarnym pyłem. Bach!

Cam odwrócił się na czas, aby zobaczyć, jak przerażony królik w ostatniej chwili unika

śmierci. Kobieta trzymająca tasak zaczęła krzyczeć. Teraz już go nie złapie, nawet jeśli zdołała

wcześniej odciąć mu jedną z łap.

Cam dojrzał zwierzątko w tłumie ludzi. Gubiąc kropelki krwi, królik uciekał w ukrytą

w cieniu estakady alejkę, której Cam jeszcze nie zwiedzał. Zaintrygowany, ruszył za nim,

przepychając się łokciami wśród tłumów kupujących.

Uliczka była nie tylko bardziej mroczna, ale i chłodniejsza na tyle, aby Cama przeszedł

nieprzyjemny dreszcz. Minął stoliki, na których leżały stare części elektroniczne, i tak pewnie

od dawna już do niczego się nienadające, i stos ubrań, wysoki na prawie cztery metry. Słyszał

pogłoski, że wiele rzeczy sprzedawanych na suku zostało skradzionych zmarłym pochowanym

na tutejszym cmentarzu. Unoszący się w powietrzu odór: mieszanina zgnilizny, potu, moczu,

chorób i krwi, tylko utwierdził go w tym przekonaniu.

Już miał zawrócić, gdy jego wzrok przykuł przedmiot na stoliku naprzeciwko góry ubrań.

Gdy podszedł bliżej, dostał na ramionach gęsiej skórki. Czyżby się czymś zaraził?

Temperatura nie usprawiedliwiała takiej reakcji jego organizmu. Fakt, stał w cieniu, ale to był

cień upalnego dnia w Egipcie.

Powoli zbliżył się do stolika. Leżała na nim masa śmieci: stare monety, popsute komórki,

podarte amerykańskie gazety sprzed roku, a nawet kilka pustych buteleczek po próbkach

szamponów. Nic ciekawego. Już miał się odwrócić, gdy zauważył na samym końcu stolika

przybrudzone pudełko. Jeśli się widzi pudełko, trzeba je otworzyć, pomyślał.

Ostrożnie podniósł wieczko. W środku zobaczył prawie idealnie okrągłą ceramiczną misę

z pokrywką. Jedyną ozdobą misy był biegnący tuż nad jej brzegiem geometryczny wzór.

Dosłownie usłyszał wołanie tej skorupy. Delikatnie otoczył ją dłońmi. Była jak suchy lód

– tak zimna, że aż paliła. Co może wytworzyć taką temperaturę? Wyciągnął misę z pudełka

i położył dłoń na pokrywce. Zanim zdążył ją unieść, zza sterty ubrań wyskoczył zgarbiony

staruszek, sama skóra i kości, chcąc wyrwać mu naczynie.

Cam instynktownie przycisnął je do piersi; chłód misy przesączył się do ciała Cama,

spowalniając bicie jego serca.

̶ Ile? ̶ zapytał szorstko nastolatka za stołem.

̶ Dziesięć funtów egipskich ̶ krzyknął chłopak. – Tylko dziesięć funtów.

Czyli prawie dolar siedemdziesiąt pięć. Cam rzucił na blat dwudziestofuntowy banknot,

zasłaniając misę przed staruszkiem własnym ciałem. Nie zaczekał na resztę.

Cofnął się, aby wrócić na główną ulicę. Odór zgnilizny bijący ze sterty szmat nagle wydał

mu się nie do zniesienia. Staruszek zdołał jednak zajść mu drogę.

Wytrzeszczając oczy i bryzgając śliną, wyrzucił z siebie wartki potok słów. Chwycił misę,

jego długie paznokcie zadrapały ceramiczną powierzchnię.

̶ To moje! – wrzasnął Cam przeraźliwie, próbując ochronić naczynie. Wyciągnął z kieszeni

kolejny banknot i go upuścił. ̶ Masz, kup sobie dwie takie.

Czterech czy pięciu mężczyzn rzuciło się na pieniądze, powalając staruszka na ziemię.

Cam wykorzystał ten moment, aby uciec. Był już prawie na głównej ulicy, gdy ktoś chwycił go

za rękę.

Cam szarpnął się, przekonany, że to uparty staruszek, ale gdy odwrócił głowę, zobaczył,

że za rękaw ciągnie go mała dziewczynka.

̶ Powiedział: „nie otwieraj” ̶ odezwało się dziecko. ̶ Powiedział, że wtedy się wydostanie.

Zło się wydostanie.

Wspaniała historia, pomyślał Cam. Opowiem ją dzieciakom, gdy zaniosę misę na do

szkoły.

RozdziaĀ I

̶ Nie do wiary. Shanna też to złapała! ̶ krzyknęła Eve Evergold, kładąc iPhone'a na

stoliku tuż obok pocącej się szklanki mrożonej herbaty o smaku mango. Nic dziwnego, że

szkło się pociło: był dopiero pierwszy tydzień marca, ale fala nienormalnych upałów

sugerowała raczej sierpień.

̶ Żartujesz? – Jess Meredith, najlepsza przyjaciółka Eve, usiadła z wrażenia i przesunęła

okulary słoneczne D&G na czubek głowy. Szylkretowe oprawki wspaniale podkreśliły

słoneczne refleksy w jej włosach. ̶ Ale kiedy? W szkole wyglądała w porządku.

̶ Wiem, ale to chyba właśnie tak działa. W jednej chwili jesteś całkiem zdrowa,

a w następnej czujesz, jakbyś miała umierać. ̶ Pomimo upału Eve poczuła na plecach zimny

dreszcz.

Ludzie zaczęli masowo chorować. Grypa typu X, tak się to nazywało. Nie świńska i nie

ptasia, choć niektóre objawy, jak gorączka, dreszcze i wymioty były takie same. Takiej mutacji

jeszcze nigdy nie widziano. Eksperci w telewizji posuwali się nawet do stwierdzenia, że to

wcale nie grypa. Pewne było tylko jedno – wirus jest zaraźliwy. I to bardzo.

̶ Evie... ̶ Jess się zawahała. ̶ Boję się, serio. Siedzę sobie przy basenie w nieziemsko

śliczny dzień, piję pyszniutką herbatkę z mango, ale tylko udaję, że... Tak naprawdę, nawet

nie wiem, co udaję.

̶ Życie toczy się dalej ̶ odparła Eve. ̶ Ja też udaję. Próbuję. Leżę w bikini na leżaku ze

stosem świeżych gazet, ale myślę tylko o tym, kto już zachorował.

̶ I kto będzie następny ̶ dodała Jess. Eve kiwnęła głową.

̶ We wczorajszych wiadomościach podawali, że odnotowano już około siedemdziesięciu

pięciu przypadków. Wśród nich jest Charlie Zooper. Nie sądzisz, że on powinien liczyć się jako

dwa? ̶ Charlie Zooper był celebrytą, jednym z wielu, którzy mieszkali w Deepdene obok

szalenie bogatych ludzi i zwykłych milionerów.

Meredith Amy - Gorączka [Dotyk ciemności III].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: