Hohl Joan - Świąteczne pojednania.pdf - cenia61

JOANHOHL

Świątecznepojednania

przełoŜył JacekManioki

Sernikkremowy

Przepyszny(iłatwy)świątecznydeser

1/2kgserkaśmietankowego

2/3szklankicukru

3jaja

chrupkispódzkrakersów

(11/2szklankipokruszonychkrakersówgrahamamogątezbyćzwykłe,

samelubzpieczywemchrupkim

1/3szklankiroztopionegomasłalubmargaryny

3łyŜkicukru)

polewa

(1szklankaśmietany

3łyŜkicukru

1łyŜeczkacukruwaniliowego)

Składnikinaspódwymieszać,wyłoŜyćnimiformęipiecwtemperaturze

175°Cprzez10minut.Zostawićdoostygnięcia.

Wymieszać pozostałe składniki i ubić je tak, by tworzyły jednolitą,

puszystą,Ŝółtąmasę.Wylaćnaupieczonyspód,wstawićcałośćdopiekarnika,

piecok.30minutwtemperaturze175°C,poczymwyjąćipozostawićna25

minutdoostygnięcia.

W tym czasie przygotować polewę. Składniki na polewę dokładnie

wymieszaćirównorozprowadzićpowierzchuostygłegociasta.Całośćjeszcze

razwstawićdopiekarnikaipiecprzez10minut.

Przedpodaniemzalecasięschłodzić,niezalecasięzaśliczyćkalorii.

Smacznego!

Rozdziałpierwszy

Ś nieg!

Diana Blair stała oczarowana przed wąskim, czteropiętrowym budynkiem

biurowym, obok tabliczki, która głosiła: "Blair i Córka, Architekci –

Konserwacja Zabytków i Projektowanie Wnętrz".

Kiedy zacz ę ło sypa ć ? Patrzyła z zachwytem na wirujące, białe płatki,

skrzące się w miękkim blasku stylizowanych na przełom wieków ulicznych

latami. Ale Ŝ pi ę knie , przemknęło jej przez myśl, zupełnie jak na wiktoria ń skiej

bo Ŝ onarodzeniowej pocztówce. Zauroczona, powiodła wzrokiem po wysokich,

okazałych kamienicach, ciągnących się szpalerem wzdłuŜ wąskiej uliczki.

Większości z nich, podobnie jak wielu innym w miasteczku Riverview, dawną

świetność przywrócił jej ojciec. Henry, w którym to dziele od pewnego czasu

Diana z zapałem mu asystowała. Znała ten widok nie od dziś, a jednak pierwszy

śnieg w roku napełniał ją zawsze tym samym wzniosłym uczuciem fascynacji.

JuŜ kilka lat temu Di doszła do wniosku, Ŝe to przeŜywane wciąŜ na nowo

zauroczenie zimową scenerią przypisywać naleŜy nie tyle śniegowi, co samemu

miastu.

Riverview, połoŜone nad rzeką Schuylkill, niecałą godzinę jazdy od

nowoczesnej, tętniącej Ŝyciem Filadelfii, było miejscem historycznym.

Miasteczko wyróŜniało się szczególną atmosferą, na kaŜdym kroku dostrzegało

się tutaj i czuło tchnienie minionego czasu. Mieszkańcy nie szczędzili sił i

środków, by zachować niezwykły, niepowtarzalny koloryt zabytkowych uliczek

i placyków.

Diana kochała swoje rodzinne miasteczko przez cały rok, uczucie to

nasilało się w okresie świątecznym, zwłaszcza kiedy sypał śnieg.

Kiedy około południa po raz ostatni spojrzała w okno biura za szybą

świeciło blade, przefiltrowane przez chmury, grudniowe słońce. Teraz

dochodziła dziewiętnasta trzydzieści, a w kapryśnych podmuchach mroźnego

wiatru wirowały wielkie płatki śniegu.

Idealnie , pomyślała Di i rozejrzawszy się szybko, czy nikogo nie ma w

pobliŜu, wysunęła język, by złowić nań jeden z taki delikatnych płatków.

Roześmiała się do siebie, kiedy topniał jej na języku. Idealne zakończenie

ekscytującego dnia.

Ekscytuj ą cego, ale długiego , dorzuciła w duchu, szacując głębokość

śnieŜnej pokrywy. Około trzech centymetrów , oceniła i zrobiła niepewny krok

na wysokich obcasach, wychodząc spod markizy osłaniającej wejście.

Nie przebyła jeszcze połowy odległości, jaka dzieliła ją od maleńkiego

słuŜbowego parkingu, usytuowanego obok stuletniego budynku, a stopy juŜ

miała mokre. Znalazłszy się w samochodzie, natychmiast uruchomiła silnik i

włączyła ogrzewanie. Gdy wyprowadzała wóz z parkingu, by dołączyć do

procesji pełznących ulicą pojazdów, kostki nóg zaczynało jej juŜ owiewać

rozkoszne ciepełko.

Prowadzenie samochodu po linii prostej wymagało pełni koncentracji, ale

kiedy naciskając ostroŜnie pedał hamulca, zatrzymała się na czerwonym świetle,

jej myśli uleciały z powrotem do porannej rozmowy telefonicznej. Uśmiechnęła

się na wspomnienie rozlegającego się w słuchawce, świergotliwego głosu

macochy.

– Och, Di, jak cudownie! – wykrzyknęła Miriam Blair z wylewnym

podnieceniem.

– WyobraŜam sobie – odparła Di, uśmiechając się, choć nie znała

przyczyny, która wznieciła w kobiecie taki entuzjazm. – Ale co konkretnie jest

takie cudowne?

– Och! – Miriam wybuchnęła dźwięcznym, prawie młodzieńczym

śmiechem. – AleŜ ze mnie głuptas. Dzwonił właśnie twój brat – i to jest właśnie

takie cudowne. Terry teŜ przyjeŜdŜa na święta do domu.

Terry. Jej przyrodni brat. Uśmieszek dziewczyny rozciągnął się w szeroki

uśmiech. Terry utrzymywał zawsze, Ŝe nie cierpi, kiedy nazywa go swoim

młodszym braciszkiem. Ale nie mówił tego powaŜnie; wiedziała to, a on

wiedział, Ŝe ona wie.

Światło zmieniło się na zielone i Di ruszyła powoli, starając się zachować

bezpieczną odległość od tylnego zderzaka poprzedzającego ją samochodu.

Rewelacja Miriam była rzeczywiście cudowna i podniecająca –

przychodziła tak szybko po wiadomości, Ŝe reszta rodziny teŜ zjeŜdŜa na święta

do domu, Ŝe śmiało moŜna ją było nazwać lukrem do ich świątecznej babki.

Po raz pierwszy od lat cała gromada – wszyscy członkowie rodzin

Blairów i Turnerów – zasiądzie wspólnie przy świątecznym stole.

Chwileczk ę , nie wszyscy , uświadomiła sobie w tym momencie i mocniej

zacisnęła dłonie na kierownicy.

Teraz szczególnie zaznaczy się brak Matta.

Dreszcz nie związany wcale ze spadającą na zewnątrz temperaturą

przebiegł po plecach Di.

Matt.

Wspomnienie przybranego brata, najstarszego dziecka połączonych

rodzin – słabostka, na którą rzadko sobie pozwalała – wywołało z pamięci jego

obraz, nie zatarty przez dziewięć lat, jakie upłynęły od czasu, kiedy widziała go

po raz ostatni.

Niestety, równie niezatarta pozostawała sekretna miłość do niego, którą

Diana przechowywała w sercu i w duszy. Wydało jej się, Ŝe go widzi, czuje, jak

siedzi obok niej w fotelu pasaŜera. Jego obraz był czysty jak słoneczny, letni

dzień i ostrzejszy od szalejącej na zewnątrz grudniowej zamieci.

W wieku dwudziestu pięciu lat Matt Turner mierzył sobie metr

osiemdziesiąt sześć wzrostu i był smukły jak trzcina. Szopa kruczoczarnych

włosów – tak podobnych do włosów Di, Ŝe nieznajomi nie mieli wątpliwości, iŜ

łączą ich więzy krwi, które w rzeczywistości nie istniały – błyszczała zdrowym

połyskiem.

Zdecydowane, ostre rysy twarzy stanowiły idealną oprawę dla jego

chłodnych, myślących, przenikliwych szarych oczu. JuŜ w tym stosunkowo

młodym wieku Matt wyglądał dojrzale i męŜnie. No i te białe zęby błyskające

często w ujmującym uśmiechu, który tak kontrastował z powagą spojrzenia i

sugerował demoniczne cechy charakteru.

Tak, Matt miał wdzięk, na który kaŜda kobieta musiała prędzej czy

później zareagować. Dianie przyszło się o tym przekonać juŜ w podatnym na

obce wpływy wieku lat czterech, kiedy to pewnego dnia ojciec przyprowadził

Matta, jego matkę i młodsza siostrę, Bethany, do domu, by poznali Di i jej

młodszą siostrę, Melissę.

Jako przechodzący mutację dwunastolatek o załamującymi się,

skrzekliwym głosie Matt był pewnym siebie czarusiem. Mrugał

porozumiewawczo, uśmiechał się konspiracyjnie i nazywał ją zdrobniale Di.

Bardzo szybko popadła w stan kompletnego zauroczenia.

Wbrew własnej woli Diana wróciła wspomnieniami do tamtych

pierwszych lat po ślubie ojca z Miriam. Ich miłość była oczywista, głęboka,

trwała i wystarczająco rozległa, by objąć swym zasięgiem przybrane dzieci,

spleść osobne części w całość i stworzyć szczęśliwą rodzinę. Henry zyskał

ukochanego syna, z którym wiązał wielkie nadzieje; Miriam przybyły jeszcze

dwie córki, które rozpieszczała matczyną troskliwością.

Dzieciństwo upływało Dianie w niezmąconym szczęściu.

Dom rozbrzmiewał śmiechem, w który z rzadka tylko wdzierał się

dysonans łez. I przez cały ten czas pozostawała w stanie uwielbienia dla

Hohl Joan - Świąteczne pojednania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: