Kondor 2.pdf

Kondor część 2

Aktorzy:

Hekmeth Fahmy - Danuta Stenka

Mjr Sanson - Wojciech Malajkat

Gen. De Guingand - Witold Pyrkosz

Winston Churchill - Krzysztof Kowalewski

Eppler "Kondor" - Adam Ferency

Adolf Hitler - Jan Peszek

Erwin Rommel - Krzysztof Globisz

Płk Clark - Krzysztof Żurek

Po kilkunastu miesiącach krwawych i zaciętych walk wojna na pustyni wchodziła w

decydującą fazę. Wydawałoby się jednak, że szczęście przestało sprzyjać feldmarszałkowi

Erwinowi Rommlowi, dowódcy niemieckiego korpusu ekspedycyjnego Afrika Korps. Jeden

człowiek wiedział, dlaczego tak się stało. Był to major Anthony Sanson z brytyjskiego

kontrwywiadu. O wynikach walk w Afryce Północnej decydowały bowiem w równej mierze

zrządzenia Opatrzności i wywiad.

W końcu sierpnia 1942 roku major Anthony Sanson, szef brytyjskiej placówki

kontrwywiadowczej w Egipcie wpadł na trop Johanna Epplera niemieckiego szpiega

działającego pod kryptonimem "Kondor". Eppler aresztowany, przez wiele dni nie chciał

ujawnić swoich sekretów. Został skazany na śmierć, lecz Brytyjczycy opóźniali wykonanie

wyroku licząc, że Niemiec załamie się i zdecyduje się podjąć z nimi współpracę. Stało się tak,

ale dopiero po interwencji Winstona Churchilla. Premier wizytując oddziały w Egipcie

dowiedział się o ważnym szpiegu. Podobno zapewnił go, że podpisze ułaskawienie, jeżeli

Eppler pomoże brytyjskiemu wywiadowi wprowadzać Niemców w błąd. Eppler zgodził się.

Ujawnił swoje tajemnice. Wyjawił również, że w zdobywaniu informacji wywiadowczych

pomagała mu tancerka Hekmeth Fahmy. Tego samego wieczoru dziewczyna została

aresztowana. Do jej celi przyszedł major Sanson.

Fahmy: Co ze mną zrobicie?

Sanson: To, co w czasie wojny robi się ze szpiegami. Stanie pani przed sądem, który wyda

wyrok śmierci. Zapewne przez rozstrzelanie. Stanie się to za dwa, trzy dni.

Fahmy: Nie chcę umierać. Ja mam 23 lata! Proszę, niech mi pan pomoże! Proszę!

Sanson: Prawo jest prawem. Przykro mi.

Major Sanson wstał i podszedł do drzwi celi. Zastukał w nie przywołując strażnika.

Fahmy: Panie majorze! Pan może mi pomóc! Proszę!

Sanson zatrzymał się.

Sanson: Sąd może uwzględnić nadzwyczajne okoliczności. Musi pani współpracować z

nami.

Fahmy: Co mam zrobić?

Sanson: Od kogo otrzymywała pani informacje o naszych wojskach?

Fahmy: Od oficera, który często przychodził do mnie.

Sanson: Nazwisko?

Fahmy: Nie znam. Przysięgam! Nie znam. Wiem, że ma na imię Ian. Pracuje w sztabie. Gdy

zasypiał, otwierałam jego teczkę i fotografowałam dokumenty. Nie wiem, jak się nazywa.

Przysięgam.

Sanson: Rozpoznałaby go pani na zdjęciu?

Fahmy: Tak, z całą pewnością.

Sanson: Niech go pani opisze. Jak wyglądał?

Major Sanson nie miał kłopotów z odnalezieniem oficera, o którym mówiła Fahmy. Już

następnego dnia pokazał jej kilka fotografii, na których rozpoznała majora. Nie był szpiegiem,

ale winien był zdrady tajemnic wojskowych. Czekał go sąd wojenny. Dano mu jednak

możliwość honorowej śmierci. Jego życie miało być ceną wprowadzenia Niemców w błąd.

W tym czasie brytyjscy dowódcy zastanawiali się, jak rozegrać decydującą batalię z wojskami

feldmarszałka Rommla. W czasie narady, jaka odbyła się 21 sierpnia 1942 roku pod Kairem z

udziałem premiera Winstona Churchilla, wizytującego brytyjskie wojska, szef sztabu 8. armii

gen. de Guingand rozłożył na stole kilka niemieckich map.

Guingand: Zdobyliśmy je w ciągu ostatnich trzech tygodni. Nie przedstawiają większej

wartości wojskowej, gdyż niewiele możemy się z nich dowiedzieć o rozlokowaniu sił

nieprzyjaciela. Zawierają jednak niezwykle cenną wskazówkę. Dowodzą, że Rommel

niewiele wie o terenie, na którym chce atakować.

Churchill: Czy może uzupełnić tę wiedzę?

Guingand: W ciągu najbliższych dni nie będzie to możliwe. Rommel może polegać jedynie

na rozpoznaniu lotniczym, a z samolotu nie można dostrzec, gdzie są ruchome piaski.

Churchill: Co z tego wynika?

Premier Churchill, gorący zwolennik tajnej gry, czuł, że rodzi się wspaniały plan.

Guingand: Musimy skłonić Rommla, aby uderzył w rejonie dla nas dogodnym i skierował

swoje czołgi na ruchome piaski, gdzie się zagrzebią i staną się łatwym celem dla naszych

samolotów.

Rozkaz opracowania planu wciągnięcia Rommla w zasadzkę otrzymał płk Dudley Clark.

Postanowił wykorzystać "Kondora". Niemcy nic nie wiedzieli o jego aresztowaniu. Mógł

więc nadawać odpowiednio spreparowane informacje.

26 sierpnia niemiecka stacja nasłuchowa odebrała depeszę Kondora:

Kondor: "Kondor wzywa. Potwierdzam wiadomość opartą na najbardziej wiarygodnych

źródłach, że 8. armia przygotowuje się do ostatecznej obrony w rejonie Alam Halfa. Oczekuje

na posiłki, ale obecnie nie jest zdolna stawić poważniejszego oporu.

Rommel wierzył meldunkom "Kondora", który wielokrotnie dowiódł, że ma dostęp do

najtajniejszych brytyjskich wiadomości. Uznał więc, że powinien posłać swoje wojska tam,

gdzie wróg jest najsłabszy, pod Alam Halfa.

W ten sposób płk Clark osiągnął pierwszy cel. Należało osiągnąć cel drugi: skierować

niemieckie czołgi na grząski, nieprzejezdny dla nich teren, o którym nic nie wiedzieli. Jak to

zrobić? Dudley Clark postanowił wykorzystać majora skazanego na śmierć za ujawnienie

tajemnic tancerce Hekmeth Fahmy.

Pozostanie tajemnicą płk Dudleya Clarka, w jaki sposób skłonił oficera zdradzającego

wojskowe tajemnice tancerce Hekmeth Fahmy, aby ten założył mundur, wziął raportówkę, w

której znajdowały się odpowiednio spreparowane mapy i wsiadł do samochodu z bombą

zegarową, która miała go zabić. Być może pułkownik Clark dał nieszczęsnemu majorowi

wybór między śmiercią przed plutonem egzekucyjnym, po której jego rodzina w Anglii

dowiedziałaby się, że został rozstrzelany jako szpieg, a honorową śmiercią "za króla i

Ojczyznę". Jeżeli tak było, to płk Clark dotrzymał słowa. Do dzisiaj znamy tylko pseudonim

oficera: "major Smith".

Nie ujechał daleko. Na ziemi niczyjej, między liniami brytyjskimi i niemieckimi samochód

wyleciał w powietrze jakby uniesiony wybuchem miny. Niemcy wysłali patrol, który odnalazł

poszarpane zwłoki mężczyzny w mundurze brytyjskiego majora i osmaloną wybuchem, ale

całą raportówkę. Wyjęte z niej mapy natychmiast dostarczono do sztabu Rommla. On uznał,

że szczęście mu sprzyja. W przeddzień planowanej ofensywy otrzymał mapy terenu, przez

który miały przetoczyć się jego czołgi.

31 sierpnia 1942 roku o godzinie 2.00 w nocy niemieckie czołgi ruszyły w stronę brytyjskich

linii. Za nimi posuwał się włoski XX korpus. Już o 3.00 nad ranem Rommel zorientował się,

że sytuacja nie rozwija się zgodnie z jego planami. Przewidywał, że do świtu jego wojska

posuną się o 50 km na wschód, a tymczasem z trudem przeszły 15 km. Rommel nie wiedział,

że tam, gdzie spodziewał się oporu jednej brytyjskiej dywizji, walczyły trzy. Nie zrezygnował

jednak z kontynuowania natarcia. Zdecydował się zmienić kierunek. Czołgi niemieckie i

włoskie ruszyły trasą wytyczoną na podstawie map znalezionych przy zwłokach majora

Smitha. Nie ujechały daleko. Ich gąsienice zaczęły grzęznąć w piasku. Na odwrót było już za

późno, tym bardziej, że próba skrętu pogarszała sytuację i czołgi pogrążały się w pyle. Wtedy

na niebie rozświetlonym flarami pojawiły się brytyjskie myśliwce. Pociski z działek

podwieszanych pod skrzydłami samolotów Hurricane przechodziły przez pancerze czołgów z

równą łatwością jak gwóźdź przez blachę puszki konserw. Uderzenie niemieckie traciło

impet.

Następnego dnia Rommel musiał podjąć decyzję odwrotu. Pozostawił pod Alam Halfa ponad

pół tysiąca zabitych żołnierzy niemieckich i włoskich, drugie tyle zaginionych, kilkadziesiąt

czołgów i setki ciężarówek. Rommel liczył jeszcze na skuteczność manewru, jaki często

stosował: wycofał czołgi, a pozostawił zamaskowane działa przeciwpancerne. Ich pociski

miały roznieść ruszające w pościg czołgi brytyjskie. Nie na darmo nazywano go "Lisem

Pustyni". Tym razem dowodzący wojskami brytyjskimi gen. Montgomery nie dał się jednak

zwabić w zasadzkę i nie posłał czołgów w pogoń za uchodzącym nieprzyjacielem. Dowódca

8 armii brytyjskiej miał inne plany wykorzystania broni pancernej. Chciał zwyciężyć w

walnej bitwie.

W październiku 1942 roku generał Montgomery miał pod swoimi rozkazami dwukrotnie

więcej żołnierzy niż Rommel, dwukrotnie więcej dział, czołgów i samochodów pancernych.

Był jednak daleki od lekceważenia wroga. Znał wartość niemieckich czołgów i dział kaliber

88 mm tak dobrze jak umiejętności i bitność niemieckich żołnierzy. Wiedział, że duża

przewaga ilościowa daje mu tylko szansę odniesienia zwycięstwa, ale go nie gwarantuje.

Montgomery postanowił przechytrzyć "Lisa Pustyni". Przede wszystkim uśpić jego czujność.

"Kondor" zaczął nadawać meldunki, z których wynikało, że wojska alianckie w wyniku

dużych strat w bitwie pod Alam Halfa odbudują swoje siły najwcześniej w końcu listopada i

do tego czasu nie będą w stanie podjąć poważniejszych działań zaczepnych.

O wiele trudniejszym zadaniem dla Brytyjczyków było przekonanie Rommla, że uderzenie

nastąpi w innym miejscu niż planowano. Najdogodniejszym rejonem do rozwinięcia natarcia

był teren nadmorski. Ale Rommel zdawał sobie z tego sprawę i dlatego rozmieścił na północy

duże siły.

Gdyby udało się udało się ukryć przygotowania do ofensywy na północy i przekonać

Rommla, że Brytyjczycy szykują się do natarcia na południu, sukces byłby zapewniony.

Szef sztabu VIII armii gen. de Guingand wezwał do siebie płk Dudleya Clarka i postawił mu

takie zadanie:

Guingand: Tutaj na północy musisz ukryć 150 tysięcy ludzi z tysiącem dział i tysiącem

czołgów na pustyni płaskiej i twardej jak stół bilardowy, a Niemcy nie mogą nic o tym

wiedzieć, chociaż obserwują każdy ruch, nasłuchują każdego odgłosu, tropią każdy ślad.

Każdy cholerny arabski przybłęda będzie cię podglądał i za paczkę herbaty doniesie

Niemcom. To jest niewykonalne zadanie, ale musisz je, do jasnej cholery, wykonać!

Clark: Tak jest, panie generale!

Guingand: To nie wszystko. Musisz przekonać Niemców, że te wojska jadą na południe, aby

tam zaatakować. Powtarzam, to jest niewykonalne zadanie, ale musisz je, do jasnej cholery,

wykonać!

Clark: Tak jest, panie generale!

Guingand: Dudley, chłopie, chcesz powiedzieć, że wiesz, jak to zrobić?

Clark: Tak jest, panie generale!

Płk Clark przywykł do wykonywania zadań niewykonalnych.

Płk Dudley Clark dowodził organizacją nazwaną "A-force". Był to najdziwniejszy zespół, jaki

można było spotkać w armiach świata. W jego skład wchodzili: kupiec, artysta-malarz,

chemik, iluzjonista, naukowiec, scenarzysta i scenograf filmowy i parę innych równie

niezwykłych, jak na służbę wojskową postaci. Urządzili sobie kwaterę główną w nieczynnym

domu publicznym, ale rzadko tam bywali uznając, że najlepsze pomysły przychodzą do

głowy w czasie wypraw na pustynię.

Podczas pierwszej narady uznali, że podstawowym i szczególnie trudnym zadaniem jest

ukrycie przed niemieckimi obserwatorami magazynów. Do rozpoczęcia ofensywy oddziały 8.

armii potrzebowały 6000 ton paliwa, amunicji i żywności. Gdzie złożyć kanistry i beczki z

benzyną i olejem, skrzynie z amunicją, zasobniki z wodą? Przecież nie można było pod

nosem Niemców budować magazynów!

Płk Clark wraz z ppłk Geoffreyem Barkasem, w cywilu scenografem filmowym, i majorem

Jasperem Maskelynem, w cywilu iluzjonistą, wybrali się w rejon oddalony o około 15 km od

linii frontu, gdzie powinny być złożone zapasy dla planowanej ofensywy. Generał de

Guingand miał rację: teren był płaski i pusty jak stół bilardowy. Jak ukryć 6 tysięcy ton

zapasów? Zatoczyli szeroki łuk i wracali do swojej kwatery, gdy ppłk Barkas wypatrzył

opuszczone transzeje. Rowy głębokie na 150-200 cm wydawały się doskonałym miejscem do

zmagazynowania skrzyń i kanistrów. Jeszcze tej samej nocy dowieźli kilkaset kanistrów,

które starannie ułożyli przy ścianach rowów. Zdjęcia zrobione przez brytyjskie samoloty

następnego dnia wykazały, że kanistry nie były widoczne. Przez trzy następne noce w

transzejach ułożono 100 tys. kanistrów z paliwem dla czołgów. Resztę zapasów rozlokowano

na pustyni w namiotach, przed którymi posadzono manekiny w mundurach. Między jeździło

kilka samochodów udając, że jest to normalny obóz wojskowy. W innych miejscach skrzynie

i beczki układano w kształcie ciężarówek i zakrywano siatkami maskującymi. W ten sposób

w ciągu trzech nocy zgromadzono w odległości kilkunastu kilometrów od frontu 6 tysięcy ton

zapasów.

Zespół Clarka wykonał w ten sposób część zadania. Najtrudniejsze było wciąż przed nimi.

Uderzenie na północy wymagało skoncentrowania tam wszystkich wojsk. Jednocześnie trzeba

było pokazać Niemcom, że wszystkie czołgi i ciężarówki jadą na południe.

Ppłk Barkas znalazł rozwiązanie tego, wydawałoby się, nierozwiązalnego problemu.

W ciągu dnia czołgi wyruszały na południe, ale po zapadnięciu zmroku skręcały i zjeżdżały

na drogę prowadzącą na północ. Za nimi pędziły wielbłądy ciągnące pęki palmowych liści,

aby w ten sposób zacierać ślady gąsienic. Przed świtem czołgi dojeżdżały do rejonu

zgrupowania nazwanego Martelle, gdzie każdy miał swoje ukrycie. Była to wykonana z dykty

makieta ciężarówki. Jednocześnie żołnierze zacierali ślady gąsienic, a na miejscach

opuszczonych przez czołgi stawiano tekturowe makiety. Gdy nad ranem pojawiały się

niemieckie samoloty ich piloci nie mogli zauważyć jakiekolwiek zmiany.

Koronnym dowodem, który miał utwierdzić Niemców w przekonaniu, że Anglicy przerzucają

swoje wojska na południe, była budowa wodociągu w tamtym kierunku. Wróg analizując

zdjęcia lotnicze widział wyraźnie setki żołnierzy układających rury w wykopie i mógł śledzić

postępy prac: widać było wyraźnie, że każdego dnia Brytyjczycy układają 7-8 km rur.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: