Erwin Rommel.pdf

Erwin Rommel

Aktorzy:

Adolf Hitler - Jan Peszek

Feldmarszałek Erwin Rommel - Marek Perepeczko

Pani Rommel - Danuta Stenka

Wilhelm Keitel - Wiktor Zborowski

Płk Stauffenberg - Wojciech Malajkat

Gen. Burgdorff - Marian Opania

Adolf Hitler przybył do bunkra W2 w podziemnej kwaterze dowodzenia w pobliżu Soissons

we Francji 17 czerwca 1944 roku. Kompleks bunkrów wybudowano w 1940 roku, aby

stamtąd führer mógł dowodzić inwazją na Anglię. W czerwcu 1944 roku sytuacja była już

całkowicie inna. To Anglicy i Amerykanie dokonali inwazji na Francję.

W W2 Hitler miał spotkać się z dwoma najważniejszymi oficerami: feldmarszałkiem Gerdem

von Rundstedtem, głównodowodzącym wojskami niemieckimi we Francji, i feldmarszałkiem

Erwinem Rommlem, dowodzącym Grupą Armii "B", walczącą z alianckimi wojskami

inwazyjnymi. Początkowo Hitler planował przybycie do kwatery Rommla w Chateau de La

Roche. Z nieznanych powodów zmienił zamiar. Czy kierowała nim intuicja, czy też

ostrzeżono go? Nie wiemy tego.

Gdyby przyjechał do zamku Rommla, zostałby aresztowany i zapewne stracony.

Feldmarszałek Erwin Rommel, najwierniejszy żołnierz Hitlera, stał się jego wrogiem.

Konferencja w W2 była bardzo burzliwa. Feldmarszałek Rommel zdecydował, że nie będzie

już dłużej ukrywał przed Hitlerem, jak poważna jest sytuacja w Normandii, gdzie 6 czerwca

wylądowały wojska alianckie.

Rommel: Mein Führer, siły, które możemy rzucić do walki, są niewystarczające, a sytuacja

pogarsza się z dnia na dzień. Na plaże Normandii przybywają nowe oddziały angielskie i

amerykańskie, ciężki sprzęt, działa, czołgi. Jeszcze jest czas, aby zatrzymać wroga, ale musi

pan zrozumieć, że trzeba skierować do Normandii wszystkie rezerwy i ściągnąć z rejonu

Calais stojącą tam bezczynnie 15. armię.

Hitler: Właściwa inwazja jeszcze się nie rozpoczęła. A jeżeli nastąpi, to nie w Normandii,

lecz Pas de Calais i 15. armia musi tam stać w gotowości!

Rommel: Mein Führer, nasi żołnierze walczą z niewiarygodnym męstwem i poświęceniem!

Jednak nasze dywizje topnieją. Niektóre mają już liczebność batalionu! Tymczasem

Luftwaffe jest bezczynna. Okręty Kriegsmarine nie wychodzą na wody Kanału La Manche!

Hitler, blady, z oczami przekrwionymi z braku snu, słuchał w milczeniu, od czasu do czasu

stukając nerwowo ołówkiem w stół. W pewnym momencie przerwał Rommlowi.

Hitler: Panowie, uważam, że nadeszła pora, abyśmy udali się na obiad.

Hitler nie chciał zrozumieć powagi sytuacji. Uważał, że do walki na normandzkich plażach

alianci wysłali tylko część wojsk, aby ściągnęły główne siły niemieckie, a wówczas

dokonaliby właściwej inwazji w innym miejscu francuskiego wybrzeża. Rommel

zaprotestował przeciwko takiemu poglądowi w czasie rozmowy przy obiedzie. Powiedział w

pewnym momencie:

Rommel: Nasze wojska w Normandii są kierowane z fotela znajdującego się daleko od

frontu.

Oficerowie przysłuchujący się tej rozmowie zamarli. Aluzja była wystarczająco jasna. To

Hitler w swojej kwaterze w Obersalzbergu, tysiące kilometrów od normandzkiego frontu,

podejmował decyzje. To on nie zezwolił, aby w pierwszych godzinach inwazji czołgi

uderzyły na wojska alianckie, które ledwo wdarły się na brzeg i nie miały szans odparcia

kontruderzenia. To on nie zgodził się, aby potężna 15. armia wyruszyła spod Calais na pomoc

niemieckim wojskom w Normandii. Hitler przyjął spokojnie uwagę Rommla. Odpowiedział:

Hitler: Żąda pan, żebyśmy mieli zaufanie do pana, ale pan nam nie wierzy.

Już wtedy feldmarszałek Rommel był przekonany, że należy usunąć Hitlera. Podjął

przygotowania. Dlaczego ten wierny żołnierz postanowił pozbyć się swojego wodza, któremu

służył przez pięć lat?

Kariera Erwina Rommla rozpoczęła się we wrześniu 1939 roku. Był wówczas komendantem

Kwatery Głównej Hitlera. Nie miał jednak okazji wykazania swoich umiejętności

dowódczych, ale już w październiku 1939 roku Hitler powierzył mu stanowisko dowódcy

nowej 7. dywizji pancernej. Dla Rommla rozpoczął się czas wielkich sukcesów. Zabłysnął w

maju 1940 roku, gdy jego dywizja odniosła wiele zwycięstw we Francji.

W lutym 1941 roku Rommel otrzymał następne trudne zadanie. Stanął na czele Afrika Korps,

korpusu ekspedycyjnego wysłanego przez Hitlera do Afryki Północnej na pomoc wojskom

włoskim, ponoszącym dotkliwe klęski w starciach z aliantami.

Przybycie korpusu zmieniło sytuację jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej. Rommel

okazał się mistrzem w operowaniu oddziałami pancernymi i artylerią przeciwlotniczą, którą z

powodzeniem wykorzystywał do niszczenia pojazdów pancernych. Po serii świetnych

zwycięstw, gdy jego wojska doszły do granicy Egiptu i miał realną szansę zajęcia tego

państwa i strategicznego kanału Sueskiego, sytuacja raptownie odmieniła się. Winę ponosił

Hitler. Zajęty wojną ze Związkiem Radzieckim, nie dbał o właściwe wyekwipowanie wojsk

walczących na drugorzędnym, w jego ocenie, froncie w Afryce. Brytyjczycy zaś, dla których

Północna Afryka miała ogromne znaczenie dla ochrony morskich szlaków wiodących do

kolonii na Bliskim i Dalekim Wschodzie, o wiele lepiej przygotowali swoje wojska. Mieli

znacznie więcej żołnierzy, czołgów i dział niż Rommel.

On, rozumiejąc jak trudna stała się sytuacja jego wojsk, usiłował interweniować u Hitlera. W

końcu października 1942 roku stawił się w Kancelarii Rzeszy w Berlinie. Usłyszał wówczas:

Hitler: Niech pan się nie obawia. Zdecydowałem wysłać do Afryki wszelką niezbędną

pomoc. W najbliższym czasie poślę tam 10. dywizję pancerną oraz dywizję SS

"Leibstandarte", która w tej chwili jest we Francji. Wprowadzę na Morze Śródziemne nowe

statki, które będą zaopatrywać pana wojska. Są tak szybkie, że angielskie okręty podwodne

ich nie dopędzą. Dostarczę panu nowe czołgi Tiger. Nie widział pan ich zapewne, ale proszę

to zrobić przy najbliższej okazji. Będzie pan oczarowany. Uzbrojone są w działa kalibru 88

mm i mają dziesięciocentymetrowy pancerz. Nie dorównują im czołgi rosyjskie,

amerykańskie ani brytyjskie razem wzięte. W najbliższym czasie otrzyma pan 40 tych

czołgów!

Gdy Rommel wyszedł z gabinetu Hitlera, ten odwrócił się do obecnego przy rozmowie

feldmarszałka Keitla i powiedział:

Hitler: Rommel zmienił się. Obawiam się, że przestał wierzyć w zwycięstwo. Nie powinno

się trzymać tak długo człowieka na stanowisku związanym z tak dużą odpowiedzialnością.

On chyba traci nerwy.

Po rozmowie z Hitlerem Rommel udał się do Semmering w Austrii, aby spędzić tam urlop.

Czy wierzył w obietnice Hitlera? Powiedział do żony, że łaskawość führera wydała mu się

podejrzana.

W tym czasie, 24 października 1942 roku Brytyjczycy uderzyli z cała siłą pod El Alamejn.

Zaskoczenie wojsk niemieckich, brak paliwa i amunicji przesądziły o wynikach bitwy. 5

listopada 1942 roku bitwa pod El Alamejn dogasła. Oddziały niemieckie wycofały się do

Tunezji, a włoskie - pozbawione transportu samochodowego - dostały się do niewoli.

Zapewne wtedy Rommel stracił resztki zaufania do Hitlera, a ostateczny akt dopełnił się w

marcu 1943 roku, gdy musiał opuścić Tunezję. Pozostawił w tym państwie najlepszych

żołnierzy i najlepsze jednostki. Od lutego 1941 roku zżył się z tymi żołnierzami, bywał wśród

nich, spał w ich namiotach na pustyni. Wierzył, że może jeszcze walczyć. I nagle nadszedł

rozkaz z Berlina, że musi natychmiast udać się do Włoch. Dla niego, żołnierza z krwi i kości,

była to zdrada.

W grudniu 1943 roku feldmarszałek Erwin Rommel objął dowodzenie Grupą Armii "B",

która w Normandii miała przejąć główny ciężar walki z wojskami inwazyjnymi.

Szybko jednak zrozumiał, że ma niewiele do powiedzenia. Gdy 6 czerwca 1944 roku

rozpoczęła się inwazja, Hitler zabronił wysłania do walki dwóch dywizji pancernych, które z

łatwością mogły pokonać wojska inwazyjne. Führer był bowiem przekonany, że atak w

Normandii jest podstępem zastosowanym przez aliantów po to, aby ściągnąć tam niemieckie

dywizje pancerne. Zabrakło by ich, gdyby rozpoczęła się właściwa inwazja w innym rejonie

Francji.

Ten błąd Hitlera przesądził o powodzeniu alianckiej inwazji w Normandii.

Rommel wiedział, że podobnie jak w Afryce zbliża się kolejna klęska. Wraz z

feldmarszałkiem Rundstedtem podjął ostatnią próbę uzyskania od Hitlera większych

uprawnień i większej swobody w dowodzeniu wojskami w Normandii. Pojechali do kwatery

führera w Obersalzbergu. Przez sześć godzin czekali w przedpokoju. Sama rozmowa była

krótka: nie uzyskali nic!

Czyżby po tej rozmowie Rommel rozpoczął rokowania z aliantami? Wskazuje na to incydent,

który zdarzył się 3 lipca. Amerykanie zaproponowali wówczas przerwanie walk, aby grupa

niemieckich pielęgniarek, które pozostały w Cherbourgu mogła bezpiecznie przejść na swoją

stronę.

Walki ustały na cztery godziny i pielęgniarki przejechały przez linię frontu w samochodzie

dostarczonym przez Amerykanów. Operacja przekazania kobiet zajęła 15-20 minut. Dlaczego

więc rozejm trwał tak długo? Czyżby przekazanie pielęgniarek było tylko pretekstem do

spotkania przedstawicieli dowództwa wojsk niemieckich we Francji i wojsk alianckich?

Prawdopodobnie tak. Tydzień później przeprowadzono podobną operację przekazania

Niemcom dwóch pielęgniarek i siedmiu sekretarek. I tym razem wstrzymano walki na cztery

godziny. Wygląda na to, że wówczas przedstawiciele obydwu stron kontynuowali dyskusję,

która rozpoczęła się podczas pierwszego rozejmu. Feldmarszałek Rommel o tym wiedział i

aprobował te rozmowy. Nie wiemy natomiast, czy brał w nich udział.

Jednocześnie zaktywizował swoją działalność przeciwko Hitlerowi. Udało mu się zyskać

sprzymierzeńców. Generał Heinz Eberbach, dowódca armii pancernej oraz Sepp Dietrich,

dowódca I korpusu pancernego zgodzili się wziąć udział w spisku. Podobne deklaracje złożyli

dowódca 7. armii oraz dowódca II korpusu pancernego SS.

17 lipca Rommel wyruszył na inspekcję oddziałów frontowych. Prawdziwym celem było

sprawdzenie stanu przygotowań do zamachu stanu.

Feldmarszałek Rommel miał pod swoimi rozkazami wojska wystarczająco silne, aby rozbić

zwolenników Hitlera po jego obaleniu.

Historia potoczyłaby się inaczej, gdyby nie tragiczny wypadek.

Popołudniu 18 lipca, Rommel wracał w odkrytym samochodzie do swojej kwatery. O 16.20

na niebie pojawiły się dwa brytyjskie myśliwce Typhoon. Piloci widząc samotny samochód

zniżyli lot i zaczęli strzelać z działek. Kierowca nie zdążył zjechać z drogi, gdy kamienie

uniesione wybuchami pocisków uderzyły feldmarszałka w lewą skroń i policzek, łamiąc kość

policzkową i powodując pęknięcie czaszki. Bardzo szybko przewieziono Rommla do szpitala.

Lekarze uznali, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, ale przez trzy następne dni leżał

nieprzytomny. Te dni były decydujące dla historii II wojny światowej.

Rankiem 20 lipca 1944 roku pułkownik Claus von Stauffenberg, wraz z towarzyszącym mu

adiutantem porucznikiem Wernerem von Haeftenem wylądowali na lotnisku w Gierłoży

wezwani na naradę do kwatery führera. Pułkownik von Stauffenberg, okaleczony w 1943

roku w Tunezji, gdzie w wyniku zbombardowania jego samochodu przez amerykańskie

samoloty stracił prawą rękę, dwa palce lewej ręki i lewe oko, był członkiem organizacji

spiskowej planującej usunięcie Hitlera.

Gdy zaleczył, rany mianowano go szefem sztabu Armii Rezerwowej. To stanowisko dawało

mu dostęp do führera, gdyż był zapraszany na narady na najwyższym szczeblu. W lipcu 1944

roku dwukrotnie próbował dokonać zamachu. Taki też cel postawił sobie przybywając do

Gierłoży 20 lipca. W teczce miał dwa ładunki wybuchowe.

Przed rozpoczęciem narady pułkownik wszedł do pokoju pod pretekstem zmiany koszuli.

Wyciągnął z kieszeni niewielkie obcążki, aby zgnieść dwie szklane kapsułki z kwasem, który

zacząłby przeżerać miedziane druty zapalników ładunków wybuchowych. Po około dziesięciu

minutach przerwane druty zwolniłyby iglice, a te, uderzając w spłonki, spowodowałaby

wybuch bomb o wadze około pół kilograma każda.

Jego okaleczona, pozbawiona dwóch palców dłoń nie mogła utrzymać obcążków.

Wyślizgiwały się raz po razie i spadały na dno teczki.

Na zewnątrz oczekiwał na niego feldmarszałek Wilhelm Keitel, który miał wprowadzić go na

naradę. Oczekiwanie przedłużało się. Zniecierpliwiony Keitel, uważając, że kaleki pułkownik

ma kłopoty z przebraniem się, wysłał esesmana, aby pomógł Stauffenbergowi.

Pułkownikowi udało się zgnieść jedną z dwóch ampułek, gdy w drzwiach stanął sierżant.

Stauffenberg uznał, że dalsze gmeranie w teczce mogłoby wydać się esesmanowi podejrzane.

Zamknął ją szybko i ruszył w stronę wyjścia. Uważał, że wybuch jednego ładunku i tak

spowoduje eksplozję drugiego, bez potrzeby uruchamiania drugiego zapalnika.

Keitel wyciągnął rękę, aby wziąć teczkę.

Keitel: Może pomóc panu, panie pułkowniku?

Stauffenberg: Nie, dziękuję, muszę dawać sobie radę sam.

Keitel: To pospieszmy się, Führer już wszedł do budynku.

Stauffenberg dostrzegł, że kierują się do murowanego domu, a nie bunkra Hitlera.

Stauffenberg: Narada nie odbędzie się w bunkrze führera?

Keitel: Nie, trwa tam wzmacnianie stropów. Führer przeniósł się do bunkra dla gości, a

narady odbywają się w baraku. Szczerze mówiąc, wolę to od dusznego i wilgotnego bunkra.

Było oczywiste, że we wnętrzu murowanego baraku z oknami efekt działania fali

wybuchowej będzie znacznie mniejszy niż w bunkrze, ale Stauffenberg już cofnąć się nie

mógł. Zapalnik bomby w jego teczce działał i nie można było go zatrzymać.

W pokoju konferencyjnym w "Wilczym Szańcu", kwaterze Hitlera w Gierłoży, trwała już

narada, gdy Stauffenberg tam wszedł. Zwrócił się do jednego z adiutantów, prosząc, aby mógł

stanąć jak najbliżej Hitlera.

Stauffenberg: Proszę mi wskazać miejsce w pobliżu führera. Mam słaby słuch i muszę być

blisko, abym słyszał pytania.

Hitler siedział na stołku przy dużym stole, na którym rozłożono mapy. Z jego prawej strony

stał generał Adolf Heusinger relacjonujący sytuację na froncie wschodnim. Dalej na prawo

był adiutant generała, który rozkładał mapy. Stauffenberg stanął na wskazanym miejscu

między Heusingerem, a jego adiutantem. Postawił teczkę na podłodze, po lewej stronie

masywnej betonowej podpory stołu. Fala wybuchu powinna dotrzeć wprost do Hitlera i

rozerwać go. Po minucie Stauffenberg odwrócił się do adiutanta:

Stauffenberg: Przepraszam, muszę wyjść, aby zadzwonić do Berlina. To ważna sprawa

służbowa. Wrócę za kilka minut.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: