Miłosny skandal - Balogh Mary - Bedwynowie 05.pdf - Bedwyn - bapatach

Kładąc się spać, lady Freyja Bedwyn była w podłym nastroju. Odprawiła

służącą, mimo że w tym samym pokoju przygotowano dla niej leżankę.

Dziewczyna właśnie się szykowała, by się położyć. Niestety Alice chrapała,

a Freyja nie miała zamiaru spać z głową pod poduszką tylko po to, by zasa

dom przyzwoitości stało się zadość.

- Ależ jaśnie pan wydał szczegółowe polecenia, milady - bąknęła dziew

czyna nieśmiało.

- Komu ty służysz? - spytała Freyja złowróżbnym tonem. - Księciu Bew-

castle czy mnie?

Alice spojrzała na swoją panią bojaźliwie, jakby podejrzewała, że pytanie

jest podchwytliwe. I rzeczywiście nie dało się na nie jednoznacznie odpo

wiedzieć. Wprawdzie Alice była pokojówką Freyji, ale to brat jaśnie pani,

książę Bewcastle, płacił pensję. I to on surowo przykazał, żeby nie ruszała

się na krok od swej pani ani w dzień, ani w nocy, w ciągu całej podróży

z Grandmaison Park w Leicestershire do rezydencji lady Holt-Barron w Bath.

- Pani, milady - odparła Alice.

- Więc wyjdź. - Freyja wskazała drzwi.

Alice zerknęła na nie podejrzliwie.

- Ale w tych drzwiach nie ma zamka - powiedziała.

- Więc jeśli w nocy wtargną tu jacyś nieproszeni goście, ty mnie obro

nisz? - prychnęła Freyja pogardliwie. - Już szybciej ja obroniłabym ciebie.

Alice zrobiła zmartwionąminę, nie miała jednak innego wyboru, jak tylko

wyjść.

Freyja została sama w podrzędnym pokoju w lichej gospodzie, bez służą

cej i bez... zamka w drzwiach. Sam na sam ze swoim naprawdę podłym

nastrojem.

Bath nie było miejscowością, która wywołałaby w niej dreszcz podniece

nia. Malownicze uzdrowisko kiedyś przyciągało śmietankę towarzyską z całej

Anglii. Teraz było to spokojne miejsce, do którego zjeżdżali ludzie chorzy

i w podeszłym wieku. Albo ci, którzy nie mieli gdzie się podziać. Tak jak

ona. Przyjęła zaproszenie, by spędzić miesiąc albo dwa w towarzystwie lady

Holt-Barron i jej córki. Charlotte była przyjaciółką Freyji, choć wcale nie

najbliższą. W innych okolicznościach Freyja grzecznie by odmówiła.

Ale okoliczności były specyficzne.

Freyja niedawno odwiedziła w Grandmaison Park w Leicestershire swoją

niedomagającą babkę. Pojechała tam na ślub brata Rannulfa z Judith Law.

Miała potem wrócić do domu, do Lindsey Hall w Hampshire, wraz z rodzeń

stwem - Wulfrikiem, księciem Bewcastle, Alleynem i Morgan. Jednak aku

rat wtedy perspektywa przebywania w Lindsey Hall wydała się jej nieznoś

na.. Skorzystała więc z okazji, żeby jeszcze nie wracać do domu.

To doprawdy haniebne bać się powrotu do własnego domu. Freyja skrzy

wiła się, położyła do łóżka i zdmuchnęła świecę. Nie, nie bała się. Nikogo

i niczego. Po prostu wolała przebywać gdzie indziej, gdy to się stanie, i tyle.

Sytuacja w domu była nader niezręczna. Kit Butler, wicehrabia Ravens-

berg, syn hrabiego Redfielda, ich sąsiada z Alvesley Park, i Freyja znali się

od dziecka. Cztery lata temu bez pamięci się w sobie zakochali, gdy Kit

przyjechał z Hiszpanii na urlop z wojska na całe lato. Freyja była jednak

wtedy zaręczona ze starszym bratem Kita, Jerome'em. Dała się przekonać,

że powinna spełnić swój obowiązek względem rodziny. Pozwoliła Wulfri-

cowi ogłosić jej zaręczyny z Jerome'em. Kit wściekły wrócił do Hiszpanii,

a Jerome zmarł, zanim małżeństwo zostało zawarte.

Po śmierci Jerome'a Kit stał się dziedzicem hrabiego Redfielda. W ze

szłym roku Wulfric i hrabia Redfield zaaranżowali małżeństwo pomiędzy

Kitem i Freyja, gdyż teraz ten związek był ze wszech miar pożądany i właś

ciwy. A przynajmniej tak się wydawało obu rodzinom, nie wyłączając samej

Freyji.

Najwyraźniej jednak wyłączając Kita.

Freyji nigdy nie przyszło do głowy, że Kit będzie chciał się odegrać. Ale

tak się właśnie stało. Gdy przyjechał do domu na oczekiwane przez wszyst

kich uroczystości zaręczynowe z Freyja, przywiózł ze sobą narzeczoną. Nie

mal idealną, och jakże piękną, jakże nudną Lauren Edgeworth. A gdy Freyja

odważnie zarzuciła Kitowi, że jego narzeczeństwo to tylko blef, ten ożenił

się z Lauren.

I teraz lada dzień lady Ravensberg miała wydać na świat ich pierwsze

dziecko. Jako idealna żona z pewnością urodzi syna. Hrabia i hrabina będą

w siódmym niebie. Całą okolicę niewątpliwie ogarnie szał radosnego świę

towania.

Freyja wolała nie być w pobliżu AWesley Park, gdy to nastąpi. A Lindsey

Hall znajdowało się w bliskim sąsiedztwie.

Stąd jej podróż do Bath i zamiar pozostania tam przez następny miesiąc

lub dwa.

Księżyc, gwiazdy i światło latarń sprawiały, że w pokoju było jasno nie

mal jak w dzień. Freyji jednak nie chciało się wstać, żeby zasłonić okna.

Naciągnęła koc na głowę.

Wulfric wynajął dla niej osobny powóz i liczną eskortę, której surowo

przykazał, by chroniła panią przed niebezpieczeństwem i wszelkimi niewy

godami. Polecił, by zatrzymali się na noc we wspaniałej gospodzie, odpo

wiedniej dla córki księcia. Niestety jesienny jarmark akurat w tej miejsco

wości przyciągnął ludzi z najbardziej odległych wsi i miasteczek, więc ani

w tej, ani w żadnej innej gospodzie w okolicy nie było wolnych pokoi. Mu

sieli jechać dalej i zatrzymać się dopiero tutaj.

Jeźdźcy z eskorty dowiedzieli się, że w drzwiach pokoju Freyji nie ma

zamka, nalegali, by na zmianę pełnić przy nich wartę. Freyja stanowczo

wyperswadowała im ten pomysł. Nie była niczyim więźniem i nie pozwoli,

by ją tak traktowano. Teraz pozbyła się nawet Alice.

Westchnęła i ułożyła się do snu. Materac miejscami się zapadał, poduszka

była twarda. Z podwórza i parteru gospody dochodziła niecichnąca wrzawa.

Koc mimo wszystko nie chronił przed światłem. A jutro Freyja musiała sta

wić czoło Bath. I to wszystko dlatego, że nie mogła wrócić do domu. Znala

zła się w doprawdy przygnębiającej sytuacji.

Zanim zasnęła, pomyślała, że wkrótce powinna zacząć poważnie rozglą

dać się za mężczyznami. Mimo że miała już dwadzieścia pięć lat i była brzyd

ka, nie brakowało dżentelmenów, którzy z ochotą rzuciliby się za nią w ogień,

gdyby tylko napomknęła, że nagrodą jest małżeństwo. Panieństwo w tak

zaawansowanym wieku było dla damy dosyć uciążliwe. Problem w tym, że

Freyja wcale nie miała pewności, czy małżeństwo odmieni jej sytuację na

lepszą. A gdy już wyjdzie za mąż, klamka zapadnie. Jej czterej bracia lubili

powtarzać, że małżeństwo to wyrok dożywocia. Choć dwóch z nich w ciągu

ostatnich kilku miesięcy z ochotą przyjęło go na siebie.

Freyja obudziła się, gdy drzwi do pokoju niespodziewanie się otworzyły,

a potem zamknęły z głośnym trzaskiem. Nie była nawet pewna, czy to nie

sen, dopóki nie zauważyła przy drzwiach mężczyzny. Ubrany w białą, roz

piętą pod szyją koszulę, ciemne pantalony i pończochy, miał surdut przerzu

cony przez jedno ramię. W ręce ściskał buty z cholewami.

Freyja zerwała się z łóżka jak oparzona i energicznie wskazała drzwi,

- Precz! - rozkazała.

Mężczyzna wyszczerzył się do niej w uśmiechu doskonale widocznym

w niemal jasnym pokoju.

- N ie mogę, kochanie - powiedział. - Tam czeka mnie pewna zguba. Muszę

wyjść przez okno albo schować się gdzieś tu w pokoju.

- Precz! - powtórzyła, nie opuszczając ręki i zadzierając nos. - Nie udzie

lam schronienia przestępcom czy podobnym kreaturom. Wynoś się pan stąd!

Na korytarzu rozległ się hałas. Kilka osób mówiło jednocześnie, słychać

też było zbliżający się tupot stóp.

- Jaki tam ze mnie przestępca, kochanie - powiedział mężczyzna. - Po

prostu niewinny człowiek, który znajdzie się w opałach, jeśli zaraz nie znik

nie. Czy szafa jest pusta?

Freyja prychnęła.

- Precz! - krzyknęła kolejny raz.

Mężczyzna jednak podbiegł do szafy, otworzył ją i schował się do środka.

- Udawaj, że mnie tu nie ma, kochanie ~ polecił, zanim zamknął drzwi. -

Uratuj mnie przed losem gorszym od śmierci.

Niemal równocześnie rozległo się głośne stukanie. Zanim Freyja zdecydo

wała, co zrobić, drzwi otwarły się z hukiem. W progu stanęli oberżysta ze

świecą w ręce oraz niski, krzepki siwowłosy dżentelmen i łysy, przysadzisty

osobnik, który od dawna się nie golił.

- Precz! - rozkazała Freyja, już porządnie zirytowana. Rozprawi się z męż

czyzną z szafy, jak tylko upora się z tym oburzającym najściem. Nikt nie

wchodził bez pozwolenia do pokoju lady Freyji Bedwyn, tak w Lindsey Hall,

jak i w podrzędnej gospodzie bez zamków w drzwiach,

- Madame, błagam o wybaczenie, że pani przeszkadzamy, ale wydaje mi

się, iż przed chwilą wbiegł tu mężczyzna - odezwał się siwowłosy dżentel

men, wypinając pierś. Zamiast jednak patrzeć na Freyję, podniósł świecę

i zaczął się rozglądać po pokoju.

Gdyby ów człowiek poczekał, aż Freyja otworzy drzwi i zwrócił się do

niej z należytym szacunkiem, zapewne bez wahania wydałaby ukrywające

go się w szafie uciekiniera. Popełnił jednak błąd, wdzierając się do pokoju

Miłosny skandal - Balogh Mary - Bedwynowie 05.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: