Marcelina Darowska — polska mistyczka.pdf - Bł. Marcelina Darowska - EVEREST8844

Ks. Marek Chmielewski

MARCELINA DAROWSKA

— POLSKA MISTYCZKA *

Wraz z powstawaniem i rozwojem nowych ruchów i wspólnot

religijnych w Polsce, a wśród nich Akcji Katolickiej, obserwuje się

wzrost zainteresowania życiem duchowym, także w jego wymiarze

mistycznym. Świadczy o tym m.in. coraz więcej publikacji na ten

temat. Szkoda jednak, że nie rzadko są to treści i wzorce postaw du-

chowych dość dalekie dla polskiej kultury. Tymczasem w najnowszej

ojczystej historii mamy wspaniałe przykłady głębokiego zjednocze-

nia z Bogiem. Jednym z nich jest Marcelina z Kotowiczów Darowska

(1827-1911), współzałożycielka sióstr niepokalanek. Dnia 6 X br. Jan

Paweł II w Rzymie dokona jej beatyfikacji.

Rodzinny dom Kotowiczów w Szulakach na Ukrainie nie wy-

różniał się pod względem życia religijnego. Mimo to mała Marcelina

często spędzała wiele czasu na podziwianiu piękna przyrody, podczas

którego, jak sama wspomina, wiele się modliła swoimi myślami i po-

dejmowała postanowienia różnych dobrych uczynków.

W wieku dwunastu lat wysłano ją na trzy lata do szkoły dla

dziewcząt w Odessie, gdzie wyróżniała się zdolnościami i stanow-

czym charakterem. Potem pomagała ojcu w zarządzaniu majątkiem,

szczególnie wiele troski poświęcając biednym. Nie zamierzała zakła-

dać rodziny, jednak pod naciskiem ojca wyszła za mąż za Karola Da-

rowskiego w 1849 roku. Szczęśliwe małżeństwo trwało niespełna

trzy lata. W tym czasie urodziło się dwoje dzieci: Józef i Karolina. W

kwietniu 1852 roku nagle zmarł mąż, a w styczniu następnego roku

— syn Józef. Marcelina odebrała to jako znak woli Bożej i postano-

wiła poświęcić życie Bogu. Wyczerpana fizycznie i psychicznie po-

———————

* Opublikowano w: „Ave”. Pismo Diecezji Radomskiej (1996), nr 43, s. 6, 15.

zostawiła roczną córkę pod opieką rodziców i wyjechała na kurację

najpierw do Niemiec, a potem do Paryża, do swojej siostry.

Tu zetknęła się z o. Aleksandrem Jełowickim, który rozbudził w

niej głębokie życie duchowe. Widząc w niej kandydatkę do życia za-

konnego, tuż przed Wielkanocą 1854 roku wysłał ją do Rzymu, gdzie

o. Hieronim Kajsiewicz wraz z m. Józefą Karską podejmowali próbę

utworzenia żeńskiej gałęzi zmartwychwstańców. Po odprawionych

po raz pierwszy w życiu rekolekcjach, Darowska stwierdziła u siebie

istotną zmianę w przeżywaniu kontaktu z Bogiem. Zaraz po tym

wróciła do kraju, aby zająć się wychowaniem córki i pozostałym po

mężu majątkiem. Z opisu jej przeżyć duchowych jasno wynika, że

weszła w stan bezpośredniego i doświadczalnego zjednoczenia z Bo-

giem, co określa się jako życie mistyczne. Pewne zjawiska nadzwy-

czajne, jakie towarzyszyły tym przeżyciom, nie stanowią istoty mi-

styki, a tym bardziej treści jej życia duchowego. W kilkuset listach

adresowanych do swoich kierowników duchowych (o. Kajsiewicza i

m. Karskiej, a potem także do o. Piotra Semenenki) odsłania głębię

doświadczalnego zjednoczenia z Chrystusem oraz jego natchnienia,

dzięki którym ta młoda wdowa odkryła, że jej powołaniem jest zało-

żenie zgromadzenia zakonnego. Jego charyzmatem ma być odrodze-

nie Ojczyzny przez wychowywanie dziewcząt do roli „żon, matek i

obywatelek” — jak sama to później określiła.

Jeszcze przed opuszczeniem Rzymu, Darowska złożyła prywatny

ślub czystości i posłuszeństwa wobec o. Kajsiewicza. Jej żywy tempe-

rament i wrażliwa na piękno natura, poddane zostały tzw. biernemu

oczyszczeniu. M.in. posłuszna nakazowi kierownika duchowego zre-

zygnowała w podróży powrotnej ze zwiedzania wielu zakątków

Włoch, choć bardzo tego pragnęła. Stopniowo, nie bez bolesnych

zmagań, rezygnowała z różnych uczuciowych przywiązań (m.in. do

rodziny), aby tym bardziej zawierzyć siebie Bogu. Pasją jej życia stała

się modlitwa kontemplacyjna. W listach wiele razy wspomina, że

budziła się bardzo wcześnie rano, jakby porwana w duchu, aby się

modlić. Zdarzało się jej, zwłaszcza podczas Mszy św., że w rozmo-

dleniu traciła kontakt z rzeczywistością, co jednak nie było widocz-

ne w jej zewnętrznym zachowaniu. Coraz ściślejsze zjednoczenie z

Chrystusem, Jego Matką, Świętymi, Aniołami i duszami zmarłych,

dawało jej niezwykłą przenikliwość poznawczą. Kilkakrotnie odkry-

ła w sobie mimowolne poznawanie stanu cudzych sumień, co było

dla niej przyczyną poważnego zakłopotania, zwłaszcza gdy dotyczy-

ło to także sumienia kierownika duchowego.

Dzięki otrzymywanym światłom wewnętrznym jasno widziała

przyszłość Ojczyzny oraz duchowość powstającego Zgromadzenia,

nad którym przejęła kierownictwo po śmierci m. Karskiej w 1860

roku. Idąc za natchnieniem Bożym tuż po powstaniu styczniowym

przeniosła Zgromadzenie Niepokalanego Poczęcia do Jazłowca na

Podolu. 4 XI 1863 roku w kaplicy świeżo wyremontowanego pałacu

przeznaczonego na klasztor, odprawiono pierwszą Mszę św. W tym i

w pięciu innych klasztorach (Jarosław, Niżniów koło Lwowa, Nowy

Sącz, Słonim na Wileńszczyźnie, Szymanów koło Warszawy), po-

wstałych za życia Mistyczki, zajmowano się przede wszystkim

kształceniem dziewcząt, nie tylko z rodów ziemiańskich.

Na czas niełatwego zakorzeniania się nowego zgromadzenia w

warunkach zaboru austriackiego, przypada pogłębienie się więzi

Marceliny z Bogiem. To, co św. Teresa Wielka opisuje jako zaręczy-

ny mistyczne, przeżyła ona 3 X 1861 roku podczas kolejnego pobytu

w Rzymie. „A gdy do komunii św. przystępowałam — wspomina

Darowska — [Pan] powiedział mi: « Zawrzyjmy sojusz wiecznego

przymierza » . Zdaje mi się (dokładnie nie wiem), jakbym przysięgę

Mu złożyła oddania Mu się, gotowości na wszystko, pragnienia we

wszystkim wolę Jego spełniać. « Przyjmij pierścień zrękowin na-

szych » . Byłam na zewnątrz niby zimna, przytomna, ale wewnętrznie

jak szalona”. W kilka lat później zapowiedź trwałego zjednoczenia z

Panem przybrała postać zaślubin mistycznych. W liście do o. Kaj-

siewicza Darowska opisała przeżycia Wielkiego Czwartku 1864 roku,

które są najważniejszym wydarzeniem w jej życiu: „Byłam zdaje mi

się w wielkim połączeniu z Jedynym moim, jakobym przeszła w Jego

Człowieczeństwo z Bóstwem zjednoczonym [...] wszakże nic uczułe-

go, wydatnego, wymownego po ludzku w sobie nie widziałam, aż

idąc za Panem do ciemnicy niesionym, nagle przeszłam w stan uję-

ciej nadprzyrodzony: opuściłam wszystko, co mnie otaczało, świat

ten, a ujęta i objęta cała Zbawicielem moim, byłam przez Niego

przedstawiona Bogu i Ojcu i Duchowi Świętemu jako oblubienica

Jego i tam nastąpiły nasze zaślubiny przez zlanie się niepojęte w jed-

no duchowe, które stało się jakby pierścieniem cechującym związek

na zewnątrz”.

Po okresie wzniosłych stanów duchowych i zewnętrznych „suk-

cesów” kierowanego przez nią Zgromadzenia, nastąpiło 17 lat du-

chowych ciemności i różnych niepomyślnych zdarzeń w jej życiu

osobistym (m.in. kryzys małżeństwa córki Karoliny) oraz w działal-

ności apostolskiej (m.in. nieporozumienia ze Zmartwychwstańcami,

paszkwile w prasie pisane przez wydaloną ze szkoły uczennicę) itp.

Marcelina odebrała to jako próbę wiary, albo — jak często piszą mi-

stycy — jako „bierne oczyszczenie ducha”. Wydaje się jednak, że by-

ła to szczególna łaska upodobnienia Mistyczki do Zbawiciela w myśl

słów św. Pawła o dopełnieniu cierpień zbawczych Chrystusa (por.

Kol 1, 24).

Taki też charakter miał ostatni okres jej życia. Gdy dowiedziała

się o zbrodni i świętokradztwie popełnionych na Jasnej Górze w la-

tach 1909 i 1910, złożyła ofiarę ze swego życia jako ekspiację. Nie-

bawem po tym akcie heroicznym wystąpił paraliż ciała i związane z

tym dotkliwe cierpienia. Zmarła wzywając Jezusa 5 I 1911 roku w

klasztorze jazłowieckim, gdzie do dziś spoczywają jej doczesne

szczątki, otaczane wielką czcią miejscowej ludności.

Jak widać, Marcelina Darowska jest radykalnym zaprzeczeniem

dość powszechnej opinii, że życie duchowe polega na odcięciu się od

świata, pogardzie dla spraw doczesnych i całkowitym zanurzeniu w

Bogu. Właśnie z mistycznego zjednoczenia z Chrystusem-

Oblubieńcem czerpała mądrość i siły do niezwykłego w tamtych

czasach apostolstwa. Idąc za natchnieniem Bożym organizowała

szkolnictwo, głosiła rekolekcje zamknięte dla różnych osób i grup, a

ponadto z każdą z zakonnic (było ich kilkaset) oraz z wieloma wy-

chowankami utrzymywała kontakt listowy. Z obfitej epistolografii

zachowało się w Archiwum Zgromadzenia Niepokalanego Poczęcia

w Szymanowie 11163 listy, a ponadto wiele innych pism.

Tak więc w osobie nowej Błogosławionej, wielkiej mistyczki,

Kościół w Polsce, a zwłaszcza młodzież, otrzymuje nie tylko wzór do

naśladowania w poszukiwaniu dróg powołania i apostolatu, ale po-

nadto wielką wychowawczynię do życia duchowego i społecznego.

Marcelina Darowska — polska mistyczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: