Templariusze.pdf

Templariusze

Zakon biednych rycerzy Chrystusa i świątyni Salomona

Historia zakonu templariuszy jest ściśle związana z dziejami wypraw krzyŜowych i

łacińskich państw w Syrii i Palestynie. Wkrótce po zwycięstwie pierwszej krucjaty

(1099) i utworzeniu królestwa jerozolimskiego oraz jego lenn do Ziemi Świętej

zaczęły napływać duŜe grupy pielgrzymów i ludzi Ŝądnych wraŜeń z Europy Zachodniej.

Szybko okazało się jednak, Ŝe nieliczni krzyŜowcy nie są w stanie uchronić rosnącej

liczby pielgrzymów przed atakami muzułmanów z okolicznych egipskich i tureckich

emiratów. Łacińską odpowiedzią na to zagroŜenie było powołanie zakonów rycerskich.

W 1119 roku mało znany rycerz Hugon z Payens w Szampanii wraz ze swym przyjacielem

Gotfrydem z Sain-Omer utworzyli bractwo rycerskie, początkowo tylko ośmioosobowe,

które chciało zapewnić ochronę pielgrzymom wędrującym między Jerozolima i Jaffą.

Dla tej poboŜnej działalności otrzymał pozwolenie i opiekę zarówno Baldwina II,

jak i jerozolimskiego patriarchy. Do niepozornej grupy rycerzy przyłączyli się

wkrótce inni i sława ich szybko dotarła do Europy. W ten sposób ze skromnych

początków narodziła się organizacja, która 10 lat później (1128) otrzymała swoją

regułę na synodzie w Troyes pod patronatem samego świętego Bernarda z Clairvaux.

W nowym bractwie dotychczasowe zwykłe reguły zakonne były tak ułoŜone, aby czyniły

zadość potrzebie świętej walki przeciw "niewiernym". W regułach tych pozostał nakaz

osobistego ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, jednak zamiast kontemplacji i pracy

fizycznej został wprowadzony nakaz walki w słuŜbie Boga i Kościoła.

Król jerozolimski Baldwin II pozwolił, by nowy zakon miał swoją siedzibę w skrzydle

pałacu przy jerozolimskiej świątyni Salomona. Stąd teŜ przyjął on nazwę: Zakon

Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona - templariuszy. Owo zawarte w nazwie

ubóstwo symbolizował herb zakonu: dwóch rycerzy tak biednych, Ŝe muszą jechać na

jednym koniu. Ubiorem templariuszy stały się białe płaszcze z ciemnoczerwonymi

krzyŜami.

Templariusze zasilani licznymi nowymi akcesami rycerzy do swych szeregów i

nadaniami moŜnych feudałów Lewantu, którzy widzieli w nich świetnego sojusznika

w walce z muzułmanami, szybko rośli w siłę. Posiadając regularną, dobrze wyszkoloną

armię (w przeciwieństwie do pospolitego ruszenia świeckiego rycerstwa feudalnego)

szybko stali się czołową potęgą militarną Bliskiego Wschodu, rywalizując skrycie

z innym zakonem rycerskim - joannitami.(O ile templariusze rekrutowali się głównie

spośród rycerstwa i feudałów pochodzenia francuskiego, to wśród joannitów

dominowali Włosi). ChociaŜ sercem zakonu pozostawała Ziemia Święta, otrzymał on

takŜe liczne nadania w innych krajach.

We Francji sercem zakonu była Burgundia - tam templariusze posiadali najwięcej

zamków i posiadłości ziemskich. W Anglii pierwsza świątynia templariuszy, Temple

of London, została wzniesiona juŜ w latach 1128-29: był to cały rozległy kompleks

składający się z ogrodu, sadu, cmentarza, budynków mieszkalnych i okrągłego

kościoła - podobne ośrodki szybko zaczęły powstawać w innych miastach europejskich,

słuŜąc m.in. za punkty rekrutacyjne zakonu, ale nie tylko. W Hiszpanii obecność

zakonu datuje się od 1131 roku, kiedy to król Alfons I nadał templariuszom pierwsze

przywileje w zamian za pomoc w walce z Maurami. Wkrótce zakon posiadał pewną ilość

ziemi w Aragonii, Katalonii i Andaluzji, na terytoriach odebranych muzułmanom. We

Włoszech posiadłości i kościoły Templariuszy były stosunkowo nieliczne i skupiały

się w tradycyjnych miastach portowych utrzymujących kontakty z Lewantem.

Źródła tych kolejnych nadań były trojakie:

a.. ziemie wywalczone w operacjach, w których sami templariusze brali liczny

udział (Palestyna, ale takŜe Hiszpania, gdzie templariusze uczestniczyli w walce

Maurami i rekonkwiście oraz Prowansja (płd. Francja), gdzie wzięli udział w

krucjacie przeciw krwawej sekcie katarów.)

b.. ziemie wnoszone przez nowych członków zakonu

c.. posiadłości pochodzące z nadań monarchów i moŜnych feudałów (często chcących

w ten sposób uniknąć konieczności osobistego udziału w krucjacie)

Mimo posiadania tak potęŜnego zaplecza w Europie, losy templariuszy były związane

przede wszystkim z Palestyną i Syrią. Pierwszy okres świetności zakonu trwał do

lat 80. XII wieku. Kres połoŜyła mu przegrana wojna krzyŜowców z muzułmańskim władcą

Egiptu, Saladynem - tragiczna bitwa pod Huttinem (1187) oznaczała nie tylko śmierć

z bronią w ręku wielu wybitnych templariuszy, ale równieŜ upadek królestwa

jerozolimskiego i powaŜny kryzys zakonu. ChociaŜ na przełomie XII i XIII wieku udało

się krzyŜowcom przy walnej pomocy templariuszy odzyskać część straconych ziem i

nawet odtworzyć królestwo jerozolimskie, to szybko znów stało się jasne, Ŝe

ostateczna utrata Ziemi Świętej jest tylko kwestią czasu. Choć templariusze nadal

uczestniczyli w zaciętych zmaganiach z siłami islamu w Syrii i Palestynie (m.in

do 1244 templariusze władali swoimi posiadłościami wokół świątyni Salomona w

Jerozolimie) to jednak władze zakonu zadbały o rozbudowę posiadłości i organizacji

zakonnej poza Lewantem.

Upadek Akki w 1291 roku oznaczał koniec obecności krzyŜowców ( a więc takŜe

templariuszy) w Ziemi Świętej. Templariusze wycofali się na Cypr, ale od tej pory

większość swej uwagi zaczęli skupiać na działalności w Europie Zachodniej. W tym

czasie był zakon u szczytu swej finansowej potęgi. Choć poszczególnych templariuszy

nadal obowiązywały śluby ubóstwa, to jednak jako całość zakon dysponował znacznymi

środkami finansowymi pochodzącymi z posiadanych wsi i łupów wojennych, a takŜe

działalności stricte handlowej.

Koniec zakonu nadszedł szybko i niespodziewanie. W październiku 1307 roku król

Francji Filip rozkazał aresztować wszystkich przebywających na terytorium jego

państwa templariuszy i skonfiskować ich całą własność, oskarŜając zakon o

bluźnierstwo, herezję i bezprawne działanie. Prawdziwym powodem była chęć króla

francuskiego podreperowania nadszarpniętego przez liczne wydatki budŜetu i

zdobycia środków na nowe kampanie wojenne. Sąd nad templariuszami trwał 7 lat.

Dzięki zręcznej polityce Filipa, który przybrał pozę obrońcy wiary przed heretykami

i bluźniercami, papiestwo nie było w stanie obronić zakonu, tym bardziej, Ŝe w

wyniku tortur wielu braci i rycerzy zakonnych więzionych przez Filipa przyznało

się do zarzucanych (nieraz absurdalnych) zbrodni. W końcu, sąd papieski musiał

zatwierdzić wyroki sądów królestwa Francji skazujące templariuszy: zakon został

skasowany a dwaj jego przywódcy, Jacques de Molay i Gotfryd de Charney zginęli na

stosie w ParyŜu w marcu 1314.

Adam Borowicz

------------------------------------------------------------------------------

Wielcy Mistrzowie Zakonu Templariuszy

(wszyscy pochodzili z Francji)

Hugh dePayens -1118-1136 Robert de Craon - 1136-1146

Everard des Barres - 1146-1149 Bernard de Tremelai - 1149-1153

Andre de Montbard -1153-1156 Bertrand de Blanquefort - 1156-1169

Philip de Milly - 1169-1171 Odo de St Amand - 1161-1179

Arnold de Toroga - 1179-1184 Gerard de Ridfort - 1185-1189

Robert de Sable - 1191-1193 Gilbert Erail - 1193-1200

Philip de Plessiez - 1201-1208 William de Chartres - 1209-1219

Pedro de Montaigu - 1219-1230 Armand de Perigord - (?)-1244

Richard de Bures - 1245-1247 William de Sonnac - 1247-1250

Reynald de Vichiers - 1250-1256 Thomas Berard - 1256-1273

William de Beaujeu - 1273-1291 Tibald de Gaudin - 1291-1293

Jacques de Molay- 1293-1314

------------------------------------------------------------------------------

Mity związane z templariuszami

Tak zwana "czarna legenda" narosła wokół templariuszy, która przetrwała do dziś

jest efektem dwóch głównych czynników: niezwykle silnej kampanii propagandowej

rozpętanej przez króla Francji Filipa IV Pięknego, człowieka, który doprowadził

do zniszczenia templariuszy oraz znacznie nowszej, masońskiej (czyli inspirowanej

przez wolnomularstwo) teorii, jakoby masoneria pochodziła w prostej linii od tychŜe

templariuszy i była spadkobierczynią ich idei. Obie te akcje propagandowe są oparte

na kłamstwach, a raczej całej ich piramidzie, co spróbuję udowodnić.

Zacznijmy od Filipa IV i całej afery z rozwiązaniem templariuszy. Trzeba znać pewne

podstawowe fakty. Po pierwsze, Filip na początku wieku XIII znalazł się z powodu

rozrzutności i spowodowanych nią pustek w skarbcu w sytuacji przymusowej. Stąd

właśnie dwie podjęte przezeń akcje: konfiskata majątków Ŝydowskich we Francji a

potem właśnie atak na templariuszy. Po drugie, był to początek bardzo długiego

kryzysu papiestwa i całego Kościoła, który zaczął popadać w rosnącą zaleŜność od

władców świeckich. PapieŜ Klemens w momencie wybuchu kryzysu związanego z

templariuszami znajdował się w wyjątkowo złej sytuacji: jego poprzednik zmarł w

wyniku szoku spowodowanego przez porwanie go przez bandytów nasłanych przez Filipa,

a on sam został zmuszony do przeniesienia się z Rzymu do znajdującego się we Francji

Awinionu.

Sytuacja ta była b. korzystna dla Filipa, gdyŜ ułatwiała mu nacisk na papieŜa.

Wiedząc to i tak wydaje się dziwne, Ŝe papieŜ aŜ 7 lat wytrwał w oporze przeciw

uznaniu skazania templariuszy, ostatecznie ulegając otwartym groźbom króla i

naciskom uzaleŜnionych odeń hierarchów kościoła francuskiego.

Same zarzuty wysuwane przez Filipa i jego popleczników wobec templariuszy w świetle

dzisiejszych badań są niczym więcej niŜ tylko mistyfikacją. Poza wymuszonymi przez

niezwykle okrutne tortury (w ówczesnych państwach trybunały inkwizycyjne podlegały

bezpośrednio władcom świeckim a nie Kościołowi i były faktycznie organem państwowym)

zeznaniami niektórych templariuszy nie znaleziono śADNYCH dowodów

potwierdzających oskarŜenia o herezję, bluźnierstwo i rozpustę, a wręcz przeciwnie.

Wszystko wskazuje na to, Ŝe templariusze przestrzegali ówczesnej nauki Kościoła

w nie mniejszym stopniu niŜ inne zakony, a ich "prowadzenie się" nie było mniej

ani bardziej moralne niŜ joannitów czy krzyŜaków (tym ostatnim oczywiście nie mogli

dorównać na innym polu, wyrzynania bezbronnych chrześcijan).

TakŜe pomówienia o rzekomych ogromnych bogactwach templariuszy i ich ogromnych

wpływach politycznych (mieli tworzyć swoiste obejmujące całą Europę państwo w

państwie, są wyssane z palca. Po konfiskacie dóbr zakonu w ręce Filipa dostały się

fundusze kilka rzędów wielkości mniejsze od oczekiwanych. Teoria, Ŝe templariusze

"schowali" gdzieś swoje skarby jest idiotyczna: gdyby wiedzieli o groŜącym im

niebezpieczeństwie "schowaliby" przede wszystkim siebie, a dopiero potem swój

mityczny skarb. Łatwość z jaką Filipowi przyszło "wykończyć" templariuszy obala

z kolei twierdzenie o ich rzekomo ogromnych wpływach politycznych.

Mity masońskie o templariuszach są równie absurdalne i przypominają wielokroć przez

samych masonów ośmieszane "spiskowe teorie dziejów". Ludzie, którzy wierzą, Ŝe

templariusze przetrwali w ukryciu 500 lat by następnie przystąpić do budowania

masonerii są takimi samymi głupcami jak ci, którzy utrzymują Ŝe światem rządzi 12

rabinów Ŝydowskich ukrytych pod siedzibą Kongresu w Waszyngtonie. Sama teoria jest

po prostu rozpaczliwą próbą masonerii ratowania aury tajemniczości otaczającej

niegdyś jej organizację.

Adam Borowicz

------------------------------------------------------------------------------

Historia zakonu templariuszy

TEMPLARIUSZE- z łac. Frates Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi

Templique Salomonis.

Zakon rycerski załoŜony w roku 1118 przez rycerzy z szampanii, początkowo jako

bractwo dla ochrony pielgrzymów przybywających do Jerozolimy. Od siedziby w pobliŜu

dawnej świątyni (czyli templum) Salomona bractwo nazwano Templariuszami. Przyjęta

przez nich reguła cysterska (zatwierdził ją nawet papieŜ Honoriusz II) stała się

wzorem dla większości zakonów rycerskich. Rycerze zakonni nosili białe łaszcze z

czerwonym krzyŜem. Głównym zadaniem Templariuszy była walka z muzułmanami (coś jak

wyprawy krzyŜowe - przyp. wspaut.). Liczne nadania oraz prowadzone operacje

finansowe (duŜe ośrodki bankowe w ParyŜu i Londynie) pozwoliły Templariuszom

zgromadzić wielkie bogactwa (co najwaŜniejsze wszystkie operacje były wykonywane

legalnie - przyp. wspaut.) zarówno w Palestynie jak i w Europie. (w Europie

Templariusze mieli liczne domy zakonne). Zapewniało im to wpływy na słabych królów

jerozolimskich i na wielu władców europejskich ( Templariusze pełnili często

funkcję podskarbich i administratorów majątków królewskich) zadłuŜonych u

Templariuszy. Po upadku Królestwa Jerozolimskiego Wielki Mistrz zakony przeniósł

się do Francji.

Król francuski Filip IV Piękny, pragnąc uwolnić się od długów, uwięził 13 X 1307

wszystkich członków zakonu we Francji i zgarnął ich bogactwa. OskarŜeni o

zniewaŜenie krzyŜa, rozpustę, a nawet

stosunki (polityczne - przyp. wspaut.) z Saracenami, nie przyznali się (mimo tortur)

do zarzuconych win, a jednak 54 przywódców zakonu, m.in. Wielkiego Mistrza J. Molaya,

wyrokiem inkwizycji spalono na stosie. Pod naciskiem Filipa papieŜ Klemens V

rozwiązał zakon w roku 1312. Majątki Templariuszy zostały formalnie przyznane

joannitom (gł. w Niemczech) we Francji większość zgarnął król.

TEMPLE - Siedziba zakonu Templariuszy w ParyŜu, wzniesiona w XII w. W baszcie (nazwa:

"tour du Temple" - przyp.wspaut.) mieścił się skarbiec zakonu, niekiedy i króla

Francji; po rozwiązaniu zakonu baszty "temple" (bo tak się nazywała siedziba

Templariuszy) słuŜyły za więzienie; w jednej z nich więziono (po 10 VIII 1792)

Ludwika XVI i jego rodzinę ; 1811 Temple zburzono.

INNE POKREWNE TEMPLARIUSZOM ZAKONY:

Zakon KrzyŜaków - rok utw. 1198 (Europa, Polska, Prusy)

Zakon joannitów - rok utw. 1154 (Europa)

Zakon Calatrava - rok utw. 1158 (Europa, Hiszpania)

Zakon Alcantara - rok utw. 1176 (Europa, Hiszpania)

Zakon Kawalerów mieczowych - rok utw. 1202 (Europa, Inflanty)

Zakon braci dobrzyńskich - rok utw. brak dokładnych danych (Europa, tereny na wschód

od polski)

Iwona Dworak

Klątwa Wielkiego Mistrza

W ciągu dwustu lat grupka rycerzy-zakonników stworzyła najpotęŜniejszą organizację

chrześcijańskiego świata.

Zgromadziła wielki majątek i posiadła ogromne wpływy.

DrŜeli przed nimi najpotęŜniejsi monarchowie średniowiecznej Europy.

Czy do tej potęgi doszli poniewaŜ mieli zmysł do interesów czy teŜ dlatego, Ŝe

wspierali się magią?

Rycerze zakonu Templariuszy, grupa stworzona dla ochrony krzyŜowców, zdobyli

znaczne wpływy polityczne i zaczęli być znani jako godni zaufania lichwiarze.

Niemniej uwaŜano, Ŝe wraz z nimi powróciły obrzędy gnostyczne, kabalistyczne i

muzułmańskie. ZagroŜenie ze strony rosnącej siły politycznej templariuszy,

podejrzenia o niezaleŜne poglądy religijne i zwykła zawiść o ich majątek były

przyczyną ich prześladowań, i to zarówno ze strony Kościoła jak i władzy świeckiej.

Podobnie jak to było z śydami, o templariuszach zaczęły krąŜyć nieprawdopodobne

historie, dotyczące między innymi relacji z obrzędu inicjacji, w którym jakoby

zaprzeczano istnieniu Chrystusa, Boga i Dziewicy, spluwając, depcząc i oddając przy

tym mocz na krzyŜ. OskarŜeni o homoseksualizm, mordowanie dzieci z nieprawego łoŜa

i magiczne praktyki, templariusze zostali wymordowani, a ich majątek

skonfiskowany.

Historia templariuszy sięga 1118 roku, kiedy to francuski szlachcic Hugo de Payens

załoŜył w Jerozolimie Bractwo Ubogich Rycerzy Chrystusa. Miało się ono opiekować

pielgrzymami przybywającymi do Ziemi Świętej. Poparcia udzielili mu zarówno

patriarcha Jerozolimy jak i król Baldwin II, który oddał rycerzom do dyspozycji

wschodnią część swojego pałacu. Templariusze zamieszkali więc w miejscu, gdzie

kiedyś wznosiła się świątynia króla Salomona.

Co tak naprawdę robili? Tego dokładnie nie wiadomo, ale pewne jest, Ŝe przez

dziewięć lat nie przyjęli w swe szeregi nowych członków. CzyŜby uznali, Ŝe w

dziewięciu (bo tylu ich było) potrafią chronić wszystkich pielgrzymów w Ziemi

Świętej? Robert Lomas i Christofer Knight, autorzy "Klucza Hirama", twierdzą, Ŝe

w rzeczywistości los pielgrzymów mało obchodził rycerzy. Interesowało ich samo

miejsce, w którym kiedyś stała świątynia. Kopali tam zawzięcie przez całe lata.

Czego szukali?

Francuski historyk G. Delaforge uwaŜa, Ŝe staroŜytnych relikwii oraz manuskryptów

pochodzących prawdopodobnie z czasów MojŜesza i zawierających szczegóły tajemnych

obrzędów tradycji Ŝydowskiej i egipskiej.

Bracia najsilniejsi

Czy znaleźli to, czego szukali? Tego dokładnie nie wie nikt. Wrócili do Europy w

1127 r. i natychmiast zaczęli obrastać w siłę i majątek. A Hugo de Payens został

wielkim mistrzem świątyni. Od tej pory kaŜdy, kto chciał wstąpić do zakonu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: