Coulter, Catherine - [Sherbrooke Brides 04] - Niesforny Jack.pdf - C - hamsterek2009

CATHERINE COULTER

NIESFORNY JACK

ROZDZIAŁ 1

Rezydencja St. Cyre Londyn, 1811 25 marca

Grayson Albemarle St Cyre, baron Cliffe, przeczytał krótki liścik, napisany na jednej kartce,

a potem powoli zgniótł go w dłoniach. To tylko parę liter, pomyślał i wrzucił kulkę papieru do

kominka. Zaledwie kilka wyrazów, lecz większość z nich przesycona jadem i wrogością.

Obserwował, jak papier powoli marszczy się na brzegach, a potem cały się zajmuje jasnym

płomieniem.

Opuścił salon i ruszył długim korytarzem ku tylnej części domu. Otworzył drzwi swego

ulubionego pokoju - biblioteki - mrocznej, ciepłej i wypełnionej książkami. Poza nimi nie

znajdowało się tutaj prawie nic. Grube, ciemnozłote, aksamitne zasłony odgradzały wnętrze od

ciemności nocy, lecz ogień na kominku ledwie płonął, ponieważ nikomu spośród służby nie wpadło

do głowy, że ich pan może przyjść tu o tak nietypowej porze.

Sądzili, że przed pięcioma minutami wyszedł z domu, by udać się do swej kochanki.

Pomyślał o nieszczęsnym liście i zaklął, co prawda nie tak płynnie, jak umiał kląć jego

ojciec, gdy był już zbyt pijany, aby utrzymać się na nogach. Usiadł przy biurku, wyjął z górnej

szuflady arkusz papieru, zanurzył pióro w kałamarzu i zaczął pisać:

Jeżeli otrzymam jeszcze jeden list z pogróżkami, potraktuję cię tak, jak na to zasługujesz, to

znaczy zbiję do nieprzytomności i zostawię, byś zdechł w rynsztoku.

Podpisał list inicjałami GSC, nie śpiesząc się złożył go i wsunął do koperty. Podszedł do

stojącego w holu wytwornego hiszpańskiego stolika i umieścił kopertę na srebrnej tacy, którą jego

kamerdyner Quincy opróżniał każdego dnia, niezmiennie o pierwszej po południu.

Ciekawe, co będzie dalej, pomyślał wychodząc w chłodną, świeżą, wiosenną noc i kierując

się w stronę, gdzie mieszkała jego słodka Jenny.

Pewnie nic.

Ludzie pokroju Clyde'a Barristera nie grzeszą odwagą.

Dwór Carlisle

w pobliżu Folkstone

29 marca

Nie pozostało już nic więcej do powiedzenia. Do licha z nią. Był wściekły na tę

niewdzięczną małą sukę i ledwie hamował gniew. Podniósł dłoń, by ją uderzyć, ale powstrzymał

się:

- Jeśli ci przyłożę, Carlton dowie się o tym i jeszcze się zniechęci.

Zakwiliła cicho, z opuszczoną głową. Długie, splątane i wilgotne od potu włosy spływały jej

wzdłuż twarzy.

- Nareszcie zamilkłaś, co? Nigdy nie przypuszczałem, że tego doczekam. Jesteś niema jak

drzewo. To takie odświeżające, nie musieć słuchać ciągłych skarg i nie widzieć twoich wrogich

spojrzeń. Milczenie i uległość dodają kobietom uroku, a zwłaszcza tobie, zważywszy, że pierwszy

raz spotykam się z nimi u ciebie. No cóż, może już po wszystkim, co? Tak, chyba wreszcie się

poddałaś. Nie będziesz więcej mi się sprzeciwiać.

Nie powiedziała ani słowa.

A kiedy ujął ją pod brodę i brutalnie uniósł jej głowę, w oczach miała łzy. Mimo to nie

rozpogodził się; wpatrywał się w nią, oddychając ciężko po całym tym krzyku. Lecz jego twarz nie

była już tak czerwona, jak przed chwilą, a w glosie nie słyszało się drżenia, wywołanego gniewem.

- Poślubisz sir Carltona Avery'ego. Wróci tu jutro rano. Będziesz uśmiechała się do niego

nieśmiało i zapewnisz go, że to dla ciebie zaszczyt, iż możesz zostać jego żoną. Dałem mu moje

błogosławieństwo. Warunki kontraktu małżeńskiego zostały ustalone. Wszystko przygotowane. A

jeśli sprawisz mi zawód, gorzko tego pożałujesz.

Znów uniósł jej brodę, zobaczył łzę spływającą po policzku dziewczyny i uśmiechnął się.

- Dobrze - powiedział. - Wykąpiesz się i umyjesz włosy. Wyglądasz jak dziwka z Drury

Lane.

Wymaszerował z sypialni, podśpiewując radośnie pod nosem i ciesząc się z odniesionego

zwycięstwa. Nie życzył sobie jednak, aby odniosła wrażenie, że nie mówił poważnie, więc głośno

zatrzasnął za sobą drzwi.

Usłyszała, jak przekręca klucz w zamku, a potem, ciężko stąpając, oddala się korytarzem.

Odetchnęła głęboko, spojrzała przed siebie i powiedziała:

- Dzięki ci, Boże. Zapomniał związać jej ręce.

Uniosła je, spojrzała na brzydkie sińce na nadgarstkach i zaczęła rozcierać mięśnie, aby

przywrócić dłoniom czucie. Pochyliła się i uwolniła z więzów kostki, a potem wstała powoli z

krzesła, na którym spędziła trzy dni, przywiązana do niego niczym jakaś przestępczyni. Załatwiła

naturalną potrzebę, po czym szybko wypiła dwie szklanki wody z karafki, stojącej na nocnym

stoliku. Jej oddech uspokajał się powoli. Była bardzo głodna. Nie jadła od wczorajszego wieczoru.

Nie pozwolono jej na to.

A jednak zapomniał związać jej dłonie.

A może wcale nie zapomniał. Być może uwierzył, że w końcu udało mu się ją złamać i

wiązanie rąk nie będzie już potrzebne. No cóż, postarała się przekonać go o tym, choć

powstrzymanie cisnących się na usta słów wiele ją kosztowało. Zmuszenie się do płaczu nie

okazało się ani w połowie tak trudne.

A jeśli on wróci? Ta myśl popchnęła ją do czynu skuteczniej, niż widok byka farmera

Masona, Prixila, który swego czasu gonił ją przez całe pole. Musiała wydostać się stąd w trzy

minuty, a może nawet szybciej.

Rozmyślała o tym przez długie dni spędzone na krześle. Zaplanowała wszystko starannie, a

potem zmodyfikowała plan, wyobrażając sobie, co z rzeczy, które powinna zabrać, zmieści się w

małej, lekkiej walizce.

Następne dwie minuty spędziła, związując razem rogi prześcieradeł, wyrzucając je przez

znajdujące się na drugim piętrze okno i modląc się, aby zdołała jakoś się przez nie przepchnąć.

Niewątpliwie była teraz szczuplejsza, niż trzy dni temu. Wcześniej, przywiązana do krzesła, rzucała

od czasu do czasu spojrzenia na okno, świadoma, że jest to jedyna droga ucieczki. Będzie musiała

przecisnąć się przez wąski otwór. To jedyna szansa.

Ledwo jej się udało. A gdy wisiała sześć stóp nad ziemią, zerknęła w górę na okno sypialni i

uśmiechnęła się. Puściła prześcieradła i wylądowała na miękkiej pochyłości stoku. Przetoczyła się

kilka razy, a potem wstała i otrzepała suknię z pyłu. Kiedy się okazało, że w wyniku upadku

zarobiła jedynie kilka siniaków, spojrzała jeszcze raz na dom, na jego potężną bryłę o złagodzonych

księżycową poświatą zarysach. Ta piękna posiadłość, dwór Carlisle, należała do jej ojca, Thomasa

Leveringa Bascombe'a, nie do tego bękarta, który poślubił jej matkę, gdy owdowiała. Lecz teraz

Carlisle było jego, wszystko było jego, i nic nie mogła na to poradzić.

O ile dopisze jej szczęście, do rana nikt nie zauważy ucieczki. Chyba że on przypomni

sobie, iż nie związał jej rąk, i wróci. Wtedy sprawa się skomplikuje.

Przynajmniej Georgie znajdowała się teraz daleko stąd, pod Yorkiem, więc ojczym nie

będzie mógł wyładować na niej gniewu, kiedy odkryje, że jego gołąbek uciekł z klatki.

Uciekł, i dobrze wiedział, dokąd się udać.

ROZDZIAŁ 2

Rezydencja St. Cyre Londyn 2 kwietnia

- Milordzie.

- Mów ciszej, Quincy - powiedział Gray, nie otwierając oczu. - Obudzisz Eleanor.

Quincy spojrzał na smukłą Eleanor i zniżył głos do szeptu, jednak widać niedostatecznie,

ponieważ Eleanor otworzyła oczy i spojrzała na niego z wyrzutem.

- Powinien pan zejść do salonu, milordzie, to ważne. Ma pan gości.

Baron przesunął leciutko dłonią po miękkim grzbiecie Eleanor, poklepał ją po głowie i

pogłaskał pod brodą, co sprawiło, że przeciągnęła się rozkosznie, a potem wstała. Uniosła głowę,

mrugnęła do niego raz czy dwa, a potem znowu opadła na biurko i więcej się nie poruszyła.

- Ona dalej śpi - powiedział Gray. - Czasami tak robi, zauważyłeś to? Patrzy ci prosto w

oczy, a potem znów się wyłącza. Przypuszczam, że wcale się nie budzi. Wracając do tematu, za

wcześnie na gości. I co to w ogóle za goście?

- Dwie pańskie cioteczne babki, milordzie. - Quincy zerknął z obawą na nieruchomą

Eleanor. Mógłby przysiąc, że ona wcale nie śpi.

- Jakie dwie cioteczne babki?

- Z tego, co mówi panna Maude, to ciotki pańskiej matki.

Szczerze się zdziwił. Pamiętał je, ale minęło już tyle lat, tyle lat... Był chłopcem, kiedy

ostatni raz złożyły im wizytę.

Spojrzał na miękki, obity jasnobrązową skórą fotel, który jego matka tak bardzo lubiła.

Niemal widział, jak pociera dłonią siedzenie. To dziwne, że zapamiętał coś takiego, gdyż rzadko

zatrzymywali się w Londynie na dłużej.

- Te stare damy... Nie dawały znaku życia przez więcej lat, niż potrafię zliczyć. Ciekawe, co

tu się dzieje.

Jego matka była jedynaczką. Tym większa szkoda. Gdyby nie to, być może miałaby brata,

który by się nią opiekował. Jej ojciec zginął w wojnie kolonialnej gdzieś niedaleko Trenton i od tej

pory była zdana na siebie. Miała tylko syna, który nie mógł pomóc matce, przynajmniej dopóki nie

skończył dwunastu lat.

Potrząsnął głową. Odległe wspomnienia, o których nie warto pamiętać, ponieważ dziś nic

już nie można zrobić, niczego zmienić.

Gray zjadł śniadanie dwie godziny wcześniej, a potem pracował trochę w bibliotece, mając

do towarzystwa wyłącznie dumną Eleanor. Wysłuchawszy Quincy'ego, przeciągnął się i ruszył ku

frontowej części domu. Rezydencja St. Cyre położona była pośrodku pierzei budynków przy

Portman Square. Okna salonu wychodziły na park po przeciwnej stronie ulicy, gdzie drzewa

Coulter, Catherine - [Sherbrooke Brides 04] - Niesforny Jack.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: