Himmler.pdf

Himmler

Aktorzy:

Heinrich Himmler - Jerzy Bończak

Walter Schellenberg szef wywiadu SS - Marek Perepeczko

Erich von dem Bach-Zelewski - Krzysztof Globisz

Płk Osborne - Jan Peszek

SS-Obergruppenfuhrer Scheid - Witold Pyrkosz

Kapitan Thomas Selvester patrzył z niedowierzaniem na szczupłego

mężczyznę w mundurze Feldpolizei bez odznak, którego dwaj wartownicy

wprowadzili do jego biura w obozie Westertinke. Mężczyzna zdjął czarną

opaskę przykrywająca oko i założył okulary, co miało ułatwić jego

identyfikację. Powiedział:

Himmler: Nazywam się Heinrich Himmler, Reichsführer SS

Było to 22 maja 1945 roku. Tak zaczynała się jedna z najbardziej

fascynujących i niewyjaśnionych spraw w historii II wojny światowej. Przez

pół wieku wierzyliśmy, że Heinrich Himmler, jeden z najpotężniejszych ludzi

III Rzeszy, odpowiedzialny za masowe zbrodnie, oddał się w ręce aliantów i

wkrótce popełnił samobójstwo przegryzając ampułkę z trucizną, którą ukrył

w ustach. Dzisiaj już wiemy, że prawda mogła być całkowicie inna. Dzisiaj

możemy zastanawiać się, czy człowiek nazywany katem Europy zdołał ujść

sprawiedliwości.

Cała historia rozpoczęła się cztery lata wcześniej, w 1941 roku, gdy po

rozpoczęciu wojny ze Związkiem Radzieckim Heinrich Himmler urządził swoją

kwaterę polową w Żytomierzu na Ukrainie. Pojechał tam, aby osobiście

nadzorować wprowadzanie nowego porządku na podbitych ziemiach, który

oznaczał masową eksterminację Żydów i zniewolenie Słowian. Czasami

wizytował miejsca masowych egzekucji prowadzonych przez podległe mu

specjalne jednostki SS. Masakra robiła na nim wrażenie. W Mińsku dostrzegł,

jak kobieta, wciąż żywa, gdy zakopywano masowy grób, krzyczała i

rozgarniała ziemię. Himmler nie wytrzymał tego widoku. Pobladły, zakrył

twarz chusteczką i odszedł na bok. Później żałował tej słabości i wyrzucał

sobie: "zachowałem się jak intelektualista".

Stał przy nim SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski. Objął

Himmlera chwiejącego się na nogach i wskazując na esesmanów

strzelających do nagich ludzi powiedział:

Zelewski: Proszę spojrzeć w oczy tych mężczyzn. Jak są wstrząśnięci. Ci

mężczyźni są wykończeni na całe swoje życie! Jakich następców tu szkolimy?

Neurotyków lub zboczeńców!

Himmler zapamiętał tę uwagę. Żołnierze mordujący niemowlęta, strzelający

do nagich kobiet, spychający ziemię na głowy żyjących ludzi, mogli w

przyszłości zagrażać niemieckiemu społeczeństwu, gdyż wróciliby po wojnie

do swoich miast stając się mordercami, zboczeńcami, nieprzydatnymi dla

narodu. Dlatego Himmler nakazał wprowadzanie nie tak krwawych metod

uśmiercania "podludzi" - za pomocą spalin w specjalnych samochodach lub w

komorach gazowych.

W sierpniu do jego polowej kwatery przybył szef wywiadu Służby

Bezpieczeństwa SS Walter Schellenberg. W milczeniu położył na biurku

teczkę zawierającą najświeższe raporty wywiadowcze. Powiedział:

Schellenberg: W tej teczce nie ma nic ciekawego, gdyż najciekawsze

informacje są w mojej głowie.

Himmler patrzył na niego zaskoczony. Schellenberg: Czy mogę panu zadać

pytanie? W której szufladzie swojego biurka trzyma pan alternatywne

rozwiązanie zakończenia tej wojny?

Zapadła długa cisza. Himmler nie wiedział, jak ma się zachować słysząc tak

bezczelne pytanie. Nagle wybuchnął:

Himmler: Czy pan zwariował, Schellenberg?! Czy mam panu dać pięć

tygodni urlopu?! Jak pan śmie mówić do mnie w ten sposób?!

Schellenberg: Reichsführerze, wiedziałem, że zareaguje pan właśnie tak,

choć myślałem, że będzie znacznie gorzej. Chciałem jednak zwrócić pana

uwagę, że nawet wielki Bismarck u szczytu potęgi zawsze miał alternatywne

rozwiązanie. Dzisiaj Niemcy znajdują się u szczytu potęgi. Dzisiaj możemy

się targować, a nasza siła czyni z nas wartościowych partnerów dla naszych

wrogów.

Czyżby Schellenberg podejrzewał, że Heinrich Himmler spiskował przeciwko

Hitlerowi? Odpowiedź mogła być tylko jedna: wykluczone! Schellenberg zbyt

dobrze wiedział, jak bardzo Himmler związany był z Hitlerem. Reichsführer

SS doszedł do najwyższych stanowisk tylko dzięki lojalności i ogromnym

przysługom jakie oddał führerowi. Od połowy lat dwudziestych chronił go,

torował mu drogę do władzy, umożliwił usunięcie konkurentów w czasie

"nocy długich noży" w 1934 roku, trzymał w ręku cały aparat policyjny i SS

chroniący nazizm. Nigdy nie pozbył się naiwnego lęku przed Hitlerem,

którego nazywał "największym umysłem naszych czasów". Schellenberg

wiedział, że Reichsführera, całkowicie oddanego nazizmowi, gnębi strach

przed przegraną wojną. Klęska militarna, a nawet śmierć führera nie musiała

oznaczać końca nazimu. On, Himmler, mógłby stanąć na czele IV Rzeszy.

Himmler: Czy mógłby pan zacząć tę grę od razu, tak jednak, aby nasi

wrogowie nie potraktowali jej jako objawu naszej słabości?

Schellenberg: Zapewniam pana, że tak się stanie.

Długo jeszcze rozmawiali na temat metod działania, sposobu nawiązania

kontaktu z Zachodem i o kształcie nowej Europy, jaka miała wyłonić się po

zawarciu pokoju.

Himmler: Jestem nadzwyczaj zadowolony z wyczerpującej wymiany

poglądów z panem. Pańskie plany mają moje całkowite poparcie, z jednym

wszakże zastrzeżeniem. Jeżeli popełni pan błąd w pracach przygotowawczych

odżegnam się od pana natychmiast!

Ta rozmowa jest pierwszym dowodem, że Heinrich Himmler myślał o

przejęciu władzy w Niemczech po śmierci Adolfa Hitlera.

W sierpniu 1941 roku alternatywne rozwiązanie, które Heinrichowi

Himmlerowi zaproponował szef wywiadu SS Walter Schellenberg, wydawało

się fikcją. Niemcy odnosili wielkie zwycięstwa i szybko posuwali się w głąb

Związku Radzieckiego. Ale już w grudniu zostały odrzucone spod Moskwy od

150-200 km na zachód. Wojna błyskawiczna zamieniła się w wojnę na

wyczerpanie, której Niemcy, nie mając tak wielkich rezerw ludzkich i

materiałowych jak Związek Radziecki, wygrać nie mogły. Następne miesiące

potwierdziły najczarniejsze obawy. W listopadzie 1942 roku niemiecka 6

armia generała Friedricha Paulusa i część 4 armii pancernej zostały otoczone

pod Stalingradem i później zniszczone. Zginęło tam lub poszło do niewoli 270

tysięcy żołnierzy niemieckich i armii sojuszniczych. To był czas zwrotu w tej

wojnie. Armia Czerwona przejęła inicjatywę. Jeżeli Hitler mógł jeszcze łudzić

się, że zdoła odwrócić sytuację to następna klęska pod Kurskiem w lipcu

1943 roku przekreśliła wszelkie nadzieje. Armia Czerwona ruszyła na zachód,

a Wehrmacht poniósł zbyt duże straty, aby marsz ten zatrzymać. Wojna była

przegrana, a stało się to oczywiste, gdy w czerwcu 1944 roku wojska anglo-

amerykańskie wylądowały na plażach Normandii. Niemcy miały tylko jedną

szansę: zakończyć wojnę z Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi. Pokój

na Zachodzie umożliwiłby przerzucenie wszystkich wojsk na front wschodni,

zatrzymanie Armii Czerwonej zanim przekroczyłaby przedwojenne granice

Rzeszy. W takiej sytuacji Stalin też zawarłby pokój z Hitlerem, gdyż

kontynuowanie wyniszczającej wojny osłabiałoby jego siły wobec mocarstw

zachodnich.

Zadziwiające jest to, że kierowanie tajnymi negocjacjami, jakie w 1944 roku

rozpoczęły się w Watykanie, Szwajcarii i Szwecji przejął Heinrich Himmler.

Czyżby zdecydował się zdradzić Hitlera?

Wszystko wskazuje, że działał jednak na rozkaz Hitlera, choć wydaje się

dziwne, że Hitler powierzył takie zadanie człowiekowi, który był

odpowiedzialny za masowe zbrodnie popełniane w okupowanych państwach.

To tylko pozorna sprzeczność.

Heinrich Himmler był panem życia i śmierci dwóch milionów Żydów

zamkniętych w obozach koncentracyjnych, obozach śmierci i więzieniach. Ich

życie miało stać się walutą przetargową w tych negocjacjach. W istocie

pierwsze kontakty Himmlera z zachodnimi wysłannikami dotyczyły losu

więźniów obozów koncentracyjnych.

W tej dziedzinie Himmler był lojalny wobec Hitlera, jednakże wiele wskazuje

na to, że równocześnie prowadził swoją tajną grę: alternatywne rozwiązanie.

W nocy 10 sierpnia 1944 roku miało miejsce zadziwiające wydarzenie.

Alianckie bombowce dokonały nalotu na Strasbourg, uznawany przez

aliantów za miasto francuskie i z tej racji oszczędzany przez alianckie

lotnictwo. Co jeszcze dziwniejsze, bomby spadły daleko od obiektów

strategicznych i uszkodziły piękny zabytkowy hotel La Maison Rouge. Nalot

powtórzono następnej nocy i znowu hotel był głównym celem. Przez lata nikt

nie potrafił zrozumieć tego wydarzenia, przypisywanego pomyłce pilotów.

Dzisiaj wiemy, ze nalot został przeprowadzony z rozmysłem, na polecenie

premiera Churchilla. Francuski agent, znany jedynie z pseudonimu - "Mr.

Waddington" poinformował wywiad brytyjski, że w tym hotelu w nocy z 10 na

11 sierpnia odbędzie się tajne spotkanie niemieckich przemysłowców. To

jeszcze nie powód do bombardowania zabytkowego budynku.

Mr. Waddington dostarczył listę gości, z której wynikało, że zebranie odbywa

się na polecenie Himmlera, przewodniczyć będzie SS-Obergruppenführer

Scheid, a dotyczyć ma przelania pieniędzy SS do państw neutralnych.

Spotkanie rozpoczęło się wczesnym wieczorem w sali restauracyjnej hotelu,

specjalnie zarezerwowanej na tę okazję. Następnie uczestnicy przeszli do

apartamentu nr 23, gdzie zebrali się w salonie.

Otworzył je SS-Obergruppenführer Scheid.

Scheid: Panowie, nie tylko bitwa o Francję została przegrana. Przegrana jest

wojna. Już teraz nasz rząd będzie przekazywał duże sumy pieniędzy

przemysłowcom, tak aby mogli utworzyć bezpieczne fundamenty do

powojennej działalności w innych państwach.

Było oczywiste, że Scheid mówi w imieniu Himmlera. Ale jak obejść

kategoryczny zakaz wywożenia pieniędzy za granicę?

Scheid: Zakaz eksportu kapitału został zniesiony i zastąpiony nową polityką,

aby przemysłowcy i finansiści mogli wyeksportować z pomocą rządu tak wiele

kapitału, jak tylko możliwe. Przekażę panom, oczywiście w największej

tajemnicy, listę przedsiębiorstw w Ameryce, z którymi powinniście

kontaktować się indywidualnie i bez zwracania uwagi, aby uzyskać z ich

strony pomoc w ulokowaniu aktywów.

Narrator: Na liście Scheida znalazły się takie firmy jak Hamburg-America

Line, Chemical Foundation Inc, US Steel Corporation i wiele innych.

Dalszą dyskusję przerwało wycie syren ostrzegających przed nalotem.

Przemysłowcy musieli zejść do schronu, gdzie kontynuowali dyskusję nad

metodami transferu kapitału.

Ta akcja miała objąć wszystkie największe firmy niemieckie. W zarządzie

każdej z nich zasiadali przedstawiciele Himmlera. On konsekwentnie

podporządkował sobie świat wielkiego biznesu zanim naziści przejęli władzę.

Już w 1929 roku przedstawił Hitlerowi przemysłowca Wilhelma Kepplera. W

podzięce założył on później "Koło przyjaciół Reichsführera", złożone z

najbogatszych i najbardziej wpływowych przedsiębiorców. Do tej organizacji

zapisali się prezesi wielkich firm: Siemensa, IG Farben, Kreditbank, Dresdner

Bank, Deutsche Bank, którzy nie szczędzili pieniędzy dla SS. W ten sposób

rosły osobiste konta Himmlera. Jedno z nich zostało założone na nazwisko

Max Heiliger. W 1945 r. w oddziale Reichsbanku w Plauen znaleziono

depozyty Himmlera: 35 kaset ze złotem, zachodnią walutę wartości miliona

dolarów, 250 tysięcy dolarów w złocie. Było to jedno z wielu kont

Reichsführera SS.

Himmlerowi nie zależało jedynie na osobistym bogactwie. Wiedząc, że III

Rzesza stworzona przez Hitlera ginie, przystępował do alternatywnego

rozwiązania. Pieniądze SS miały umożliwić utworzenie IV Rzeszy Heinricha

Himmlera…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: