104. Złotowłosa - Margo Maguire.pdf - romans historyczny - muzulmanka

Margo Maguire

Z ł otow ł osa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zamek Alderton. Wczesna wiosna, 1429 rok

Ria wśliznęła się ukradkiem do spiżarni i wygładziła za-

gięcia na przodzie nowej sukni. Naprawdę ta suknia wcale

nie była nowa, bo przedtem należała do Cecilii Morley, jej

młodej, wytwornej kuzynki, latorośli Morleyow z prawego

łoża. Ria znalazła ją wśród pogardliwie odrzuconych przez

Cecilię sztuk garderoby. I chociaż była za długa, piękny, błę-

kitny jedwab był o niebo lepszy od poprzecieranej, szorstkiej

spódnicy z kaftanem, którą nosiła przez ostatnie kilka lat.

Przez chwilę dziewczyna rozkoszowała się dotykiem prze-

dniego jedwabiu na ciele. Dobrze, że Cecilia usunęła z sukni

futrzane obszycia i haftowany klejnotami kołnierz, bo przy tak

ciężkiej pracy, jaką codziennie musiała wykonywać Ria, te wy-

szukane ozdoby szybko uległyby całkowitej rujnacji.

Poza tym, miała swoją własną biżuterię - najdroższy jej ser-

cu medalion, wypukły owal ze złota z tajemnym zamknięciem,

chroniący pukiel jasnych włosów matki. Ria zawsze miała go

przy sobie, zawinięty w kawałek surowego płótna, by nikt go

przypadkiem nie zobaczył. I nie zawłaszczył.

Obróciła się kilka razy na pięcie, wyobrażając sobie, że

suknia wciąż jeszcze jest obramowana futrem i ma kołnierz

usiany klejnotami. Niemal czuła ciężar szlachetnych kamie-

ni, marząc przy tym jednocześnie, że jest równie wysoka,

wiotka i urocza jak Cecilia, zawsze wzbudzająca w oczach

mężczyzn zachwyt, a u kobiet - błysk zazdrości.

To były rojenia, Ria świetnie zdawała sobie z tego sprawę,

ale tylko one pozwalały jej przetrwać w murach zamku Alder-

ton. Nie miała tu lekkiego życia, a z każdym upływającym ro-

kiem stawało się ono coraz cięższe.

Jej ciotka, Olivia, bez ogródek oznajmiła, że Ria nigdy nie

będzie traktowana jak członek rodziny. Morleyowie dadzą jej

dach nad głową, strawę i stare ubrania po Cecilii w zamian

za ciężką pracę.

Nieślubna córka lady Sary Morley nie zasługiwała na nic

więcej.

- Ria! - rozległ się opryskliwy głos kucharki. Ria szybko

zamotała wokół ramion szorstki, wełniany szal, bardziej by

zasłonić braki w sukni Cecilii niż dla ochrony przed zimnem,

wyskoczyła ze spiżarni i wpadła do kuchni.

- Gdzie się podziewałaś, dziewucho?

- Ja, ja tylko...

- Zdejmij garnek z ognia! - rozkazała rozsierdzona ku-

charka. - A potem porządnie zamieszaj!

Ria zdjęła ciężki kocioł z haka wiszącego nad paleniskiem

i zaczęła go ciągnąć w stronę solidnego, drewnianego stołu po-

środku kuchni.

- Ulałaś bokiem moją potrawkę, tępa pokrako! - zaskrze-

czała kucharka i z całej siły uderzyła Rię w głowę, o mały

włos nie przewracając dziewczyny. - Natychmiast posprzątaj

po sobie, kocmołuchu!

- Nic by się nie wylało, gdybyście mnie posłuchali i za-

miast jednego, użyli dwóch mniejszych garnków - odparo-

owała Ria i w tym samym momencie na jej głowę spadł ko-

lejny cios.

Wiedziała, że nie należy rozjątrzać kucharki, ale jej natura

zawsze buntowała się przeciw niesprawiedliwości. Ria roz-

masowała palcami skroń i chwyciła za szmatę. Bez słowa za-

brała się za wycieranie kamiennej posadzki.

- Jak już skończysz, zaniesiesz tacę do górnych komnat

lady Olivii. Podejmuje ważnego gościa, staraj się zatem nic

nie wylać i nie rozchłapać.

Ria zerknęła na ciężką drewnianą tacę zastawioną rozmai-

tymi trunkami i przekąskami. Była śmiertelnie zmęczona, ale

nie miało to znaczenia. Zaniesie tacę do komnat ciotki, a po-

lem poczeka na dalsze rozkazy.

W ciepłej bawialni o wąskich oknach i grubych ścianach

obwieszonych barwnymi kobiercami Olivia Morley nalała

kubek grzanego wina swemu gościowi z Londynu - sędzie-

mu wyższego trybunału - usilnie skrywając podniecenie.

Olivia, wdowa po Jerroldzie Morleyu, była wciąż pocią-

gającą kobietą o gęstych, brązowych włosach nieskażonych

siwizną - bowiem każda biała nitka zostawała natychmiast

usunięta. Jej oczy miały ten sam ciepły kolor co włosy, jed-

nak nie należało wierzyć łagodności ich spojrzenia. Ta ko-

bieta była twarda i bezlitosna.

- Nie, mój panie - zaprzeczyła stanowczo. - Nic mi nie

wiadomo o żadnym dziecku. Ale nawet gdyby jakikolwiek

potomek Sary uchował się gdzieś, w żadnym razie nie mógł

by dziedziczyć Rockbury - oświadczyła opanowanym, sta-

rannie modulowanym głosem lordowi Rolandowi, jednemu

z najświetniejszych dżentelmenów, jakich dotąd widziała, nie

zdradzając przy tym najdrobniejszym drgnieniem twarzy, że

kłamie jak najęta.

- Ależ, milady, ta posiadłość z mocy prawa...

- Nie dbam o takie prawo, panie - przerwała mu Olivia

zapalczywym tonem. - Tak jak nie dbam o to, kto naprawdę

był autorem ostatniej woli Sary Morley.

- Sary Burton.

Olivia wzruszyła lekceważąco ramionami.

- Nigdy nie dopuszczę, by dobra mojego męża zostały

własnością bękarta ladacznicy!

- Ależ Rockbury nigdy nie należało do dóbr pani męża.

- Oczywiście, że należało! - wykrzyknęła Oliwia, zrywa-

jąc się z krzesła. Zaczęła przechadzać się nerwowo przed ko-

minkiem. Zazwyczaj nie traciła zimnej krwi i teraz starała się

opanować. - Komu w ogóle mogłoby przyjść do głowy ho-

norowanie tak absurdalnego zapisu? To wprost niesłychane,

by podobna posiadłość miała przejść w ręce bękarta. Non-

sensowne! Skandaliczne! Mój zmarły mąż, jako najbliższy

krewny Sary...

- Zapewniam panią, lady Olivio, że dobra w Stafford-

shire zostały legalnie i bezsprzecznie ofiarowane lady Sarze

przez naszego ówczesnego monarchę, miłościwego króla

Henryka IV - oznajmił spokojnym tonem lord Roland. - Po-

nieważ stanowiły jej niepodzielną własność, mogła nimi roz-

porządzać wedle własnej woli: a więc i zapisać komu chciała.

Co zaś się tyczy nieprawego pochodzenia...

- Nonsens!- upierała się Olivia. - Ten zapis zapewne da

się bez trudu obalić. Niewątpliwie król nie zamierzał nagra-

dzać siostry mego męża za grzeszny i gorszący tryb życia.

- Miarkuj się, moja pani; mówisz o zmarłej księżnie

Nlerlyng - rzucił sir Roland przez zęby. - Księżna miała peł-

ne prawo przekazać Rockbury temu, komu uznała za stosow-

ne. Na mocy zapisu króla Henryka ta posiadłość została jej

darowana w zamian za lojalność, jaką mu okazała, skazując

się przy tym na ostracyzm rodziny. A zgodnie z ostatnią wolą

lady Sary wszystkie należące do niej dobra w majestacie pra-

wa przechodzą na własność jej jedynego dziecka - córki Ma-

rii Elizabeth.

- Wedle naszej wiedzy to dziecko zmarło tuż po urodze-

niu - sucho oświadczyła Olivia.

- Wszelako krążyły pogłoski...

- Wszystkie nieprawdziwe, zapewniam cię, panie.

- W takim razie Rockbury powróci do korony - oznajmił

lord Roland, podnosząc się z wygodnej, wyściełanej ławy

ustawionej tuż przy kominku.

- Ależ to absolutnie wykluczone, sir! - żachnęła się Oli-

via, zaciskając dłonie na pasku ze złotogłowiu. - Rockbury

należy się mojemu synowi! To jego prawowite dziedzictwo!

- W żadnym razie, pani - odparł stanowczo Roland. -

Zostanie na powrót włączone do dóbr królewskich.

Ciche pukanie do drzwi uniknęło uwagi rozgorączkowanej

lady Olivii, więc to sir Roland zezwolił na wejście do środka.

W drzwiach pojawiła się służąca - młoda dziewczyna nie-

spotykanej urody o niezwykle gęstych, złotych włosach, któ-

rych większość wymknęła się ze splotów warkocza. Stała

nieporuszona, ze spuszczonymi powiekami.

Sędzia natychmiast spostrzegł wyjątkową delikatność ry-

sów oraz mleczną przejrzystość cery. Pomyślał, że tak wielka

uroda mogłaby świadczyć o wysokim urodzeniu, gdyby nie

sposób bycia i szorstkie, zaczerwienione dłonie.

104. Złotowłosa - Margo Maguire.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: